Δεν μπορώ να γεννήσω με φυσιολογικό τοκετό. Αυτό με κάνει λιγότερο γυναίκα;

Γράφει η L’s Mum για το The L’s Mum

«Ίσως να μη μπορέσεις ποτέ σου να γεννήσεις με φυσιολογικό τοκετό»

Αυτά τα λόγια τριγυρίζουν στο μυαλό μου κατά καιρούς και φέρνουν μαζί τους ανάμεικτα συναισθήματα. Είμαι ευγνώμων που το αγοράκι μου έφτασε με ασφάλεια στον κόσμο μέσω επείγουσας καισαρικής τομής. Είμαι θυμωμένη από όλη την αναστάτωση και το δράμα που ζήσαμε κατά τον τοκετό μου. Είμαι πληγωμένη επειδή δεν μπορώ να κάνω αυτό που μπορούν να κάνουν οι περισσότερες γυναίκες. Αισθάνομαι χαρά επειδή μπορώ ακόμη να αποκτήσω παιδιά, απλά με χειρουργική επέμβαση. Είμαι λυπημένη από τα προγράμματα που βλέπω στην τηλεόραση και παρουσιάζουν φυσιολογικούς τοκετούς και από τις ιστορίες τοκετού που διαβάζω. Αισθάνομαι και ζήλια επειδή εγώ δεν μπορώ να το κάνω.

Ζούσα ευχάριστα, αγνοώντας την κατάστασή μου. Μεγαλώνοντας γνώριζα πως θα γινόμουν και εγώ μητέρα μία μέρα, υπέθετα πως όλα θα πήγαιναν καλά, κατά την περίοδο της εγκυμοσύνης μου προετοίμαζα τον εαυτό μου για τον τοκετό, τη γέννα, τα όσα θα έρχονταν μετά. Είχα διαβάσει τα πάντα για όλο αυτό. Ακόμη και όταν μου έκαναν επείγουσα καισαρική τομή δεν μου πέρασε από το μυαλό πως το επόμενο παιδί μου θα γεννιόταν με αυτό τον τρόπο.

Στην 11^η εβδομάδα της εγκυμοσύνης διαγνώστηκα με δίκερη μήτρα. Αυτό σημαίνει φροντίδα από ειδικούς, επειδή ήμουν ασθενής υψηλού κινδύνου και φυσικά αυτού του είδους η μήτρα εμπεριέχει την πιθανότητα μιας πρόωρης γέννας. Ποτέ κανένας όμως δεν αμφισβήτησε πως αν όλα πήγαιναν καλά, θα είχα έναν καλό και φυσιολογικό τοκετό.

Έκανα έρευνα, προετοιμάστηκα και όταν πέρασα την ημερομηνία μου πίστεψα πως απλά άνηκα σε εκείνο το μικρό ποσοστό των περιπτώσεων που καθυστερούν. Είχα πολλές επιπλοκές λόγω της πρόκλησης, αλλά όλα πηγάζουν από το τελικό αποτέλεσμα. Αχ και να ξέραμε.

Κατά την επείγουσα καισαρική, ο χειρουργός ρώτησε αν είχα κάνει άλλη επέμβαση στη μήτρα μου. Ο πατέρας του L του επεσήμανε τη διάγνωσή μου, αλλά ο χειρουργός είπε πως αυτό δεν ίσχυε.

Στην πραγματικότητα, είχα μία μονόκερη μήτρα. Είναι λιγάκι πιο σπάνια, σα να έχεις το μωρό σου τυλιγμένο σε μια στριφογυριστή σκάλα και έτσι δεν είναι εύκολο να γεννήσεις φυσιολογικά, αλλά στην περίπτωσή μου ο χειρουργός μας συμβούλεψε να μην το επιχειρήσουμε επειδή ήμουν μια ειδική περίπτωση. Η μονόκερη μήτρα είναι μισή σε μέγεθος από όση θα έπρεπε, έχεις μία σάλπιγγα, μία ωοθήκη. Στη δική μου περίπτωση η αριστερή πλευρά δεν υπήρχε καθόλου.

Δεν το γράφω αυτό για να με συμπονέσετε, το γράφω περισσότερο για τον εαυτό μου και για τις άλλες γυναίκες που αντιμετωπίζουν μία παρόμοια κατάσταση. Ίσως να γνωρίζουν το πώς αισθάνομαι ή το πώς αισθανόμουν όταν το έμαθα για πρώτη φορά. Κάθε μέρα που περνάει, με πονά λιγότερο, αλλά γνωρίζω πως όταν το δεύτερο μωρό μου αποφασίσει να κάνει την εμφάνισή του τα συναισθήματα αυτά θα με κατακλύσουν και πάλι. Την επόμενη φορά όμως θα γνωρίζουμε όλοι τι θα συμβεί, θα κλείσουμε από πριν καισαρική και η φροντίδα μου θα είναι λιγάκι διαφορετική και σίγουρα πιο επισταμένη.

Στην αρχή δυσκολεύτηκα. Θρήνησα τον χαμό του φυσιολογικού. Αναρωτιόμουν γιατί έπρεπε να είμαι διαφορετική, γιατί σε μένα; Θύμωσα επειδή υποτίθεται πως είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο για μια γυναίκα. Με κάνει λιγότερο γυναίκα το ότι δεν μπορώ να γεννήσω με φυσιολογικό τοκετό;

Δεν  υπάρχουν σαφείς απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι πως δεν είμαι λιγότερο γυναίκα, είμαι διαφορετική σίγουρα, αλλά δεν είμαι λιγότερο μητέρα λόγω αυτού. Κι αυτό είναι τελικά το πιο σημαντικό, έτσι δεν είναι; Το παιδί σου, αυτό που χρειάζεται εσένα, τη μητέρα του.

Μπορεί να μην είμαι σε θέση να γεννήσω φυσιολογικά, αλλά είμαι η καλύτερη μαμά και μητριά που μπορώ στα αγόρια μου και θα είμαι και στα μελλοντικά παιδιά μου αν με ευλογήσει ο Θεός και με άλλα. Είναι εύκολο να σε συνεπάρει το συναίσθημα και για ένα διάστημα αυτό ακριβώς συνέβη. Σκέφτηκα έπειτα τις γυναίκες που δεν μπορούν να γεννήσουν, και πόσο χαζή και κουτή ήμουν που στεναχωρήθηκα τόσο λόγω αυτού του μικρού θέματος, επειδή στην τελική, εγώ μπορώ να κάνω παιδιά. Ορισμένες φορές τα συναισθήματά σου σε κάνουν να ντρέπεσαι γιατί υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι σε χειρότερη μοίρα από σένα.

Ορισμένες φορές εύχομαι να μην το γνώριζα, να παρέμενα ευτυχισμένη στην άγνοιά μου, επειδή δεν μπορώ να σταματήσω να ανησυχώ για το μέλλον. Αυτή είναι όμως η ζωή και θα υπάρχει πάντα κάτι για το οποίο θα ανησυχείς και κάτι που θα τριβελίζει το μυαλό σου, όπως τα παιδιά σου.

Σε όλες όσες έχουν διαγνωστεί με δίκερη ή μονόκερη μήτρα: δεν είσαι μόνη. Φυσικά και υπάρχει κίνδυνος και θα ανησυχήσεις. Αλλά είσαι ακόμη η ίδια γυναίκα που ήσουν και πριν, και τα παιδιά σου και τα παιδιά που θα αποκτήσεις θα συνεχίσουν να πιστεύουν πως είσαι μία εκπληκτική μαμά.

Ή τουλάχιστον αυτό θέλω να πιστεύω για τα δικά μου.