Η βιαστική μπουμπού μου γεννήθηκε στο αυτοκίνητο!

Διαβάζω αρκετό καιρό τις ιστοριούλες των μαμάδων για τον τροπο που έφεραν στον κόσμο τα αγγελούδια τους και ειπα να γράψω κι εγώ την ιστορία γέννησης του τρίτου μου παιδιού, της μικρής μπουμπούκας μου.

Οι δυο πρώτες γέννες μου φυσιολογικές και με πρόκληση τοκετού, γιατι τα αντράκια μου περνούσαν καλα στην κοιλιτσα της μαμάς και δεν αποφάσιζαν να βγουν. Μετά τη δεύτερη γεννα, έλεγα όχι άλλο παιδάκι, καλα είναι τα δυο… Βέβαια λαχταρούσα πααααρα πολύ ενα κοριτσάκι, αλλα έλεγα δεν πειράζει.

Εφτά μήνες μετά τη γέννηση του δεύτερου αντρακου μου, μαθαίνω οτι είμαι παλι εγκυος! Εγκεφαλικό στην αρχή, γιατι δεν είχα και καμία βοήθεια, αλλα μετά χαρά! Κάτι μέσα μου μου έλεγε οτι θα είναι μπουμπού και μου το επιβεβαίωσε και ο γιατρός μου απο τις 10 εβδομάδες κιόλας.

Η εγκυμοσύνη πολύ καλή όπως και οι άλλες δυο, όλα καλα.

Πιθανή ημερομηνία 7/1/2016, περνάνε οι γιορτές των Χριστουγέννων και πηγαίνω στο γιατρό να δούμε τι γινεται με την κυρία αν θα αποφασίσει να βγει απο μόνη της αυτή ή όχι. Πήγα στο γιατρό μου 5/1/2016, ήμουν σίγουρη οτι θα μου πει 7/1/2016 να πάμε για πρόκληση… Εγώ δεν ήθελα καθόλου εκείνη τη μέρα και μου λέει «Καλα, έλα Δευτέρα 11/1/2016, έλα όμως και την Παρασκευή 8/1/2016 να σε ξαναδώ να είμαστε σίγουροι«

Παρασκευή πρωι λοιπόν, εγώ πάω στο γιατρό, όλα καλα μου λέει… «Eίναι ακόμα ψηλά, δε βλέπω να γεννάς μεχρι τη Δευτέρα!«

Ωραία λέω και εγώ, μια χαρά.

Το απόγευμα με τον άντρα μου παίρνουμε τα αντράκια μας και πάμε για κάτι τελευταία ψώνια. Κατα τις 6:00 νιώθω ενα περίεργο πονακι, δε δίνω σημασία, γιατι είχα διαφορα τέτοια σε όλη την εγκυμοσύνη… Κατα τις 7 παλι τα ίδια, το λέω στον άντρα μου, μου λέει να πάρουμε το γιατρό…

«Αστο μωρε, τίποτα δε θα είναι«

Μέσα μου σκεφτόμουν όχι, δε γινεται να γεννήσω, δεν τα εχω όλα έτοιμα ακόμα, αποκλείεται!

Κατα τις 7:30 παίρνω τον καλό μου το γιατρουλη και του λέω οτι κάτι νιώθω… Μου λέει «Ασε τις βόλτες και άντε να ξαπλώσεις και κρατά χρόνο και παρε με τηλεφωνο!«

Με το που φτάνω σπίτι, μόλις ξάπλωσα νιώθω κάτι να τρέχει απο κατω, παίρνω το γιατρό, του λέω νομίζω μου έσπασαν τα νερά να κάνω ενα μπανάκι και να έρθω (ήμουν επαρχία και χρειαζόταν 1:30 ωρα να πάω στο μαιευτήριο). Μου λέει «Μπαίνεις τωρα στο αυτοκίνητο κι έρχεσαι!«

