Κατά μάνα – κατα κόρη!

Όπως –ίσως- γνωρίζετε ο πατέρας μου ήταν ο Αρχέλαος.

Γελιογράφος. Εφτιαχνε εξαιρετικά γελοιογραφικά πορτρέτα των ανθρώπων…όποιου κινιόταν κοντά του…

Αυτό το ταλέντο είναι πολύ δύσκολο. Ακόμα δυσκολότερο κι από τα πορτρέτα… (που επίσης είναι πολύ δύσκολη τέχνη)… πρέπει να μπεις στην ψυχή του άλλου, πρέπει να δεις αυτό που ΔΕΝ φαινεται. Δεν είναι θέμα μιας μεγάλης μύτης που είναι προφανής…είναι θέμα «εικόνας» που βγάζει η ψυχή. Ή τοχεις ή δεν το’χεις… κι εγώ σκιτσάρω, αλλά δεν το’χω.

Ο πατέρας μου λοιπόν δεν συνήθιζε να δίνει συμβουλές. Ούτε καν σε μένα, που ήμουν γιός του. Του άρεσε να σ’ αφήνει να ανακαλύπτεις τη ζωή. Νομίζω ότι τον διασκέδαζε.

Σε όλη του τη ζωή λοιπόν μου έδωσε ΔΥΟ μόνο συμβουλές.

1. Αν μπεις σε αυτοκίνητο που οδηγεί άλλος και καταλάβεις ότι είναι μεθυσμένος, δεν οδηγεί καλά… ότι κινδυνεύεις τέλος πάντων. Θα κατέβεις στο πρώτο φανάρι και θα πάρεις ταξί ΟΠΟΥ και νασαι… Θα το πληρώσω εγώ.
2. Η γυναίκα που θα παντρευτείς να είσαι σίγουρος ότι θα γίνει σαν την μητέρα της… και δεν εννοώ μόνο μορφολογικά… Αυτό είναι το λιγότερο.

Λίγο αν με ξέρατε θα γελούσατε, γιατί δεν μ΄αρέσει να ακολουθώ συμβουλές. Αυτές τις δυο όμως τις τήρησα. Είχε δίκιο και είχα (έχω) απόλυτο δίκιο που τον εμπιστεύτηκα.

Την Ολιβ μου την ερωτεύτηκα μόλις την είδα.

Όταν γνωρισα και τη μαμά της, τη Ρένα, κατάλαβα ότι είχα αποφασίσει σωστά, που ήθελα να την παντρευτώ. Η πεθερά μου (δεν μ’αρέσει καθόλου η λέξη και θα γελάει τώρα αν με διαβάζει) είναι ένας υπέροχος άνθρωπος.

Επιφανειακά μοιάζει δύσκολη, αλλά δεν χρειάζεται παρα λίγη ώρα να την ανοίξεις. Εχει αυτό που λέμε «χρυσή καρδιά»… αρκεί ένα στενάχωρο βλέμμα του διπλανού της για να του δώσει απλόχερα τη βοήθειά της.

Το να έχεις την έγνοια της Ρένας είναι μεγάλη ασφάλεια.

Είναι μια μεγάλη αγκαλιά για να χωθείς μεσα, αν και η ίδια δεν είναι ιδιαιτέρως εκδηλωτική σε κάτι τέτοια.

Πανω από όλα όμως είναι ακοικτό μυαλό.

Η γενιά της δεν φημίζεται για το openminded της, και για να είμαι ειλικρινής θα καμαρωνα πολύ με τον εαυτό μου, αν μπορέσω ποτέ να είμαι έστω και 50% ανοικτόμυαλος με την Αθηνά μας, όσο ανοικτομυαλή ήταν (είναι) εκείνη με την Ολιβ.

Καμμιά φορά που τις κοιτάζω δίπλα-δίπλα χαμογελάω και θυμάμαι τη δεύτερη συμβουλή του πατέρα μου.

Βλέπω την Ολιβ να είναι αυτοκόλλητη με την Αθηνά και καταλαβαίνω πώς ηταν η γυναίκα μου με τη μαμά της. Όταν ανεβαίνουμε στη Θεσσαλονίκη τις σπρώχνω να βγουν μαζί (οι δυό τους) μια βόλτα, όπως συνήθιζαν να κάνουν πριν εμφανισθσώ εγώ. Νιώθω μεγάλες τύψεις πουχω στερήσει από τη Ρένα αυτή τη μοναδική χαρά.

