Ήρθε η ώρα να ξαναμάθουμε την «τέχνη» του θηλασμού!
Η αγαπημένη μας φίλη, Βίκυ Φαρδογιάννη, θα γράφει στο eimaimama.gr κείμενα που αφορούν το θηλασμό. Στο πρώτο της κείμενο μάς περιγράφει πώς ήταν η δικιά της πρώτη επαφή με τον θηλασμό και πόσο τελικά απέχει η θεωρία από την πράξη!
Ήρθε η ώρα να ξαναμάθουμε την «τέχνη» του θηλασμού!
της Βίκυς Φαρδογιάννη
Όσα κι αν διάβασα κι όσα κι αν ήξερα για το θηλασμό πριν γεννήσω το πρώτο μου παιδί, τίποτα δε με προετοίμασε γι’ αυτό που αντιμετώπισα όταν άρχισα να θηλάζω και η θεωρία έπρεπε να γίνει πράξη!
Νομίζω πως πέρασα τα περισσότερα από τα γνωστά προβλήματα θηλασμού τις πρώτες 40 μέρες, όπως πληγωμένες θηλές (πληγές που έτρεχαν αίμα δηλαδή), ψευτοθηλές, μαστίτιδες, μύκητες, μαραθώνιους θηλασμούς, αντλήσεις, κ.α. Να προσθέσω επίσης στον κατάλογο τους κολικούς του μωρού, την απίστευτη κούραση, την αϋπνία και το ότι έκανα ΤΑ ΠΑΝΤΑ με το μωρό στο στήθος. Κυριολεκτικά τα πάντα. Δεν ξεκολλούσε από το στήθος.
Εννοείται ότι είχα φύγει από την κλινική με ένα δωρεάν δείγμα ξένου γάλακτος, το οποίο είχα πάρει καλού κακού μαζί μου τελικά και με το οποίο φλέρταρα επικίνδυνα σχεδόν καθημερινά, έχοντας να αντιμετωπίσω όλα τα προβλήματα που αράδιασα παραπάνω. Είχα δώσει στον εαυτό μου προθεσμία 40 μέρες, που μου φάνηκαν 40 χρόνια και λίγα λέω…
Για κακή μου τύχη ήμουν η πρώτη από τις φίλες μου που είχα γεννήσει, δεν υπήρχε εμπειρία δηλαδή, δεν υπήρχε ευρέως διαδεδομένο ίντερνετ και η μόνη πηγή πληροφόρησης τότε ήταν κάποιες αραιές συναντήσεις του Συνδέσμου Θηλασμού και τα φυλλάδιά τους, που για μένα υπήρξαν η σανίδα σωτηρίας μου.
Στις δύσκολες εκείνες μέρες τα διάβαζα συνέχεια, ανάλογα με το πρόβλημα που είχα και επιβεβαίωνα τον εαυτό μου, ότι όσα περνούσα τα είχαν περάσει κι άλλες, δεν ήμουν η μόνη, δεν ήταν περίεργα όλα αυτά για μια μαμά κι ένα μωρό που θήλαζαν αποκλειστικά και θα περνούσαν. 40 μέρες, υπομονή… Μετά θα μπορούσα να πω ή ότι τα κατάφερα, ή ότι δεν άντεξα αλλά είχα κάνει ότι καλύτερο μπορούσα.
Στις 40 μέρες, λες και το είχα προγραμματίσει, κάτι άλλαξε. Το μωρό ξεκόλλησε λίγο από το στήθος, μπορούσα να επικοινωνήσω μαζί του και με άλλους τρόπους, αρχίσαμε να μιλάμε, να γελάμε και να χαιρόμαστε αλλιώς. Και ο θηλασμός έγινε διαφορετικός. Σταμάτησε να πονάει και το μωρό έβαλε ένα υποτυπώδες πρόγραμμα, δεν θήλαζε ατελείωτα πια. Από κει και πέρα όλα άλλαξαν και η ζωή άρχισε να γίνεται πιο εύκολη και πολύ πιο απολαυστική.
