Bully στέλνει ένα συγκινητικό μήνυμα απολογίας 20 χρόνια μετά μέσω Facebook
Όταν ο ChadMichael Morrisette, 34 ετών σήμερα, πήγαινε ακόμη στο γυμνάσιο, στην Αλάσκα, είχε πέσει πολλές φορές θύμα εκφοβισμού, από διάφορους συμμαθητές του.
«Όλη η ομάδα του ράγκμπι με εκφόβιζε», αναφέρει στο Yahoo Parenting ο ίδιος. «Δεν ήταν μόνο ένας, ήταν έξι ή επτά αγόρια που με ακολουθούσαν στους διαδρόμους, με παρενοχλούσαν, με έβριζαν και με απειλούσαν για τη ζωή μου».
Ο Morrisette είναι σήμερα ένας visual designer και σύμβουλος μάρκετινγκ που εργάζεται στο Χόλιγουντ. Πρόσφατα όμως ένα μήνυμα στο Facebook του θύμισε το παρελθόν – σχεδόν δύο δεκαετίες πριν. Ήταν από τον Louie Amundson, έναν από τους μαθητές που έκαναν μαρτύριο τη ζωή του Morrisette. Ο Amundson επικοινώνησε μαζί του για να ζητήσει συγχώρεση, όταν όπως εκείνος αναφέρει, η κόρη του τον ρώτησε αν είχε ποτέ εκφοβίσει κανέναν.
Γεια σου Chad,
Είχα πρόσφατα μία συζήτηση με τη 10χρονη κόρη μου σχετικά με τους εκφοβιστές. Με ρώτησε αν είχα ποτέ εκφοβίσει κάποιον και της είπα «ναι». Θυμήθηκα πόσο άσχημα και πόσο κακά σου φερόμουν όταν πηγαίναμε στο Γυμνάσιο. Θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη. Αν μέναμε στην ίδια πολιτεία θα ερχόμουν να ζητήσω συγγνώμη από κοντά. Δεν ξέρω καν αν το θυμάσαι, αλλά εγώ το θυμάμαι και λυπάμαι γι’ αυτό.
«Κάτι βγήκε από μέσα μου, κάτι που δεν ήξερα πως κουβαλούσα κλειδωμένα τόσο καιρό», λέει ο Morrisette. «Έκλαψα λιγάκι. Ήταν τόσο συγκινητικό».
Ο Morrisette είπε στον Amundson πως τον συγχωρεί για όλα.
Louie,
Με συγκινεί πολύ αυτό. Σε ευχαριστώ και δέχομαι τη συγγνώμη σου. 20 χρόνια τώρα είσαι το μόνο άτομο που μου ζήτησε συγγνώμη επειδή με εκφόβιζε όταν ήμασταν μικροί. Ελπίζω να μπορείς να πεις περήφανα στην κόρη σου πως ζήτησες συγγνώμη γι’ αυτό και πως όλα είναι εντάξει μεταξύ μας. Δεν είναι απίστευτο τι μπορούν να κάνουν 20 χρόνια και τα παιδιά μας; Σε ευχαριστώ και πάλι και ελπίζω να πάρεις θέση ενάντια στον εκφοβισμό όποτε τον συναντησεις. Να έχεις μια τέλεια μέρα!
ChadMichael
Σε ευχαριστώ. Η συγχώρεσή σου έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από όσο νομίζεις και ελπίζω να μην είμαι ο τελευταίος που σου ζητάει συγγνώμη.
Γεια σου!
Ο Amundson ανέφερε στο Yahoo πως συγκινήθηκε από την συγχώρεση του Morrisette. «Του χρωστούσα αυτή τη συγγνώμη, δεν μου χρωστούσε τη συγχώρεση. Το γεγονός ότι μπόρεσε να με συγχωρέσει δείχνει πως μπορεί εγώ να ήμουν πιο μεγάλο ως παιδί, αλλά εκείνος είναι πιο μεγάλος ως άνθρωπος».
