Χωρίς μωρό…
Θα ξεκινησω την ιστορια μου με αισιοδοξια καθως εχω μια αξιολατρευτη κορουλα και στηριγμα μου τον υπεροχο αντρα μου.
Πριν 26 μερες γεννησα το δευτερο παιδακι μου και μετα απο 1 ωρα και 45 λεπτα το εχασα. Δεν υπαρχουν λογια για μια μανα να χανει το παιδι της, εστω και αν δεν το γνωρισε ποτε, αλλα πως δεν το γνωρισε; 9 μηνες στην κοιλια μου ενα ζωηρο παιδακι… Θεε μου!!
Θα σας τα πω απο την αρχη μηπως και ελαφρυνει λιγο η καρδια μου, γιατι ολοι περιμενουν να ειμαι δυνατη και μου λενε οτι η ζωη ειναι μπροστα μου, μικρη ειμαι, θα κανω αλλο… Λογια παρηγοριας που ομως δεν παρηγορουν καθολου… Τουλαχιστον οχι ακομα!
Ειχα μια εγκυμοσυνη πολυ καλη με εμετους μεχρι τον 4ο αλλα κατα τα αλλα ολα καλα. Μεχρι τον 9ο σηκωνα την μικρη μου, δουλευα, ειχα τρελη ενεργεια σαν να μην ημουν εγκυος. Μεχρι που πηγα να γεννησω! Εφτασα στο νοσοκομειο με διαστολη 7 και δεν προλαβαινα ουτε να ξεντυθω. Σε μιση ωρα η διαστολη 10, εγω μαθημενη απο τους πονους της πρωτης μου γεννας (γεννησα με φυσιολογικο τοκετο χωρις επισκληριδιο και βεντουζα το πρωτο μου παιδακι), σκεφτομουν οτι ειμαι τυχερη που θα γεννησω τοσο ευκολα! Που να ‘ξερα!
Ο μικρος ηταν πολυ ψηλα δεμενος με τον λωρο παντου αρχισε να χανει παλμους, με ετοιμασανε για καισαρικη, αλλα επανηλθαν οι παλμοι του και συνεχισαμε κανονικα. Εκεινη την ωρα ηρθε και ο γιατρος μου και ενω ο γιατρος της εφημεριας ελεγε για καισαρικη, ο δικος μου επεμενε για φυσιολογικο τοκετο. Μετα απο 2 ωρες και ενω δεν κατεβαινε ακομη ο μικρος, μου βαλανε βεντουζα, με πατουσαν απο πανω οι μαιες και εγω να σπρωχνω… Τελικα γεννηθηκε το παιδακι μου στις 9 και 15, αλλα δεν εκλαψε. Του δωσανε οξυγονο, τρεχανε ολοι για να τον πανε στην νεογνολογικη, οπου και ακουσα το κλαμα του. Ενα δυνατο κλαμα, Θεε μου!!
