Γράμμα σε έναν μπαμπά που δεν νοιάζεται
Ήθελα εδώ και πολύ καιρό να γράψω για αυτό που με πονάει αλλά κολλούσα. Κολλούσα γιατί πίστευα ότι είναι κοινότυπο. Ότι συμβαίνει συχνά και είναι συνηθισμένο. Μετά όμως σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι συνηθισμένο για τους άλλους αλλά για εμένα είναι σπάνιο και σίγουρα πολύ επίπονο.
Γράφω για ένα μπαμπά που δεν νοιάζεται. Τον μπαμπά του γιου μου. Τον μπαμπά που εγώ επέλεξα να κάνω πατέρα του παιδιού μου. Πιό πολύ τα έχω με εμένα. Με την δική μου επιλογή. Είμαστε οι επιλογές μας. Τα σημάδια υπήρχαν αλλά τα παρέβλεψα. Το νου σας στα σημάδια.
Έχω έναν άγγελο 7 χρονών. Πριν από 3 περίπου χρόνια χωρίσαμε με τον μπαμπά του. Δεν έχει σημασία γιατί. Δεν κολλάω εκεί. Είμαστε ενήλικες και οι δύο και σίγουρα μπορούμε να διαχειριστούμε τις συνέπειες των λαθών μας.
Στην αρχή ενδιαφερόταν για το παιδί και πίστευα ότι τουλάχιστον θα ήταν καλός πατέρας. Όσο παιρνούσε ο καιρός όμως απομακρυνόταν όλο και περισσότερο με αποτέλεσμα τώρα πια ο γιος μου να μεγαλώνει ουσιαστικά χωρίς πατέρα. Επικαλείται συνεχώς χίλια δυό ψέματα για να αποφύγει την επαφή με το παιδί και κυρίως την οικονομική δυσχέρεια το οποιό ξέρω πολύ καλά ότι δεν υφίσταται γιατί γνωρίζω ότι για άλλα πράγματα έχει μια χαρά και χρόνο και χρήματα.
Έχω προσπαθήσει πάρα πολύ να τον συνετίσω και με το καλό και με το άγριο. Αυτό που κατάλαβα όμως είναι ότι δεν μπορώ να κάνω και πολλά. Η πατρότητα είναι δικαίωμα δεν είναι υποχρέωση. Αν κάποιος δεν θέλει να είναι πατέρας, ό,τι και να κάνεις δεν θα είναι. Άλλωστε δεν θέλω να είναι με το ζόρι. Ο γιος μου αντιλαμβάνεται πλέον την απόρριψη και πονάει. Το βλέπω στα μάτια του, στη συμπεριφορά του, στα ξεσπάσματά του.
Δεν ξέρω πια τι να κάνω. Όσο και να προσπαθώ να το πάρω απόφαση ότι ο γιος μου απλά δεν έχει μπαμπά με πονάει πολύ. Βλέπω άλλους πατεράδες να δίνουν ότι έχουν στα παιδιά τους και τα βάζω με τον εαυτό μου που δεν ήμουν ικανή να του προσφέρω έναν πατέρα που να του αξίζει. Τον βλέπω να αποζητά απεγνωσμένα ένα πατρικό πρότυπο και καίγεται η ψυχή μου. Την απόρριψη του γονιού την κουβαλάς μαζί σου για όλη σου την ζωή.
Και είναι τόσο καλόψυχο παιδάκι. Πώς μπορεί και το πληγώνει; Πώς μπορεί και ζει χωρίς το παιδί του; Όλοι μου λένε ότι θα έρθει η στιγμή που θα το πληρώσει αλλά τι να το κάνω; Θα φέρει κάποιος τα χρόνια του γιου μου πίσω; Τι θα μπορέσει ποτέ να απαλύνει την πληγωμένη του ψυχούλα; Και στο κάτω κάτω δεν με νοιάζει καθόλου τι θα πάθει αυτός. Με νοιάζει τι παθαίνει ο γιος μου.
Έρχονται στιγμές που τον μισώ, όπως θα μισούσα τον οποιονδήποτε έκανε κακό στον γιο μου. Έρχονται και στιγμές όμως που τον λυπάμαι πραγματικά. Χάνει τις σημαντικότερες στιγμές από την ζωή του παιδιού του. Τα γελάκια του, τις πονηριές του, τα παιχνίδια του, τις γκρίνιες του, τις αγκαλιές, τα φιλάκια, τα χτυπήματα. Χάνει την ευκαιρία να βλέπει τον γιο του να γίνεται άνθρωπος. Ένας πανέξυπνος και καλός άνθρωπος. Χάνει την ευκαιρία να γίνει ο σημαντικότερος άνθρωπος στην ζωή του παιδιού του. Εγώ είμαι. Και το ξέρω. Το ξέρω γιατί το νιώθω. Γιατί μου το λέει ο γιος μου. «Μανούλα είσαι ο κόσμος μου όλος» με μια σφιχτή και γλυκειά αγκαλιά. Αυτή είναι η ανταμοιβή μου.