«Είναι αλήθεια πως με τον χρόνο όλα γιατρεύονται… Μπορεί να μην το καταλαβαίνεις τώρα», συμβουλεύει ο Morrisette τα παιδιά. «Και δεν σημαίνει πως όλα θα είναι καλύτερα σε ένα ή δύο χρόνια, αλλά 20 χρόνια αργότερα θα θυμάσαι την εποχή αυτή και θα συνειδητοποιείς πως όλα είναι καλύτερα».
Ποτέ δεν είναι αργά να ζητήσεις συγγνώμη από κάποιον που έχεις αδικήσει ή στενοχωρήσει με τα λόγια ή τις πράξεις σου. Ακόμη κι αν αυτό είναι μέσα από το Facebook.
Υπάρχει κάποιος από τον οποίο θα θέλατε και σεις να ζητήσετε συγγνώμη; Μην το σκέφτεστε, κάντε το!
Τα απίστευτα που πέρασα στο δημοτικό,τις φοβίες που μου δημιούργησαν,κανένα συγνώμη δεν τα διαγράφει. Είδα φωτογραφία της Χαρούλας τότε,Χαράς τώρα,στο facebook.Δε θα σταματήσω ποτέ να γελάω με το παράδοξο της αλλαγής ονόματος,μιας και μόνο χαρά δεν ένιωθε όποιος δεν έκανε ό,τι ήθελε εκείνη,στο σχολείο.Είχε και οπαδούς και βασάνιζαν κόσμο αβέρτα.Μαζί της,για να μη δεχτούν τον ίδιο εκφοβισμό.Όχι μόνο δεν τη συγχωρώ,εύχομαι να μην τη δω ποτέ μπροστά μου όσο ζω
Nίνα κάτι δεν μου αρέσει στην μέθοδο που περιγράφεις. Νομίζω είναι μια περιστροφή γύρω από τον ευατό μας. Μου μυρίζει εγωισμό και κρυμμένη περιφρόνηση για το πρόσωπο του άλλου. Μπορούν να υπάρξουν αληθινές σχέσεις έτσι;
Τα ίδια πράγματα λέμε Μαρίνα με άλλα λόγια και σε άλλη βάση. Για μένα π.χ. μου φαίνεται κάπως υπεράνω η λέξη "συγχωρώ" (ότι εγώ ο σούπερ ντούπερ δίνω συγχώρεση σε σενα τον ποταπό) και δεν το χρησιμοποιώ. Προτιμώ τη λέξη "συμφιλίωση", η οποία μου φαίνεται πιο ομαδική. Αυτό είναι όμως δικό μου θέμα, δεν πρέπει να κάνω τη γενίκευση ότι όλοι οι άνθρωποι που θέλουν να το βλέπουν σαν συγχώρεση νιώθουν κάπως υπεράνω απέναντι στους άλλους. Εγωισμοί, θυμός, αισθήματα αδικίας δε βοηθούν ούτε αυτόν που τα νιώθει ούτε τους άλλους γύρω του. Και αυτό είναι το θετικό μήνυμα της όλης κουβέντας και μακάρι να βοηθήθηκαν άνθρωποι επειδή διάβασαν αυτά τα σχόλια.
Έχεις δίκαιο, σοφή Νίνα! Λέμε τα ίδια! Πάντως για να μην γίνονται παρεξηγήσεις την πραότητα την έχω ακουστά , αλλά δεν την γνωρίζω προσωπικά!!