Εγω εμεινα στην αιθουσα μεχρι να με ραψουν γιατι ειχα διαλυθει απο κατω πραγματικα… Μετα απο δυο ωρες μονη μου και να προσπαθω να μαθω τι κανει το παιδι μου, βαλανε τον αντρα μου μεσα και μου ειπε οτι ειναι σε μηχανικη υποστηριξη, αλλα ειναι καλα. Τωρα που το σκεφτομαι ολοι ηταν με σκυφτα κεφαλια και κανεις δεν μου ειπε «Να σου ζησει!», αλλα εκεινη την ωρα δεν καταλαβαινα… Αφου με πηγαν στο κρεβατι μου να παρακαλαω ολο το βραδυ τον αντρα μου να παει να δει τι κανει το μωρο και μου ελεγε «Αστο το πρωι!» και να σκεφτομαι οτι αφου δεν μας ειπανε κατι κακο αρα το μωρο ειναι σταθερο…
Παρακαλουσα τον Αη Γιωργη ολο το βραδυ να ειναι καλα το παιδακι μου…
Τελικα στις 7 το πρωι λεω στον αντρα μου «Σηκω πηγαινε στο παιδι και μαθε τι γινεται» Εκανε πως πηγε μια βολτα και ηρθε με ματια δακρυσμενα να μου πει οτι το παιδακι μου ειχε φυγει απο το προηγουμενο βραδυ 11 η ωρα. Δεν προλαβα ουτε να το παρω μια αγκαλια, εφυγε το παιδακι μου μονο του, το ειδα μονο στην γεννα… Ηταν ενα αγγελακι μελαχροινο με μαλλακια σαν την αδερφουλα του 4300 και 52,5 ποντους ολοκληρο παιδακι…
Δεν φωναξα, δεν ειπα γιατι, δεν εβρισα κανενα, οταν ο πονος ειναι τοσο μεγαλος δεν σου μαλακωνει τιποτα την καρδια, ουτε βρισιες, ουτε καταρες… Θελω το παιδι μου αλλα δεν μπορω να το εχω… Το μυαλο μου ειναι συνεχεια εκει στο προσωπακι του, στο κορμακι του, δεν αντεχεται ο πονος που νιωθω… Αλλα εχω ενα ακομη παιδακι που με χρειαζεται χαμογελαστη και ηρεμη και εναν αντρα που χωρις αυτον δεν θα αντεχα κανεναν πονο… Ειναι το στηριγμα μου και η ζωη μου αυτος και η κορη μου! Ισως αν ειχα κανει καισαρικη να ειχα μαζι μου το παιδακι μου αλλα ποιος ξερει, ουτε οι γιατροι ξερουν, ουτε ειχε το κουραγιο ο αντρας μου να το ψαξει… Εγω το ειχα, ηθελα να μαθω γιατι εφυγε το παιδι μου αλλα σεβαστηκα τον αντρα μου…
Για αυτο, μανουλες μου, καισαρικη ή φυσιολογικος τοκετος, το θεμα ειναι γερο μωρακι, ολα τα αλλα δεν μπορω ουτε να τα ακουω… Μπορει να σας τα ειπα ολα μαζι και μπερδεμενα αλλα ακομη δεν ξεκαθαρισαν μεσα μου…
Να ειστε καλα
μια μανουλα πληγωμενη
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Πόσο σε νιώθω να ξερες...εγω πηγα στο νοσοκομείο ενα ωραιο Σάββατο ώντας στην 33η εβδομάδα γιατι ειχα τρομερές συσπάσεις και η κοιλιά μου είχε γίνει πέτρα...οταν ηρθε ο γιατρός που μου έκανε κ την καισαρικη μου είπε ότι δυστυχώς το αγοράκι μας ειχε χαθεί...πριν καλα καλα νιώσουμε τον πόνο αυτο της απώλειας ηρθε ο γιατρός παλι κ μας είπε ότι δεν γίνεται να γεννήσω φυσιολογικά οπως το πρώτο μου παιδάκι γιατι θα πεθαινα από ακατάσχετη αιμορραγία λόγω του ότι το αιμα μου δεν επιζε.κατά τη διάρκεια της εγκυμοσυνης μου επαιρνα Σαλοσπιρ γιατι το αιμα μου ηταν πολυ πηχτο κ δεν τρεφοταν καλα. Μεγάλος Γολγοθάς έπεσα σε ακόμα 3μερες μετα εντατικη κ βγήκα τελικα μετα απο 10μερες.. αυτο το γλυκό πλασματάκι 2.5κιλων με "εσωσε" γιατι δεν προσπάθησε να γεννηθεί...ειναι ο Άγγελος μου...δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτο το προσωπάκι θα το σκέφτομαι πάντα!!!