Κλείνοντας θέλω να πω ότι τον λυπάμαι πιο πολύ όταν θα έρθει η στιγμή να έρθουν με τον γιο του πρόσωπο με πρόσωπο. Όταν το παιδί του θα τον ρωτήσει «Γιατί;» Εκεί τι ψέματα θα σκαρφιστείς να πεις αγαπητέ πατέρα του γιου μου; Και ποιός θα σε πιστέψει. ΚΑΝΕΙΣ.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Ποσο ένιωσα τα λόγια σου,μια απτά ιδια κι ο δικός μου πρώην..κι εγω αλλες φορες τον μισώ αλλες τον λυπάμαι,όντως χάνουν τόσες ωραίες στιγμές με το παιδι τους,χάνουν την ιδια τη ζωη τελικα.καθε φορα που παιρνει τηλεφωνο ο γιος μου τον μπαμπα του ή θα κοιμάται ή θα χει δουλεια και παντα το κλείνει άρον-άρον με την υπόσχεση οτι θα παρει σε λιγο και αυτο το λιγο ειναι σε καναδυο μερες που και παλι κλείνει αμεσως γιατι ειναι στο τρέξιμο.εμενα ο γιος μου ειναι 17 και νιωθω οτι θυμώνει μαζι του κι οχι οτι πληγώνεται δεν ξερω τι ειναι χειρότερο..
Πρώτα απο όλα, να σου δώσω συγχαρητήρια για τη στάση σου. Απλά διαφωνώ μαζί σου σε ένα σημείο. Η παρτότητα (όπως και η μητρότητα άλλωστε) είναι δικαίωμα, μέχρι να αποφασίσει κανείς να κάνει παιδιά. Από την στιγμή που κάνει παιδιά, σταματά να είναι (μόνο) δικαίωμα και γίνεται και υποχρέωση. Τη λέξη 'υποχρέωση' δεν την χρησιμοποιώ με το νόημα της αγγαρείας. Απλά θεωρώ ότι είναι χρέος του καθενός να φροντίζει τα παιδιά που έφερε στον κόσμο.
ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΕΝΑ ΜΠΡΑΒΟ....ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ Ο ΓΙΟΣ ΣΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΤΗ ΞΕΧΑΣΕΙ ΠΟΤΕ ΔΥΣΤΗΧΩΣ...Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΑΠΩΝ ΑΠΟ 4 ΕΤΩΝ....Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ 40 ΤΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΠΟΛΥ....ΕΝΟΙΩΘΕ ΚΑΙ ΕΒΛΕΠΕ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ,ΑΛΛΑ ΣΤΟ ΑΓΟΡΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΙΩΣ, ΗΘΕΛΕ ΤΟ ΑΝΤΡΙΚΟ ΠΡΟΤΥΠΟ..ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΚΑΚΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΑΠΩΝ ΠΑΤΕΡΑΣ.....
Δυστυχώς το έζησα και εγω με τον μπαμπά μου .... !!! Αυτόν τον είχα απορρίψει απο τότε , δεν είναι τίποτα για μένα , δεν τον πονάω , δεν με νοιάζει στις προσευχές μου να είναι καλά . Μόνο για την μάνα μου πονάω . Αν και παλιά της έριχνα ευθύνες για όλα αυτά τα περί μη ικανότητας που λες . Ναι έχεις δίκιο , δίκιο πως έπρεπε να δεις κάποια πράγματα , δίκιο πως ο μικρός πονάει και δίκιο πως θα τον απορρίψει στο μέλλον . Αυτό που δεν καταλαβαίνω , τότε με την μαμά μου αλλά και τώρα , γιατί δείχνεται τέτοια ανωτερότητα σε τέτοια κτήνη ;;;;; Τι πάει να πεί θα καταλάβει στο μέλλον ;;;; Και αυτή έτσι καρτερικά περίμενε και στριμοχνώταν οικονομικά μέχρι ο χοντρόπετσος να καταλάβει ...........τι να καταλάβει μου λες ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;; Πρέπει να έχεις μπέσα για να καταλάβεις !!!!!!!!!!! Πρέπει να γίνεις σκύλα όταν κάποιος ( ακόμα και ο πατέρας του) μειώνει το παιδί σου .....πρέπει να διεκδικήσεις για το παιδί σου και να τον τιμωρήσεις για το παιδί σου .Μην φοβάσαι πως θα φανείς η πρώην η ζηλιάρα . Εγω αν αυτό που πέρασα το έβλεπα να γίνεται στο παιδί μου πάλι δεν θα το άντεχα , τα παιδικά απωθημένα κάνουν μπάμ . Θα τον κυνηγούσα , θα τον απειλούσα , θα τον εκβίαζα , θα του έβγαζα τα νύχια με τσιμπιδάκια αν χρειαζόταν αλλά θα υπέφερε και αυτός όπως το παιδί μου .Μην το παίζετε Παναγίες , μία ηταν . Γιατί ελπίζεις μόνο στο μέλλον , το τώρα δεν μετράει ;;;; Όπως εσυ πληρώνεις για τις επιλογές σου έτσι δεν πρέπει να πληρώσει αυτός ;;; Αυτόν τον βίασες ;;; Ανήλικος ήταν ;;; Πρέπει και αυτός να αναλάβει τις ευθύνες του και αν δεν τις θέλει τότε πρέπει να πληρώσει . Μακάρι να υπήρχε ποινή φυλάκισης για τέτοια γουρούνια .
