«Μεγαλώνουν τόσο γρήγορα»

«Απόλαυσέ το«, μου είπε η κυρία από πίσω μου στην ουρά στα ταμεία, «περνάει τόσο γρήγορα!«

Δεν είναι η πρώτη φορά που το ακούω αυτό.

Έχω επίσης ακούσει «Θα τελειώσει πριν το καταλάβεις»

«Μεγαλώνουν τόσο γρήγορα! Θα είναι έφηβη μέχρι να πεις κύμινο«

«Θα ξυπνήσεις μια μέρα και θα είναι έτοιμη να παντρευτεί«

Αν είχα ένα πιτόγυρο για κάθε άνθρωπο που αισάνθηκε την ανάγκη να υπονοήσει πως δεν εκτιμώ την κάθε μου στιγμή ως μαμά, θα ήμουν παχιά, όχι και τόσο υγιής και θα βρωμούσα τζατζίκι. Γιατί τα έχω ακούσει ΠΟΛΛΕΣ φορές. Και λογικά θα τα έχεις ακούσει και εσύ, αν είσαι γονιός.

Για ένα μεγάλο διάστημα, τέτοιες ατάκες με έκαναν να θέλω να κοπανήσω τον άλλον στη μούρη. Και αυτό γιατί κάποιες φορές αυτά τα σχόλια εμφανίζονται σε πραγματικά περίεργες στιγμές, όπως όταν είμαι απορροφήμενη στη λίστα όσων πρέπει να κάνω, με το 15 μηνών μωρό μου επιτέλους απασχολημένο να μασουλάει κρακεράκια που άρπαξα από ένα ράφι του σούπερ μάρκετ σε μια προσπάθεια να της τραβήξω την προσοχή από το ράφι με τις κούπες.

Κάποιες φορές αυτά τα σχόλια εμφανίστηκαν όταν είμαι ξεκάθαρα βιαστική και εξουθενωμένη, με ανακατεμένα μαλλιά και αταίριαστες κάλτσες και ένα βαρύ νήπιο έτοιμο να πέσει από τα χέρια μου καθώς προσπαθώ με νύχια και με δόντια να φτάσω στην έξοδου του μέρους όπου βρισκόμαστε. Δεν τα λένε εκείνη τη στιγμή, βέβαια, αλλά τα λένε ακριβώς μετά, λες και με παρακολουθούσαν να πασχίζουν, λες και πιστεύουν πως θα με κάνουν να νιώσω καλύτερα με τις «δεν ξέρεις τι έχεις μέχρι να το χάσεις» κουβέντες τους.

Κάποιες φορές έχω συγκρατηθεί για να μην ανταπαντήσω «Τι ακριβώς υπονοείς; Ότι δεν είμαι ευγνώμων για κάθε πολύτιμο λεπτό με το παιδί μου», αντί για την αναγκαστική απάντηση (την οποία όντως ξεστομίζω) «Α ναι; Οκμ φυσικά», ώστε να τελειώνω και να εξαφανιστώ στο αυτοκίνητο πριν καταρρεύσω.

Αλλά τώρα καταλαβαίνω.

Καταλαβαίνω πως αυτά τα σχόλια δεν έχουν να κάνουν με εμένα και το πώς φαίνομαι με το παιδί μου, έχουν να κάνουν με αυτούς και το πώς νιώθουν αυτοί.

Απόψε, καθώς χουχούλιαζα με το μωράκι μου, εεεε, το 19 μηνών νηπιάκι μου, εννοώ, περάσαμε από μια σειρά από καληνύχτες. «Καληνύχτα, Έλμο, καληνύχτα, Μίκυ, καληνύχτα, Μίνυ, καληνύχτα μπαμπά, καληνύχτα, φεγγαράκι, καληνύχτα, γιαγιά» και εγώ σκεφτόμουν τις περασμένες μέρες.

Υπήρξε μια έκρηξη λέξεων, επικοινωνίας και έκφρασης συναισθημάτων. Υπάρχουν τουλαχιστον τρεις νέες λέξεις κάθε μέρα. Μας παρακαλάει να πούμε την άλφαβητα. Και λέει πια τόσες πολλές προτασούλες που δεν μπορώ πια να τις μετρήσω. Τρελαίνομαι αλήθεια!

Αλλά δεν υπάρχουν μόνο τέτοιες όμορφες στιγμές τύπου «το παιδί μου και εδώ». Υπάρχουν και δύσκολες στιγμές. Και είναι τόσες πολλές!

Η πρώτη βδομάδα θηλασμού.

Το άγχος της λοχείας.

