Για ένα παιδί με καρκίνο…

Ξύπνησα ιδρωμένη, είχα έναν άστατο ύπνο. Ένας φόβος είχε κυριεύσει την ψυχή μου, κάτι μέσα μου φώναζε ότι κάτι κακό θα ακούσω. Γιατροί πηγαινοέρχονταν πάνω από το κεφάλι μου και έβλεπα τους γονείς μου να περπατάνε νευρικοί και αγχωμένοι πάνω κάτω, με έφεραν για εξετάσεις επειδή εμφάνισα κάποια συμπτώματα. Προσπαθούσα κι εγώ, μία σταλιά παιδάκι, να καταλάβω τι μου έχει συμβεί. Ξαφνικά, ο γιατρός με σοβαρό ύφος καλεί τους γονείς μου στο γραφείο του. Μου διέγνωσαν κάτι στο αίμα, λευχαιμία είχα, το άκουσα. Και έπρεπε να υποβληθώ σε έναν αγώνα καθημερινό με χίλιες δύο εξετάσεις με, με, με, με…. Προσπάθησα με κόπο να μη χάσω το χαμόγελό μου…

γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Οι μέρες περνάνε. Οι χημειοθεραπείες και η καθημερινή παρακολούθηση από γιατρούς πολλές φορές με κουράζει, αλλά συνεχίζω να χαμογελώ. Κοιμάμαι αρκετές ώρες την ημέρα, μερικές ξυπνάω άξαφνα και έχω ζαλάδες και πονοκεφάλους. Οι γονείς μου και οι γιατροί είναι πάντα στο πλευρό μου και βρίσκω μέσα από την αγάπη τους ένα λόγο για να θέλω να είμαι μαχήτρια, να θέλω να βγω νικήτρια από αυτή την καθημερινή κυτταρική μάχη, να νικήσω εκείνο το ‘’μικρό τερατάκι’’ της λευχαιμίας. Πολλές φορές ένιωσα αδικία, απορία, μίσος, φώναζα μέσα στα δάκρυά μου ‘’γιατί σε εμένα;’’ , αλλά μετά σκεφτόμουν ότι η ζωή ξέρει πόσο δυνατή είμαι και για αυτό με δοκιμάζει.. και εγώ θα της αποδείξω πόσο θάρρος και πάθος για τη ζωή έχω.

Μερικές φορές η καρδιά μου τρέμει από φόβο. Και εκεί που ηρωικά στέκομαι απέναντι στη μάχη μου, ένα δάκρυ αγωνίας κυλά κρυφά από όλους. Θα ήθελα σαν ένα μικρό παιδί που είμαι να τρέξω, να γελάω και να είμαι ανέμελο. Θα ήθελα η μεγαλύτερη αγωνία μου να είναι πώς θα φτιάξω όμορφα ζωάκια με πλαστελίνη. Αυτό θα το ήθελα τόσο πολύ από το να υποβάλλομαι κάθε μέρα σε τόσες ακτινογραφίες και χημειοθεραπείες και να μετρώ ώρες ζωής  τη στιγμή που εκείνη πήγε να ξεκινήσει….

Σήμερα οι γιατροί μου έφεραν ένα χαρτί και μαρκαδόρους. Ζωγράφισα τον ουρανό, τον ήλιο, τους γονείς μου και εμένα. Ζωγράφισα τη θάλασσα, τα δέντρα, τα πουλιά, το σχολείο. Όλα αυτά που θα ήθελα να γευτώ όταν γινόμουν καλά…

Τα σημάδια της αρρώστιας είχαν αποτυπωθεί στο σώμα μου, φαινόμουν αδύναμη και είχα αδυνατίσει, τα μαλλιά μου ήταν αδύναμα. Πολλές φορές ντρεπόμουν, πίστευα ότι είμαι άσχημη. Ο γιατρός μου ερχόταν, μου έπιανε το χέρι και με φώναζε ‘’η πριγκίπισσά μου’’, δε δίσταζε να μου επιβεβαιώνει πόσο όμορφη είμαι.

Περνάνε οι μέρες, η θεραπεία μου αρχίζει να ανταποκρίνεται θετικά. Δεν πρέπει να λυγίσω, θα τα καταφέρω και θα ξαναγίνω υγιής. Θα το νικήσω το ‘’τερατάκι της λευχαιμίας’’, ποιος μπορεί να είναι πιο δυνατός από εμένα; Αρχίζω να ατενίζω το μέλλον με μεγαλύτερη πίστη και αισιοδοξία, τώρα ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά. Το μόνο που ήθελα ήταν να ζήσω.

Σήμερα οι γιατροί μου ανακοίνωσαν ότι είμαι καλά! Όλοι οι αγώνες μου καρποφόρησαν, τελικά είμαι καλά! Οι γονείς μου έτρεξαν κοντά μου και χάθηκα μέσα στην αγκαλιά τους. Έδωσα μία μάχη καθημερινή, σκληρή, κυτταρική, μία μάχη που πολλοί άνθρωποι δίπλα μου αγνοούσαν, μία μάχη που οι περισσότεροι άνθρωποι δε γνώριζαν καν ότι έδινα. Και όμως, τα κατάφερα! Γιατί τίποτα δεν είναι αδύνατο στη ζωή αυτή..

* Για κάθε μικρό ήρωα και μικρή ηρωίδα που οι καθημερινές, αθέατες μάχες τους δε γίνονται γνωστοί στους πολλούς. Για κάθε παιδί που αρχίζει να χαμογελάει ξανά, για κάθε παιδί που αγωνίζεται για τη ζωή του… Αφιερωμένο το κείμενο αυτό σε όλα αυτά τα παιδιά….