30 Οκτωβρίου 2003.Πρώτη εγκυμοσύνη.Δίδυμη κύηση μετά από εξωσωματική. Δύσκολη εγκυμοσύνη που ξέραμε ότι θα κατέληγε σε πρόωρη γέννα λόγω του ότι το ένα έμβρυο δεν αναπτυσσόταν.Ενδομήτριος θάνατος του εμβρύου 28 Οκτωβρίου αλλά ο γυναικολόγος δεν ανησύχησε. Γεννάω φυσιολογικά το νεκρό μωρό 450 γρ.( ήμουν 32 εβδομάδων).Δεν θέλησα να το δω η ίδια. Το δίδυμό του γεννήθηκε με καισαρική 1450 γρ. Μετά από ένα μήνα στην μονάδα προώρων αλλά σε μεγάλο νοσοκομείο μακριά από εμένα που είχα πάθει σηψαιμία και ήμουν σε επαρχιακό νοσοκομείο γιατί δεν πρόλαβα να φτάσω Αθήνα- το πήρα στα χέρια μου . Σήμερα είναι ένα τρομερό αγόρι 13 ετών με πολλά πολλά χαρίσματα. Πάντα όμως θυμάμαι ό,τι συνέβη με την παραμικρή λεπτομέρεια. Απαλύνεται ο πόνος αλλά ποτέ δεν ξεχνάς. Το άλλο παιδί πάντα δίνει δύναμη και πάντα ξέρουμε ότι υπάρχει ένα αγγελούδι που μας προσέχει όλους. Καλό κουράγιο και υπομονή...
Αχ καρδούλα μου...Αχ μανούλα...
ΠΕΝΘΗΣΕ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ ΣΟΥ, ΒΓΑΛΕ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ, ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΕΧΑΣΕΣ!!!!12 ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΑΣΑΝ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ ΚΑΙ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΑΓΓΕΛΟΣ.ΠΕΡΑΣΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΕΡΙΟΔΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΗΤΑΝ ΝΑ ΠΑΘΩ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ.ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ,ΜΙΛΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΗ ΣΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΔΕΡΦΟ ΤΗΣ!!Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΤΡΟΣ ,ΛΕΝΕ.Ο ΠΟΝΟΣ ΣΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΘΑ ΜΑΛΑΚΩΣΕΙ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΘΑ ΣΟΥ ΧΑΡΙΣΕΙ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΑΓΓΕΛΟ, ΟΠΩΣ ΧΑΡΙΣΕ ΚΑΙ ΣΕ ΜΕΝΑ!!!!!!!ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ , ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ....ΜΑΜΑ!!!!!!!!!!!
Η περιοδος που θα περάσεις θα είναι περιοδος πένθους! Και θα ηταν καλο να έχεις συμπαράσταση απο την οικογένειά σου. Θα σε βλεπουν να κλαις και εσυ να μην εχεις ενοχες! Να πενθησεις το παιδί σου, το μικρό σου αγγελο οπως εκανα κ εγώ που τον εχασα πιο μικρο κ ομως τον γεννησα... Να μην εχεις τυψεις οτι παραμελείς την κορη σου ή τον άνδρα σου...Κλάψε ..... ο Θεός μαζί σου...Και οταν επουλωθούν οι πληγες στο σώμα σου, γιατι δεν θα τον ξεχασεις ποτε, παρε τους και πηγαινετε καπου μακρια! Ενα μικρο ταξιδι! Κρατα την κορη σου αγκαλιά και ισως τοτε να γεμίσεις αισιοδοξία για το μελλον! Ολα θα πανε καλα!
