Όλοι έχουμε απο μία αποστολή σ’ αυτην τη ζωή…
Δεν ξέρω απο πού να ξεκινήσω και πού να σταματήσω, θα τα πω πολύ γρήγορα όμως γιατι αλλιώς δεν θα τελειώσω ποτέ.
Γνώρισα τον άντρα μου στα 17 εκείνος 21 τότε, κεραυνοβόλος έρωτας. Είμαστε 16 χρόνια μαζί και έχουμε 3 υπέροχα παιδιά, μία υπέροχη οικογένεια με πολλές δυσκολίες, αλλά δεν θα την άλλαζα για κανέναν λόγο. Ενα μοναχογιό και δύο κορίτσια -και τα τρία κουκλακια.
Ενω όλα φαινόντουσαν καλά , ο γιος στους 8 μήνες διαγνώστηκε με εγκεφαλική παράλυση! Δεν το περίμενε κανείς, ούτε ή παιδίατρος του, ούτε στο μαιευτήριο μας είχαν πεί κάτι… Εμείς αρχίσαμε να ψάχνουμε γιατί βλέπαμε χεράκια κλειστά και απλά για σιγουριά γιατί μας λέγαν όλα είναι καλά… Μας ήρθε σαν βόμβα, αλλά εντάξει… Από κει και πέρα έχεις ενα δρόμο με πολλές δυσκολίες και πάνω απ’ ολα ψυχολογικές, αλλά οκ θετικά πάντα και λέγαμε όλα θα φτιάξουν πολύ γρήγορα.
Στην συνέχεια με φυσικοθεραπείες πήγαινε παρά πολύ καλά, πολύ καλη πρόοδος, τέλεια, ένα βήμα προς τη νίκη…. Και ξαφνικά κάτι μας πήγε στην αρχή και χειρότερα!
Μετά από πολλές ανεξήγητες βλάβες στον εγκέφαλο, ο γιος μου έμεινε με βαριά ψυχοκινητική αναπηρία και κανείς δεν μας δίνει ελπίδες, μας λένε να μην προσπαθούμε, δεν αξίζει.. αν είναι δυνατόν, μέχρι τότε κανείς δεν μας είπε τίποτα, κανεις δεν περίμενε να φτάσει σ’ αυτην την κατάσταση… Πώς μπορούν να ξέρουν πως θα είναι η συνέχεια;
Αλλά όχι, μέχρι την τελευταία μας πνοη θα το προσπαθησουμε!
Εκείνος καταλαμβάνει, νιώθει, αισθάνεται και είμαστε σίγουροι πως θα τα καταφέρει να ξανασηκωθει. Το χρωστάμε σε εκείνον, στα κορίτσια μας… Με μία σιγουριά μέσα μας το ξέρω θα τα καταφέρει ο γιος μας! Αν και για κάποιους μπορεί να είμαστε τρελοί, μα δεν με νοιάζει, με νοιάζει μόνο το καλό του γιου μου και της οικογένειας μου.
Ελπίζω μία μέρα να σας γράψω την συνέχεια της πορείας μας, το πότε δεν έχει σημασία, το αποτέλεσμα μόνο μετράει . Αυτό που ξέρω είναι πως σ’ αυτη τη ζωή όλοι έχουμε μία αποστολή και ή δικιά μας είναι αυτή! Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να το παλέψουμε δυναμικά, με πίστη και ελπίδα!!!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Καλημέρα και καλή χρονιά! Αν και παλιά τα μηνύματά σας νιώθω την ανάγκη να δειξωτικών την κατανόησή μου όντας μητέρα ενός παιδιού με γενετικό κληρονομικό σύνδρομο που προκαλεί κάθε είδους αναπηρία. Είναι 6 ετών και δεν μπορεί ούτε να φάει ούτε να πιει μόνος του ούτε να βγάλει τις πάνες. Κινητικά είχαμε καταφέρει πολλά όμως η έναρξη επιληψίας τον περασμένο μήνα τον γύρισε πίσω περίπου 2 Χρόνια. Μην το βάζουμε κάτω. Με το αντράκι μου προχωρήσαμε σε εξωσωματική και μετά από δίδυμα κοριτσάκια που χάσαμε πριν 1.5 χρόνο την 18η βδομάδα και παραλίγο να πάθω κι εγώ σηψαιμια τώρα του χαρίσαμε μια αδερφη για την οποία τρελαίνεται και φιλοδοξούμε να καταφέρουμε να κάνουμε και τα 2 αγοράκια που μας έχουν μείνει. Πιστεύω ότι τα παιδάκια με ειδικες αναγκες είναι δώρα Θεού και μας κάνουν δυνατούς ανθρώπους.
εχει και η κορη μας εγκεφαλικη παραλυση σπαστικη τετραπληγια ο αγωνας ειναι ατελειωτος και ψυχοφθορος αλλα μονο που κοιταζεις τα ματια του παιδιου σου αυτο φθανει καλο κουραγιο μανα και πιστη στο θεο και πανω απο ολα πιστη στο ιδιο το παιδι
Ο Θεός πάντα να σας δίνει δυναμη και κουράγιο. Οι γονείς πάντα προσπαθούν για τα παιδιά τους και μπράβο σας που κάνετε το καλύτερο! Τα δύο κοριτσάκια σας χρειάζονται κι αυτά την αισιοδοξία σας και την αγάπη σας. Εχετε δύσκολο δρόμο αλλά όχι αδιάβατο! Μακάρι να μας γράψετε τα καλά νέα!
Η αγάπη σας για το παιδί σας είναι τόσο μεγάλη που είμαι σίγουρη ότι με τέτοιους γονείς θα τα καταφέρει περίφημα. Μπράβο σας. Εχετε μεγαλείο ψυχής και γι΄αυτό όλα θα πάνε καλά. Εύχομαι ολόψυχα σύντομα να μας γράψετε την συνέχεια της πορείας σας και να είναι η καλύτερη για εσας.