Θέλω σ’ αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσω ότι με όλα αυτά που γράφω δεν υπονοώ καθόλου ότι είμαι η τέλεια μαμά επειδή τα κατάφερα, ή καλύτερη από άλλες μαμάδες που δεν τα κατάφεραν εξίσου καλά. Στην πορεία της ζωής έκανα πολλά λάθη στην ανατροφή των παιδιών μου, όπως όλοι, ίσως περισσότερα απ’ όσα καταλαβαίνω τώρα, και θα κάνω κι άλλα ασφαλώς. Ο ιδανικός γονιός απλώς δεν υπάρχει. Είναι μύθος. Όλοι κάνουμε τις επιλογές μας σαν γονείς και ευχόμαστε να είναι οι σωστές. Κάποιες φορές μπορούμε να κάνουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας και κάποιες άλλες όχι. Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Και τις περισσότερες φορές δεν ξέρουμε καν αν η επιλογή που θεωρούμε ως τη σωστή, είναι πράγματι η σωστή για τα δικά μας παιδιά.
Η αλήθεια είναι ότι ο θηλασμός ήταν η μόνη απόφαση που πήρα για τα παιδιά μου, για την οποία ποτέ δεν αναρωτήθηκα αν ήταν η σωστή.
Αν όμως μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, θα είχα αφήσει τα πείσματα και την ξεροκεφαλιά και θα είχα δώσει και μερικά μπουκάλια ξένο ή δικό μου γάλα κατά τη διάρκεια εκείνων των τραγικών 40 ημερών, για να κάνω ένα διάλλειμα, να ξεκουραστώ, να κοιμηθώ, να νιώσω λίγο καλύτερα και να πάψω να παριστάνω την ηρωίδα.
Και τώρα ξέρω ότι αυτά που πέρασα τότε εγώ είναι πραγματικά συνηθισμένα προβλήματα θηλασμού, κάποια ή και όλα ή και περισσότερα απ’ αυτά τα αντιμετωπίζουν οι περισσότερες νέες μαμάδες κι ακόμα και τώρα, 11 χρόνια μετά, ταυτίζομαι απόλυτα και κλαίω μαζί τους όταν μου τα περιγράφουν και ξέρω πόσο σημαντικό είναι κάποιος να σου πει ότι σε καταλαβαίνει, ότι τα πέρασε κι ότι όλα θα πάνε καλά. Είναι λίγες εκείνες οι γυναίκες που δεν αντιμετωπίζουν κανένα πρόβλημα με το θηλασμό κι όλα πάνε καλά απ’ την αρχή ως το τέλος. Για τις περισσότερες είναι δύσκολα, λίγο ή πολύ.
Έχοντας βιώσει το θηλασμό δύο παιδιών και με την εμπειρία που μου προσφέρανε εκατοντάδες μαμάδες τα προηγούμενα χρόνια, με σιγουριά μπορώ να πω ότι το πιο σημαντικό απ’ όλα για να θηλάσει μια νέα μητέρα, είναι η έγκαιρη και έγκυρη ενημέρωση και υποστήριξη. Μεγαλώσαμε δυστυχώς με την κουλτούρα του μπουκαλιού και του προγράμματος. Ο θηλασμός δεν είναι κοινός τόπος, δεν είναι κάτι που το κάνουν οι περισσότερες γυναίκες γύρω μας, οι μαμάδες μας και οι φίλες μας, που συνήθως έχουν δώσει στα δικά τους παιδιά ξένο γάλα, δεν μπορούν να μας καταλάβουν, ούτε να μας βοηθήσουν. Αντιθέτως, πολλές φορές μας αποτρέπουν από την επιλογή μας να θηλάσουμε.
Όμως εάν ο αποκλειστικός θηλασμός ήταν ο πιο διαδεδομένος τρόπος διατροφής, εάν οι περισσότερες μητέρες γύρω μας θήλαζαν, τα γνωστά και συνηθισμένα προβλήματα θηλασμού δε θα φάνταζαν εξωγήινα, θα ξέραμε από πριν τι να κάνουμε γι’ αυτά, θα ξέραμε τι να περιμένουμε και πώς να τα αντιμετωπίσουμε, όπως συνέβαινε παλιότερα, όταν οι περισσότερες γυναίκες ήταν αυτές που θήλαζαν κι όχι αυτές που δεν θήλαζαν.