Όλα έχουν να κάνουν με την εικόνα που έχει κανείς για τον εαυτό του. Γι΄αυτό συμφωνώ απόλυτα με την Ολίβια. Αν όπως η ζωή μας προχωράει καταφέρνουμε να νιώθουμε καλά για τον εαυτό μας, τότε δε χρειάζεται να συγχωρήσεις κανέναν για όποιον πόνο σου έχει προκαλέσει. Ο πόνος φεύγει εντελώς από μόνος του, δε νιώθεις πια θυμό για όσα πέρασες και τότε μπορείς να αποδεσμευτείς από οποιοδήποτε αρνητικό συναίσθημα νιώθεις για τους άλλους. Και αυτό είναι κάτι που βοηθάει μόνο εσένα τον ίδιο (δεν το κάνεις για τους άλλους), γιατί μόνο αν είσαι εντελώς καθαρός από αρνητικά συναισθήματα μπορείς να πας τη ζωή σου εκεί που εσύ θέλεις. Γίνεται. Και το γράφω κι εγώ γιατί έχει συμβεί και σε εμένα. Είναι τόσο απελευθερωτικό το να μη νιώθεις κανένα αρνητικό συναίσθημα για όποιον σε έχει πληγώσει στο παρελθόν που αν σου συμβεί μια φορά μετά δε θα θέλεις ποτέ να ξαναγυρίσεις στο θυμό με τον οποίο είχες συνηθίσει να ζεις. Επίσης αλλάζει και όλος ο τρόπος με τον οποίο βλέπεις τον κόσμο γύρω σου. Ψάχνεις παντού το καλό, χωρίς να εστιάζεις στο αρνητικό και καταφέρνεις να αποφεύγεις εντάσεις και δύσκολες καταστάσεις με τους άλλους. Μιλάς για τις διαφωνίες σου και ό,τι σε ενοχλεί αλλά το κάνεις χωρίς θυμό και μπορείς να πετύχεις πιο εύκολα αυτό που θέλεις. Αν μέσα σου νιώθεις καλά για αυτό που είσαι τότε ολόκληρη η ζωή σου και ο τρόπος που βλέπεις τους άλλους αλλάζει.
Έχω την εντύπωση ότι την συχώρεση και την αγάπη σε ανθρώπους που τον έβλαψαν , στους εχθρούς δηλαδή, ο άνθρωπος δεν μπορεί να τα πετύχει μόνος του. Στην καλύτερη περίπτωση, δεν θα δίνει σημασία, δεν θα ανταποδώσει την κακιά συμπεριφορά , αλλά για να "μην πέσει στο επίπεδο τους", όπως χαρακτηριστικά λέγεται. Αυτό όμως δείχνει μια βαθιά περιφρόνηση για τους "εχθρούς" κι όχι αγάπη. Αγάπη για τους εχθρούς ο άνθρωπος μόνο με τη βοήθεια του Θεού, μπορεί να αποκτήσει.
Όχι βρε Μαρίνα. Μπορούμε και από μόνοι μας να νιώσουμε καλά με κάποιον που μας έχει δημιουργήσει πρόβλημα στο παρελθόν. Εμένα δε μου αρέσει τόσο η λέξη συγχώρεση όσο η λέξη συμφιλίωση. Γιατί για εμένα αυτό είναι το κλειδί. Συμφιλιώνεσαι με το γεγονός ότι πληγώθηκες, συμφιλιώνεσαι με τον άλλον που σε πλήγωσε γιατί κατανοείς ότι υπάρχουν και αυτά στη ζωή και λες ναι, γιατί να μην τύχει και σε μένα. Αλλά πρώτα από όλα συμφιλιώνεσαι με τον εαυτό σου. Αν γίνει αυτό τότε μπορείς να τα έχεις καλά με τους άλλους. Για σένα μπορεί να είναι η πίστη στο θεό αυτό που θα σε κάνει να συμφιλιωθείς με τους "εχθρούς" σου, για άλλους αυτή η συμφιλίωση μπορεί να είναι προϊόν λογικής σκέψης, για άλλους προϊόν αυτογνωσίας. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να επιτευχθεί αυτό. Μ΄αρέσει πάντως που ΟΛΑ σου τα σχόλια έχουν πάντα μέσα τους μια νότα αγάπης.