Και όταν επιστρέφουν λάμπουν και οι δυο.

-Η Ρένα… έχει καρδιά μικρού παιδιού… μου’πε ο Αργύρης, άνδρας της και μπαμπάς της Ολιβ λίγες μέρες αφότου τους είχα γνωρίσει…Τον πίστεψα… γιατί είχα προλάβει να διακρίνω  -δεν γίνεται και διαφορετικά δλδ- το αστραφτερό μυαλό του… ε, πήρε κι από εκείνον μερικά πράγματα η Ολιβ… μην τρελλαθούμε εντελώς.

Βλέπω τη γυναίκα μου να’χει μια ανοικτή αγκαλιά για ολες τις χιλιάδες μανούλες που «κάνουν παρέα» στο eimaimama και μένω έκπληκτος με την υπομονή της… γρήγορα όμως αντιλαμβάνομαι ότι το’χει κληρονομήσει από τη μαμά της, που έχει πάντα στη σκέψη της την κόρη μιας συνεργάτιδας της που θα πάει στον γιατρό, την φίλη της ανηψιάς της που δεν έχει δουλειά, τον ξάδελφο της γειτόνισας που έσπασε το πόδι του… δεν κουβεντιάζω βέβαια για τον άνδρα της, τον γιό της, την μαμά της, τα εγγόνια της, εμένα, τη δικιά μου μαμά…

Παρατηρώ την Αθηνά καθώς μεγαλώνει.

Ένα από τα πρώτα-πρώτα πράγματα που μου’κανε εντύπωση είναι ότι δίνει στον πιο κοντινό της με μεγάλη χαρά αυτό που κρατάει στο χέρι της… Αυτή την εποχή π.χ. λατρεύει τα σταφύλια… τα μασουλάει μία-μία ρώγα από το μπολ… αν φτάσει στην τελευταία και την πλησιάσεις, θα σου χαμογελάσει και θα στην προτείνει και αν πλησιάσεις ακόμα πιο πολύ θα στη χώσει στο στόμα… κι αν την φας θα το φχαριστηθεί περισσότερο από ο,τι αν την είχε φάει εκείνη.

Αυτά πάνω-κάτω είδα και σιγουρεύτηκα ότι η Ολιβ θέλω να γίνει γυναίκα μου. Αυτά πάνω κάτω βλέπω και νιώθω ευτυχής που η κόρη μου κοιτάει τον κόσμο χαμογελαστή.

Τα παιδιά κάνουν ο.τι κάνεις.

Είτε αυτό είναι καλό είτε κακό.

Βασικά όμως γίνονται αυτό που είσαι εσύ… η μαμά τους… ειδικά οι κόρες, μιας και είναι του ιδιου φύλου.

Εσείς οι μπαμπάδες που τυχον με διαβάζετε παρατηρείστε (χωρίς να κάνετε σχολιασμούς) την μαμά της γυναίκας σας… μελετήστε την… και τότε θα ξέρετε τι γυναίκα έχετε παντρευτεί… τι μπορείτε να (πολεμήσετε) για να αλλάξει ή τι θησαυρό κρύβει μέσα της.

Εγραψα αυτό το κομμάτι με μια ανάσα, επειδή η Ολιβ πριν ανεβάσει το ποστ http://www.eimaimama.gr/2011/09/apo-ti-mama-stin-kori.html, μου το διάβασε και ζήτησε τη γνώμη μου.

Οσο το διάβαζε… «εγραφα» στο μυαλό μου αυτό που διαβάζετε τώρα. «Έγραφα» δηλαδή πόσα πράγματα περνάει στην Αθηνά χωρίς να το καταλαβαίνει… αυτά που βλέπει ότι της περνάει είναι τα προφανή… όμως εμένα που είμαι τρίτος και βλέπω και τα άλλα κάτι χοροπηδάει μέσα μου που αυτά που δεν βλέπει, δεν αντιλαμβάνεται είναι (ευτυχώς Θεέ μου) υπέροχα.

Ναι, ο πατέρας μου ήταν μεγάλος στην Τέχνη του…έβλεπε μέσα από τους ανθρώπους… τον ευχαριστω για τη συμβουλή…