Γιατί κάνω παρατήρηση στα παιδιά των άλλων στην παιδική χαρά

Καθώς μιλούσα με μια άλλη μαμά τις προάλλες, της αποκάλυψα κάτι που κρατούσα μυστικό από τότε που έγινα μαμά: κάνω παρατήρηση σε παιδιά στην παιδική χαρά -τα παιδιά μου, τα παιδιά σου και όσα παιδιά τριγύρω χρειάζονται καθοδήγηση.

Δεν ήταν παρά το προηγούμενο σαββατοκύριακο στο πάρκο που συνειδητοποίησα πόσο μη δημοφιλές είναι να είσαι «διορθωτής παιδιών». Η μικρότερη μου είναι παιδί με ειδικές ανάγκες και είναι πάντα πολύ φοβισμένη στην παιδική χαρά. Το να σκαρφαλώνει και να κάνει τσουλήθρα δεν ειναι το αγαπημένο της και καθώς είναι παιδί με υποτονία άκρων, όλο αυτό έχει λογική. Όμως το προηγουμενο σαββατοκύριακο αποφάσισε να σκαρφαλώσει στην κορυφή της παιχνιδοκατασκευής. Με χαιρέτησε χαμογελώντας και χαχανίζοντας ασταμάτητα.

Υπήρχαν δύο τρόποι να κατέβει: τα σκαλιά που μόλις είχε ανέβει ή μια κλειστή στριφογυριστή τσουλήθρα. Κρατούσα την αναπνοή μου καθώς την έβλεπα να παίρνει την απόφασή της. Έδειξε διστακτικά την τσουλήθρα και έκανα τα αδύνατα δυνατά για να χαμογελάσω. Δεν ήμουν σίγουρη για το πώς θα πήγαινε αυτό, αλλά προσπαθούσα σαν τρελή να μην αφήσω τους φόβους και τις αμφιβολίες μου γύρω από τις ικανότητές της να την αποτρέψουν από το να δοκιμάσει νέα πράγματα. Περπάτησε προς την τσουλήθρα, σαν θα ετοιμαζόταν να κατέβει, αλλά σταμάτησε.

Μου πήρε ένα λεπτό για να καταλάβω γιατί δεν κατέβαινε: μια ομάδα μεγαλύτερων παιδιών είχε στήσει καραούλι στα μισά της τσουλήθρας και αρνούνταν να μετακινηθούν. Κανείς δεν μπορούσε να κατέβει την τσουλήθρα.

Σίγουρη πως τα παιδιά κάποια στιγμή θα βαρεθούν να είναι εκεί ή θα παραζεσταθούν από την τσουλήθρα που ήταν σαν σάουνα, της είπα να κατέβει από τα σκαλιά και της υποσχέθηκα πως θα δοκιμάζαμε αργότερα την τσουλήθρα. Μόνο που δεν έφυγαν.

Και άλλα παιδιά προσπάθησαν να πάνε στην τσουλήθρα, αλλά στάθηκε αδύνατο. Τα μεγάλα παιδιά τους ούρλιαζαν «καλύτερα να μην έρθεις!» Ήταν λες και είχαν τα δικαιώματα της τσουλήθρας.

Παρατηρούσα καθώς το ένα παιδάκι μετά το αλλο έφευγαν μακριά από την τσουλήθρα ηττημένα… Μέσα μου ήλπιζα πως κάποιο μεγαλύτερο παιδί με πολύ δυνατά πόδια θα κατέβαινε την τσουλήθρα και θα τους κλωτσούσε όλους έξω, αλλά με μια γρήγορη ματιά γύρω μου έχασα κάθε ελπίδα.

Πέρασαν τουλάχιστον δέκα λεπτά, όταν πήγα στο τέρμα της τσουλήθρα και με την πιο δασκαλίστικη φωνή που θα μπορούσα να έχω τους ζήτησα να βγουν έξω για να μπορέσουν να τη χρησιμοποιήσουν και άλλοι άνθρωποι. Σιγά σιγά το ένα μετά το άλλο βγήκαν έξω, αποφεύγοντας κάθε οπτική επαφή μαζί μου.

Μια άλλη μαμά σε ένα παγκάκι μου χαμογέλασε. Μια άλλη και η φίλη της με κοίταξαν με ύφος. Το καταλαβαίνω… Το να διορθώνεις τα παιδιά των άλλων δεν είναι δημοφιλές, ειδικά στο πάρκο. Αλλά πριν με αποδοκιμάσετε, ακούστε με.

Δεν είμαι αυτή που συνέχεια διορθώνει παιδιά. Για να είμαι ειλικρινής, είμαι υπέρ του να λύνουν μόνα τους τα παιδιά τα θέματά τους. Ίσως είναι που είμαι εντελώς μαμά ή το ότι η δασκάλα μέσα μου έχει παραξεκουραστεί για καλοκαίρι. Όπως και να ‘χει, οι προθέσεις μου είναι καλές. Και οι παρατηρήσεις μου δεν έχουν στόχο να προσβάλουν.

Η αλήθεια είναι πως πιστεύω πως χρειάζεται ένα χωριό. Αν διορθώνω το παιδί σου δεν είναι γιατί είναι κακό ή επειδή είσαι εσύ κακιά. Είναι γιατί υπολογίζω το χωριό μας. Θέλω να το κάνω δυνατότερο και πιο ευγενικό και με μεγαλύτερη αποδοχή. Θέλω να ξέρεις πως δεν είσαι μόνη σ’ αυτή τη φάση της γονεϊκότητας και θέλω να ξέρω πως μάλλον ούτε εγώ είμαι μόνη. Οπότε ναι, μπορείς να κάνεις παρατήρηση στα παιδιά μου.

Ενώ η παιδική χαρά είναι ένα μέρος για να είναι τα παιδιά ελεύθερα για να παίξουν, να εξερευνήσουν και να κάνουν λάθη, πιστεύω πως οι γονείς πρέπει να είναι ενεργοί διαμεσολαβητές και να ενθαρρύνουν σωστές συμπεριφορές.

Στη σημερινή εποχή που αν ρίξεις μια ματιά σε οποιαδήποτε σχόλια στο Facebook, θα δεις πολλούς ενήλικες που πιστεύουν πως μπορούν να πουν και να κάνουν ό,τι θέλουν, δεν πιστεύω πως το να διδάξεις τα παιδιά μας στο σχολείο και στο σπίτι να δειχνουν σεβασμό και να σκέφτονται τους άλλους είναι κάτι υπερβολικό.

Γιατι να μην αρχίσεις από την παιδική χαρά;

πηγή: huffingtonpost.com