Πόσο θόρυβο μπορεί να κάνει μια νέα ζωή

Γράφει η Ελένη Σερπετίνη

Ελεύθ. Επαγγελματίας Μαία

Παρασκευή βράδυ. Με 3 ζευγάρια μου, στο γραφείο και παρακολουθούμε μαζί ένα dvd για τη σπουδαιότητα της εναλλαγής θέσεων και στάσεων στη διάρκεια του τοκετού και πώς επηρεάζει ευνοϊκά την κάθοδο του κεφαλιού του εμβρύου, προσφέροντας ως επί το πλείστον ένα γρήγορο και εύκολο τοκετό. Το dvd, βεβαίως, καταλήγει δείχνοντας και τη γέννηση 3-4 μωρών.

Είναι ένα ωμό dvd, που δεν χαρίζεται σε κανέναν: δείχνει γυναίκες που γεννούν με και χωρίς επισκληρίδιο, γυναίκες που δείχνουν να απολαμβάνουν τη διαδικασία και άλλες να υποφέρουν. Όλες όμως καταλήγουν στο ευτυχές: το φυσιολογικό τοκετό και τη γέννηση του μωρού τους, χωρίς προβλήματα.

Και κάπου εκεί ακολουθεί η στιγμή που λατρεύω: την ώρα των τοκετών γυρνώ πάντα το βλέμμα και κρυφοκοιτάω, σαν μέσα από κλειδαρότρυπα θαρρείς, τις αντιδράσεις… Ένα ζευγάρι μάτια είχαν μείνει αποσβολωμένα. Σχεδόν ανέκφραστα. Τρόμαξα. Λέω δε μπορεί… Το προσπερνώ. Ένα ζευγάρι, χαμογελούσε, μαζί με το υπόλοιπο πρόσωπο! Και κάπου εκεί, οι γνώριμες εκφράσεις για τις οποίες αξίζει κάθε κούραση: η συγκίνηση. Πάντα θα υπάρχει συγκίνηση. Πάντα όμως! Λατρεύω να βλέπω ανθρώπους να συγκινούνται με το θαύμα της γέννησης! Γιατί αν δεν μας συγκινεί η γέννηση ενός ανθρώπου, τι συγκινήσεις μας έχουν απομείνει πια σε αυτή τη ζωή; Να τα λοιπόν εκεί, τρία ζευγάρια μάτια κόκκινα , βουρκωμένα , πρησμένα και με δάκρυα να τρέχουνε!

Και περιμένω χαμογελώντας… «Τι νιώθετε; Θέλετε να το μοιραστούμε;» Και κάπου εκεί, ανάμεσα στα «υπέροχο!», «συγκλονιστικό βίντεο!» και «δεν μπορώ να το περιγράψω…», μου σκάει για πρώτη φορά μια ερωτησούλα  – απάντηση στη δικιά μου: «εσύ πώς νιώθεις κάθε φορά όταν γεννιέται ένα μωρό; Όταν ξεγεννάς ένα μωρό και το κρατάς πρώτη φορά στα χέρια σου, τι είναι αυτό που νιώθεις πρώτο πρώτο;».

Θα μπορούσα να είχα αποφύγει την απάντηση με ένα αφοπλιστικό χαμόγελο, ένα βλέμμα όλο γλύκα και ένα «απέραντη χαρά και τρομερή ενέργεια να με γεμίζει», που βεβαίως δεν είναι ψέμα. Αλλά το πρώτο πράγμα που νοιώθεις όταν βγαίνει ένα μωρό και αρχίζει να έχει αντιδράσεις και να κλαίει , είναι ένα αίσθημα βαθιάς ανακούφισης! Ένα «ουφ! Έκλαψε!»… Ένα «Εντάξει , καλά είναι!». Τα κλάσματα των δευτερολέπτων όμως , ή ακόμα και τα λεπτά που μεσολαβούν μέχρι να γίνει κάτι τέτοιο, σου στοιχίζει χρόνια από τη ζωή σου… Ένα αίσθημα που μόνο εμείς που ασχολούμαστε με την υγεία το γνωρίζουμε και ιδιαίτερα , όσοι δουλεύουμε σε μια αίθουσα τοκετών ή στο χειρουργείο. Ένα αίσθημα για γερές κράσεις που δεν το εύχομαι σε κανένα…