Τι να σου πρωτοπω.....ποσο πολυ σε νιωθω....τα ιδια συναισθηματα και γω οταν εχασα το μπεμπη μου στις 36 εβδομαδες....ευτυχως ειχα τη κορη μου.....σε λιγοτερο απο χρονο πρεπει να κανω εκταφη....ουτε να το σκεφτομαι δε θελω....τι να σου πω?οτι περναει?οχι δεν περναει,οχι δεν ξεχνας....απλα απομακρυνεται το δυσαρεστο γεγονος και το σκεφτεσαι λιγοτερο.Εγω δυστηχως δεν μπορω τελικα να κανω αλλο παιδακι,λογω της παθησης μου,ενω τοτε ηθελα να ξαναπροσπαθησω αμεσως μολις μου εδινε το ok η γυναικολογος μου.Ακομα και σημερα το πιστευτο με ολη μου τη καρδια οτι ενα τριτι παιδακι απαλυνει πολυ το πονο,γιατρευει τη ψυχη.....ολα εκεινα τα ετοιμα συναισθηματα για το μωρο μας,δεν βρηκαν αντικρησμα και παραμενουν μεσα μας.....αν μπορεις κανε γρηγορα αλλο ενα παιδακι.Τωρα πια μετα απο 2 χρονια και κατι,και μετα απο μια αποτυχημενη προσπαθεια μου για να ξαναμεινω εγκυος-φυσιολογικα,απλα πρεπει να σταματησω καποια φαρμακα 6μηνες πριν,και δυστηχως ποναγα τοσο πολυ που δεν τα καταφερα να συνεχισω-,τωρα πια λοιπον αρχιζω να δινω τα πραγματα που ειχα για το μπεμπη μου....διαβασε και τη δικη μου ιστορια,θα σε βοηθησουν πολυ τα σχολια απο κατω απο τις αλλες μαμαδες....http://www.eimaimama.gr/2013/09/9-mines-meta-xoris-moro.html Ενα θα σου πω....η κορη σου καταλααβαινει τη θλιψη σου....και στεναχωριεται,αργησα να το καταλαβω,αλλα καποια στιγμη ξυπνησα,ολοι μας οι γνωστοι και οι φιλοι το εβλεπαν ποσο την εχει επηρεασει η θλιψη μου,εκτος απο μενα.Και φυσικα δεν μπορεις να μη θρυνησεις....κλαψε,πλανταξε,εχεις ολο το δικαιωμα....και δεν ισχυει το "εχεις ενα παιδακι ευτυχως",ουτε το "ισως ειναι καλυτερα ετσι"...οχι δεν ειναι καλυτερα για μενα τη μανα,που δεν εχω το παιδι μου. Παντως θα σου ελεγα να το ψαξεις αν αυτο θελεις...εγω το μετανωσα,το εψαξα 1χρονο μετα και καταλαβα μονη μου οτι επρεπε η γυναικολογος την οποια υποστηριζα τρελλα να το ειχε παρει χαμπαρι....εγω εχασα το παιδακι μου,που εκανα τρελλες θυσιες για να το αποκτησω και να που τελικα δεν μπορω να κανω αλλο,και αυτη δεν επαθε τιποτα.... Ολες μου οι ευχες για το καλυτερο,για γρηγορη αναρρωση,γρηγορη επουλωση της ψυχη σου και ενα ακομα παιδακι συντομα.η σκεψη μου μαζι σου!
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΟΓΙΑ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑΣ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΑΠΛΑ ΑΣΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ!ΤΟ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΠΟΝΑΣ ΣΕ ΝΙΩΘΩ ΠΕΡΑΣΑ ΚΑΤΙ ΠΑΡΟΜΟΙΟ ΑΛΛΑ ΘΕΛΕΙ ΧΡΟΝΟ ΚΑΛΗ ΜΟΥ.
Αυτη την ιστορια πρεπει να την διαβασουν ολες οι αχαριστες χαζοχαρουμενες που θελουν παση θυσια φ.τ και αν κανουν καισαρικη καθονται και κλαιγονται ενω εχουν ενα γερο μωρο στα χερια τους!!!! Χιλιες φορες σε καισαρικακια λοιπον...,απο καισαρικη κανενα μωρο δεν πεθανε!!!! Κοριτσι μου υπολινομαι στο πενθος σου....δε θα σου πω λογια παρηγοριας διοτι ειναι ανουσια....απλα μονο ΔΥΝΑΜΗ!!! Να εισαι καλα και να χαιρεσε το αλλο το παιδακι σου!!!!