Ο θηλασμός είναι μια τέχνη από χρόνια χαμένη, που πρέπει να την ξαναμάθουμε. Όχι επειδή είναι ο καλύτερος ή ο ιδανικός τρόπος διατροφής των παιδιών μας, αλλά επειδή είναι ο φυσιολογικός τρόπος. Επειδή είμαστε θηλαστικά. Επειδή η μαμά-φύση μας προίκισε με την ικανότητα να παράγουμε το συγκεκριμένο γάλα για τα παιδιά μας. Και επειδή αν όχι όλα, τα περισσότερα προβλήματα θηλασμού αντιμετωπίζονται με την κατάλληλη βοήθεια.
Οι γυναίκες έχουν ανάγκη από σωστή υποστήριξη, τόσο από το σύστημα και τους επαγγελματίες υγείας όσο και από τον κοινωνικό περίγυρο, για να μπορούν με επιτυχία να θηλάσουν τα παιδιά τους. Και όλοι εμείς που προσφέρουμε βοήθεια και πληροφόρηση στις νέες ή/και στις μέλουσσες μητέρες, προσπαθούμε ώστε ο θηλασμός να πάρει τη θέση που του ανήκει, να γίνει δηλαδή το σημείο αναφοράς.
Θέλουμε το μητρικό γάλα να είναι διαθέσιμο σε κάθε μωρό, ανεξάρτητα από άλλες συνθήκες. Και το πρώτο βήμα για την επιτυχία αυτού του σκοπού είναι με την άμεση βοήθεια και υποστήριξη σε όλες τις γυναίκες.
«‘Όλες οι γυναίκες αξίζουν να έχουν την καλύτερη δυνατή πληροφόρηση και να παίρνουν την απόφαση για τη διατροφή του παιδιού τους μετά από σωστή ενημέρωση, να υποστηρίζονται και να βοηθιούνται χωρίς πίεση, κριτική ή ενοχή…. είτε θηλάζουν για 2 μέρες, 2 μήνες, 2 χρόνια, είτε καθόλου» – Academy of Breastfeeding Medicine
—-
Η Βίκυ Φαρδογιάννη εργάζεται στο χώρο του θηλασμού για περισσότερο από δέκα χρόνια.
Θα την βρείτε στο thilasmos.wordpress.com
και στη Facebook σελίδα «Thilasmos – Θηλασμός«
παμε στο χασαπη και λεμε αχ θαναση κοψε μου ενα κομματι μοσχαρακι προσεχε ε,ειναι για το μωρο.λεμε στη θεια μας στο χωριο αχ ναι ... ναι να μου στειλεις τισ ντοματες που μου λεγες απο τον κηπο σου και τα μηλα για τη φρουτοκρεμα της μικρης που δεν εχουν φυτοφαρμακα...μετα συνανταμε μια φιλη στο δρομο και της λεμε καλα θηλαζεις ακομα?και το μωρο σου ξυπναει τη νυχτα?μηπως δεν φτανει το γαλα σουκαι δεν χορταινει γι αυτο ειναι και αδυνατουτσικο?και δεν κανουμε μερικες φορες ενα time out στη σκεψη μας να αναλογιστουμε οτι τα μωρα μας δεν θα ειναι μωρα για παντα αλλα αυτο το σταδιο θα τα καθορισει σε μεγαλο βαθμο.ας αναλαβουμε λοιπον πληρως την ευθυνη μασ σαν ενηλικες απεναντι τους με ωριμοτητα.ναι ειναι εχθρικο το συστημα απεναντι στο θηλασμο γιατι δεν συμφερει τις εταιρειες και τους εργοδοτες.ευχομαι σε καθε μελλουσα μανουλα να βρει τη φυση της,να λυσει με λεβεντια τα οποια προβληματα θηλασμου συναντησει κι αν αυτο δεν ειναι εφικτο μεσα της να ξερει οτι εκανε οτι ηταν δυνατον.