Δεκεμβριος του 2011...Αναρρωνα απο μια εγχειρηση Θυροειδους...ημουν στο γηπεδο και παρακολουθουσα την προπονηση του 11χρονου γιου μου.Και ξαφνικα μουδιασε ολη η αριστερη μου μερια...μεχρι να προλαβω να σηκωθω παρτην κατω....σκοτεινια...ζαλαδα...κρυος ιδρωτας .ταχυκαρδια,τσιμπηματα...τελικα λυποθυμια.ερχεται ασθενοφορο...στη διαδρομη εχω συνελθει και ηταν σαν να μην εχω παθει τιποτα.απλα μια εντονη κουραση σ ολο μου το κορμι.εξετασεις πεντακαθαρες...κριση πανικου...ναι ,μαλιστα...τι ειναι αυτο;τρωγεται;;μην αγχωνεστε,μην στεναχωριεστε μην μην μην....ναι μαλιστα....το ξεπερναω συντομα...ξεκιναω τις προβες μου(παιζω θεατρο ερασιτεχνικα) κι ολα καλα...κι εκει σε μια προβα παρτη κατω...δεν θα τα παμε καλαααα....καθε τρεις μερες παρτην κατω...φυσικα χεστηκα απο το φοβο μου...γυρισα οποιαδηποτε ειδικοτητα γιατρου μπορεις να φανταστεις..μονο σ εναν δεν πηγα..στον ενδοκρινολο μου...τον αφησα τελευταιο και καταιδρωμενο..εξετασεις λοιπον και μια ορμονη στα υψη...ναι μαλιστα....δεν μ επιανε το φαρμακο..αληθεια τωρα;εγω λοιπον απο εκει επαθα τις κρισεις πανικου,καθαρα ορμονικο προβλημα...ξεκινησα να τη ρυθμιζω..ελα μου ομως που ολο αυτο μ ειχε σκοτωσει ψυχολογικα..εμενα...που παντα εβγαινα,χορευα,δουλευα,δε σταματουσα δευτερολεπτο να ειμαι για 6 μηνες παρακαλω ξαπλωμενη και να φοβαμαι να παω στη τουαλετα..φυσικα ηρθε ο ψυχιατρος στη ζωη μου..να ναι καλα...εκανα θεραπεια για 3 χρονια(20 μερες ηρεμιστικα και 3 χρονια αντικαταθληπτικα)..τα σταματησα το σεπτεμβρη που μας περασε...οχι δεν εχω γιατρευτει εντελως...μολις αγχωθω,ζοριστω,στεναχωρηθω παιρνω δωρο μια ωραιοτατη κριση πανικου..πριν 2 μερες ηταν η τελευταια..εμαθα ομως να το παλευω και φευγει πιο γρηγορα..αυτο που μου αφησε ολο αυτο ειναι ινομυαλγια...διαχητους πονους σ ολο το σωμα που ειναι απλως οι φοβοι μου,το αγχος μου και το σοκ του υποθυροειδισμου που περασα...με λιγη γυμναστικη και πολλες κωμωδιες θα περασει κι αυτο...νομιζω σε ζαλισα...το συμπερασμα ειναι ενα...οσο κι αν μας λενε να μην αγχωνομαστε δεν ειναι εφικτο...ολα ειναι στη ζωη και πρεπει να το αποδεχτουμε..να χαιρεσαι αυτα που εχεις κι ολα τα αλλα καλως να ερθουν αλλιως ας προσπερασουν..συμβουλευω παντα τη γνωμη ειδικου...ειναι οτι καλυτερο εκανα τουλαχιστον..ευχομαι ολοψυχα ολα να ερθουν οπως τα ονειρευεται ολη σου η οικογενεια....σε φιλω....

Κοπέλα μου δυστυχώς έπρεπε να φτάσεις στο σημείο να πάθεις κρίση πανικού κ να καταλήξεις στο νοσοκομείο ώστε να καταλάβεις ότι εσύ η ίδια έκανες κακό πρώτα απ' όλα στον εαυτό σου κ στην υγεία σου κ έπειτα στην σχέση σου με τον άντρα σου. Καθώς διάβαζα από τα μέσα του κειμένου ήθελα να σου γράψω "κοπέλα μου σταμάτα, ηρέμισε, μην ξανά αναφέρεις το θέμα. Το να του το κοπανάς συνέχεια σίγουρα θα φέρει το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που εσύ επιδιώκεις. Οι άντρες κάποιες φορές φέρονται σαν μικρά παιδάκια. Όπως όταν ήταν στο γυμνάσιο κ οι μανάδες τους κάθε ημέρα τους έπριζαν να σημαζέψουν το δωμάτιο τους κ αυτοί από αντίδραση δεν έκαναν τίποτα. Έτσι κάνουν κ σαν μεγάλοι (εντάξει όχι όλοι κ όχι πάντα). Αν τον έπριζες κάθε ημέρα σίγουρα από κάποια στιγμή κ μετά σου έλεγε όχι μόνο κ μόνο από αντίδραση κ για να σου την σπάσει." Δεν καταφέρνουμε κάτι πρίζοντας τον άλλον, σίγουρα όχι κάτι θετικό κ αυτό που εμείς επιδιώκουμε. Κάθε πράμα θέλει τον τρόπο του. Σίγουρα θα είχε τους λόγους τους για να είναι αρνητικός στο να κάνετε 2ο παιδί. Κ νομίζω ότι κατά βάθος αυτό το ήξερες κ εσύ. Δηλαδή ήξερες ότι η συμπεριφορά του κ η άρνηση του δεν ήταν αδικαιολόγητη. Από αυτά που έγραψες εσύ η ίδια γι' αυτόν δεν φαίνεται να σου είχε δώσει ποτέ το δικαίωμα να πιστεύεις ότι δεν σκέφτεται λογικά, ότι δεν σε υπολογίζει, ότι είναι ανώριμος ή σκέφτεται κ λειτουργεί ανώριμα, ότι δεν τα βάζει κάτω όλα να τα υπολογίζει ώστε να ξέρει που βρίσκεται κ που βαδίζει ο ίδιος αλλά κ η οικογένεια του. Οι άντρες κ νομίζω ότι το ξέρεις αυτό, είναι πιο λογικά όντα, λειτουργούν περισσότερο με το μυαλό κ λιγότερο με την καρδιά κ το συναίσθημα όπως οι γυναίκες. Οπότε είναι φυσικό (ειδικά στις δύσκολες οικονομικές κ κοινωνικές εποχές που ζούμε τώρα) να φοβάται λίγο ότι μπορεί σαν οικογένεια να δυσκολευτείται με τον ερχομό ενός 2ου παιδιού ή να έχει τους ενδοιασμούς του. Ο άντρας συνήθως θέλει να έχει τον έλεγχο των πραγμάτων, να μην του ξεφεύγει κάτι, να τα υπολογίζει όλα κ θέλει να λειτουργεί με κάποιο πρόγραμμα. Από την άλλη εμείς οι γυναίκες είμαστε πιο ρομαντίκες, ζούμε στο δικό μας ροζ συννεφάκι, λειτουργούμε πιο πολύ με το συναίσθημα ακόμα κ όταν ξέρουμε κ αναγνωρίζουμε πιο είναι το λογικό κ το ορθό. Λέμε στον εαυτό μας κ πολλές φορές το πιστεύουμε κ με όλη μας την ψυχή ότι "Όχι μωρέ, θα τα καταφέρουμε. Εντάξει θα είναι λίγο δύσκολα, θα ζοριστούμε αλλά αγαπιόμαστε κ αυτό φτάνει για να μεγαλώσουμε την οικογένεια μας κ να ζήσουμε αξιοπρεπώς". Έλα όμως που δεν φτάνει πάντα η αγάπη; Δεν αρκεί πάντα η αγάπη. Σίγουρα είναι η θεμέλιος λίθος σε μια σχέση, αλλά χρειάζονται κ άλλα "υλικά" για να είναι σταθερό στον χρόνο ένα οικοδόμημα!! Πίστεψε με ξέρω τι σου λέω γιατί το έχω ζήσει κ ο δικός μου άντρας είναι πολύ της λογικής κ της τάξης των πραγμάτων οπότε είχα το ίδιο θέμα κ εγώ με εσένα πάνω κάτω. Ευτυχώς που στο τέλος το κατάλαβες όμως κ τώρα πιστεύω ότι κ εσύ θα ηρεμίσεις κ η σχέση σας θα επανέλθει στα φυσιολογικά της κ στα πολύ θερμά της. Επίσης εσύ είσαι μικρή ακόμα, έχεις καιρό μπροστά σου. Μπορεί ο άντρας σου να είναι μεγαλύτερος σου κάποια χρόνια αλλά ποτέ δεν ξέρεις; Μπορεί η κατάσταση να αλλάξει, μπορεί ο ίδιος να αλλάξει, μπορεί αν κάποια πράματα βελτιωθούν να το δει αλλιώς κ μετά να θέλει κ ο ίδιος να κάνετε ένα 2ο παιδί. Προς το παρόν όμως έχεις μια όμορφη οικογένεια όπου αγαπιέστε πολύ, έχετε ένα όμορφο παιδάκι γι' αυτό επικεντρώσου σε αυτά που έχεις γιατί θα χάσεις πολλά από την οικογένεια σου αν κάθεσαι κ σκέφτεσαι συνέχεια το ίδιο κ στεναχωριέσαι που δεν θα κάνεις 2ο παιδί. Καταλαβαίνω την επιθυμία σου κ την σέβομαι αλλά δεν ήρθε κ το τέλος του κόσμου! Έτσι δεν είναι; Όσο για τις ερωτήσεις σου στο τέλος. Φυσικά τα συναισθήματα μας κ η ψυχολογία μας μπορούν να επιρεάσουν αρνητικά την υγεία μας!!! Ειδικά το άγχος!! Το άγχος τα τελευταία χρόνια στην ζωή μας είναι από τους πιο σημαντικούς παράγοντες για την εκδήλωση ψυχοσωματικών κ ιατρικών προβλημάτων. Το πρώτο παράδειγμα που μου έρχεται να σου πω, πέρα από αυτό που έπαθες εσύ η ίδια, είναι ότι πολλές γυναίκες δυσκολεύονται να μείνουν έγκυες επειδή έχουν πάρα μα πάρα πολύ άγχος. Έναν γιατρό να ρωτήσεις θα σου πει το ίδιο. Γι' αυτό κοπέλα μου ηρέμισε, χαλάρωσε κ απόλαυσε την οικογένεια σου!!! Έχεις τόσα πολλά να χαρείς με αυτά που ήδη έχεις κ ποτέ δεν ξέρεις μπορεί κάποια στιγμή το όνειρο σου να γίνει πραγματικότητα. Αλλά κ να μην γίνει δεν χάθηκε κ ο κόσμος, ειδικά όταν βλέπεις τι γίνεται γύρω σου!!!