Τα τρία υπέροχα παιδάκια μου και το αγγελάκι μου εκεί ψηλά!

Η μαμά Ελευθερία, «‘έμπειρη μαμά» μιας και ο μεγαλύτερος γιος της είναι πια 17 1/2 ετών, μοιράζεται μαζί μας τη δικιά της μαμαδο-διαδρομή. Μας μιλάει για το παιδάκι της που έφυγε λίγες μέρες μετά τη γέννησή του, για μια περιπέτεια υγείας και για το πώς τελικά κατάφερε και απέκτησε ακόμα τρία παιδάκια!

Αγαπητη Ολιβια και μανουλες κι εσεις που ειστε κι εσεις που θα γινετε,

Εχω διαβασει πολλες ιστοριες απο μανουλες και αποφασισα να σας μιλησω κι εγω πολυ περιληπτικα για τα δικα μου.

Πριν απο 19 χρονια και μολις 4 μηνες μετα το γαμο μου εμεινα εγκυος!! Η χαρα και των δυο μας απεριγραπτη. Η εγκυμοσυνη τελεια, ο καιρος περνουσε, εκανα ολες τις εξετασεις, ολα φαινοταν οτι πηγαιναν καλα και περιμεναμε με αγωνια τη μερα που θα ερχοταν στον κοσμο το μωρακι μας. Στις αρχες του ογδοου μηνα στην τελευταια επισκεψη μου στο γιατρο σιγουρευομαι πια οτι ο γιατρος δεν με καλυπτει… Hμουν ολο αποριες γι αυτα που επροκειτο να ζησω κι αυτος δεν ασχολιοταν μαζι μου.

Αλλαζω λοιπον γιατρο και βρισκω εναν καταπληκτικο ανθρωπο. Ενα βραδυ προς το τελος του ενατου αρχιζουν οι πονοι!!! Κατευθειαν 5λεπτοι, φευγουμε για το Ελενα οπου και γεννησα φυσιολογικα και χωρις μεγαλη ταλαιπωρια ενα πανεμορφο κοριτσακι 3250 και 52 εκ.

Ομως ο Θεος ειχε αλλα σχεδια γι αυτο το μωρο! Δυστυχως γεννηθηκε με συγγενη καρδιοπαθεια. Το ιδιο εκεινο βραδυ εφυγε για το Παιδων οπου και νοσηλευτηκε για 12 ατελειωτες για μενα ημερες. Οι γιατροι ειπαν πως επρεπε να γινει χειρουργειο. Καθε μερα πηγαινα πρωι και απογευμα στην εντατικη, οι νοσοκομες με περιμεναν να το ταϊσω, του ελεγα δυο γλυκα λογακια και δυο τραγουδακια και εφευγα με μαυρη καρδια.

Τη δωδεκατη ημερα εγινε το χειρουργειο ομως το αγγελουδι μου δεν καταφερε να ανανηψει. Εφυγε και μας αφησε με τον αντρα μου να κοιταζομαστε χωρις να κοιταζομαστε και να μιλαμε χωρις να λεμε τιποτα.

Προσπαθησαμε να επιστρεψουμε στη ζωη μας, ομως με τι καρδια, με τι μυαλο… Ολα ηταν αδεια, η καρδια μας, το μυαλο μας, τα λογια μας και ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ.

Ενα μηνα μετα αρχισα να εχω πονους στο στομαχι που οσο περνουσαν οι ωρες δυναμωναν. Πηγα στο γιατρο και μου ειπε οτι ειχα κολικο του εντερου, μου εδωσε φαρμακα κι εφυγα.

Ο πονος χειροτερευε και την αλλη μερα ξαναπηγα.

Μου ειπε οτι μαλλον ηταν κολικος του παχεως εντερου, μου εδωσε αλλα φαρμακα και ξαναεφυγα. Την τριτη μερα σφαδαζοντας απο τους πονους παω σε ενα νοσοκομειο.

Ο γιατρος με ρωτησε «Πηγες σε αλλο γιατρο;«

«Πηγα» του λεω

«Τι σου ειπε;» με ρωτησε

«Οτι εχω κολικο του παχεως εντερου» του απανταω

«Ε αυτο ειναι«, μου λεει και με διωχνει για το σπιτι.

