Τα βράδια ξυπνάει ο σύζυγός μου – κι αυτό έχει σώσει το γάμο μας

γράφει η Chaunie Brusie για το babble

Νιώθω πως κουβαλώ ένα πολύ σκοτεινό μυστικό.

Σε αντίθεση με τις περισσότερες μαμάδες, οι οποίες απολαμβάνουν να ξενυχτούν μόνες τους τα βράδια με το πεινασμένο ή ανήσυχο μωρό τους, εγώ ανήκω σε εκείνες τις εκλεκτές, που δεν χρειάστηκε ποτέ τους να αντιμετωπίσουν μόνες τη σκληρή πραγματικότητα του να ταΐσουν τα παιδιά τους το βράδυ.

Από τότε που ξεκίνησε το ταξίδι μας ως γονείς πριν από έξι χρόνια και τέσσερα παιδιά, ο σύζυγός μου ήταν πάντα, πάντα εκείνος που ξυπνούσε το βράδυ όποτε το μωρό έσπαγε τη σιωπή της νύχτας με τις διαπεραστικές κραυγές του από την πείνα.

Στ’ αλήθεια δεν μπορώ να θυμηθώ αν είχαμε συζητήσει ποιος θα αναλάβει τη νυχτερινή βάρδια προτού παντρευτούμε. Και τώρα που το σκέφτομαι, δεν είμαι σίγουρη πως θα μπορούσαμε να έχουμε προβλέψει το πόσο συχνά θα κάναμε παρέα στο σκοτάδι – κι αυτό ίσως ήταν για καλό. Μας φαντάζομαι να τρέχουμε να γλιτώσουμε από το φόβο μας, αν γνωρίζαμε τι μας περίμενε.

Με τη γέννηση της πρώτης μας κόρης όμως, ο σύζυγός μου και εγώ αποκτήσαμε τον δικό μας νυχτερινό ρυθμό – ξεκινά πάντα με εκείνα τα πρώτα κλάματα, κάποια επιτακτικά και άλλα απλά κλαψουρίσματα που γρήγορα θα μεγάλωναν σε ένταση. Έπειτα έρχεται το παιχνίδι της υπομονής – θα ξανακοιμηθεί άραγε το μικρό μας αν περιμένουμε μερικά δευτερόλεπτα; (Μια μικρή βοήθεια: Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση δεν είναι ποτέ «ναι»). Και τέλος, η παράδοση – στην αρχή θα στριφογυρίσω στο κρεβάτι και μόλις με καταλάβει ο άντρας μου θα πεταχτεί αμέσως από το κρεβάτι.

Η αλήθεια είναι πως δεν ακούει συνήθως το μωρό τη νύχτα όπως εγώ (έχω ακούσει πως είναι μία κοινή διαταραχή των μπαμπάδων αυτή), αλλά μόλις ξυπνήσω, ξυπνάει κι αυτός. Πιστέψτε με, έχω τελειοποιήσει το προσπαθώ-να-σηκωθώ-απ-το-κρεβάτι σε αργή κίνηση, τόσο ώστε να είμαι σίγουρη πως εκείνος θα είναι αυτός που θα πάει πρώτος στο μωρό.

Κι αυτό ακριβώς συμβαίνει. Όσο εγώ σέρνομαι ως τη δερμάτινη κουνιστή πολυθρόνα που θα έπρεπε να έχουμε ξεφορτωθεί χρόνια τώρα, αλλά είναι το απόλυτο κάθισμα για να θηλάζεις το μωρό, βάζω το μαξιλάρι στην αγκαλιά μου και στρώνω μια κουβερτούλα για να είμαι έτοιμη να θηλάσω για 40 λεπτά, εκείνος αναλαμβάνει να αλλάξει την πάνα.