Εκείνα τα απογεύματα που δεν ήξερα γιατί κλαίει.

Οι ενοχές της μαμάς.

Και τώρα οι εκρηξεις θυμού. Δεν έχουν πλάκα.

Τα καλά και τα κακά. Η στιγμή που κατέκτησα επιτέλους το φάσκιωμα, η στιγμή που έμαθε να τρώει με το κουτάλι μετά από τόσο αγώνα και τώρα όλες αυτές οι λέξεις και το συναίσθημα που κάνει αυτές τις πρώτες λέξεις ακριβώς αυτό που είναι -μωροκουβέντα!- πραγματικά μοιάζουν να  έγιναν στο ανοιγόκλειμα ενός ματιού!

Είναι λες και είμαι σ’ αυτό το απίστευτα διασκεδαστικό και συνάμα τρομακτικό τρενάκι λούνα παρκ, όπου περιμένω να κατέβω, ανυπομονώ, το λαχταρώ, αλλά ταυτόχρονα δεν θέλω και να έρθει η στιγμή αυτή. Γιατί ξέρεις τι λένε… «Περνάει τοοοοοόσο γρήγορα!»

Ε λοιπόν, πραγματικά περνάει…

Τώρα δεν ήταν που πέρασα τις 36 δυσκολότερες ώρες της ζωής μου γεννώντας, για να δω το κοριτσάκι μου μπλε και άψυχο, να την τραβάνε στην άκρη του δωματίου και να τη βοηθούν να πάρει την πρώτη της αναπνοή;

Τώρα δεν ήταν που πνίγηκα σε δάκρυα χαράς όταν μου την έβαλαν στο στήθος μου, με το δέρμα της ροζ και υπέροχο, λίγα λεπτά μετά από εκείνο το μελανιασμένο ξεκίνημα;

Τώρα δεν ήταν που έκλαιγα στο μαιευτήριο γιατί όλα τα ρουχάκια που είχα φέρει μαζί μου της ήταν τεράστια και εγώ ήθελα να είναι «γλυκούλα» για τη διαδρομή στο σπίτι;

Τώρα δεν ήταν που πονούσα από την κούραση, τον πόνο και το πρήξιμο, όλα τόσο έντονα που νόμιζα πως θα σβήσω;

Όλα αυτά δεν έγιναν πριν λίγα δευτερόλεπτα;

Αυτο αισθάνεται και η κυρία στο σούπερ μάρκετ καθώς βλέπεις το στρογυλλοπρόσωπο ξανθό μωρονηπιοπλασματάκι μου να προσπαθεί να σηκωθεί όρθιο στο καρότσι.

Η κυρία σκέφτεται τις εμπειρίες της καθώς παρατηρεί τις δικιές μου.

Σκέφτεται πού ήταν κάποτε. Τις πρώτες στιγμές. Τις δύσκολες στιγμές. Εκεινες που ίσως ήταν απορροφημένη από κάτι άλλο και έχασε κάτι σπουδαίο. Εκείνες που την έκαναν τόσο ευτυχισμένη που έκλαψε. Σκέφτεται το δικό της μωρο που ίσως δεν είναι μωρό πια. Και σκέφτεται όλα αυτά που εγώ ακόμα δεν έχω ζήσει.

Μου λέει τι εύχεται να είχε πιστέψει και η ίδια.

Αλλάζουν μέσα σε μια νύχτα. Όλα τους είναι πια μικρά και ας τα έχεις μόλις αγοράσει. Μεταμορφώνονται από νεογέννητο σε εθισμένα στο Playstation μέσα σε διάστημα που μοιάζει με ώρες και ας νόμιζες κάποτε πως δεν θα περπατήσουν, δεν θα μιλήσουν, δεν θα πάνε στο επόμενο στάδιο. Μεγαλώνουν τόσο γρήγορα.

Eίναι σκεπτική, συγκινημένη για εμένα και λιγουλάκι ζηλεύει, γιατί έχει περάσει από εκεί, από την ίδια τρελή κούρσα ανυπομονώντας και ταυτόχρονα τρέμοντας την πτώση. Αυτού του είδους η μητρότητα έχει τελειώσει για αυτήν και της λείπει.

Οπότε την επόμενη φορά που κάποιος θα μου πει «Πριν το καταλάβεις, θα πάρει δίπλωμα οδήγησης! Απόλαυσε κάθε δευτερόλεπτο», θα χαμογελάσω και θα πω «Ευχαριστώ! Να είσαι σίγουρος πως θα το κάνω»

πηγή: scarymommy.com