ετσι κι αλλιωσ η αγαπη ειναι το πιο σημαντικο και οταν ακουω γυναικες να νιωθουν τυψεις που δεν θηλασαν τους ευχομαι να ειναι οι τελευταιες που θα νιωσουν απεναντι στο παιδι τους,αν και παντα τελικα ο γονιος τετοια ανεξαντλητη αγαπη εχει που μεχρι το τελος θα σκεφτεται αν εκανε ολα οσα μπορουσε για το παιδι του
ego den thulasa giati to paidi meta ti genna mpike thermokoitida kai meta entatiki.... ebgaza omos to gala me thulastro kai tou to pigaina apo tin alli akri tis athinas dio fores tin imera gia oso paremene sto nosokomeio.... paroti upirxe diko mou gala sto psugeio polles fores tou edinan kseno ( ebriska ta mpoukalakia athikta sti thesi tous)... gia 40 meres se kathe geuma tou edina oso eixa apo to diko mou ( panta me ti xrisi thulastrou) kai sumpliroma me kseno.... dokimasa merikes fores na ton thulaso alla kai to moro variotan kai emena den mou arese i aisthisi... sun oti me to mpimpero (kseno i diko mou gala) iksera poso epine kathe fora ki auto itan mou me endiefere perissotero giati to moro gennithike prooro 2420 kl kai to pira spiti 2050 kl.... kathe fora pou diavazo arthra gia to thulasmo paratiro ena fanatismo o opoios den mou aresei katholou.... as min ksexname oti ta simerina vfefika galata einai polu ekseligmena... as min ksexname episeis oti mia mama mporei gia diaforous logous epilogis i anagis na min einai se thesi na thulasei... den uparxei logos na tis dimiourgounte tupseis...
Ωραίο θέμα ανοίξατε κορίτσια,μπράβο!Ίσως βοηθηθούν πολλές νέες μανούλες...Η δική μου ιστοριούλα ξεκίνησε με μια δύσκολη αλλα με αίσιο τέλος καισαρική λόγω ισχιακής προβολής οπότε αυτές οι συνθήκες δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο τον θηλασμό.Ευτυχώς για καλή μου τύχη το κοριτσάκι μου προτίμησε το στήθος μου παρόλο που του διναν ξένο στην κλινική.Είχα rooming in αλλα οι νοσοκόμες επαίμενα να δώσουν ξένο γιατί λέει δεν είχα γάλα ακόμα κ γιατί είχα κάνει καισαρική.Η μητέρα μου όμως να ναι καλά με βοήθησε παρα πολύ μου έβαλε το μωρό στο στήθος απο τις πρώτες ώρες κ μου είπε πως θα μαθει το μπουκάλι κ μετά δε θα θέλει στήθος άσε που γάλα είχα,το πρωτόγαλα.το χρυσάφι όπως λέει η μητέρα μου.Έτσι θήλασα 10 μήνες αποκλειστικά κ θηλάζω ακόμα.Δεν σας κρύβω οτι πολλες φορές μπήκα στον πειρασμό να δώσω ξένο αλλά είχα την μανούλα μου κ τον αντρούλι μου να μου λένε να κάνω υπομονή(δεν εχω πολύ υπομονή σαν άνθρωπος)και πάντα κάτι μου έλεγε μέσα μου πως κάνω το σωστό.