8 αγωνίες που μόνο οι μαμάδες με άγχος μπορούν να καταλάβουν

Το ότι απέκτησαν παιδιά έκανε πολλές από τις φίλες μου πιο αγχωτικές. Φαντάζομαι πως είναι αναπόφευκτο, καθώς είσαι ξαφνικά υπεύθυνος για έναν άλλο άνθρωπο. Τα πάντα πλέον γίνονται δική σου ευυθύνη: τι θα φάνε, τι θα μάθουν, πώς θα φερθούν και όλα τα ενδιάμεσα. Είσαι όλος ο κόσμος αυτού του ανθρώπου και αυτό είναι τεράστια πιεση και υποχρέωση. Όμως για όσες από εμάς παλεύαμε με το άγχος πριν γίνουμε γονείς, αυτή η νέα εμπειρία μητρότητας είναι ακόμα εντονότερη. Υπάρχουν φοβίες που μόνο οι αγχωτικές μαμάδες μπορούν να καταλάβουν, φοβίες που λίγο πολύ αφορούν όλους τους γονείς, αλλά είναι ακόμα δυσκολότερες όταν παλεύεις με το άγχος. Δυστυχώς, όλα αυτά τα άγχη εμφανίζονται σχεδόν καθημερινά και καταλήγουν να ορίζουν όλη μας την εμπειρία ως γονείς.

Πάντα είχα τάση να αγχώνομαι, αλλά δεν θα με χαρακτήριζα αγχωτική μέχρι που γεννήθηκε η κόρη μου. Αφού ήρθε στον κόσμο, ξεκίνησα να έχω ένα σωρό φόβους στο κεφάλι μου σε σημείο που δεν με άφηναν καλά καλά να βγάλω τη μέρα! Απλά καθήκοντα που για άλλες μαμάδες ήταν απλά έγιναν τεράστιες προκλήσεις για μένα. Τελικά χρειάστηκε εξωτερική βοήθεια για να μάθω να χειρίζομαι το άγχος μου. Το να βλέπω ειδικό με βοηθησε να κρατώ το άγχος μου σε διαχειρίσιμα επίπεδα, αν και ακόμα υπάρχουν στιγμές που νιώθω να βγαίνω εκτός ορίων ξανά.

Είναι σημαντικό να πούμε πως το άγχος είναι διαφορετικό για κάθε άνθρωπο, αλλά ειδικά όταν μιλάμε για τη μητροτητα υπάρχουν συγκεκριμένες καταστάσεις και στιγμές που μπορεί να το πυροδοτήσουν σε όσους από εμάς έχουμε αυτή την τάση.

Το να αφήσεις το παιδί σου με κάποιον άλλο

Γνωρίζω καλά πως και άλλοι άνθρωποι είναι απόλυτα ικανοί να προσέξουν τα παιδιά μου, αλλά η λογική δεν με κρατάει από το να μην νιώθω απίστευτα αγχωμένη όποτε τα αφήνω στη φροντίδα κάποιου άλλου. Κάθε φορά που πάω κάπου χωρίς αυτά, ξοδεύω την πρώτη ώρα νιώθοντας πως θέλω να βγω από το δέρμα μου και να επιστρέψω κοντά τους αμέσως. Λες και αν περιμένω λίγο ακόμα, θα τους συμβεί κάτι τρομακτικό. Το γεγονός πως το «χειρότερο» πράγμα που μπορεί να τους συμβεί όσο λείπω είναι το να περάσουν καλά, να φάνε και να απολαύσουν την επαφή με νέους ανθρώπους δεν βοηθά να διώξω το άγχος του ότι τα άφησα.