Νίνα, συγχωρώ είναι μια πολύ όμορφη λέξη, σημαίνει ανοίγω την καρδιά μου για να χωρέσει κι ο άλλος μέσα, γίνομαι ένα με αυτόν, χωρίς τον άλλο δεν ζω. Μου αρέσει πολύ!! Κάθε φορά που δεν μπορώ να βάλω κάποιον μέσα στην καρδία μου αισθάνομαι τόσο άσχημα, ζωντανή- νεκρή. Η αυτογνωσία είναι ένα βήμα προς την αγάπη. Το "γιατί να συμβεί σε μένα" κρύβει έναν εγωισμό. Αγάπη και ταπείνωση πάνε χέρι- χέρι. Νίνα μου όσο και λογική σκέψη και αυτογνωσία να έχει κάποιος μπορεί να αναγκάσει την καρδιά του να αγαπήσει; Στις μέρες μας αυτό είναι σχεδόν ακατόρθωτο γιατί δεν προβάλλονται καθόλου τέτοια πρότυπα.Πάντως ισχύει και το αντίθετο, αν δηλαδή, κάποιος καταφέρει να συχωρέσει τους εχθρούς του, τότε θα γνωρίσει αληθινά τον Θεό όπως είναι. Αυτό το έχω δει με τα μάτια μου αρκετές φορές π.χ. στον άθεο , αλλά γεμάτο αγάπη γείτονά μας, ο οποίος την τελευταία μέρα της ζωής του ζήτησε τον παπά εξομολογήθηκε και κοινώνησε πριν φύγει. Άνθρωπος ελεήμων, σπλαχνικός, συγχωρητικός προς τους "εχθρούς του" είναι σίγουρο ότι συναντά τον Θεό.
Τα ίδια πράγματα λέμε με διαφορετικά λόγια. Μαρίνα όσο υπάρχουν στον κόσμο άνθρωποι σαν εσένα δε φοβάμαι τίποτα. Μακάρι να μπορούσαμε να αποβάλλουμε όλοι τους εγωισμούς μας μια μέρα και να βλέπαμε πέρα από αυτό. Είναι απίστευτα λυτρωτικό για τις ψυχές μας. Εγώ πιο ευτυχισμένη δεν έχω ζήσει στη ζωή μου παρά μόνο όταν άρχισα να βλέπω πίσω από τους εγωισμούς. Και διαπίστωσα πως όλοι οι άνθρωποι έχουμε σχεδόν τις ίδιες βασικές ανάγκες, λέμε σχεδόν τα ίδια πράγματα, αλλά ερχόμαστε σε ρήξη εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο μιλάμε ο καθένας (εδώ μπαίνει η λογική που σου έλεγα για να δεις ότι με τον άλλον που τσακώνεσαι δε σε χωρίζουν τελικά τόσα πράγματα όσα νομίζεις). Μ΄αρέσεις Μαρίνα πάρα πολύ που μιλάς πάντα με αγάπη και χαίρομαι πάντα όταν μέσα σε όλα τα σχόλια "σφαγής" μπαίνεις κι εσύ να μιλήσεις με τέτοια πραότητα. Συνέχισε γιατί βοηθάς πολύ κόσμο. Κι εγώ μπορεί από εσένα να επηρεάστηκα και να άρχισα να τα βλέπω αλλιώς τα πράγματα.
Συμφωνώ με την Ολίβια, αλλά αισθάνομαι το ίδιο με την Αναστασία (αν και σε ηπιότερο βαθμό- επειδή δεν είχα τόσο έντονη κακομεταχείριση και επίσης γονείς και καθηγητές ήταν αναφανδόν υπέρ μου). Δεν έχω συμφιλιωθεί με τα άσχημα συναισθήματα που τρέφω, νομίζω θα έχω ωριμάσει πραγματικά όταν καταφέρω να τους συγχωρήσω, αλλά δεν κάνω και καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια σε αυτήν την κατεύθυνση...
Συμφωνώ με την Αναστασία. Κάποια πράγματα ξεχνιούνται αλλα δεν συγχωρούνται, ιδίως εάν τα έχεις ζήσει σε ευαίσθητη ηλικία. Γι' αυτό κ οι γονείς οφείλουμε με τις πράξεις μας να δείξουμε στα παιδιά μας την αγάπη κ ευγένεια για τους συνανθρώπους μας. Πραγμα δύσκολο βέβαια στη σάπια κοινωνία που ζούμε, αλλα τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε.