Πεστααααα!! Και πρωτη πρωτη ας τ ακουσει η ιδιοκτητρια της σελιδας που σωνει και καλα να κανει vbac....Δεν καταλαβαινει οτι ειναι παραδειγμα για πολλα ουφο;;;; ποσο ειχα θυμωσειμε το πεισμα και την επιμονη της τοτε. Τελος παντων.
Καλα και το αλλο με τη μιρλα και την κλαψα επειδη καταληξαν σε καισαρικη.......Αηδια και εμετικο. Πειτε τα σ αυτη τη μανουλα εδω τωρα..........
Αηδία δε λες τίποτα! Έχω ακούσει ιστορία, να είναι το μωρό της ελλιποβαρές, με λίγα αμνιακά υγρά και κακό nst και να της λέει όλο το νοσοκομείο κάνε εισαγωγή τώρα!!!! Κι εκείνη να σηκώνεται να φεύγει για να βγει το μωρό όπως πρέπει στην ώρα του και να ζήσει το μεγαλείο του φ.τ. Κι ο γιατρός της την έβαλε με το ζόρι μετά για καισαρική και της στοίχισε τόσο πολύ που τον έβριζε και το έλεγε παντού, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί. Κλαιγόταν για την "απαίσια" γέννα της. Ναι οκ, καλός ο φ.τ., αλλά αντί για ένα τέτοιο εφιαλτικό σενάριο, μια καισαρική στην ώρα που πρέπει να γίνει είναι ιδανική.
Συγκλονίστηκα... κουράγιο και δύναμη να έχεις. ... σου στέλνω την πιο δυνατή και ζεστή αγκαλιά μου.... Σήκω στα πόδια σου για την οικογένειά σου και κυρίως την κορούλα σου.
Είμαι σοκαρισμένη και κλαίω για τον βαθύτατο πόνο σου. Αν και ξέρω πως τίποτε τώρα δεν σε παρηγορεί, θέλω να ξέρεις πως η δημόσια εξομολόγησή σου, το θάρρος που δείχνεις θα εμπνεύσει πολλές γυναίκες που πέρασαν παρόμοιο πόνο. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνουν κάποια πράγματα. Θέλω όμως να ξέρεις με βεβαιότητα πως δεν έκανες τίποτα κακό. Ήσουν και είσαι υπέροχη μαμά. Και αν και φαίνεται παράξενο αυτό που θα σου πω, η Παναγία σε Αγαπάει πολύ και θα είναι δίπλα σου κάθε στιγμή! Είναι η μόνη που μπορεί να σε καταλάβει και να σε συμπονέσει. Εκείνη ξέρει καλά τι θα πει να χάνεις το παιδί σου.Τρέξε στην αγκαλιά της Παναγίας, πες την τον πόνο σου στην προσευχή σου και Πιστεψε με πολύ σύντομα θα βρεις ειρήνη μέσα σου και νόημα σε όλα αυτά. Θα προσεύχομαι για σένα!
τα λογια σου βαλσαμο στην ψυχη μου σ'ευχαριστω
Λυπάμαι πραγματικά, ο Θεός να σας δίνει δύναμη! Που γέννησες αλήθεια; Στο νοσοκομείο της Κομοτηνής; Γιατί και αυτό το νοσοκομείο είχε παρόμοιο περιστατικό! Το παιδί πέθανε και δυστυχώς η γυναίκα δεν μπορεί να ξανακάνει άλλα παιδιά γιατι της κατέστρεψαν και τη μήτρα(παραλίγο να πεθάνει και η ίδια)!
Ο πόνος σου μεγάλος κ μακάρι να βρει γιατρειά. Καμια γυναίκα να μην τα περνάει αυτα, γινεται ; Σωπαίνω ...
