Κάθε βράδυ, φτάνω στα όριά μου

γράφει ο Serge Bielanko για το babble

Κάθε βράδυ, εκεί, λίγο μετά το φαγητό, αισθάνομαι πως χάνω λιγάκι τα λογικά μου. Ένα κύμα ταλαιπωρίας αγγίζει τα όρια της υπομονής μου. Ήταν μια κουραστική μέρα, ξέρετε. Όπως και η προηγούμενη, πιθανά και η επόμενη.

Βρίσκω τοίχο σαν γονιός. Κάθε βράδυ, πέφτω επάνω του.

Κάπου ανάμεσα στο πρωινό μου ξύπνημα από το άγριο χάραμα ως τις 8 το βράδυ που τα παιδιά θα πέσουν για ύπνο, ο ενθουσιασμός μου εξαϋλώνεται.

Η μέρα ξεκινά με μένα να τρέχω πανικόβλητος σ’ όλο το σπίτι προσπαθώντας να ετοιμάσω τα παιδιά για τη μέρα τους.

Έχω κάνει κάποιες σκληρές, εξουθενωτικές δουλειές στη ζωή μου. Όλοι μας όμως αξίζουμε μετάλιο ως γονείς που προσπαθούν να ετοιμάσουν τα παιδιά τους το πρωί. Απλά το αξίζουμε.

Οι γονείς εργάζονται, είτε κάνοντας μια δουλειά γραφείου είτε ως ταξιτζήδες για τα παιδιά τους, η ουσία είναι πως οι περισσότεροι από μας πεθαίνουμε στη δουλειά όλη μέρα.

Εγώ επιβιώνω με το να φαντάζομαι πως υπάρχει κάποια ελπίδα στην άλλη άκρη του τούνελ. Πως θα βρω μισή ώρα να κάτσω στον καναπέ και να δω τηλεόραση ώσπου να καταρρεύσω. Κάποιες φορές το υποθετικό μου αυτό σενάριο περιλαμβάνει και μια μπύρα. Γιατί έτσι.

Τις περισσότερες φορές όμως, πολύ φοβάμαι πως βρίσκω τοίχο πολύ πριν φτάσω σ’ εκείνο το σημείο.

Φτάνει 6μιση το απόγευμα και ενώ προσπαθώ να προετοιμαστώ ψυχολογικά για το τελευταίο «κατοστάρι» της ημέρας, ετοιμάζοντας τον Charlie για το κρεβάτι και κάνοντας διάφορα άλλα, ακούω τα μεγαλύτερα παιδιά να μαλώνουν για τον πιο γελοίο και ασήμαντο λόγο.

Θυμάμαι πως πρέπει να πάρω μια ανάσα, αλλά ρε φίλε… Είμαι εξουθενωμένος. Απλά είμαι. Και δεν με νοιάζει αν θα με κατακρίνετε, αλλά είμαι τόσο κοντά στο να βγω απ’ την πίσω πόρτα, να μπω στο Honda και να βάλω γραμμή για Μεξικό, προς αναζήτηση μιας άλλης, διαφορετικής ζωής.

Αυτό συμβαίνει κάθε βράδυ, μην ξεχνάτε.

«Ο τοίχος του γονιού».

Η αγάπη μου για τα παιδιά μου, από εκεί που ξεκινά ζεστά και ξεχειλίζει στις 8 το πρωί, μετεξελίσσεται σε μια άμορφη μάζα απόγνωσης που μου λέει πως δεν αντέχω άλλο.

Θέλω να λυτρωθώ από αυτό που αισθάνομαι. Το κεφάλι μου να βρίσκει τοίχο, να φτάνω στα όριά μου.

Δεν αντέχω άλλο!

Είμαι κουρασμένος! Πεινάω! Είμαι αφυδατωμένος! Αισθάνομαι μόνος! Έχω να πληρώσω τους λογαριασμούς! Έχω να βγάλω τη μπουγάδα προτού γαριάσουν όλα και πάει στράφι όλος ο κόπος!

Θεούλη μου, ΟΧΙΙΙΙ!

Ο Charlie μόλις έκανε τα κακά του στην πάνα και κλαίει επειδή τον μεταφέρω με τη λερωμένη πάνα πέρα δώθε και, ω, τι έκπληξη! Να σου η Violet με παγωτά στα χέρια της και το λάπτοπ μου στην αγκαλιά της, που πλέον θα κολλάει και ω! τι έκπληξη! Κλαίει επειδή ο Henry την τσίμπησε για εκδίκηση!

Κλείνω τα μάτια μου. Προσπαθώ να πάρω βαθιές ανάσες. Μου έρχεται η μυρωδιά από τα κακά και προσπαθώ να είμαι ζεν. Σκέφτομαι το σενάριο που έχω πλάσει στο μυαλό μου και λέω στον εαυτό μου πως είναι κοντά.

Κάποιες φορές αυτό λειτουργεί και το κάνω πραγματικότητα και αισθάνομαι τόσο περήφανος.

Άλλες νύχτες πάλι, σχεδόν έχω φτάσει στην άλλη άκρη του τούνελ μέχρι που τα δυο παιδιά μου κλωτσιούνται καθώς βάζουν τις πυτζάμες τους και ένα ολόκληρο χαρτί υγείας ξετυλίγεται στο δωμάτιο και γω τα χάνω τελείως. Ξεχνώ το ζεν και την ηρεμία και αγριεύω σαν αρκούδα, σα λιοντάρι, σαν ελέφαντας, με προφορά από τη Φιλαδέλφια.

Κάποιες νύχτες, βάζω τις φωνές.

Κάνω ό,τι πρέπει να κάνω.

Αλλά τα καταφέρνουμε, κάποια στιγμή. Λύνουμε όλα τα προβλήματα και τα κουρασμένα κεφαλάκια τους πλέον ξαπλώνουν στο μαξιλάρι ήρεμα, μέσα σ’ αυτό το τρελοκομείο που αποκαλούμε σπίτι. Και αυτό με κάνει ευτυχισμένο. Και περήφανο. Πραγματικά πολύ. Τα κατάφερα. Τα καταφέραμε.

Πεινάω τόσο πολύ.

Σας παρακαλώ, μείνετε έτσι ξαπλωμένα για τα επόμενα 40 λεπτά. Το χρειάζομαι, αγάπες μου. Χρειάζομαι να δω λίγη τηλεόραση. Πραγματικά το χρειάζομαι.

Ο τοίχος που βρίσκουμε μπροστά μας εμείς οι γονείς, ρε φίλε.

Πόσο σκληρό.

Αλλά μου φαίνεται πως δεν θα άλλαζα τίποτα.

[divider]

Ο Serge Bielanko είναι 45 ετών, πατέρας τριών παιδιών, της Violet, του Henry και του Charlie. Μένει στη κεντρική Πενσυλβάνια και του αρέσει να ψαρεύει πέστροφες, το κόκκινο κρασί, τα μεγάλα μυθιστορήματα και η πίτσα.

[divider]

Εσείς έχετε βρεθεί ποτέ στα όριά σας;