Τι είναι αυτό που νιώθω; Αγάπη; Συνήθεια;
Είμαι η Αρετή, είμαι 31 ετών και έχω ένα πανέμορφο αγοράκι τεσσάρων μόλις μηνών..
Με τον άντρα μου γνωριστήκαμε πριν 4μιση χρόνια και μέσα σε έξι μήνες αποφασίσαμε να επισημοποιήσουμε τη σχέση μας συνάπτοντας γάμο. Μια εξέλιξη απρόσμενη και πολύ πολυ βιαστική όπως αποδείχτηκε. Ημασταν κ οι δύο ερωτευμένοι με όλο τον ενθουσιασμό κ την κάψα που ακολουθούν τον έρωτα. Τα προβλήματα δυστυχώς ήρθαν πολύ πιο γρήγορα απ’ όσο φανταζόμασταν.
Συζήσαμε για πρώτη φορά τρεις μήνες πριν απο την καθορισμένη πλεον ημ/νια του γάμου μας. Τότε έπρεπε και να χωρίσουμε, πράγμα το οποίο προς μεγάλη μας ανοησία δεν κάναμε. Ξαφνικά με το που μπηκαμε στο σπίτι βγήκαν στη «φόρα» χρέη που φυσικά εγώ αγνοούσα. Προσπάθησα πάρα πολυ με άφθονη αγάπη δίπλα του. Τα χρήματα του γάμου μας πήγαν όλα σε «τρύπες» δικές του που πλέον είχαν γίνει κ δικές μου. Το σπίτι για το γάμο μας το έφτιαξαν όλο οι γονείς μου εκτός απο μια ντουλάπα που πλήρωσαν τα πεθερικά μου.
Ο σύζυγός μου διατηρούσε μια ελαττωματική ήδη επιχείρηση που λογω του αντικειμένου της πήρε ακόμη πιο καθοδική πορεία όσο πιο βαθιά μπαίναμε στην κρίση. Εγώ ξεκινησα να εργάζομαι εκεί μανιωδώς ενώ ο ίδιος αποσύρθηκε σιγά σιγά καταλήγοντας να μην κάνει τίποτα απολύτως!! Εκεί άρχισαν να φουντώνουν τα προβλήματα και η σχέση να αμαυρώνεται. Εγώ μέσα στο άγχος τα χρέη να μεγαλώνουν να αγωνιώ μερα και νύχτα ενώ ο ίδιος ήταν κυριολεκτικά σε άλλο πλανήτη. Εγραφα σε μπλοκ τα χρωστούμενα μήπως κ συνειδητοποιήσει τον όγκο τους αλλά ο κύριος ούτε το μπλόκ στα χέρια δεν επιανε. Έτσι πλεον και δίχως πόρους άρχισαν οι γονείς μου να βοηθούν και να μας δινουν απλόχερα τον μόχθο τους και το στερημα τους μήπως βοηθηθούμε. Εγω έξω απο τα νερά μου να προσπαθώ για την ανοδικότητα της επιχ/σης φοβόμουν όμως κ να την κλείσω γιατι δεν ήξερα πως θα επιβιώναμε και ουσιαστικα χειροτέρευε η κατάσταση.
Οι γονείς μου να μας συντηρούν, να μας έχουν δώσει ότι είχαν μαζέψει ολη τους τη ζωή, τα λεφτά να πέφτουν σε μια μεγάλη τρύπα και η κατάσταση ιδια. Ο συζυγός μου πέρα βρέχει. Τότε θύμωνα και ο λόγος μου γινόταν σκληρός. Θύμωνα με τον ίδιο, θύμωνα με τα πεθερικά μου που δεν θέλαν να βοηθήσουν καθόλου και όλο το βάρος είχε πέσει στους δικούς μου, θυμωνα με εμένα που δεν μπορουσα να κάνω κατι και επιβάρυνα τόσο πολύ τους γονείς μου και γενικώς άρχισε να βράζει ο θυμός μέσα μου. Μεσα σε τρία χρόνια δούλεψε στο σύνολο 5 μήνες και ΑΝ!