Το βραδυ εκλαιγα απο τους πονους και καταλαβα οτι δεν νιωθω τα ποδια μου απο τους αστραγαλους και κατω. Με βαζουν στο αυτοκινητο και με πανε σε αλλο νοσοκομειο της Αθηνας. Οι πονοι πλεον ηταν αφορητοι και αφου ειδαν οτι δεν ενιωθα τα ποδια μου με εβαλαν στο χειρουργειο χωρις να περιμενουν τα αποτελεσματα των εξετασεων, γιατι οπως ακουγα να λενε δεν υπηρχε χρονος.

Ειχε σπασει ο σκωληκοειδιτης. Εφτασα στο νοσοκομειο με υπολοιπο ζωης 6 ωρες!!!! 

Οι επομενες 8 ημερες ηταν μαρτυρικες, χειρουργημενη με δυο τεραστιες τομες, μία στην κοιλια και μια πιο μεγαλη στην καρδια… ολοκληρη ενας πονος.

Τελος παντων περασε και αυτο. Αφου συνηλθα και επουλωθηκαν οι πληγες του σωματος (γιατι της καρδιας δεν εκλεισε ποτε) αποφασισαμε να κανουμε παλι μωρακι.

Μετα απο 9 περιπου μηνες ξαναμενω εγκυος!!! Η αγωνια;;; Τεραστια!

Εξετασεις, εξετασεις, ο γιατρος μου να μου λεει να ηρεμησω εγω να μην μπορω! Περασε ο καιρος και γεννησα το γιο μου υγιεστατο 3700 και 54εκ. σημερα 17.5 χρονων παλληκαρι.

Τρελλοι και οι δυο μας απο χαρα και ευτυχια.

Περασαν λιγοι μηνες και ειπα του αντρα μου να ξεκινησουμε για το δευτερο παιδι γιατι με ενα δεν το συζητουσα να μεινουμε.

Περνουσαν οι μηνες και οι προσπαθειες εμεναν ακαρπες, αρχισα τις εξετασεις και διαπιστωθηκε οτι για ολα εφταιγε το πυον που ειχε μεινει στην κοιλια μου απο την περιτονιτιδα. Ειχε με τον καιρο σκληρηνει και δημιουργουσε προβληματα.

Και τοτε αρχιζουν οι θεραπειες με φαρμακα και αλλα φαρμακα που τα εφερνα απο την Αγγλια γιατι δεν κυκλοφορουσαν στην Ελλαδα και τιποτα δεν γινοταν. Ο γιατρος μου μου ελεγε οτι πια το θεμα ηταν καθαρα ψυχολογικο και αν δεν ηρεμουσα δεν θα γινοταν τιποτα.

Εκεινο τον καιρο αρρωστησε βαρια και ο πεθερος μου και ειχαμε κι αλλες στενοχωριες που ομως με εκαναν να ξεχασω το προβλημα μου και τελικα να μεινω εγκυος. Θεε μου τι χαρα ηταν αυτη! Μετα απο 5 χρονια ξαναζουσα αυτο το θαυμα.

Γεννησα λοιπον ενα υγιεστατο κοριτσακι 3500 και 52 εκ., 11 χρονων σημερα. Το βραδυ καθομουν και τα κοιταζα ωρες ατελειωτες κι ευχαριστουσα το Θεο που μου τα ειχε χαρισει.

Ωσπου η χαρα μου ολοκληρωθηκε 2.5 χρονια μετα, οταν εφερα στον κοσμο το τριτο μου παιδακι το μικρο μου αγορακι που γεννηθηκε 4300 και 58 εκ. και σημερα ειναι 8.5 χρονων.

Ποσο ευτυχισμενη μανα ειμαι, το καταλαβαινετε ολες σας.

Εχω τρια πανεμορφα παιδια να καμαρωνω και ενα να θυμαμαι και η καρδια μου να πλημμυριζει χαρα και τα ματια μου δακρυα οταν σκεφτομαι ολα αυτα που εχω περασει.

Ομως τωρα η ζωη μου ειναι γεματη λουλουδια και μυρωδιες απο ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ!!!!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com