Πολύ ωραία αλλά εγώ που έφαγα το bullying της αρκούδας στο σχολείο για 12 χρόνια δεν συγχωρώ κανένα. Μαλιστα συναντωντας συμμαθητές μου που με βασανιζαν σημερα, (στο facebook και ζωντανα στην παλιά γειτονιά μου) αισθάνομαι μια αγρια σχεδόν πρωτόγονη χαρα όταν βλέπω τους "Γοηδες αθληταραδες" που με φωναζαν κήτος και φαλαινα να έχουν γίνει κατι φαλακροί με πατσόκοιλα και τις "high" συμμαθητριες που δεν μου μιλούσαν γιατι ήμουν "φλώρι" να μην έχουν κανει τίποτε στη ζωη τους και στα 40 να είναι άνεργες και να μενουν με τους γονείς τους. Ναι είμαι σκύλα αλλά δεν με νοιάζει καθόλου, περασα 12 χρόνια να ακουω πόσο χαλια είμαι πόσο λίγο αξίζω πόσο θα έπρεπε να μην κυκλοφορώ καν στο σχολείο και αυτά τα άκουγα ΚΑΙ από τους καθηγητές ΚΑΙ από τους γονείς μου όταν παραπονιόμουν για το Bullying. Οπότε φατε τη σκόνη μου "High" και δεν συγχωρώ ΟΥΤΕ τους γονείς μου.
Έχεις μέσα σου πολύ θυμό. Κατανοητό φυσικά, όμως ακριβώς επειδή είσαι έξυπνος και ξεχωριστός άνθρωπος, προσπάθησε να αποδεσμευτείς από αυτά τα συναισθήματα. Είναι κρίμα να "χάνεσαι" επειδή δεν μπορείς να διαχειριστείς σωστά αυτά που σου άφησε το bullying. Στο γράφω γιατί διαβάζω πάντα με ενδιαφέρον τα σχόλιά σου και ενώ 9 1/2 στις 10 φορές έχουμε την ιδια άποψη, πιστεύω ότι χάνεις κάθε δίκιο (ή καλύτερα, δεν καταφέρνεις να περάσεις το μήνυμά σου) λόγω του "Ναι είμαι σκύλα αλλά δεν με νοιάζει καθόλου" attitude. Η κατανόηση (ναι, ακόμα και του τύπου που σε έκανε να δεινοπαθείς στο σχολίο!) είναι το κλειδί για μια καλύτερη ζωή. Πέρασα από εκεί και εγώ, μην νομίζεις. Για αυτό στο γράφω, ελπίζω να μου το επιτρέπεις! :)
Κατανόηση? Really? Εχεις δει τη σκηνη στα φιλαράκια που η Μονικα λέει στη Ρέϊτσελ ότι πηγαν σε διαφορετικά γυμνασια? Οτι η Ρέϊτσελ πηγε στο γυμνασιο που ήταν μαζορέτα και δημοφιλης ενω η Μονικα στο γυμνασιο που φοραγε φουστα ειδικα ραμμενη για εκεινη από το τμημα οικοκυρικης? Στο γυμνασιο της Μονικα πήγα κι εγώ. Εκεί που το κάθε κακομαθημενο σκατόπαιδο μπορουσε να με βασανίζει και όταν το έλεγα στο διευθυντή απαντούσε "Ε χασε και εσύ κανενα κιλό να μην σε βασανίζουν". Δεν έχω καθόλου θυμό μέσα μου. Ικανοποίηση έχω. ΤΕΡΑΣΤΙΑ ικανοποίηση που εγώ καταφερα ότι εβαλα στοχο στη ζωή μου (μετα τα 18) και όλοι αυτοί που νόμιζαν ότι είχαν δικαίωμα να με βασανίζουν γιατί δεν ημουν ίδια με αυτούς πήραν τελικά αυτό που τους αξιζε FAIL! ΧΑ! Δεν μπορεις να φανταστεις πόσο απίστευτη ικανοποίηση είναι να με