Έπειτα η επιχ/ση έκλεισε και επιτέλους εκείνος βρηκε δουλειά. Ακριβώς εκεί εγώ έμεινα έγκυος!! Προς μεγάλη μου έκπληξη άρχισε να εργάζεται μανιωδώς και πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό αρχισα να τον εμπιστεύομαι. Ημουνα χαρούμενη, εγκυούλα επιτέλους μετά απο τόσες προσπάθειες και αγωνίες σκεφτόμουν θετικά!! Δεν κράτησε πολύ ούτε αυτό. Οι καυγάδες και οι εντάσεις επέστρεψαν στο σπίτι μας. Νομίζω ο πιο βασικός λόγος ήταν τα χρέη που μας κυνηγούσαν. Ηταν η πρώτη φορά που ζοριζόταν και μάλλον δεν του άρεσε καθολου. Άρχισα να φταίω για όλα να μου μιλάει προσβλητικά όπως για παραδειγμα ότι τα χρεη τα δημιουργησα εγω που δούλευα αυτά τα χρόνια, να με κάνει να κλαίω ώρες αφού έγκυος και ευάλωτη λύγιζα πια δίχως να νοιάζεται για την υγεία μου και την υγεία του μωρού μας που τότε ήταν εύθραυστο στην κοιλίτσα μου. Ισως και εγώ κάποιες φορές γινόμουν χειρότερη αφού ανταπόδιδα στη σκληρότητα του και έβγαζα λέξεις απο το στόμα μου που δεν άρμοζαν.
Δεκατέσσερις μέρες πριν γεννησω ευχήθηκε να είναι με άλλη και αυτό με έκανε να κλαίω μέχρι τη μέρα που γεννούσα το αγγελούδι μας. Έτσι έφτασε η ομορφότερη μέρα της ζωής μου!!
Όταν επιστρέψαμε σπίτι με παράτησε στο δωμάτιο να ξενυχτάω με το μωράκι μόνη και αβοήθητη λες και δεν έιχε πατέρα. Δυο βράδυα ξάπλωσε δίπλα μας μέχρι και που κλείσαμε τον τρίτο μήνα. Για καλή μου τύχη μετά τις πρώτες μέρες μπόρεσα να πάω στο εξοχικό των γονιών μου. Πραγματικά ξανανιωσα. Μόνο που ήταν γύρω μου ένιωθα πιο ξεκούραστη. Φρόντισε όμως και τότε να με πονέσει. Δεν πάτησε το πόδι του Δεν μας πήρε ούτε ένα τηλ. Εμεινε στην πόλη να δουλεύει και επειτα να πίνει τα ποτάκια του. Και μαντεψτε! Του άρεσε πολυ!! Όταν τον ρώτησα πληγωμένη γιατι δεν έρχεται αφού είμαστε μόλις μιση ωρα απόσταση, με χτύπησε λέγοντας μου πως δεν νιώθει τιποτα όμορφο για αυτό δεν τηλεφωνεί καν και πως το μωρό παει σετάκι μαζί μου. Με σκότωσε ο λόγος του.
Αυπνη, κουρασμένη, λεχώνα ακόμα και να κλαίω πνιχτά μόνη μου. Παρακάλεσα ικέτεψα να έρθει να μας δεί, υποσχέθηκα να κάνω τα πάντα να νιωσει καλά εκείνος. Μου κανε τη χάρη και ήρθε για δυο ωριτσες. Πιστέψτε με, έκανα τα πάντα!! Του ζήτησα συγνώμη μέσα απο την καρδιά μου για όσες φορές τον αδίκησα, για όσες φορές του μίλησα ασχημα και ξεκίνησα με πράξεις και ερωτόλογα. Ο ίδιος δεν φάνηκε να έχει την ίδια διάθεση. Με το παραμικρό με ειρωνευόταν με το ελάχιστο μου έκανε επίθεση. Λογια άσχημα που μου δηλητηρίαζαν την ψυχη αλλά εγώ προσπαθούσα να μην επηρεάζομαι όσο μπορούσα. Άρχισε να απαιτεί να πάω για δουλειά, να μου φέρνει παραδείγματα άλλων γυναικών που εργάζονται και να με λέει άχρηστη που δεν το κάνω. Μα που να πάω με ένα μωράκι τόσο δα, Θεε μου; Ψαχνω ακόμη, αλλά τίποτα δεν βρήκα.
Ψάχνω πλέον για να λυτρωθώ απο τις προσβολες του να νιώσω χρήσιμη κι ας τα δίνω τα μισα στον βρεφονηπιακο. Μέσα μου λυπάμαι. Λυπάμαι γιατί ηθελα τουλάχιστον να χρονισω κοντά στο αγοράκι μου. Αν τον εμπιστευόμουν Θεού θέλοντος θα έκανα ένα ακόμη μωράκι άμεσα και μετα θα πήγαινα να εργαστώ αλλά…. Ανα διαστήματα αγανακτώ και του ζητάω να χωρίσουμε, το μετανιώνω όμως σχεδόν αμέσως.