Ό,τι κι αν έχει μέσα της, όσο υγρή ή λερωμένη κι αν είναι, ο άντρας μου αναλαμβάνει την αλλαγή της πάνας, φασκιώνει και πάλι το μωρό σαν ειδικός και στη συνέχεια μου την παραδίδει κουτρουβαλώντας ως το κρεβάτι, όπου και πέφτει κατευθείαν ξανά για ύπνο. Είναι μια τόσο μικρή χειρονομία, αλλά για μένα κάνει όλη τη διαφορά. Τρέμω στην ιδέα του να με ξυπνήσει το μωρό το βράδυ, αλλά γνωρίζοντας ότι ο άντρας μου είναι πρόθυμος να ξυπνήσει κι αυτός μαζί μου, όλο αυτό γίνεται πιο εύκολο.

Τα χρόνια αυτά, ένιωθα τύψεις ως μαμά και σύζυγος που ο άντρας μου ήταν τόσο πρόθυμος να σηκωθεί εκείνος τη νύχτα για να κοιτάξει το μωρό. Ούτως ή άλλως, εγώ θα σηκωνόμουν για να το ταΐσω, τι νόημα έχει να θέλω να γλιτώσω 60 δευτερόλεπτα και μια αλλαγή πάνας; Δεν υπάρχει λόγος να σηκωνόμαστε κι οι δύο!

Ένιωθα επίσης, ίσως είναι αστείο, ενοχές που σηκωνόταν εκείνος. Λες και εγώ δεν ήμουν μια «αληθινή» μαμά, από εκείνες που μπορούν να κάνουν ένα αστείο και ένα παράπονο στους φίλους στα πάρτι και να πουν πως θεωρούν αδιανόητο ο άντρας τους να ροχαλίζει ενώ το μωρό ουρλιάζει μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα. «Κοιμήθηκε σαν μωρό δεν λένε;» θα αστειευόταν μία. «Μάλλον θα πρέπει να το κάνουν «Κοιμήθηκε σαν άντρας!»».

Δεν είμαι σίγουρη λοιπόν αν είμαι εκπληκτικά τυχερή, αν ο διακόπτης μέσα μου δεν είναι στραμμένος τελείως στο «μαμά», αν φταίνε και τα δύο, αλλά έχω να πω το εξής:

Δεν αισθάνομαι τύψεις πλέον που ο σύζυγός μου σηκώνεται μέσα στη νύχτα για να δει το μωρό μας. Γιατί ακόμη κι αν είναι κουτό και διαρκεί μόλις λίγα λεπτά, με κάθε πάνα που αλλάζει και κάθε φάσκιωμα του μωρού είναι σαν να μου λέει «είμαστε μαζί σε όλο αυτό».

Η μητρότητα μου έδινε πάντα την εντύπωση πως είναι το πιο φυσικό πράγμα που έχω κάνει ποτέ και κάποιες φορές  το πιο άσκοπο πράγμα που μπορούσα να φανταστώ  – και πρέπει να παραδεχτώ πως δεν συμπάθησα ποτέ την ιδέα πως η μητρότητα πρέπει να είναι «μαρτυρική». Μου αρέσει που ο σύζυγός μου καταλαβαίνει κάποιες από τις θυσίες που έχω κάνει και αισθάνομαι πως σε κάποιο βαθμό η θυσία του να ξυπνά μαζί μου το βράδυ είναι δώρο για τον γάμο μας – ο τρόπος του να μου πει πως δεν είμαι μόνη – πως είμαστε σύντροφοι με όλη την έννοια της λέξης.

Στην υγειά όλων των ζευγαριών λοιπόν που έχουν βρει τον δικό τους ρυθμό που τους βοηθάει να μεγαλώνουν το παιδί τους και τις μικρές θυσίες που κάνουν τις σχέσεις και τη γονεϊκότητα να αντέχουν…

… και επιτρέψτε μου να κάνω μια πρόποση με το ποτήρι νερό που έχω να πίνω όταν θηλάζω (το οποίο φυσικά μου έφερε ο άντρας μου) σε όλους τους άντρες που στέκονται – ή κοιμούνται- στο πλευρό μας.