Πώς η κόρη μου μού έμαθε να αγαπώ τον εαυτό μου

γράφει η Devan McGuinness για το babble 

Όπως συμβαίνει σε πολλές γυναίκες, η εικόνα που είχα για το σώμα μου και η αυτοπεποίθησή μου καταρρακώθηκαν αφού απέκτησα παιδιά. Για να είμαι όμως απόλυτα ειλικρινής, δεν ένιωθα ποτέ πιο άνετα με αυτό που βλέπω στον καθρέφτη.

Από τότε που ήμουν κοριτσάκι, είχα μία βαθιά αποστροφή στο σώμα μου και σε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που με έκαναν αυτό που είμαι, άφηνα τις αρνητικές σκέψεις να τρέχουν αχαλίνωτες στο μυαλό μου. Έκρινα το σώμα μου μέσα από το πρίσμα του «δεν είναι αρκετά καλό».

Μας λένε ξανά και ξανά πως πρέπει να τα βρούμε με τον εαυτό μας και να έχουμε αυτοπεποίθηση, ώστε να μπορούμε να γίνουμε ένα θετικό πρότυπο συμπεριφοράς για τα παιδιά μας. Προτού αποκτήσω παιδιά, ανησυχούσα πολύ για το τι πρότυπο θα γινόμουν, αφού πάλευα καιρό να αποκτήσω μία θετική εικόνα για τον εαυτό μου και να ανεβάσω την αυτοπεποίθησή μου.

Δεν έχει σημασία πόσες φορές άκουσα το αντίθετο, πόσες φορές μου είπε ο άντρας μου πως ήμουν όμορφη – δεν μπορούσα να αγαπήσω την εμφάνισή μου και ειλιρκινά ανησυχούσα το πώς αυτό θα επηρέαζε τα παιδιά μας. Προσπαθούσα εδώ και 20 χρόνια να αλλάξω τον τρόπο με τον οποίο βλέπω τον εαυτό μου και πάντα άφηνα τα αρνητικά να αντισταθμίζουν τα θετικά μέσα στο μυαλό μου.

Ήταν δυνατόν να το ξεπεράσω ή και να προσποιηθώ πως ένιωθα καλά ώστε να μπορέσω να γίνω ένα θετικό πρότυπο αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης;

Πέντε χρόνια μετά, γέννησα το τρίτο μου παιδί και άλλαξε όλη η προοπτική μου.

«Μου μοιάζει!» φώναξα στον άντρα μου, ξαπλωμένη στο κρεβάτι του νοσοκομείου, εξουθενωμένη αφότου είχα φέρει το τρίτο παιδί στον κόσμο. Ήταν διαφορετική από τα μεγαλύτερα παιδιά μου – με τα ανοιχτόξανθα μαλλιά της και τα φωτεινά γαλαζοπράσινα μάτια της, ήταν το πρώτο παιδί μου που μοιραζόταν με εμένα έστω κάποια ομοιότητα. Ήταν τέλεια.

Όλα πάνω της ήταν μαγικά και καθώς μεγάλωνε, αυτά που την έκαναν να μου μοιάζει πλήθυναν. Ακούμε συχνά πως είναι ο μικρός μου κλώνος.

Έχει τα πόδια μου, τα πόδια που εγώ έβλεπα χοντρά. Σε αυτή όμως βλέπω όμως δυο δυνατά ποδαράκια που την κάνουν ατρόμητη καθώς αυτή ανεβαίνει στην κορυφή του πιο ψηλού δέντρου στην παιδική χαρά. Έχει τα μάγουλά μου, τα ίδια μάγουλα τα οποία κατέκρινα γιατί δεν είχαν ζυγωματικά. Στο νεαρό, χαριτωμένο προσωπάκι της μοιάζουν τέλεια. Χοροπηδάει μέσα στο σπίτι χωρίς καμία ανασφάλεια, δείχνοντας με περηφάνια το γερό της σώμα καθώς εγώ τη χαζεύω με δέος.

Αφού εγώ την αγαπώ και δε βρίσκω καμία ατέλεια στο τέλειο κοριτσάκι μου, πώς μπορώ να είμαι τόσο σκληρή και επικριτική με το δικό μου σώμα;

Ως γονείς, ακούμε πως πρέπει να παρέχουμε στα παιδιά μας τα εφόδια που θα τα κάνουν χαρούμενους ανθρώπους, καμιά φορά όμως φαίνεται πως αυτό λειτουργεί και αντίστροφα. Η κόρη μου μού χάρισε μία νέα οπτική – μία οπτική που δεν θα κατάφερνα να δω μόνη μου. Μου παρείχε τα εφόδια που χρειαζόμουν για να ξεπεράσω τη μακρόχρονη μάχη μου με την αρνητική εικόνα που είχα για τον εαυτό μου, αφού πάνω της καθρεφτίζονταν η θετική ενέργεια και η λάμψη.

Η 5χρονη κόρη μου ήταν αυτή που μου έμαθε τελικά να αγαπήσω το σώμα μου – μία αναπάντεχη ανατροπή στο να είσαι γονιός.

Μανούλες, μήπως και τα δικά σας παιδιά σάς άνοιξαν τα μάτια και σας έκαναν να δείτε πραγματικά το πόσο όμορφη είστε;