Aυτή τη φορά αναρωτιέμαι, θα πεθάνω φαλακρή;

γράφει η Sarah Amento για τη HuffPost

Την πρώτη φορά που ξύρισα το κεφάλι μου ήταν πέρσι, τέτοια εποχή. Ήταν τόσο διαφορετικό την πρώτη φορά. Ήμουν μία 36χρονη μαμά που ήταν σίγουρη πως θα νικήσω αυτή την απαίσια ασθένεια που έμαθα να αποκαλώ Τριπλά Αρνητικό Καρκίνο του Μαστού. Ξύρισα το κεφάλι μου πριν ξεκινήσω τις χημειοθεραπείες για να πάρω δύναμη, ήταν επιλογή μου. Ο μεγαλύτερός μου φόβος ήταν πώς θα έμοιαζα φαλακρή. Περιτριγυρισμένη από φίλους και αγαπημένους, ξυρίσαμε τα μαλλιά μου…

Την ίδια εποχή ένα χρόνο μετά, αφότου διαγνώστηκα εκ νέου με Τριπλά Αρνητικό Καρκίνο του Μαστού στο Στάδιο 4, χρειάστηκε και πάλι να ξυρίσω το κεφάλι μου. Αυτή τη φορά ήταν τελείως διαφορετικά. Ο μεγαλύτερός μου φόβος δεν ήταν πια το πώς θα έμοιαζα φαλακρή, αλλά το αν θα πέθαινα φαλακρή.

Δεν ήταν μία κίνηση που μου έδινε δύναμη. Ήταν κάτι που απευχόταν όλη η οικογένειά μου. Βλέπετε, έχουμε πέντε παιδιά. Για τα μικρά μου το «Η μαμά δεν έχει μαλλιά» σημαίνει «Η μαμά είναι άρρωστη». Πιστεύω για όλους μας, σημαίνει πως είμαι άρρωστη. Πως έχω καρκίνο.

Συνέχισα να ζητάω από τον άντρα μου να μου ξυρίσει τα μαλλιά. Όλο το αανέβαλε. Όταν τελικά νευρίασα μαζί του, του φώναξα «Σου ζητάω απλά ΝΑ ΜΕ ΣΤΗΡΙΞΕΙΣ!». Κοίταξα τα μάτια του και είδα το βλέμμα του. Μου είπε «Δεν θέλω να σου ξυρίσω τα μαλλιά». Το καταλάβαινα. Το να έχω ξυρισμένα τα μαλλιά μου ήταν κάτι πολύ δύσκολο για όλους μας… δεν ήταν μόνο «μαλλιά».

Αυτή τη φορά αποφασίσαμε να το κάνουμε σε στενό οικογενειακό κύκλο. Ο Josiah, ο 5χρονος γιος μας, δυσκολεύτηκε πολύ μ΄αυτό. Ήταν τόσο στενοχωρημένος. Καθόταν στην αγκαλιά μου και ήθελε να με καθησυχάσει. Ο μεγαλύτερος γιος μας, ο Andrew, δυσολεύτηκε κι αυτός. Βρέθηκε πίσω από τον φακό της κάμερας και φωτογράφισε τη μαμά του να χάνει και πάλι τα μαλλιά της.

Δεν γνώριζα πόσο δύσκολο θα ήταν αυτό για μένα. Το έκανα και παλιότερα και το δέχτηκα με χαμόγελο και δύναμη. Αυτή τη φορά ήταν τελείως διαφορετικό. Αυτή τη φορά, μου είχαν ανακοινώσει πως η αρρώστια αυτή θα με άρπαζε μακριά από τα χέρια των παιδιών μου και του άντρα μου.

Καθώς ο άντρας μου άρχισε να ξυρίζει τα μαλλιά μου, πήρα μια βαθιά ανάσα και στάθηκα δυνατή μπροστά στα παιδιά μου. Ο αντράκος μου ήρθε και σκαρφάλωσε στην αγκαλιά μου, όχι μόνο για να με καθησυχάσει, αλλά για να ηρεμήσει και ο ίδιος. Ο άντρας μου έπειτα έσκυψε στο αυτί μου και μου ψιθύρισε «Δεν το πιστεύω πως βρισκόμαστε και πάλι σ’ αυτή τη θέση». Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Θρηνούσαμε για πράγματα πέρα από τα μαλλιά. Πενθούσαμε τη γαλήνη που μας στερούσε αυτή η αρρώστια. Πενθούσαμε για τα όσα έκανε και συνεχίζει να κάνει αυτή η αρρώστια στα παιδιά μας.

Ο άντρας μου αποφάσισε να με στηρίξει, αυτή τη φορά, ξυρίζοντας και ο ίδιος το κεφάλι του. Γιορτάσαμε λοιπόν τη 14η επέτειό μας ξυρίζοντας τα μαλλιά μας μαζί με τις πέντε αγάπες της ζωής μας. Μαζί, θα πολεμήσουμε την αρρώστια με ΑΓΑΠΗ!

Αφού παρηγορήσαμε ο ένας τον άλλον, περπατήσαμε ως την παραλία. Η παραλία ήταν άδεια, λες και ήξερε πως χρειαζόμασταν λίγο χρόνο μόνοι μας. Χωθήκαμε όλοι μαζί κάτω από μια κουβέρτα και προσευχηθήκαμε. Ένα από τα παιδιά μας σήκωσε το κεφάλι του αφού προσευχηθήκαμε και τα δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπό του. Ήταν καθαρτικό για όλους μας.

Σηκωθήκαμε και πάλι με δύναμη και πιο ισχυρό δέσιμο. Η αρρώστια αυτή δεν θα μας νικήσει. Πάλι περπατώ φαλακρή, χέρι με χέρι με τον άντρα μου, με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου και μία αίσθηση ηρεμίας, όχι για το τι θα φέρει το αύριο, αλλά για την ΑΓΑΠΗ που μπορούμε και έχουμε σήμερα.

Δεν θα καθορίσει ο καρκίνος τις ζωές μας, εμείς θα επανακαθορίσουμε τον καρκίνο!