Και αν δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο όλο, άλλαξε τουλάχιστον τον κόσμο ΣΟΥ!

Αυτή τη φωτογραφία μου με τον Άγγελο την έβγαλε τις προάλλες η 7χρονη κορούλα μου, η Αθηνά.

Έγινα πρώτη φορά μαμά στα 26 μου και τρίτη φορά στα 33 μου. Μου φαίνεται απίστευτο το πόσο γρήγορα μεγαλώνουν. Μου φαίνεται ακόμα πιο απίστευτο το ότι ενώ αυτά μεγαλώνουν τόσο γρήγορα, εγώ νιώθω ακόμα τόσο μικρή. Και όμως είμαι τόσο μα τόσο διαφορετική απ’ ότι ήμουν στα 26 μου. Σοφότερη και πολύ πιο ήρεμη.

Έμαθα πως η ζωή είναι όμορφη στα απλά της και πως είναι πολύ σύντομη για να περνάς άσχημα.

Έμαθα πως η κακία, η απάτη, η ζήλεια δεν σηκώνουν δεύτερη ευκαιρία.

Έμαθα πως η αγάπη ενός παιδιού είναι ό,τι αγνότερο υπάρχει και είναι κάτι που το έχουμε ακόμα μέσα μας και που αν το συνδυάσουμε με τη σοφία που μόνο ο χρόνος φέρνει, μπορούμε να ζήσουμε πια αληθινά ελεύθερα.

Θέλω να περνάω όμορφα, θέλω να χαμογελάω, θέλω να ονειρεύομαι και να ελπίζω.

Όταν αποκτάς παιδιά, έχεις μια δεύτερη ευκαιρία να πιάσεις τη ζωή από την αρχή. Αρκεί να πέσεις στο ύψος τους και να δεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια τους. Αρκεί να κόψεις μερικές βόλτες φορώντας τα παπούτσια τους.

Οι μεγάλοι όλο γκρινιάζουμε για το πόσο μας κουράζουν τα παιδιά ώρες ώρες. Αν με ρωτάτε, εμείς είμαστε οι κουραστικοί της υπόθεσης.

«Τα παιδιά είναι το μέλλον» λέμε συχνά πυκνά. Το μέλλον είμαστε όλοι, απλά τα παιδιά έχουν τα κλειδιά για να το χτίσουμε σωστά. Μακάρι να τα ακούγαμε.

Και αν ο κόσμος δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ, αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να αλλάξει ο κόσμος ΣΟΥ. Παίρνοντας έμπνευση από τις τρεις ψυχούλες της ζωής μου, χτίζω πια αλλιώς γύρω από την Ολίβια. Και αν πάλι κάνω λάθος, ξέρω πως και τα λάθη μπορούν να γκρεμιστούν και να μπει μια νέα σωστή βάση από την αρχή.

Την τελευταία μέρα της ζωής μου δεν ξέρω αν θα έχω καταφέρει να βρω το νόημα της ζωής. Ελπίζω όμως να καταφέρω να αφήσω πίσω μου ένα όμορφο, πολύχρωμο, ξεχωριστό χωριουδάκι. Θες να φτιάξεις και εσύ το δικό σου να γίνουνε πολλά;