Έφταιξες και του ζήτησες συγγνώμη; Ίσως να χρειάζεται και κάτι παραπάνω.

Οι περισσότεροι ενήλικες γνωρίζουν πως μια απλή συγγνώμη για ένα μικρό λάθος τους, όπως το να πέσουν επάνω σε κάποιον, βοηθά να διατηρηθεί η κοινωνική αρμονία. Το άλλο άτομο αισθάνεται καλύτερα, το ίδιο και εμείς. Είναι όλα κομμάτι αυτού που ονομάζουμε «κοινωνική νόρμα».

Όταν έχουμε κάνει κάποιο λάθος όσο αφορά στα παιδιά μας, όμως, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.

Αυτό υποστηρίζει μία νέα έρευνα ψυχολογίας από το Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο περιοδικό Social Development.

«Αυτό που μας εντυπωσίασε είναι πως τα παιδιά τα οποία αντιμετώπισαν κάποια παρατυπία και έγιναν αποδέκτες της συγγνώμης αισθάνονταν το ίδιο άσχημα με αυτά που δεν άκουσαν συγγνώμη», αναφέρει η Marissa Drell, υποφήφια διδάκτωρ ψυχολογίας στο UVA και επικεφαλής της έρευνας. «Εκείνα όμως που άκουσαν τον «παραβάτη» τους να λέει «Σου ζητώ συγγνώμη», μοιράστηκαν περισσότερα με εκείνο το άτομο στη συνέχεια. Η απολογία επιδιόρθωσε τη σχέση τους παρόλο που δεν μετρίασε «το πλήγμα»».

Η Drell έστησε ένα πείραμα στο οποίο τα παιδιά θα γίνονταν τα «θύματα» ενός μικρού ατυχήματος. Ζητήθηκε από τα παιδιά και έναν ενήλικα επιστημονικό συνεργάτη να φτιάξουν πυργάκια χρησιμοποιώντας πλαστικά κύπελλα. Καθώς το παιδί έφτανε στην ολοκλήρωση του πύργου, ο ενήλικας ζητούσε από το παιδί να δανειστεί ένα κύπελλο και ως συνέπεια γκρέμιζε τον πύργο. Στη συνέχεια ο ενήλικας είτε ζητούσε συγγνώμη είτε δεν έλεγε τίποτα και απομακρυνόταν από το δωμάτιο.

Όταν αργότερα τα παιδιά ρωτήθηκαν πώς αισθάνθηκαν για το συμβάν, εκείνα που άκουσαν τη συγγνώμη ανέφεραν ότι αισθάνονταν το ίδιο άσχημα με εκείνα που δεν άκουσαν κάτι. Όταν όμως τους ζητήθηκε να «επιβραβεύσουν» τον ενήλικα βοηθό τους με αυτοκόλλητα, τα παιδιά που είχαν ακούσει «συγγνώμη» ήταν πιο γενναιόδωρα.

«Παρόλο που η συγγνώμη δεν έκανε τα παιδιά να αισθανθούν καλύτερα, τα διευκόλυνε να συγχωρέσουν τον φταίχτη», λέει η Drell. «Φάνηκε να αναγνωρίζουν τη συγγνώμη ως ένδειξη ότι ο φταίχτης όντως αισθανόταν άσχημα γι’ αυτό που έκανε και πως έμμεσα υποσχόταν πως δεν θα το ξανακάνει«.

Αυτό που είχε πραγματικά θετικό αποτέλεσμα στην ψυχολογία του παιδιού ήταν η περίπτωση στην οποία ο φταίχτης παρέμενε στο δωμάτιο μαζί με το παιδί και το βοηθούσε να ξαναχτίσει εν μέρει το πυργάκι που ο ίδιος είχε ρίξει. Έτσι και οι δύο αισθάνονταν καλύτερα και το παιδί μοιράστηκε περισσότερα πράγματα μαζί με τον ενήλικα.

«Η πράξη της αποκατάστασης – η ενεργός προσπάθεια του φταίχτη να επιδιορθώσει το λάθος του και η εμπλοκή του στην αποκατάσταση  – μπορεί να κάνει το θύμα να αισθανθεί καλύτερα επειδή απαλύνει το «πλήγμα» και επιδιορθώνει τη σχέση παραβάτη-θύματος», ανέφερε η Drell.