Μικρός και μεγάλος αδερφός

Λένε πως η πρώτη εντύπωση που έχουμε για τους ανθρώπους είναι συνήθως και η σωστή. Πολλές ιστορίες φιλίας και έρωτα βέβαια έχουν να μας πουν το αντίθετο. Και αν κάπου δεν πολυβρίσκει εφαρμογή αυτό το κλισέ, τότε είναι σίγουρα στην αδελφική σχέση.

«Μαμά, νομίζω πως έχω αλλεργία στα μωρά«, μου είπε κάποια στιγμή ο μεγάλος μου γιος την ώρα που θήλαζα το νεογέννητο αδερφό του.

Χαμογέλασα και του έδωσα ένα τεράστιο φιλί.

«Θα το δούμε«, του είπα.

Όταν τον πρωτοσυνάντησε, είχε τεράστια μάτια και ένα αβέβαιο χαμόγελο, το ίδιο που είχε και η αδερφή του τον Οκτώβρη του 2012 όταν φέραμε τον ίδιο νεογέννητο στο σπίτι. Αλλά αυτή είναι μια ανάμνηση που ο Αρχέλαος αγνοεί και η Αθηνά έχει από καιρό ξεχάσει. «Θυμάσαι τον Αρχέλαο μωρό;» τη ρωτάω και αυτή μου λέει «Όχι, μαμά… Δεν τον θυμάμαι καθόλου«

Η Αθηνά και ο Αρχέλαος είναι αυτοκόλλητοι. Η αδερφική τους σχέση είναι στα μάτια μου η ιδανική, σχεδόν τη ζηλεύω. Έχοντας πολύ μεγάλη ηλικιακή διαφορά με τον αδερφό μου, δεν γνωρίζω τι θα πει να έχεις ένα αυτοκόλλητο φίλο που σας συνδέει ταυτόχρονα και δεσμός αίματος. Βλέπω τα παιδιά μου και ξέρω πως ειναι μαγικό όλο αυτό που ζουν. Και να σας πω την αλήθεια, ποτέ μου δεν ανησύχησα ιδιαίτερα μήπως ο μικρός μείνει έξω απ’ όλο αυτό. Πιστεύω ότι θα βρει γρήγορα τη θέση του σ’ αυτή την τριάδα. Ηδη μεγαλώνει τόσο γρήγορα, θαρρείς και βιάζεται να τους αποδείξει πως μπορεί και αυτός να ακολουθήσει στις καθημερινές τους περιπέτειες.

Είχαμε αντιδράσεις στην αρχή. Οχι προς το μωρό, αλλά προς τα πάντα. Οχι τίποτα φοβερό. Ξένο μάτι δεν τις έπιανε, αλλά η μάνα πάντα ξέρει. Ένιωθα την εσωτερική του ανακατωσούρα, τα γιατί του. Ποιος ειναι αυτός ο απαιτητικός μικρός και τι θέλει από τη μαμά μου; Γιατί τον λέει «Αγάπη μου» και γιατί κοιμάται μαζί της; Ένα βράδυ έκλαψε σπαρακτικά στην αγκαλιά μου. Και εγώ ήμουν εκεί να βαστάω ισορροπίες, όπως μόνο η μαμά ξέρει να κρατά. Και η Αθηνά που το έχει δει το έργο και ξέρει πως στο τέλος όλα πάνε καλά, πάντα μου έλεγε στο αυτι «Ζηλεύει, μαμά… Αλλά θα περάσει«

Και τότε ήρθαν τα πρώτα αυθόρμητα φιλιά. Ήρθε το πιάσιμο του χεριού. Το σκέπασμα με την κουβερτούλα. Τα τραγούδια.

Ο μικρός αδερφός βλέπει τον μεγάλο και λιώνει. Κουνάει χέρια πόδια ζωηρά για να του δείξει πόσο τον λατρεύει. Και ο μεγάλος αδερφός του φέρνει παιχνίδια. Του δείχνει σιγά σιγά όλα όσα ξέρει. Από τις ζωγραφιές του δεν τον έβγαλε ποτέ. Πάντα είναι εκεί, από τον καιρό της κοιλιάς ακόμα. Και ξέρω πως τα ωραία τώρα μόλις αρχίζουν…

Στη δεύτερη εγκυμοσύνη μου αγχωνόμουν όπως κάθε μαμά, αν θα αγαπήσω το δεύτερο παιδάκι μου όπως το πρώτο και αν τα δυο τους θα αγαπηθούν μεταξύ τους… Την τρίτη φορά το ξέρεις πια καλά:

η αγάπη της μαμάς δεν μοιράζεται, αλλά πολλαπλασιάζεται

και

η αδερφική αγάπη χτίζεται μέρα με τη μέρα και μπορεί να εξελιχθεί σε μια από τις σπουδαιότερες και αγνότερες μορφές αγάπης…