Ακολουθεί το κείμενο όπως αναρτήθηκε στη σελίδα Jessica Whelan – A fight against Neuroblastoma από τον πατέρα της Jessica Andy Whelan:
Ως φωτογράφος αισθάνομαι πως είναι σημαντικό να απαθανατίζω την αλήθεια μιας κατάστασης. Αυτό είναι εύκολο όταν πρόκειται για τις χαρές της ζωής, αλλά δύσκολο όταν μιλάμε για το βάσανο…
Αυτή είναι η δυσκολότερη φωτογραφία που έχω τραβήξει ποτέ και αυτή είναι η τετράχρονη κόρη μου. Πριν λίγες μέρες της δόθηκαν μόλις λίγες βδομάδες ζωής μετά από μια μάχη ενάντια στον καρκίνο που τραβούσε ήδη πάνω από 12 μήνες… Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε τη στιγμή που εμείς οι γονείς της δεν μπορούσαμε να της προσφέρουμε πια καμία ανακούφιση, έτσι μας έδιωξε μακριά καθώς περνούσε αυτό τον αβάσταχτο πόνο στη μοναξιά. Αυτό για εμάς ως οικογένεια δεν είναι κάτι που βλέπουμε σπάνια, είναι πια ένα γνωστό θέαμα που βλέπουμε κάθε μέρα και κάθε νύχτα, καθώς πλέον η συχνότητα είναι μεγαλύτερη… Αυτό είναι το αληθινό πρόσωπο του καρκίνου: οι φλέβες του μωρού μου να πετάγονται κάτω από το δέρμα της, ένα μοναχικό δάκρυ να τρέχει στο μάγουλο της, το σώμα της σκληρό και το πρόσωπό της γεμάτο πόνο…
Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω χίλιες λέξεις να περιγράψω αυτή την εικόνα, καθώς εμείς οι γονείς την αντιμετωπίζουμε σε καθημερινή βάση, αλλά οι λέξεις είναι λίγες σε σχέση με την απεικόνιση αυτού που στα αλήθεια βλέπουμε. Με αυτή τη φωτογραφία δεν θέλω να σας θίξω ή να σας στεναχωρήσω, αντιθέτως θέλω να σας εκπαιδεύσω και να σας σοκάρω. Ισως με το να δουν αυτή τη φωτογραφία άνθρωποι που δεν βρίσκονται στη θέση μας, ενημερωθούν για το σκοτάδι που σημαίνει καρκίνος στο παιδί, ίσως αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι καταφέρουν να κάνουν κάτι ώστε στο μέλλον κανένα παιδί να μην χρειάζεται να υπομένει αυτό τον πόνο και κανένας γονιός να μην πρέπει να γίνεται μάρτυρας του ίδιου του του παιδιού να λιώνει μέρα με τη μέρα…
Ζητάω συγχώρεση μόνο απ’ όσους γνωρίζουν την Jessica, κατανοώ ότι αυτή η φωτογραφία είναι πολύ δύσκολο να την κοιτάξουν και ακόμα δυσκολότερο να την εισπράξουν… Σ΄ αυτούς που δεν γνωρίζουν την Jessica δεν χρωστάω συγνώμη, αυτό κάνει ο καρκίνος σε ένα παιδί τις οριστικές μέρες… Πριν τη διάγνωσή της ήμουν και εγώ ένας από τους αδαείς ως προς τη σκοτινιά του καρκίνο των παιδιών, δεν είχα ιδέα την κόλαση που φέρνει.. «Δεν θα συμβεί σε εμάς!» Τώρα δίνω στον καρκίνο της παιδικής ηλικίας το σεβασμό που του αναλογεί, καθώς βλέπω πόσα πολλά παιδιά υποφέρουν την ίδια μοίρα και πόσες οικογένειες διαλύονται…
Αν αυτή η φωτογραφία εξυπηρετεί στο να κάνει τους ανθρώπους να σκεφτούν δυο φορές αυτόν το διάολο και να σκεφτούν τι κάνει στο παιδί, τότε έχει πετύχει τον σκοπό της. Χρειάζονται έρευνες, χρειάζονται θεραπείες… Πέρασε ήδη πολύς καιρός που επιτρέπουμε να συμβαίνει αυτό..
Σας ικετεύως ως ένα πληγωμένος πατέρας… Είναι πια αργά για την κόρη μου, όμως ο καρκίνος της παιδικής ηλικίας πρέπει να θεραπευτεί! Καμία οικογένεια δεν πρέπει να περνά αυτή την κόλαση…
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Ελπιζω καποια μερα ο καρκινος να ειναι απλα ενα ζωδιο και οχι αρρωστια.... Θεε μου παρε μακρια αρρωστιες και πονους....
Ειμαι πατερας δυο παιδιων θεωρω οτι δεν υπαρχουν λογια......για κανενα παιδι στο κοσμο
Δεν υπάρχουν λόγια γι'αυτό το πλάσμα και τον πόνο που έχει χωρίς λόγια Είμαι μητέρα και δεν υπάρχουν λόγια..
Η φωτογραφία ειναι τοσο αληθινή και τόσο σοκαριστική! Δεν εχω λόγια να εκφρασω τον πονο που νιωθω για το κοριτσι αυτο κ την οικογενεια του... Ειναι απιστευτα λυπηρο......