Τελικά κατάλαβα πως ο θηλασμός θέλει αγάπη,υπομονή,υποστήριξη απο την οικογένεια κ καθόλου περιορισμους. PS Κ ΜΈΝΑ ΜΟΥ ΔΩΣΑΝ ΚΟΥΤΊ ΜΕ ΓΆΛΑ ΣΤΗΝ ΚΛΙΝΙΚΉ ΚΑΙ ΤΟ ΧΆΡΙΣΑ ΜΕ ΤΟ ΠΟΥ ΉΡΘΑ ΣΠΙΤΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΜΠΙΜΠΕΡΟ,ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΤΟΥΣ ΠΡΩΤΟΥΣ 6 ΜΗΝΕΣ ΗΤΑΝ ΠΟΛΛΑ ΣΟΥΤΙΕΝ ΘΗΛΑΣΜΟΥ Κ ΠΟΛΛΑ ΕΠΙΘΕΜΑΤΑ.ΦΙΛΑΚΙΑ Κ ΚΑΛΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΣΤΙΣ ΝΕΕΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΤΕ ΝΑ ΘΗΛΑΣΕΤΕ ΑΛΛΑ Κ ΝΑ ΜΗ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΤΕ ΜΗΝ ΕΧΕΤΕ ΤΥΨΕΙΣ ΠΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΠΑΝΤΑ Η ΚΑΘΕ ΜΑΝΟΥΛΑ ΕΙΝΑΙ ΙΔΑΝΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΤΗΣ ΕΙΤΕ ΤΟ ΘΗΛΑΖΕΙ ΕΙΤΕ ΟΧΙ Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΤΟ ΠΩΣ ΤΑΙΖΕΙΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΑΛΛΑ ΤΟ ΠΟΣΟ ΔΙΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ
Πολύ ωραίο θέμα και πολύ καλά έκανες και έγραψες την ιστορία σου γιατί έτσι θα στηρίξεις και άλλες γυναίκες! Εγώ δυστυχώς δεν τα κατάφερα και αυτό μάλλον γιατί δεν είχα σωστή πληροφόρηση . Πριν από τη γέννα ήμουνα αποφασισμένη πως θα θηλάσω το μωρό και πως στο μαιευτήριο θα ζητούσα αποκλειστικό θηλασμό και έτσι και έκανα! Επειδή πληργώθηκαν πολύ οι θηλές μου (όντως έτρεχε πολύ αίμα σε κάθε θηλασμό) οι μαίες μου απαγόρευσαν την μία μέρα να κάνω δυο τρία γεύματα με θηλασμό και να δώσω ξένο..έτσι και έκανα καθώς δεν ήξερα. Όταν ξαναξεκίνησα θηλασμό και ξαναπληγώθηκα (παράλληλα έβαζα αλατόνερο και κρέμες και ότι θέλετε στο στήθος) μου απαγόρευσαν το θηλασμό για 2 μέρες γιατί διαφορετικά μου είπανε θα τον έχανα τελείως..! Όταν γυρίσαμε σπίτι ο παιδίατρος ευτυχώς με ενθάρυνε και συνέχισε το θηλασμό αλλά με δυσκολία καθώς το παιδί είχε μάθει στο μπουκάλι και εγώ πλέον δεν είχα τόσο γάλα αφού το είχα κόψει 2 μέρες. Για αυτό το λόγο χρησιμοποιούσα το θήλαστρο ανά 2ώερς για να αυξήσω την παραγωγή και παράλληλα έβαζα και το μωρό για να συνηθίσει (εφιαλτικό γιατί το παιδί δεν χόρταινε, εγώ όλη την ώρα με ένα στήθος έξω κλπ). Όταν το παιδί άρχισε να συνηθίζει παθαίνω πνευμονία με 40 πυρετό αλλά παρ'όλα αυτά συνεχίζω να προσπαθώ αλλά προφανώς χωρίς αποτέλεσμα γιατί ήμουνα χαλια...και κάπου εκεί έχασα το παιχνίδι...!Έτσι λοιπόν δεν κατάφερα να θηλάσω πράγμα που ακόμα με στεναχωρεί.
