Τέλεια… καμιά!!

Και ξαφνικά έγινα…. μαμά!!! Μια από τις ωραιότερες λέξεις στον κόσμο, με νόημα τόσο βαθύ και αναλλοίωτο. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, τώρα στην αρχή, θα είμαι καλή, θα ανταποκριθώ στις προσδοκίες της, στις ανάγκες της, θα με αγαπάει;; Όλα αυτά τα στερεότυπα που δεν πίστευα πως θα αντιμετωπίσω κατακλύζουν ξαφνικά το κεφάλι μου!

Άκουγα υπερβολές κι έλεγα πως δεν υπάρχει περίπτωση να τις κάνω. Κι όμως, αμέτρητες φορές, στάθηκα ήσυχα πάνω από το κεφαλάκι της την ώρα που κοιμόταν για να δω αν αναπνέει. Και είμαι στην αρχή! Δυόμιση μηνών τη στιγμή αυτή. Δε θα μιλήσω για τις εμπειρίες μου ως μαμά. Αδύνατο γιατί είναι ελάχιστες. Θα ταξιδέψουμε στις ανησυχίες μιας κοπέλας, που από κόρη έγινε μαμά και που ξαφνικά γνώρισε τον έρωτα της ζωής της σε δυο μικρά αθώα παιδικά μάτια που από την πρώτη στιγμή ήταν ανοιχτά και τη γέμισαν απερίγραπτα συναισθήματα.

Φοβάμαι μήπως δεν είμαι καλή.. και έπειτα σκέφτομαι πως κανείς δεν είναι τέλειος, ένα σχολείο είναι η ζωή από την πρώτη μέχρι την τελευταία ανάσα κάτι μαθαίνουμε. Και για να είμαστε ειλικρινείς τίποτα δεν είναι εύκολο. Από την κοιλιά της μάνας ως το τέλος έναν αγώνα δίνουμε. Για να μεγαλώσουμε, να μάθουμε, να κάνουμε, να είμαστε, να δώσουμε πνοή σε όλα εκείνα τα ρήματα και τις καταστάσεις που θα επιβεβαιώσουν την ύπαρξή μας. Θα κάνουμε λάθη. Όλοι. Και από εκείνα θα μάθουμε κάποιοι ενώ άλλοι θα τα επαναλάβουμε με την ίδια ταχύτητα που τα πράξαμε εξαρχής.

Μεγαλώνοντας φανταζόμαστε τον εαυτό μας σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο και στην πορεία αλλάζουμε ρότα και ερχόμαστε αντιμέτωποι με απρόσμενους επισκέπτες. Άλλοι είναι περαστικοί και άλλοι μόνιμοι στο ταξίδι μας, μα όλοι αφήνουν χνάρια ανεξίτηλα στο μονοπάτι μας. Όλοι καθορίζουν το ποιοι είμαστε τελικά, τι θα κρατήσουμε, τι θα αφήσουμε στη διαδρομή και τι είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε.

Δε βρέθηκα απροετοίμαστη. Όχι, τουλάχιστον όπως κάποιοι το εννοούν. Από μικρή ήθελα να γίνω μαμά. Να κρατήσω στην αγκαλιά μου ένα πλασματάκι τοσοδούλικο που θα μεγαλώνει μέρα τη μέρα και θα πρέπει εγώ να του δώσω τα εφόδια για να σταθεί στα πόδια του και να ακολουθήσει τη δική του πορεία. Προετοιμασμένος για το τι θα επακολουθήσει δεν είσαι, βέβαια, ποτέ. Δεν ξέρεις πως μόλις το αντικρύσεις η ζωή σου αλλάζει ολοκληρωτικά. Κλαίει και η καρδιά σου χτυπάει δυνατά. Αναρωτιέσαι τι θέλει, ώστε να είναι ευτυχισμένο, χαρούμενο, υγιή. Το μαθαίνεις και σε μαθαίνει, βήμα βήμα για να χτίσετε μια σχέση ζωής. Κι όταν σου χαμογελάει ξέρεις ότι η ευτυχία όλου του κόσμου σου βρίσκεται σε αυτό το χαμόγελο γιατί αγαπάς όπως ποτέ δεν έχεις αγαπήσει και καταλαβαίνεις με τη σειρά σου τη μάνα σου κι αυτόματα την αγαπάς ακόμα πιο πολύ για όλα εκείνα που σου έδωσε, για τον αγώνα που έκανε καθημερινά, τις νύχτες που ήταν ξάγρυπνη στο προσκεφάλι- φύλακας άγγελος.