καταρχην συγχαρητηρια και μπραβω σου και να συνεχισεις ετσι με τον γιο σου.!τωρα εγω τι να πω για το πως μπορει να το κανει οταν το εζησα οταν ημουν τριων χρονων με την υποτιθεται μητερα μου,που εφυγε και αφησε τρια παιδια για να ζησει με τον εραστη της και εκτοτε την ειδα μονο μια φορα οταν ημουν 21 ετων.Τωρα πια που ειμαι μανουλα θα σου πω οτι ναι σιγουρα το παιδι σου ποναει,σιγουρα αναρωτιεται γιατι αλλα θα συμβιβαστει με αυτο οσο ασχημο και αν ακουγετε και θα γινει δυνατος.Θα σε αγαπα για παντα πολυ αλλα σιγουρα θα χρειαστει και το αντρικο προτυπο που μπορει πχ να το βρει στον παππου,στον δασκαλο του,στον θειο του κτλ,αλλα το χρειαζεται,και θα το βρει με το περασμα του χρονου,καποια στιγμη σιγουρα.Εγω πχ το βρηκα στην γιαγια μου και ηταν το καλυτερο προτυπο για μενα μανας.Να εισαι διπλα του παντα οπως κανεις τωρα και μην σκεφτεσαι τα γιατι προχωρα με αυτα που εχεις,εσενα και τον γιο σου μεχρι στιγμης,σε φιλω γλυκα!
έχω να δώ τον μπαμπά μου πάνω από 20 χρόνια......δεν ξέρω τι κάνει, που είναι κτλ.... μην μασάς.....μια χαρά μεγάλωσα, με πάρα πολλή αγάπη απο την μητέρα μου (που ΠΟΤΕ δεν μου τον έχει κακολογήσει μπροστά μου- σοφό από μέρους της). Καλύτερα να είναι ΑΠΩΝ εάν δεν είναι ικανός για πατέρας.... μην αγχώνεσαι για το παιδάκι σου.....κάνε εσύ το καλύτερο που μπορείς για εκείνον! θα μεγαλώσει...θα καταλάβει.....θα κρίνει.....θα απορρίψει........
ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ ΚΑΛΟ! ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΗ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΜΟΥ! ΑΛΛΑ ΒΡΕΣ ΤΟΥ ΑΝΤΡΙΚΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΑΓΑΠΑΕΙ ΠΑΠΠΟΥΣ, ΘΕΙΟΣ ΤΟΥ, ΦΙΛΟΙ ΣΟΥ Ή ΕΣΤΩ ΕΝΑ ΤΣΕΚΑΡΙΣΜΕΝΟ ΚΑΛΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΣΟΥ...! ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΣΕ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ Η ΠΑΙΔΙΑΤΡΟΣ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΜΟΥ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΡΩ ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΩΘΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ... ΑΣΧΕΤΑ ΠΟΥ ΔΙΑΦΩΝΟΥΣΑ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΟΥΝΑ ΝΑ ΒΑΛΩ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΟΥ ΚΑΠΟΙΟΝ ...ΚΑΙ ΔΕΝ ΡΙΣΚΑΡΙΖΑ Μ ΑΥΤΟ.... ΤΑ ΦΕΡΕ ΠΙΣΤΕΥΩ ΕΤΣΙ Ο ΘΕΟΣ ΠΟΥ ΒΡΗΚΑ ΕΝΑ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΘΕ ΕΠΙΦΥΛΑΞΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΓΙΑΤΙ ΦΟΒΟΜΟΥΝΑ .... ΣΤΗ ΠΟΡΕΙΑ ΕΙΔΑ ΠΟΣΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΑΛΛΑΞΕ Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ....!!! ΗΤΑΝ ΦΙΛΟΙ ΠΑΙΖΑΝΕ ΜΑΖΙ , ΓΕΛΟΥΣΑΝ , ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΟΞΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ! ΕΥΧΟΜΑΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΔΩΣΕΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ!
Ο ΓΙΟΣ ΣΟΥ ΚΑΛΗ ΜΟΥ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΜΠΑΜΠΑ. ΕΧΕΙ ΟΜΩΣ ΜΙΑ ΜΑΜΑ, ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΟΣΟ ΧΙΛΙΕΣ ΜΑΝΑΔΕΣ... ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΓΡΑΦΗΣ ΣΟΥ... ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙΣ ΤΟ ΠΑΛΗΚΑΡΙ ΣΟΥ!