σταματαει ενας ΤΕΛΕΙΩΣ αγνωστος στο δρόμο και να μου λέει ότι με αναγνωρισε "απο το σχολείο" και "δεν έχεις αλλάξει καθόλου" ενώ εγώ δεν έχω ιδέα ποιος είναι γιατι έχει αλλάξει τελειως (προς το χειρότερο). Δεν προκειται να κατανοήσω τίποτα λυπαμαι. Οι βασανιστές μου δεν ηταν κακοποιημενοι, δεν τους δερνανε στο σπίτι δεν ζουσαν σε δυσλειτουργικες οικογένειες. Μεναμε στην ίδια γειτονια πηγαιναμε στο ίδιο σχολείο είχαμε τους ίδιους (ε σχεδον) γονείς. Με μια διαφορα, εγω έτρεμα τη μερα των βαθμών μήπως έλθει η μητερα μου και ακούσει κανεναν να με φωνάζει "ξουτ κητος" Αυτόν πρέπει να κατανοήσω? Τι ακριβως ότι με την ανοχη γονέων και δασκαλων μπορουσε να με εξευτελίζει; Οχι δεν πρόκειται. άλλωστε δεν έχω κρατησει επαφή με κανεναν και δεν με ενδιαφερει κιολας. Αν κάποιος μου έστελνε (Απο ελληναραδες χλωμο) ποτε αναλογο e-mail μάλλον θα απαντουσα κάτι του στυλ "ε ναι ησουν μικρος δεν ηξερες τι έκανες" κλπ. Αλλα να πω σε συγχωρώ; οοοχι με τίποτα, και αν αυτό εξακολουθει να με κάνει bitch λοιπόν I am a bitch and I like it. Οσο για το μηνυμα? Μια χαρα περνάει το μηνυμα. "Τελειωστε το σχολειο και γραψτε το στα παλιά σας τα παπουτσια και μην το ξανακοιτάξετε ΠΟΤΕ" Η ζωη αρχιζει μετα τα 18.
Είσαι σίγουρη ότι όλο αυτό που νιώθεις δεν είναι θυμός? Γιατί εγώ όταν ήμουν θυμωμένη νόμιζα πως δεν είμαι. Ικανοποιημένη ένιωθα κι εγώ που είχα καταφέρει να επιβιώσω. Μπορεί να μην το έβλεπα συγκριτικά με τους άλλους, όπως το περιγράφεις εσύ, αλλά κατά τα άλλα ικανοποίηση νόμιζα ότι ένιωθα. Τώρα ξέρω ότι ήταν θυμός μαζί με πικρία που δεν είχα αποβάλλει από μέσα μου.
¨Εχω ζήσει και τις δύο μεριές και αυτή του bully (αν και στην ουσιά ήμουν αυτή που απλά ακολουθούσε τον σωρό σε εκςίνη την φάση) και αυτή του θύματος. Ναι θέλω να ζητήσω ζυγνώμη, γιατί τώρα καταλαβαίνω τι κακό έκανα, όμως δεν με στοιχειώνει αν δεν μου ζητήσουν συγμώμη οι άλλοι, γιατί ξέρω πως ούτε κι εκείνοι δεν καταλάβαιναν τι μου έκαναν. Και θέλω να πιστεύω πως είμαστε κύριοι της μοίρας μας και των αποφάσεών μας. Δεν θα επιτρέψω σε κανέναν άλλον να καθορίσει το ποια είμαι όταν μπορώ να το κάνω εγώ για τον εαυτό μου. Οπότε το "είμαι σκύλα και δεν με νοιάζει καθόλου" είναι συνειδητή, δική σου απόφαση. Δεν το λέω ούτε σαν κατηγορία, ούτε σαν επίθεση. Διαβάζω πάντα τα σχόλιά σου, ταυτίζομαι πάντα με τις απόψεις σου και πιστεύω πως είσαι ένα πλήρως συνειδητοποιημένο άτομο. Φαντάζομαι το έχεις συνειδητοποιήσει λοιπόν.