Δεν θα βιάζομαι!
Τις καλοκαιρινές μας διακοπές τις περάσαμε στους γονείς μου στη Χαλκιδική…
Η μαμά μου με «ξεκούρασε» λίγο από τα ταίσματα της Αθηνάς και συνήθως της έδινε το γαλατάκι της. Το χαιρόταν πολύ να ταίζει το εγγονάκι της. Την έπαιρνε αγκαλιά και την τάιζε με το μπιμπερό το γαλατίνι της.
Μια φορά τη ρώτησα: «Καλέ, τι της κρατάς το μπιμπερό; Αφού ξέρει και το πίνει μόνη της το γάλα«
«Αχ, βρε Ολίβια, ξέρεις… Αυτή η αίσθηση του να σε κοιτάει στα μάτια, όσο της δίνεις το γάλα της, είναι τόσο μοναδική… Για πόσο ακόμα νομίζεις θα έχεις τη χαρά να το ζήσεις;», μου απάντησε.
Και από τότε, κάθε βράδυ που της δίνω το γαλατάκι της (τα πρωινά συνήθως πίνει από ποτήρι), την παίρνω και πάλι αγκαλιά και της δίνω το γάλα σαν να είναι ακόμα νινάκι τόσο δα μικρό (όταν βέβαια δεν μου το αρπάζει και γυρνάει πλευρό να το πιει μόνη της, χαχα)
Από εκείνη τη μέρα αποφάσισα (για τελευταία, οριστική φορά) να μην βιάζομαι να μεγαλώσει.
Κάτι παραπάνω θα ξέρει η μαμά μου που κάποτε με τάιζε αγκαλιά και τώρα πια είμαι ολόκληρη μαμά με παιδάκι!
Μωρομαμάδες… Ας το απολαύσουμε!
Oλίβια
Υ.Γ. Το τελευταίο μας «χόμπι» είναι τα ταίζουμε ότι ζώα συναντάμε στο δρόμο. Ας πούμε τα περιστέρια της φωτογραφίας. Εκτός από ψωμάκι, τους έδωσε κρεμμύδι, κολοκυθάκι βραστό, καρπούζι και σταφύλια! 😛
Αχ κι εμένα η μαμά μου το ίδιο μου λέει! Και κάθε φορά που το σκέφτομαι σφίγγεται το στομάχι μου!
axxx poso dikio exei imama sou...egw to apolamvanw....kai oute gia mia stigmi den eipa...ante pote tha xepetaxtei..ax pote tha vgalei dontakia ax pote ekeino...ax pote to allo..... antithetws...mou aresei pou einai ninaki kai me latreuei kai gureuei tin agalia mou kai ti frontida mou kai den einai anexartito...tha exoume polu ligo xrono na to zisoume auto....ola ta upoloipa xronia tha ta kunigame gia na tous dwsoume ena fili kai na ta paroume mia agalia kai de tha theloun...mia theia mou elege pou eixe gio...apo kpoia ilikia kai meta stin efivia tou..mono ston upno ton filaga...itan megalos antras gia agalies me ti mama elege!!!!!! O antras mou monimws mou leei pote tha perpatisei?pote tha kanei ekeino pote to allo???? kai tou lew auto...min viazesai...ola exoun tn xari tous...vevaia autos thelei na megalwsei gia na mporei na paizei mazi tou pio polu alla telospanton...ithela na pw kai alla peri autu alla mi sas zalizw!!!! filakia polla se oles kai kalo vradu!!!!
εννοείται ότι δεν βιαζόμαστε!! Η ζωή κυλά χωρίς να λογαριάζει, πού ήσουν εσύ εκείνη την ώρα!! Γι' αυτό πιστεύω ότι πρέπει τα αδερφάκια να έχουν τουλάχιστον 3 με 4 χρόνια διαφορά μεταξύ τους(κάτι που δεν τήρησα και νιώθω ότι έχω τρίδυμα!). Πρέπει να δίνουμε χρόνο στα ζουζούνια μας!!! Και κάτι άσχετο... πόσο σκοπεύεις να το κρατήσεις το καστανό χρώμα??? :-)
Ναι... αυτό το βλέμμα...δεν θα το ξεχάσω για όσο ζω.... πόσο δίκιο έχει η μαμά σου....
αχχχ!! ποσο δικιο εχει η μαμα σου Ολιβια ο μεγαλος μου γιος ειναι ηδη στα 18 και εχει "φυγει" τελειως απο την αγκαλια μου και μου λειπει πολυ!!!! τωρα σιγα σιγα "φευγουν" και τα αλλα δυο που ειναι 11 και 8 και θα μεινω αγκαλια με τις αναμνησεις μου απο τα μωρουδιακα χρονια!!! Μανουλες χαρητε καθε στιγμη απο τα μωρακια σας ο καιρος περναει παρα πολυ γρηγορα και ξαφνικα μια μερα ανοιγουμε τα ματια μας και τα πουλακια μας εχουν ανοιξει τα φτερακια τους και κανουν τα πρωτα τους πεταγματα!!!!!!!