Σήμερα μου είπε ότι δεν είναι ερωτευμένος, δεν θέλει να ξαπλώνει μαζί μου και οτι με βρίσκει σιχαμερή. Αν απορειτε την αφορμή πάλι μαλώσαμε για τα απλήρωτα. Γενικώς νιώθω κουρασμένη απο εκείνον. Προσπαθώ να του ανοιξω την καρδιά μου και πάντα εστιαζει στο δικό του εγώ. Του εκφράζω την αγάπη μου και εκείνος την αμφισβητη και την χλευάζει. Δεν ταιριάζαμε ποτέ, με καίει αυτή η ιδεα, αλλα ειναι αλήθεια. Τι να κάνω, νιώθω εγκλωβισμένη. Έχασα το κουραγιο μου, τον δυναμισμό μου, εξαντλήθηκα.
Πάντα ονειρεύομουν μεγάλη οικογένεια δεμένη όπως ήταν η δική μου. Δεν θέλω να αφήσω το αγοράκι μου χωρίς αδέρφια χωρίς πατέρα. Απο την άλλη φοβάμαι ότι τα δάκρυα δεν θα στεγνώσουν διαφορετικά. Αυτό που νιώθω είναι αγάπη; Συνήθεια; Σιγουρα ο κόμπος στο στομάχι που έχω πλέον μόνιμα δεν είναι πετάλούδες που χορεύουν απο έρωτα…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Εντάξει εγώ νομίζω μερικές φορές ότι αυτά που διαβάζω είναι κάποια πλάκα.... Αφού κορίτσι μου έχεις ανθρώπους να σε βοηθούν και να σε στηρίζουν φύγε μακριά πάτα γερά στα πόδια σου και ξεκινα την ζωή σου από την αρχή..... Όσο για το παιδάκι σου πιστεψε με δεν του αξίζει ένας πατέρας που δεν θέλει να είναι δίπλα του.......Μερικές φορές είναι καλύτερα να μεγαλώνουμε με ένα γονιό....
Μην προσπαθεις αλλο εχει απλα τελειωσει...
Η απόφαση είναι δική σου πάντα. Αλλά αξίζει να κλαις και να είσαι δυστυχισμένη κάθε μέρα? Το καλύτερο που έχεις να κάνεις για το παιδί σου είναι να απομακρυνθείς από αυτόν τον άνθρωπο. Σου μιλάω από τη πείρα του παιδιού που δεν είδε σχεδόν ποτέ τους γονείς αγαπημένους, μόνο φασαρίες και γκρίνιες.
Έπρεπε να είχες ήδη φύγει, χθες. Για εσένα αλλά και για να μεγαλώσει ο μικρός σου σε ένα υγιές περιβάλλον. Το μωρό ήδη αντιλαμβάνεται, σκέψου τι θα γίνει στην ψυχούλα του αργότερα, όταν θα κατανοεί πλήρως την κατάσταση που βιώνει. Ευτυχώς, έχεις βοήθεια, και μην αυταπατάσαι νομίζοντας πως οι γονείς σου δεν αντιλαμβάνονται το τι βιώνεις. Από αξιοπρέπεια για τον εαυτό σου δείξε και το δρόμο θα τον βρεις.
Να σου ζήσει ο μικρούλης σου Αρετή!!Δεν νομίζω ότι είναι κανείς σε θέση να σου πει τί να κάνεις αλλά νομίζω ότι την απάντηση στην έχει δώσει ήδη ο άντρας που έχεις δίπλα σου!!Να θυμάσαι ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει εφόσον δεν θέλει και επίσης είναι καλύτερα για ένα παιδί να μεγαλώνει σε μονογονεική μεν Υγιή δε οικογένεια παρά και με τους δυο μέσα σε συνεχείς εντάσεις!!Καλή τύχη σε σένα και το μωρό σου!!