Καταλαβαινω τον πονο σου γλυκια μανουλα, εγω εχασα το ενα απο τα διδυμα μωρακια μου ενδομητρια οντας 31 εβδομαδων, μετα απο λιγο γεννήθηκε ο γιος μου προωρα.ο πονος δε θα φυγει ποτε αλλα θα μαλακωσει,ο γιος μου τωρα ειναι τριων χρονων και κοιτοντας τον βλεπω και το αλλο μου παιδακι δεν θα φυγει ποτε απο το μυαλο και την καρδια μου. κλαψε βγαλε τον πονο απο μεσα σου, μιλα σε δικους σου ανθρωπους , θρηνησε και να εισαι σιγουρη οτι θα ξανα ρθει πισω καποια στιγμη εγω αυτο λεω στον εαυτο μου συνεχεια.Εχε πιστη στο Θεο.
Λυπαμαι παρα πολυ κοριτσακι μου. Κουραγιο
Λυπάμαι πολύ... Εύχομαι ο χρόνος να απαλύνει τον πόνο σου και ο Θεός να σου δίνει δύναμη και κουράγιο για να σταθείς δίπλα στο άλλο σου παιδάκι.. Ό,τι και να πούμε, τα λόγια είναι περιττά...
Συλλυπητήρια, ότι και να πώ δεν θα απαλύνει τον πόνο σου. Απλά λυπάμαι πολύ. Καλό κουράγιο.
Και να λοιπον η περιπτωση οπου η λαθος επιμονη του γιατρου για σωνει και καλα φυσιολογικο τοκετο εχει τα χειροτερα αποτελεσματα. Πολυ λυπαμαι. Κλαψε πενθησε και προχωρα. Η ζωη ειναι δυσκολη. Ελπιζω να κανεις αγωγη στο γιατρο ομως.
Αν κάποιοι γιατροί είναι σφάχτες και σε πάνε ύπουλα για καισαρική, οι άλλοι οι γιατροί, οι υπερβολικά φανατικοί του φ.τ., είναι εγκληματίες!!! Ένα μωρό που θα ζούσε αν η επιστήμη του 2015 έκανε σωστά τη δουλειά της. Λυπάμαι τόσο πολύ. Ο πόνος είναι τεράστιος. Δεν τολμώ να το σκεφτώ... Κουράγιο...
Ο,τι και να πω ξέρω ότι δεν θα σε παρηγορήσει.. Μόνο ο ΘΕΟΣ μπορεί ν'απαλύνει τον πόνο σου,να σε παρηγορήσει και να σου δώσει τη δύναμη να συνεχίσεις! ΑΥΤΟΣ γνωρίζει τα πάντα και σε αγαπά.. Η κάθε μέρα θα είναι καλύτερη ?
Κοπέλα μου γλυκειά λυπάμαι πάρα, μα πάρα πολύ για την απώλειά σου. Φοβάμαι και να το σκεφτώ καν, μιας και είμαι έγκυος στο δεύτερο, πόσο επώδυνο είναι για σένα, αλλά και για τους δικούς σου αυτό. Μην πιέσεις ωστόσο τον εαυτό σου να δώσει χαρά στους άλλους, μόνο και μόνο για να σε δούνε να χαμογελάς. Κλάψε όσο θες, ζήτα βοήθεια από κάποιον που θα σε καταλάβει αν θες, για να μπορέσεις να βγεις από αυτό πιο δυνατή. Θα τα καταφέρεις σίγουρα, το παιδάκι σου θα σε έχει πάλι χαρούμενη κοντά του, αλλά μην αφήσεις τους άλλους να σε κάνουν να νιώσεις στιγμή ένοχη για όσα νιώθεις. Και διώξε από πάνω σου αυτό το βάρος "αν είχα κάνει καισαρική"...Δεν ήταν δική σου δουλειά για να το κάνεις και δεν ξέρεις πως θα είχαν εξελιχθει πράγματι όλα. Μην αυτομαστιγώνεσαι. Δεν έχει νόημα! Με πολλή αγάπη και συμπόνια! <3