Απο την ωρα που έσπασαν τα νερά οι πόνοι δε σταματούσαν καθόλου… Η ωρα 8:15! Ο άντρας μου λόγω επαγγέλματος πολύ καλός οδηγός και ψύχραιμος, πήγαινε πολύ γρήγορα, ο γιατρός σε ανοιχτή ακρόαση να με ρωτάει πως είμαι και άλλες λεπτομέρειες και να με παρακαλάει να πάω στο κοντινότερο νοσοκομείο, εγώ να του λέω «Δε γεννάω χωρίς εσένα, δε γινεται«, ο άντρας μου επίσης να με παρακαλάει να πάμε στο νοσοκομείο εκεί κοντά κι εγώ απλά του απάντησα με ενα βλέμμα και δεν ξαναμίλησε ο καημένος. (Δεν είμαι καμία παράλογη απλά φοβόμουν πολύ το συγκεκριμένο νοσοκομείο, δεν είχε ούτε παιδίατρο ούτε τίποτα)

Ο άντρας μου είχε ενημερώσει την αστυνομία για το δρόμο και μιλούσε συνεχεια με το γιατρό. Κάποια στιγμή του φωνάζω και του λέω «Βγαίνει τωρα!» Η ωρα 8:35, το μόνο που άκουσα είναι να λέει στο γιατρό «Μου λέει οτι βγαίνει!» και τσουπ με ενα σπρωξιματακι, να σου η μπουμπού. Την παίρνω αγκαλιά, της σκουπίζω τη μυτούλα και να το ομορφότερο κλαματακι!

Ο γιατρός στο τηλεφωνο να ακούει το κλάμα να μου λέει «Ολα καλα, βαλτην πάνω σου και πήγαινε γρήγορα στο κοντινότερο νοσοκομείο!«

Ημασταν μόλις 3 λεπτά μακριά απο άλλο ενα νοσοκομείο λίγο καλύτερο, είχαμε κάνει απόσταση 40 λεπτών σε ενα τέταρτο. Ευτυχώς δεν ξέρω ποτε είχε προλάβει τους είχε ενημερώσει ο άντρας μου και περίμεναν με ενα φορείο στην είσοδο… Ο γιατρός μου στο τηλεφωνο να μου λέει οτι άσχετο μπορούσε να φανταστεί, απο οτι μου ειπε μετά το έκανε για να δει σε τι κατάσταση ήμουν, γιατι φοβοταν για αιμορραγία.

Φτάνουμε στο νοσοκομείο, δεν είχαν ούτε ψαλίδι να κόψουν τον ομφάλιο λώρο, μου το έκοψαν με ενα ψαλιδάκι που έχουν τα πιτσιρίκια στο νηπιαγωγείο και την τύλιξαν με τη δικη μου ζακέτα, βέβαια η κοπέλα η ειδικευόμενη ήταν εξαιρετική, το αναγνωρίζω… Μπήκαμε μέσα, μας φρόντισαν και τις δυο και ευτυχώς όλα ήταν πολύ καλα. Πήγα στο δωμάτιο που είχε πλακώσει ολο το σόι και γυρίζω και  κοιτάζω τον καημένο τον άντρα μου και απλά βλέπω ενα λευκό πράγμα με κόκκινα μάτια… Πρέπει να είχε χάσει τουλάχιστον 10 χρονια απο τη ζωή του.

Την αλλη μέρα το πρωι κι ενώ περίμενα να έρθει ο γιατρός μου να μας δει, υπέγραψα κι έφυγα και πήγα εγώ στο μαιευτήριο που έπρεπε κανονικά να γεννήσω για να κάνω όλες τις απαραίτητες εξετάσεις για το μωρο. Εκεί έμαθα πως ήταν τελικά οξύς τοκετός, 7 το απόγευμα το πρώτο πονακι 8:35 τσουπ το μωράκι.

Τωρα είναι 8 μηνών και μαζι με τα αδερφάκια της μας κάνουν τρέλα ευτυχισμένους!

Γωγώ

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com