περασα αντιστοιχες καταστασεις ευτυχως δεν εκανα οικογενεια...ειχα παρατησει τα παντα για εναν ανθρωπο , δουλεψα στην δουλεια του σαν σκυλι (αφου οταν εφυγα προσελαβε 3 ατομα να καλυψουν το κενο μου),του εδωσα σωματικα και ψυχικα τα παντα..και ακουσα αυτο το σε σιχαινομαι...δυσκολευτηκα παρα παρα πολυ να φυγω...οταν εφυγα υπεφερα αλλα ηρθε καποια στιγμη η λυτρωση.Οταν με ειδε να παταω στα ποδια μου και να μου ειναι αδιαφορος ταρακουνηθηκε θελησε να μςε προσσεγγισει αλλα ειχα χασει πλεον την εμπιστοσυνη μου.Εσενα η θεση σου ειναι πιο δυσκολη αλλα οφειλεις να δειξεις μεγαλυτερη υπευθυνοτητα γιατι εχεις ενα παιδι που περιμενει απο εσενα κ πρεπει να μεγαλωσει σε ενα υγειες περιβαλλον .Το δευτερο παιδι στην θεση σου δν θα το σκεφτομουν καν με αυτο τον ανθρωπο κ αν ενδομειχα πιστευεις οτι θα τον κρατησεις ή θα αλλαξει ...λαθος..θα φερει την τελικη ρηξη, Φυγε , αγνοησε τον και προχωρα την ζωη σου...εισαι νεα γυναικα εκανες μια επιλογη που δεν σου βγηκε..να δοξαζεις τον Θεο που εχεις τετοιους καλους γονεις κ σε στηριζουν..απομακρυνσου απο αυτη την τοξικη κατασταση δεν εχεις κατι καλο να περιμενεις..το οφειλεις σε εσενα κ το παιδακι σου
η οικογενεια κοριτσι μου που ονειρευτικες δεν προκειτε να την εχεις με αυτον τον ανθρωπο.η αγαπη ςιναι σεβασμο;.εαυ εχεις παθητικοτητα μαζι του κ ολα αυτα που σου καταλογιζςι ειναι για να σου σπασει το ηθικο να μην αντιδρας ποτε.κ οταν αντιδρας να σε κανει να νιωθεις τυψεις.κοριτσι μου πηγαινε καπου σς εναν ειδικο.οχι για τιποτα αλλο αλλα για να βρεις την χαμενη σου αυτοεκτιμηση.παντως αυτο που νιωθεις οχι δεν ειναι αγαπη
Νομιζω πως ήσουν πολυ ξεκάθαρη στο κείμενο σου,,,,θα σου πω τι κατάλαβα εγω κ τη γνώμη μου κ ευχομαι να βρεις γρήγορα τη λύση που θα δώσει ηρεμία στη ζωη του μωρού σας κυρίως,,,κατάλαβα λοιπόν ενα γρήγορο γάμο που απ'αρχης έδειξε τις σοβαρές αδυναμίες,,,,εδω έκανες το λάθος σου κοριτσάκι,,,,έδωσες σε έναν άντρα που έχανε τις σταθερές του το σημείο να ρίξει όλες τις ευθύνες,,,κ τις έριξε,,,κ αυτο για μένα λέει,,,,πως αυτός ο άντρας δεν εχει αξιοπρέπεια,,,,κ μετά το λάθος συνεχίστηκε κ έφτασε εδω,,,που μας λες,,,,,Γνώμη μου κορίτσι μου ειναι,,,,,κ κυρίως για το μωρό(ευτυχώς που ειναι μωρό ακομη) ,,,πριν τα πράγματα γίνουν αδύνατο να πάρουν άλλη πορεία απ αυτη της καταστροφής που ακούσαμε,,,κ πριν αποστραγγιστουν οι γονείς σου(που έπρεπε κατά τη γνώμη μου να σε προστατέψουν καλύτερα),,,,να ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΤΑΙ αυτόν τον άνθρωπο απ το σπιτι,,,κ ας έρθουν οι γονείς σου για λίγο καιρό στο σπιτι σου,,,,με το χρονο βοηθό θα ανασανεις,,,το πότε?,,θα σου δώσει κ την πρώτη αληθινή εικόνα για οτι έγινε,,,τότε θα πάρεις τις αποφάσεις σου,,,,,ευχομαι αυτη τη στιγμή να ναι ολα σ'ενα δρόμο,,,,ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ,,,,
Να σου ζήσει το μωράκι σου!!!! Η απάντηση κατά την δική μου γνώμη είναι ότι αυτό που νιώθεις είναι μαζοχισμός!!!!!! Πως τα δέχεσαι όλα αυτά? εφόσον έχεις μια καλή οικογένεια πήγαινε εκεί να βρεις την ηρεμία σου και ξεκίνα μια νέα ζωή.Καλή τύχη
Σου μιλαει ασχημα για να τον χωρισεις εσυ κν φυγεις απο το σπιτι εσυ για να μην νιωθει τυψεις.κλασικη τεχνικη δειλου αντρα. Αυτος σε εχει χωρισει ηδη αλλα περιμενει το δικκο σου ξεσασμα κ τη δικη σου φυγη.....μπορει κ να ειναι ηδη με αλλη....προσεξε καλα εαν αποφασισεις να χωρισεις να μην φυγεις απο το σπιτι κ θεωρηθει εγκαταληψει συζυγικης στεγης κλπ να συμβουλευτεις δικηγορο.....