Ίσως δεν είναι όλες οι γυναίκες έτσι. Αδύνατο να το πω με βεβαιότητα, μα αυτή τη στιγμή με το μπουμπουκάκι μου να κοιμάται ήρεμα στο κρεβάτι του κι έμενα να αναπολώ τους μήνες που μοιραζόμασταν το ίδιο σώμα και τρεφόταν από τη σάρκα μου, τολμώ να πω πως η σχέση μάνας-παιδιού δεν περιγράφεται, χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω τους μπαμπάδες.

Ένα δέσιμο περίεργο. Ένα μπιζελάκι που έγινε ανθρωπάκι. Ένα μικρό θαύμα. Μου κουκίδα με τικ τακ που τώρα μου χαμογελάει. Δεν είναι υπέροχα ανεξήγητο;;;;;; Το ωάριο συναντιέται με το σπερματοζωάριο και η ένωση συνεπάγεται αλλεπάλληλους πολλαπλασιασμούς και από ένα κύτταρο δημιουργείται ο άνθρωπος. Ζυγίζει στην αρχή γραμμάρια. Κι όμως έχει χεράκια, ποδαράκια, δαχτυλάκια, μυτούλα, αυτάκια, ματάκια, στοματάκι. Έχει τα πάντα!!!!

Μια εξέταση στο γυναικολόγο. Μετράει τα δαχτυλάκια της. Ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε! Τέλεια, λέει. Και ο άντρας μου χαμογελά. Κι εγώ μέσα στο άγχος μου αναρωτιέμαι γιατί χαίρονται. Πέντε;;; Αυτό είναι το φυσιολογικό;;;;;;; Συνέρχομαι. Φυσικά και είναι! Πέντε όμορφα μικρά δαχτυλάκια που τυλίγονται τώρα γύρω από το δικό μου δάχτυλο και το σφίγγουν με δύναμη. Με τόσο δύναμη αλήθεια που ώρες-ώρες αναρωτιέμαι, ένα τόσο μικρό ανθρωπάκι μπορεί να κάνει απίστευτα πράγματα. Κι όμως μπορεί.. πιο πολύ από μένα ίσως. Έτσι ξεκινάει, θέλει να κατακτήσει τα πάντα και θα τα καταφέρει.

Οι μέρες περνάν κι ο αγώνας συνεχίζεται. Μέσα μου. Με γνωρίζει. Μου χαμογελάει. Μου δείχνει με τον μοναδικό τρόπο της πως για αυτήν είμαι σημαντική. Και ξέρω ότι οι νύχτες που θα θέλει να κρύβεται στην αγκαλιά μου θα περάσουν πιο γρήγορα από ότι είχα φανταστεί γιατί ο χρόνος τρέχει και αν τον αφήσουμε προσπερνά. Ας τον προλάβουμε.. ας γευτούμε αυτές τις στιγμές που φεύγουν αμετάκλητα χαραγμένες στη μνήμη μας.. η μυρωδιά τους, τα μικροσκοπικά χεράκια που εξερευνούν το πρόσωπό μου.. Μαγεία.

Απογοήτευση γιατί την έφερα στον κόσμο με καισαρική.. απογοήτευση που δεν κατάφερα να τη θηλάσω για περισσότερο καιρό. Μα για λίγο. Έζησα το θαύμα, έφερα στη ζωή ένα υγιέστατο μωρό, παιδεύτηκα, έκλαψα, προσπάθησα και θα τα έκανα όλα από την αρχή. Δεν έχει σημασία ο τρόπος. Από τη στιγμή που μαθαίνεις την ύπαρξη του, από τότε που αντιλαμβάνεσαι τις πρώτες του κινήσεις, από τις στιγμές της ομορφότερης αγωνίας μέχρι να το κρατήσεις στα χέρια σου και να νοιώσεις την ανάσα του.. είσαι μαμά. Κι είναι ένα συναίσθημα απερίγραπτο. Όταν το βιώνεις αντιλαμβάνεσαι. Το φόβο για το συνάχι, την ανησυχία για την αδιαθεσία, τη χαρά για τις φαινομενικά χωρίς νόημα φωνούλες.

Και καταλήγω… καμία δεν είναι τέλεια! Όλες είμαστε υπέροχες! Φαίνεται στα μάτια του μωρού μας… που φωνάζουν «Μανούλα, σ’ αγαπάω»!!

Άννα Γκασνάκη

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com