Ήθελα να θηλάσω από την πρώτη στιγμή,αλλά το μωρό χρειάστηκε να μπει θερμοκοιτίδα προληπτικά λόγω ζαχάρου δικού μου.Στην κλινική δεν είχα και πολλή βοήθεια,ορισμένες μαίες μου την έλεγαν κιόλας επειδή δεν ήξερα τι να κάνω για να θηλάσει σωστά ο μικρός.Έφυγα με μια συνταγή για ξένο γάλα,το οποίο και ήπιε σαν συμπλήρωμα για 20 μέρες(1 γεύμα ημερησίως), όσο αντλούσα για να αυξήσω το γάλα μου και να μάθει επιτέλους να πιάνει τη θηλή το μωρό,που είχε καλομάθει στο μπιμπερό.Μετά από ατέλειωτα ξενύχτια και απίστευτη μουρμούρα των συγγενών,για το ότι δε θα θηλάσω ποτέ,για το ότι δεν φτάνει το γάλα μου, για την ξεροκεφαλιά μου να μην του δώσω ξένο γάλα,φτάσαμε αισίως τους έξι μήνες θηλασμού και συνεχίζουμε... Κουράστηκα πολύ,αλλά δε με νοιάζει καθόλου.Το μόνο που με πείραξε ήταν η επιμονή των γύρω μου να σταματήσω να θηλάζω,λες και θα το αποφάσιζαν αυτοί
Με κάλυψες απόλυτα. Το κακό ξεκινάει από τα ΜΑΙΕΥΤΗΡΙΑ που δεν υπάρχει το rooming in εκτός αν έχεις μονοκλινο. Οι πιο κρίσιμες μέρες του θηλασμού περνάνε με μια σωρία λαθών. 1. Μη έγκαιρη έναρξη του θηλασμού το πρώτο μισάωρο μετά τη γέννα 2. Λανθασμένες οδηγίες για 10 λεπτά από το ένα στηθος και 10 από το άλλο 3. Σου φέρνουν το μωρό ανα 3 ωρο και το γάλα λιμνάζει στο στήθος 4. Το ταιζουν με μπιμπερό ενώ δεν υπάρχει ιατρικός λόγος στις περισσότερες περιπτώσεις και παθαινει συγχιση θηλών. 5. Φεύγεις με οδηγίες για ξένο γάλα και συμπλήρωμα και όχι με οδηγία να έρθει ενας επαγγελματίας υγείας τις ΠΡΩΤΕΣ ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΜΕΡΕΣ για να δει αν ολα πανε καλα. ΚΑΙ εννοείται ότι πας στο σπίτι και το στηθος έχει σοβαρό πρόβλημα και μην ξέροντας τι να κανεις γιατί το μωρό πεινάει δίνεις το συμπλήρωμα που φλερτάρεις αναγκαστικά σε τετοιες περιπτώσεις. ΤΡΑΓΙΚΑ λαθη μιας ΤΡΙΤΟΚΟΣΜΙΚΗΣ χώρας πάνω στο θηλασμό.
Δεν ξέρω σε ποια ακριβώς μαιευτήρια συμβαίνουν αυτά που γράφεις. Πάντως γέννησα το Δεκέμβριο του 2010 στο μεγαλύτερο ιδιωτικό μαιευτήριο της Αττικής στο Μαρούσι. Όταν είχαμε πάει να δούμε τα δωμάτια μας επιβεβαίωσαν ότι σε οποιοδήποτε δωμάτιο δικαιούμαστε rooming in. Επιλέξαμε το "μικρό διπλό" και είχαμε το μωράκι μας μαζί μας από την πρώτη στιγμή και καθ' όλη τη διάρκεια της παραμονής μας, χωρίς καμία αντίρρηση ή δυσφορία. Ζήτησα αποκλειστικό θηλασμό, η μαία μου έφερε την πιτσιρίκα μισή ώρα μετά τη γέννα και ήπιε τις πρώτες γουλίτσες. Κανένας δε μου μίλησε για μπιμπερό, δεκάλεπτα, συμπλήρωμα κτλ. Μου πρότειναν να θηλάζω αποκλειστικά με πρόγραμμα, αλλά εντελώς συμβουλευτικά, εγώ θήλαζα όποτε ήθελε η νινούλα. Και σίγουρα δεν πήραμε δώρο ξένο γάλα, παρά μόνο πολλές πολλές πάνες! Μήπως λοιπόν διαφορετικά μαιευτήρια ακολουθούν διαφορετικές πρακτικές;
Εγώ γέννησα το 2012 και υπήρχε rooming in. Δεν ήμουν σε μονόκλινο, αλλά σε δίκλινο. Ακόμα κ σε τρίκλινο θα μπορούσα να επιλέξω roominh in. Απλά σε αυτά τα δωμάτια είναι λίγο πιο αυστηρό το θέμα με τους επισκέπτες(ευτυχώς!), αλλά και οι υπόλοιπες μανούλες μέσα έχουν επιλέξει τα μωράκια τους να είναι διπλα τους και όχι στον θάλαμο νεογνών. Μάλιστα, στο μαιευτήριο που γέννησα όλες οι μαίες ήταν υπερ του θηλασμού, εκτός από μία, η οποία ήταν στη φάση ''χμμ..τι προσπαθείς, δώσε μπουκάλι να δεις τι καλά.'' Φυσικά και έκανα παράπονα στην προϊσταμένη της, αλλά και στον γυναικολόγο μου για αυτή την στάση της. Προσωπικά θηλάζω εδώ και 17 μήνες το μικρό μου και όλα βαίνουν καλώς. Γενικά δεν δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα με τον θηλασμό. Βρε λέτε κάποια στιγμή να σας γράψω την ιστορία θηλασμού μου;;;χιχι
1000 Μπράβο!!! Έπρεπε σε ένα "μαμαδίσιο" μπλογκ να υπάρχει και κάτι αφιερωμένο στη φυσική διατροφή του μωρού!! Ό,τι καλύτερο μπορείς να κάνεις σε ένα μωρό είναι ο θηλασμός και η αγκαλιά.-
Πολύ .... like όμως! Και η στήλη που ξεκίνησες και το συγκεκριμένο άρθρο και η Βίκυ! Thank you!