Το να περάσουμε ένα δρόμο με πολλή κίνηση

Δεν έχει σημασία πόσες φορές θα κοιτάξω ότι έχουν σταματήσει τα αυτοκίνητα στο φανάρι. Αν περπατάω, είμαι σχεδόν βέβαιη ότι το καρότσι μου θα χτυπηθεί από αυτοκίνητο που δεν είδε το κόκκινο. Αν στέκομαι περιμένοντας το φανάρι να αλλάξει για να περάσω, δεν αφήνω ούτε για μισό δευτερόλεπτο το καρότσι, γιατί ξέρω πως θα φύγει μόνο του πάνω στα αυτοκίνητα. Δεν μπορώ ούτε να το σκεφτώ!

Ο ύπνος

Όταν γεννήθηκε ο γιος μου πριν ένα χρόνο, το άγχος μου έφτασε στο απροχώρητο και άρχισα να αποκτώ εμμονικές συνήθειες. Έπαθα εμμονή με την ιδέα του ότι θα μπορούσε να πεθάνει από σύνδρομο αιφνίδιου βρεφικού θανάτου και έφτασα να ελέγχω αν αναπνέει κάθε τρεις και λίγο ενώ κοιμόταν. Όλοι οι γονείς το κάνουν μια στις τόσες αλλά εγώ; Ξυπνούσα συνέχεια μέσα στη νύχτα για να τσεκάρω την αναπνοή του!

Μια φορά μου φάνηκε πως έμενε πολλή ώρα χωρίς αναπνοή και τον κούνησα λίγο για να τον ξυπνήσω. Δεν ανταποκρίθηκε και εγώ άρχισα να ουρλιάζω «Θεε μου!», καθώς τον σήκωσα και άρχισα να τον κουνάω… Ο γιος μου ήταν μια χαρά. Ο σύντροφός μου από την άλλη παρά λίγο να πάθει έμφραγμα…

Το να νιώθεις πως το παιδί σου δεν τρώει αρκετά

Με βάση τη λογική γνωρίζω πως αν το παιδί δεν φάει ένα γεύμα δεν πρόκειται να πάθει κάτι. Με βάση τη λογική γνωρίζω πως τα παιδιά και ειδικά τα νήπια «αυτορυθμίζονται» ως προς το φαγητό και πως κάποιες μέρες τρώνε φαγητό για τέσσερα παιδιά, ενώ άλλες μέρες θα φάνε 4 κρακεράκια όλα κι όλα.

Με βάση τη λογική λοιπον γνωρίζω ΟΛΑ αυτά τα πράγματα γιατί είμαι ένας καλά ενημερωμένος γονιός και ένας αρκετά έξυπνος άνθρωπος. Ομως ρώτα μια μια μαμά που παλεύει με το άγχος για το πώς αισθάνεται όταν αυτο συμβαίνει για αρκετές μέρες… Αρχίζει να γίνεται εμμονή για το αν τρώνε αρκετά λαχανικά, αν παίρνουν αρκετή πρωτείνη ή αν καταναλώνουν υπερβολικά πολλά από τα «μπεζ τροφιμα». Και να μην αρχίσω να μιλάω για το τι γίνεται αν το παιδί σου βρίσκεται στις χαμηλότερες καμπύλες, όπως η κόρη μου ας πούμε… Άστο.

Το να βγούμε έξω

Ξέρω πως όλοι λίγο πολύ πανικοβάλλονται όταν είναι να βγουν από το σπίτι (ειδικά όταν μιλάμε για την πρώτη φορά με το νέο μωρο), αλλά αν πάσχεις από αγχώδη διαταραχή, το να βγεις απλά έτσι έξω στον κόσμο είναι τα πάντα εκτός από «απλό». Παραδέχομαι πως υπάρχουν φορές που απλά δεν βγαίνω έξω για να αποφύγω όλο αυτό το άγχος που μου προκαλεί αυτή η διαδικασία. Ίσως έχει να κάνει με το να συγκεντρώσω τα εκατομμύρια πράγματα που ξέρω πως θα χρειαστούν τα παιδιά μου ή το αναπόφευκτο κακούνι που θα συμβεί σίγουρα την ώρα που βάζω τα παπούτσια μου ή το να συνειδητοποιήσω πως δεν φόρεσα ποτέ αυτό που ήθελα. Όπως και να ‘χει, όταν πια βγω, κάτι θα λείπει και μαζί με αυτό και τα λογικά μου…

