Κι όμως, η καισαρική μπορεί να είναι μια θετική εμπειρία

γράφει η Catherine Balavage για τη Huffington Post

Δεν έδωσε πολλή σκέψη στο πώς θα γεννιόταν ο γιος μου. Ήξερα απλά πως θα πονούσα. Άπλωνα τα ρουχαλάκια του επάνω στην κοιλιά μου και σκεφτόμουν πόσο τυχεροί ήμασταν που θα αποκτούσαμε ένα παιδί. Ένιωθα πως ήταν ένα θαύμα, δεν έμοιαζε αληθινό, ακόμη κι όταν αυτός κλωτσούσε. Πού να ήξερα πόσο θα δυσκολευόμουν να τον γεννήσω.

Αντιμετώπισα τον τοκετό με θετική διάθεση. Από τη φύση μου είμαι πολύ αγχώδης οπότε δεν μπορώ να πω ότι δεν υπήρχαν και στιγμές που σκεφτόμουν το χειρότερο, αλλά σε γενικές γραμμές, ένιωθα δυνατή, ευτυχισμένη και αισιόδοξη. Ήμασταν τόσο ενθουσιασμένοι που θα γνωρίζαμε τον γιο μας. Παρά τον ανήσυχο χαρακτήρα μου, δεν ανησυχούσα τόσο. Ο άνθρωπος έχει επιβιώσει χιλιάδες χρόνια. Υπάρχουν γυναίκες που έχουν γεννήσει στο σπίτι, σε σπηλιές, ακόμη και σε αυτοκίνητα. Θα πονούσα σίγουρα αλλά πάντοτε είχα πολύ μεγάλη ανοχή στον πόνο. Ήμουν σίγουρη πως θα τα κατάφερνα με τον τοκετό. Όταν λοιπόν ξεκίνησε την Κυριακή το βράδυ δεν πίστευα πως θα έπαιρνε τόση ώρα για να γνωρίσουμε το παιδί μας. Αυτό που ακολούθησε ήταν 80 ώρες κόλασης και στο τέλος κάτι σωτήριο: μια καισαρική τομή.

Υπάρχει πολύς αρνητισμός γύρω από την καισαρική. Ορισμένοι ισχυρίζονται πως είναι η «εύκολη επιλογή», δεν είναι, η ανάρρωση μετά πονάει φρικτά. Άλλοι λένε πως δεν είναι «φυσική», μπορεί να μην είναι «φυσιολογικός» αυτός ο τοκετός αλλλά έχει σώσει πολλές ανθρώπινες ζωές, ζήτω η ιατρική. Εγώ πάλι έχω μόνο θετικά να πω. Μετά από 80 ώρες τοκετού ο γιος μας ήταν ανήσυχος, ο ομφάλιος λώρος τυλίχτηκε δύο φορές γύρω από τον λαιμό του και οι καρδιακοί παλμοί του άρχισαν να πέφτουν. Σταμάτησα να σκέφτομαι το οτιδήποτε και επικεντρώθηκα στο πιο ευτυχές από όλα τα σενάρια, γνωρίζοντας πολύ καλά πως ο πανικός μόνο χειρότερα μπορεί να κάνει τα πράγματα.

Η χειρουργός που θα μου έκανε την επέμβαση και μου εξήγησε τους λόγους που χρειαζόμουν μία επείγουσα καισαρική ήταν ένας άγγελος για μένα. Μέσα σε είκοσι λεπτά, ο γιος μου είχε γεννηθεί. Η ομάδα των μαιευτήρων στο Νοσοκομείο του Kingston όπου έκανα την καισαρική μου ήταν υπέροχη. Παρόλο που ήμουν παράλυτη από τη μέση και κάτω και ήμουν γυμνή κάτω από τη ρόμπα του χειρουργείου, ένιωθα ασφαλής. Ήταν πραγματικά υπέροχοι όλοι τους και τους σκέφτομαι ακόμη κάθε φορά που βλέπω το αγοράκι μου. Το αγοράκι μου που του έσωσαν τη ζωή. Η μαία μάλιστα έμεινε στο πλευρό μου, από το πρωί που το μωρό μου άρχισε να είναι ανήσυχο ως το μεσημέρι όπου και γεννήθηκε. Στις μέρες μας υπάρχει μία εμμονή με τον φυσιολογικό τοκετό και καθώς με έσερναν με το φορείο στο χειρουργείο ένιωθα κι εγώ πως είχα αποτύχει σσαν μάνα, αλλά το μόνο πράγμα που έχει σημασία σε μια γέννα είναι η μαμά και το μωρό να είναι καλά στην υγεία τους. Το πώς θα γίνει αυτό δεν έχει σημασία, πόσο μάλλον όταν σου δίνουν τελικά το μωρό σου στην αγκαλιά σου. Η καισαρική μου όχι απλά ήταν μια θετική εμπειρία, έσωσε και τη ζωή του γιου μου. Τι το αρνητικό μπορεί να έχει αυτό;