Πόσο δίκιο έχετε... Μακάρι να είχα στήριξη και να είχα ενημερωθεί σωστά. 10 μήνες μετά ξέρω ακριβως τι εφταιξε και δεν θήλασα όσο ήθελα...
ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΟΤΙ ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΕΜΑΘΑ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΓΚΥΟΣ (ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΥΤΗΚΑ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΟ) ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΜΕ ΑΓΧΩΝΕ Ο ΘΗΛΑΣΜΟΣ ΠΑΡΑ Η ΙΔΙΑ Η ΓΕΝΝΑ.ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ Ο ΘΗΛΑΣΜΟΣ ΕΓΚΕΙΤΕ ΚΑΙ ΣΕ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΥΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ.ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΕΧΩ ΓΑΛΑ.ΤΗΝ 6 ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΓΥΡΙΣΑΜΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΒΓΑΛΩ ΜΕ ΤΟ ΘΗΛΑΣΤΡΟ (ΤΟ ΜΩΡΟ ΕΙΧΕ ΠΛΗΓΙΑΣΕΙ ΤΙΣ ΘΗΛΕΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΦΑΔΑΖΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ) ΜΟΛΙΣ ΕΝΑ ΚΟΥΤΑΛΑΚΙ ΤΟΥ ΓΛΥΚΟΥ ΓΑΛΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑ 2 ΣΤΗΘΗ.Ο ΤΖΟΥΤΖΟΥΚΟΣ ΜΟΥ,ΖΩΗ ΝΑ ΕΧΕΙ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΛΑΙΜΑΡΓΟ ΠΑΙΔΙ (ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ 3770)ΚΑΙ ΠΕΙΝΟΥΣΕ ΠΟΛΥ.ΕΙΧΕ ΠΟΛΥ ΓΕΡΟΥΣ ΣΙΑΓΟΝΕΣ ΠΟΥ ΠΛΗΓΙΑΖΑΝ ΤΑ ΣΤΗΘΗ ΜΟΥ.ΠΑΝΤΩΣ ΕΓΙΝΑΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΛΑΘΑΚΙΑ..ΟΠΩΣ ΑΓΧΟΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟΓΑΛΑ,ΟΤΙ ΝΑ ΤΟ ΑΦΗΝΩ ΑΡΚΕΤΗ ΩΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΡΟΥΦΑΕΙ.ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΑΝ ΤΟ ΑΦΗΝΑ ΠΙΟ ΛΙΓΟ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΗΘΗ ΜΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΠΛΗΓΙΑΣΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΑΓΧΟΣ..ΝΑ ΦΑΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ..ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΤΕΛΙΚΑ ΝΑ ΕΙΧΑ ΘΗΛΑΣΕΙ.ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΝ ΘΗΛΑΣΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΓΕΡΟΔΕΜΕΝΟ ΚΑΙ ΥΓΙΕΣ ΠΑΙΔΑΚΙ.ΕΛΠΙΖΩ ΟΤΑΝ ΞΑΝΑΜΕΙΝΩ ΕΓΚΥΟΣ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ!!