Ένα φιλί για καλή επιτυχία…

Η ιστορία από τη μεριά της Έλιας:

Όλα άρχισαν όταν κάποτε το 2009 που ήμουν σε ένα μουσικό σχήμα στο οποίο τραγούδαγα και ένα απο τα μέλη του ήξερε τον Ροδόλφο μου και τη μητέρα του. Ο κοινός μας φίλος Νίκος, πετυχημένος σεναριογράφος της τηλεόρασης, ήξερε την πεθερά μου (τηλεοπική παραγωγό) και τον άντρα μου (σκηνοθέτη και μουσικό) απο τις τηλεοπτικές του δουλειές.

Τότε, στο σχήμα που ήμουν λόγω δημοσίων σχέσεων κάναμε add όλους όσουν μας έστελαν αίτημα φιλίας κι έτσι όταν ήρθε το αίτημα φιλίας απο την τώρα πλέον πεθερούλα μου, δεν το σκέφτηκα και πολύ να πατήσω το περιβόητο accept. Γίναμε φίλες λοιπόν, χωρίς να γνωριζόμαστε και δεν ανταλλάξαμε ούτε ένα σχόλιο για πολύ καιρό.

Μετά απο λίγο ήρθε και το αίτημα φιλίας του Ροδόλφου μου. Ούτε καν σκέψη για τίποτε περισσότερο, μιά που έχω ήδη σχολιάσει την εντύπωση που έκανε η φωτογραφία προφίλ του! Χάλι μαύρο! Να σημειώσω επίσης πως επειδή για μένα άντρας=μελαχροινός (εως και ξεροκαμμένος) και 3 κιλά μαζί με τα ρούχα, δεν υπήρχε βάση προυποθέσεων ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να τον προσέξω. Έτσι γίναμε τυπικά φίλοι και δεν μιλήσαμε ποτέ…

Μέχρι τα γενέθλιά του, στις 14 Αυγούστου 2009, που βλέποντας την ειδοποίηση στην αρχική μου σελίδα, θεώρησα σωστό και πρέπον να του στείλω τις ευχές μου (και στη μητέρα Ράνια για τα γενέθλια του κανακάρη της). Νομίζω πως αυτό ήταν. Αρχίσαμε να μιλάμε όλο και πιό συχνά, πολλές ώρες στα chat. Κάποια στιγμή άρχισαν και τα τηλέφωνα. Με έλκυε το χιούμορ του, για μένα αν κάποιος δεν έχει χιούμορ δεν έχει λόγω ύπαρξης), είχαμε πάντα κάτι καινούργιο να πούμε, ακόμη κι αν είχαμε μιλήσει 10 λεπτά πρίν. Οι συζητήσεις μας μεταξύ σοβαρού και αστείου έγιναν πιό προσωπικές.

Συζητάγαμε -πάντα με χιούμορ- πότε θα μείνουμε μαζί, τα ονόματα των παιδιών που θα κάνουμε… κι όλα αυτά χωρίς να έχουμε δει ο ένας τον άλλο ποτέ.

Το Σεπτέμβρη με κάλεσε να πάω σε ένα live της μπάντας του. Τρελή ροκού κι εγώ, υπο συνθήκες θα έλεγα «ναι», αλλά κάτι έτυχε και δεν πήγα.

Το δεύτερο live που με κάλεσε ήταν 16 Οκτωβρίου. Για εκείνη τη μέρα είχα κανονίσει να συνοδέψω ένα φίλο σε ένα γάμο. Μετά τη δουλειά, περίμενα να με πάρει ο φίλος μου τηλέφωνο. Καμία επικοινωνία. Τον έπαιρνα κι εγώ και δεν το σήκωνε. Κάποια στιγμή, μου απάντησε και ήταν ήδη στο γάμο. Το είχε ξεχάσει πως θα πηγαίναμε μαζί. Σκέφτηκα πως αφού το είχα αποφασισμένο να βγω, γιατι όχι;;

Έφτασα στην Αθήνα στο Sin City κατά τις 9μιση. Του έστειλα μήνυμα και ταυτόχρονα σκεφτόμουν πως έκανα την μεγαλύτερη βλακεία της ζωής μου που πήγα, γιατί με τόσα που είχαν ειπωθεί μεταξύ μας, τα πράγματα θα ήταν πολύ άβολα. Κοιτόντας τριγύρω να τον εντοπίσω, τον βλέπω να προχωράει, να κοντοστέκεται, να ανεβάζει τα γυαλιά και να κοιτάει το κινητό του. Διάβαζε το μήνυμά μου. Η πρώτη φορά που τον είδα. Η πρώτη μου σκέψη… ΜΑ ΤΙ ΓΛΥΚΟ ΠΛΑΣΜΑ…

Αγκαλιαστήκαμε, πιάσαμε την κουβέντα. Το live σε λιγάκι θα ξεκινούσε. Με έπιασε απο το χέρι και κατεβήκαμε στο μαγαζί. Καθήσαμε πλάι-πλάι και με έπιασε απο τη μέση και σκεφτόμουν πως τίποτε το αφύσικο δεν είχε όλα αυτό. Με σύστησε στους υπόλοιπους της μπάντας του. Όλοι είχαν αρχίσει να ετοιμάζονται, ο Ροδόλφος καθισμένος πλάλι μου, μου μιλούσε. Του λέω «οι άλλοι ετοιμάζονται«, μου λέει χωρίς να κοιτάξει καν «όχι ακόμη«.

«Αν θες κι εσύ να παίξεις απόψε, πρέπει να σηκωθείς, γιατί οι άλλοι είναι έτοιμοι«. Κοίταξε τριγύρω του. Σηκώθηκε, πήγε προς τα πράγματά του.