Ευα ειπες οτι χρειαζοταν να ειπωθει μεσα σε 3 γραμμες. Τα πως, τα γιατι, τα ποιος εφταιξε και πως εφτασαν εδω τα πραγματα πλεον ειναι περιττα.. Ενας τελειωμενος γαμος, μια πολυ κακη συγκατοικηση κι ενα μωρο να απορροφα τονους εντασης! Αρετη φυγε για να σωσεις την ζωη σου και την ζωη του παιδιου σου! Ο φοβος της αποτυχιας σε κραταει και μονο..και δεν αξιζει.
Συμφωνώ απολύτως!
Μπορεί να φταις κι εσύ σε κάτι, μπορεί και σε τίποτα. Η ουσία είναι μία. Θέλει να χωρίσετε, δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης για αυτό. Ίσως η δική σου η πίεση και η άρνηση να το συνειδητοποιήσεις να τον κάνει να σκέφτεται και να αντιδράει τόσο άσχημα. Καλό θα είναι να το αποδεχθείς όσο συντομότερα γίνεται, προκειμένου να νοιώσει κι αυτός καλύτερα και να μπορέσει να φτιάξει μία σωστή σχέση με το παιδί του. Και για σένα θα είναι καλό γιατί είσαι πολύ νέα και έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου να βρεις έναν άντρα που θα σε αγαπάει και θα σε θέλει στη ζωή του.
μου εκανε εντυπωση στο κειμενο σου οτι αναφερεις συνεχως τους γονεις σου ειτε ως παραδειγμα ειτε ως βοηθεια κτλ. οι γονεις σου αυτο , οι γονεις σου το αλλο. Νομιζω αν το κανεις και στον αντρα σου αυτο, θα του προσθετεις τρομερή πιεση. Ειναι πολυ ασχημο για εναν συντροφο να συγκρινεται με τους γονεις του αλλου συντροφου. Ως προβληματισμο στο γραφω. Και βεβαια καποια στιγμη λες οτι εφυγες και πηγες με το μωρο στους γονεις σου.Αφησες το σπιτι σου και εκεινον δηλαδη και εκει εγιναν αυτα που περιγραφεις... Νομιζω πως εχετε κανει και οι δυο λαθη. Να ξερεις ποτε δεν φταιει ο ενας μονο για μια τετοια κατασταση. Το θεμα ειναι για σενα καταρχας να αποφασισεις τι θες. Και να δεις πραγματικα αν εχεις κανει λαθη.
Είχα κι εγώ την "τύχη" να πέσει στο δρόμο μου "κελεπούρι" σαν και το δικό σου. Μετά από ενάμιση χρόνο δίνοντας ευκαιρίες ΜΠΑΣ και αλλάξει κάτι, χώρισα και επιτέλους έκανε ήλιο στη ζωή μου. Λίγα χρόνια μετά είμαι ήδη ξαναπαντρεμένη με έναν άνθρωπο που η καθημερινότητά μου μαζί σου είναι κάθε άλλο παρά αγγαρεία (όπως ήταν με τον πρώην). Κάνε στον εαυτό σου τη χάρη και στο παιδί σου επίσης, και χώρισε.