Και κάπου εκεί ανάμεσα στην κρίση ειλικρίνειας που με χαρακτήρισε, πέρασε σαν φλασάκι από το μυαλό μου ένα βίντεο που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες στο διαδίκτυο με το νεογνό που γεννήθηκε με καισαρική στη Συρία, όταν εξερράγη βόμβα που τραυμάτισε την 9 μηνών έγκυο μητέρα του και παραλίγο να πεθάνει. Το βίντεο, σοκαριστικό για ανθρώπους – γνώστες των καταστάσεων, δείχνει πώς παλεύουν το θάνατο, άνθρωποι με πενιχρά μέσα. Πώς κατάφεραν να αρπάξουν μέσα από τα χέρια του βαρκάρη το μωρουδέλι, που θέλησε να το πεθάνει, πριν ακόμα δει το φως της ζωής… Χέρια να τρίβουν,  να στεγνώνουν, να δίνουν οξυγόνο και καρδιακές μαλάξεις, να κρατούν ανάποδα, ακόμα και να χτυπούν το κορμάκι για να του προκαλέσουν πόνο και να κλάψει. Σαν να του λένε «μην πας στο φως», λες και ο κόσμος που το περιμένει εδώ κάτω είναι καλύτερος και πολύχρωμος… Και μετά σιγή. Τα χέρια ανήμπορα. Δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο. Το μωρούλι στέκει εκεί, ξέπνοο, ακίνητο. Πήγε να συναντήσει τη μοίρα του. Ή μήπως όχι; Η καρδιά πάλλεται. Φαίνεται στον αχνό παλμό του λώρου. Υπάρχει σφυγμός. Κάποιος Θεός ή Αλλάχ το έστειλε πίσω! «Πάρτε το», λέει. «Παράδεισος και κόλαση γεμίσανε για σήμερα». Και εκεί, η ελπίδα ξανάρχεται. Η προσπάθεια συνεχίζει. Ένα αχνό φτάρνισμα ακούγεται. Ένα μικρό κλάμα που μπερδεύεται με τον ήχο του μόνιτορ του παλμού της μάνας του που χειρουργείται ταυτόχρονα και παλεύει για τη δική της ζωή. Κι όμως τα θαύματα συμβαίνουν καθημερινά και δίπλα μας: το μωρούλι ανοίγει τα μάτια και ξέρεις ότι θα ζήσει τελικά. Ότι αυτό το δείγμα ανθρώπου είναι τελικά ένας μεγάλος μαχητής, με θέληση για ζωή.

Τι να απαντήσεις λοιπόν, σε έναν μπαμπά to be που σε ρωτάει «ποιο είναι το πρώτο συναίσθημα που νιώθεις όταν κρατάς στα χέρια σου για πρώτη φορά ένα παιδί που μόλις γεννήθηκε;»

Του απαντάς ότι νιώθεις τρελή αγωνία, που συνοδεύεται με μια έκφραση ανακούφισης στο πρώτο κλάμα, ότι το παιδάκι είναι καλά. Και το τρίτο και καταϊδρωμένο συναίσθημα είναι εκείνο της χαράς που μοιράζεσαι με το ζευγάρι για την ευτυχία του! Και το μυαλό σου πάντα θα τρέχει σε εκείνους τους κατάκοπους συναδέλφους που αναζητούν τη ζωή μέσα στα χαλάσματα του πολέμου με όποια μέσα διαθέτουν.

Το κείμενο αυτό είναι για εσάς… Υποκλίνομαι…

Σερπετίνη Ελένη