«Μου κρατάς για λίγο το μπάσο?» Μου το έδωσε και πήγε να ετοιμαστεί. Για κάποιο λόγο εκείνη τη στιγμή δεν ένοιωθα καθόλου ηλίθια! Ήμουν σε έναν χώρο που ένοιωθα οτι ανήκα παντελώς «εκεί». Μόλις γύρισε μου λέει «Θα μου δώσεις ένα φιλί για καλή επιτυχία?«

Δεν μου πέρασε καν απο το μυαλό να τον φιλήσω στο μάγουλο. Ένα πεταχτό φιλί στα χείλη του έδωσα, αλλά – για όνομα του Θεού – ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ! Ανέβηκε στο stage και ξεκίνησε το live κι εγώ απο κάτω χαζοχαιρόμουν σαν 15χρονο που το φίλησε ο Ρουβάς! Και κάποια μαγική στιγμή, η οποία έχει απαθανατιστεί απο το φακό, κοίταξε και με έψαξε στον κόσμο. Και ήρθε ενώ έπαιζε, έσκυψε και με φίλησε! Μπροστά σε όλους! Χάθηκα! Νόμιζα πως με κοίταγαν όλοι!

Το υπόλοιπο live, δεν θυμαμαι πως πήγε. Θυμάμαι μόνο πως περίμενα να κατέβει, να «τσεκάρω» αν αυτό ήταν «διαφημιστικό κόλπο». Και όταν κατέβηκε με πήρε αγκαλιά. Και ήμασταν αγκαλιά όλο το υπόλοιπο βράδυ, μέχρι και την ώρα που με πήγε να πάρω ταξί, μέχρι και που το ταξί ήρθε και περίμενε να τελειώσουμε απο τα ατελείωτα φιλιά μας για να μπω να πάω σπίτι…

Αυτό ήταν το πρώτο μας βράδυ, η πρώτη μας γνωριμία, και η υπέροχη αρχή της όμορφης ζωής που ζούμε εδώ και 3 και κάτι χρόνια…

Η ιστορια από τη μεριά του Rudy:

Η δικη μου version είναι πολυ πιο απλη και πεζή, καθότι γνωστός καφρος! Το λοιπόν… Είδα τη φωτογραφία που είχε το μωρο μου στο προφίλ της και το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλο, φυσικα, ήταν το «ωραίο το γκομενακι«… Εννοωντας πάντα ότι έχει πολλα ψυχικά χαρίσματα η νεαρά που ήταν στην φωτογραφία… Μην παει το μυαλο σας αλλου… Τέλος πάντων.

Εγω εκείνη την περίοδο είχα κάποια προσωπικά θέματα που με είχαν κάνει λίγο χειρότερο απο ότι είμαι τώρα… Είχα μπει σε διαδικασία διαζυγίου από τον πρώτο μου γάμο και εννοείται ότι δεν πέρναγε απο το μυαλο μου ούτε σα φρενάρισμα η εξέλιξη και κατάληξη εκείνου του «add as a friend«…

Κάποια στιγμη λοιπόν, τον Αύγουστο του ’09, σκάει ένα μηνυμα για χρόνια πολλα απο το εν λόγω γκομενάκι, αυτο με τα πολλα και πάνω απ´ όλα εμφανή εσωτερικά χαρίσματα… Απαντώ ευγενικά (νομίζω), και πιάνουμε το μπλά μπλά… Ε, είχαμε και τον κοινό γνωστό, κάτι είχαμε να πούμε για αρχη… Η Έλια κυρία!! Της εξιστορισα την κατάσταση μου με το διαζύγιο και τα λοιπά, κι εκείνη έδειξε να ακούει με ενδιαφέρον… Που να ‘ξερα τότε…

Μετα απο λίγες μέρες συνεχούς chatoσυνομιλίας, είπαμε να τα πούμε κι απ´ το τηλέφωνο.. Βασικά γιατι χρειαζόμουνα κάτι χαρτιά κι εκείνη ως ΚΕΠατζου μπορούσε να βοηθήσει… Όπερ και εγενετω…τα πήρα τα χαρτιά, την ευχαρίστησα και είπα να την καλέσω κει σ’ ένα live, να τα πούμε κι απο κοντα, to know us better βρε αδερφε… Αλλα μπααα… Ματαιες οι προσκλήσεις… Τη μία δε μπορούσε γιατι το ένα, την άλλη γιατι το άλλο….

Φτάσαμε στο 3ο live και αντίστοιχο νούμερο πρόσκλησης για να έρθει τελικα να με θαυμάσει-δοξασει-θεοποιήσει και απο κοντα, μιας και απο μακρυα το είχε ήδη κάνει….

Τα υπολοιπα τα έγραψε σωστα στη δικη της version… Το μόνο που παρέλειψε να σας γράψει και δεν ξέρω γιατι, είναι πως όταν την είδα, έχασα το φως μου… Ήταν ότι πιο όμορφο είχα δει στη ζωή μου!!! Το ομορφότερο ανοιξιάτικο πρωινό, είναι απλα μία συννεφιασμενη βροχερη μέρα στο βόρειο πόλο, μπροστα στη γυναίκα μου…

Βέβαια τώρα πια τη θέση της και όλα τα παραπάνω κομπλιμεντα, έχει η κόρη μας, η Ηλιάννα μας, αλλα κι εκείνη είναι σε πολυ καλη θέση στην καρδιά μου!!!

Μωρο μου σε λατρεύω!!! Πιο πολυ απο χτες αλλα λιγότερο απο αύριο!!!! 

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com