Τα ταξίδια

Υπάρχουν αμέτρητοι τρόποι που ένα ταξίδι με το παιδί σου μπορεί να πυροδοτήσει αγχωτικές σκέψεις… Μερικές μαμάδες ανησυχούν πως θα πέσει το αεροπλάνο. Άλλες ανησυχούν ότι το μωρό τους θα κλαίει καθόλη τη διάρκεια της πτήσης. Άλλες ότ θα χαλάσουν την εύθραυστη ρουτίνα τους ή το πρόγραμμα ύπνου του παιδιού.

Εγώ ανησυχώ πως θα εμπλακούμε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα ενώ πάμε με τα παιδιά κάπου και αυτά θα σκοτωθούν και εγώ θα επιζήσω και θα πρέπει να ζήσω μόνη μου. Οι φόβοι δεν είναι αμάν σύνθετοι: είναι οι απλούστερες, δυνατότερες, τρομαχτικότερες εκδοχές των φαινομενικά πιο ακινδυνων καταστάσεων οι οποίοι κυριεύουν τα μυαλά λογικών μαμάδων που ξέρω πως αυτά τα ενδεχόμενα είναι μάλλον εξαιρετικά σπάνια και όμως τα φοβούνται.

Κοινωνικές επαφές μαζί με τα παιδιά

Είναι η κόρη μου πολύ ντροπαλή; Μήπως πολύ επιθετική; Απαντάει όταν η θεία της τη ρωτάει τι κάνει; Ω Θεε μου, κάνε μην ξυπνήσει η κόρη μπυ στραβά και μετά πρέπει να πάμε σε πάρτι… Έχω περάσει ολόκληρα δείπνα, οικογενειακές μαζώξεις και χαλαρες επισκέψεις με το να αισθάνομαι πως πρέπει να απολογηθώ που το παιδί μου δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες της κοινωνίας. Στο μεταξύ είναι τριών ετών. Είναι μολις τριών ετών, γαμώτο μου! Γνωρίζω πως θα έπρεπε να θεωρώ ένα μικρό θαύμα κάθε φορά που δεν συμπεριφέρεται σαν άγριο τέρας μπροστά σε άλλους ανθρώπους, αντιθέτως λούζομαι με άγχος κάθα φορά που αποτυγχάνει να συμπεριφερθεί με κοινωνικά αποδεκτό τρόπο.

Ο αδικαιολόγητος φόβος ότι θα αφήσεις το παιδί σου ορφανό

Πραγματικά ζω με την πεποίθηση ότι κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα θα αποκτήσω καποια μορφή καρκίνου και θα πεθάνω νωρίς, αφήνοντας πίσω μου τον άντρα και τα παιδιά μου. Μετά αρχίζω και φαντάζομαι πως θα είναι όλη η διαδικασία: πώς θα κάνω χημειοθεραπεία, πώς θα αρρωστήσω, πώς θα βοηθήσω την οικογένειά μου να το αποδεχτεί και μετά να πρέπει να πεθάνω και να τους αφήσω. Μετά κλαίω. Είναι τρελό και δεν μπορώ να με σταματήσω από το να φτάνω εκεί.

Είναι δύσκολο να είσαι ένας γονιός που μάχεται το άγχος. Όμως παίρνεις μια μέρα τη φορά και κάθε στιγμή είναι άλλη μια ευκαιρία να αναπνεύσεις και να είσαι εκεί, αντί να ανησυχείς για πράγματα που είναι πέρα από τον έλεγχό σου. Είναι μια συνεχής μάχη και παλεύεται ευκολότερα όταν δεν κρίνουμε τον εαυτό μας για το ότι πρέπει να την παλέψει….

πηγή: romper.com