Διάβασα με πολύ προσοχή το κείμενο σου. Ο λόγος σου συγκροτημένος και γεμάτος επίγνωση. Μόνη σου μιλάς για την απαξίωση του άντρα σου απέναντί σου. Μόνη σου παλεύεις σε έναν τελειωμένο γάμο να σώσεις ό,τι έχει ήδη καταστραφεί. Το ξέρεις αυτό αλλά παραμένεις προσδοκώντας να αλλάξει τι ? Ο άντρας σου είναι ξεκάθαρος απέναντί σου και εσύ ζητιανεύεις λίγη προσοχή και έναν καλό λόγο που ξέρεις όμως πως δεν θα έρθει ποτέ. Δεν ξέρω πραγματικά εάν αυτό που αισθάνεσαι λέγεται αγάπη, συνήθεια(όπως λες) ή συναισθηματική αναπηρία, έλλειψη αυτοσεβασμού και αυτοεκτίμησης. Το μόνο που ξέρω και πραγματικά λυπάμαι, που συμβαίνει, είναι ότι συνεχίζεις να προσπαθείς για το τίποτα στην σχέση σας και δεν ξέρω τι θα είναι αυτό που θα σε κάνει να πάρεις τα πράγματά σου και να φύγεις. Γιατί κάθεσαι και αντέχεις όλον αυτό τον εξευτελισμό? Γιατί απουσιάζει τόσο πολύ η αγάπη προς τον εαυτό σου? Εάν αύριο το πρωί σηκωθείς και φύγεις με το μωρό πως θα νιώσεις? Θα νιώσεις χειρότερα απ’ ότι τώρα ή ξελαφρωμένη? Φαντάσου λίγο αυτή την εικόνα, εσένα με το μωρό στο σπίτι των γονιών σου? Δεν θα είναι καλύτερα απ’ αυτό που ζεις τώρα? Δεν ξέρω τι άλλο να σου πω, έχω περάσει απ’ αυτό το στάδιο και έχω νιώσει όλα αυτά που περιγράφεις και επειδή ξέρω τη συνέχεια θα σου πω ότι παραμένοντας σ΄αυτό το γάμο το μόνο που θα καταφέρεις είναι να εξαντλείσαι σε όλα τα επίπεδα, οικονομικό, συναισθηματικό αλλά και σε ότι αφορά τα πρακτικά καθημερινά θέματα.Καλή συνέχεια…..
Η ζωή είναι πολύ μικρή. Είναι επιλογή σου να κάθεσαι εκεί δυστυχισμένη. Και επιλογή του άντρα σου να φέρεται έτσι. Αν απλά δεν θες να πάρεις εσύ την απόφαση, κάτσε εκεί, πρήξε τον, κλάψε όσο τραβάει η ψυχή σου και κάποια στιγμή, που θα πάει; Θα σε χωρίσει. Αν όμως θές να ξεκινήσεις να είσαι ευτυχισμένη όσο το δυνατόν το συντομότερο, μίλα με δικηγόρο και φύγε από εκεί. Ή αν το μόνο που σε νοιάζει σε αυτή την φάση είναι να προσπαθήσεις για εσάς, βρες πράγματα που θαυμάζεις σε αυτόν και ξεκίνα να του τα λες. Κάθε μέρα. Αλλά μην το κάνεις επειδή ΠΡΕΠΕΙ να είσαστε μαζί. Να το κάνεις μόνο αν νιώθεις οτι είναι ο άνθρωπός σου. Και να προσεύχεσαι για την ευτυχία σου και για φώτιση και των δυο σας.
Συγγνώμη αν μιλήσω σκληρά αλλά ψώνισες από σβέρκο. Ο άντρας σου ή πολύ γαϊδούρι είναι ή έχει σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα. Όπως και να'χει η σχέση σας και η οικογένειά που έχετε φτιάξει δεν είναι υγιής και δε βλέπω πώς θα μπορούσε να γίνει υγιής. Όπως το περιγράφεις δε βλέπω σωτηρία. Το άτομο σε έχει εκμηδενίσει και το χειρότερο είναι ότι απαξιώνει το ίδιο του το παιδί. Υπάρχει κανένας λόγος να προσπαθήσεις κι άλλο να σώσεις μια κατεστραμμένη σχέση; Κι άλλο; Πόσο ακόμα; Δεν έχει νόημα όλο αυτό. Αν θέλεις το παιδί σου να μεγαλώσει σε ένα υγιές περιβάλλον καλύτερα να χωρίσεις γιατί το παιδί μεγαλώνοντας θα αρχίσει να προσλαμβάνει και να συναισθάνεται τα άσχημα αισθήματα που υπάρχουν μεταξύ σας και δεν είναι δίκαιο για ένα παιδάκι να μεγαλώνει σε ένα σπιτικό γεμάτο μίσος, έχθρα, προσβολές και απόλυτη έλλειψη σεβασμού,έστω κι αν αυτά προέρχονται από τη μία πλευρά μόνο, αυτή του άντρα σου. Όσο για την επιθυμία σου να μην αφήσεις το παιδί σου χωρίς αδέρφια, από τη μια σε καταλαβαίνω και το βρίσκω λογικό από την άλλη όμως δεν ξέρω πόσο θεμιτό είναι να φέρεις άλλο ένα παιδί απ'αυτόν τον πατέρα στον κόσμο...