Για αυτά τα παιδιά…

Από τότε που έγινα μαμά νομίζω έγινα καλύτερος άνθρωπος ή μάλλον περισσότερο άνθρωπος. Έχω αγαπήσει πιο πολύ τα παιδιά όλου του κόσμου.

Σε κοιτάζω και σε βλέπω να γελάς. Ολη μέρα γελάς και σκέφτομαι τι ωραία που θα ήταν όλα τα παιδιά να γελάνε. Να έχουν μια ζέστη αγκαλίτσα να χώνονται τα βράδια και ένα ζεστό πιάτο φαΐ. Όλα αυτά τα αυτονόητα για κάποια παιδάκια είναι όνειρο μακρινό. Για αυτά τα παιδιά που πνίγονται στις θάλασσες και για αυτά τα παιδάκια που γεννιούνται στις σκηνές και κρυώνουν και δεν έχουν μια στάλα γάλα να πιούν. Γι’ αυτά τα παιδιά που ζουν στο πόλεμο και χάνουν χεράκια και ποδαράκια και το σωματάκι τους είναι γεμάτο αίμα. Για αυτά τα παιδιά που τριγυρνούν ξυπόλητα και δεν κρατούν παιχνίδια στα χέρια, ούτε σφίγγουν το χέρι της μαμάς τους,απλά υπάρχουν μόνα και στέκονται και σε κοιτούν με τεράστια μάτια γεμάτα απορία, έκπληξη και θλίψη.

Για αυτά τα παιδάκια που μου θύμισες όταν σε γέννησα και που θα ήθελα να είχα μια τεράστια αγκαλιά να τα χωρέσω μέσα όλα, προσπαθώ να είμαι καλή μαμά. Λες και όταν δίνω πολλή, πολλή αγάπη σε σένα, παίρνουν και αυτά λίγη. Τα φωτεινά ματάκια σου μου θυμίζουν ότι στη ζωή δεν είναι όλα γεμάτα φως. Ειναι κάτι παιδάκια που ζουν στο σκοτάδι. Που τα ακουμπάνε χέρια που δεν πρέπει ή που δεν θέλουν. Που τιμωρούνται βαριά όπως κανεις μας δε μπορεί να φανταστεί, που βασανίζονται… και ήμουν τόσο λίγη πριν σε κρατήσω στα χέρια μου που δεν είχα σκεφτεί αυτά τα παιδάκια.

Ξερεις κάτι; Αυτά δεν είναι πια παιδάκια, μεγάλωσαν απότομα

Και είναι άδικο αυτό.

Γιατι τα παιδάκια πρέπει μόνο να παίζουν, να γεύονται τη χαρά ,να απαιτούν και να θέλουν. Και όταν σε βλέπω να κοιμάσαι αγκαλιά με το ζεστό κουβερτάκι σου στο τέλος της μέρας,κουρασμένος από τα πολλά παιχνίδια, τις αγκαλιές και τα φιλιά σκέφτομαι τι καλά που θα ήταν να ζούσαμε σε ένα κόσμο πιο δίκαιο, πιο φωτεινό, πιο παιδικό. Και παρακαλάω να μη χαθεί ποτέ το παιδί που κρύβουμε όλοι μέσα μας.και αν για εμάς είναι ήδη αργά, να προσπαθήσεις εσύ να μη το βγάλεις ποτέ από πάνω σου.

Να προσπαθήσεις να αλλάξεις τον κόσμο και να μην ακούς αυτούς που λένε ότι τίποτα δεν αλλάζει.

Να απαιτείς την ευτυχία γύρω σου και να τη δημιουργείς μόνος σου όταν δεν τη βρίσκεις.

Να αγαπάς με όλη σου τη δύναμη.

Να πολεμάς το άδικο και ας είναι δύσκολο, να βοηθάς τον αδύναμο και όποιον έχει την ανάγκη σου ακόμα και αν εσύ δεν έχεις τίποτα να κερδίσεις από εκείνον.

Να ονειρεύεσαι και να κάνεις τα όνειρα σου πραγματικότητα. Να μην ησυχάζεις ποτέ. Να κανεις φασαρία, να φωνάζεις αυτά που θέλεις και αυτά που δικαιούσαι, ακόμα και για αυτούς που δεν μπορούν να φωνάξουν.

Να γελάς. Δυνατα. Πολυ δυνατά. Να σε ακούω όπου κι αν είμαι, όσο μακριά κι αν έχω πάει να ακούω το γέλιο σου. Γιατί το γέλιο το φοβούνται οι κακοί. Τους τρομάζει και τους ταράζει. Το γέλιο διώχνει τα σκοτάδια και τα σύννεφα. Γι’ αυτό σου λέω να γελάς διπλά και για αυτά τα παιδάκια που δε μπορούν να γελάσουν.να γελάς για να γλιτώσεις από τη μιζέρια και την αδικία αυτού του κόσμου. Και να θυμάσαι, να μη ξεχνάς ποτέ ακόμα και όταν θα γίνεις μεγάλος αυτά τα παιδιά.

Έχε το νου σου στο παιδί ,

Γιατί αν γλιτώσει το παιδί… υπάρχει ελπίδα.

Αλεξάνδρα Γ.

Υ.Γ.

Εμπνευσμένο και αφιερωμένο όχι στο δικό μου παιδί. Στο παιδί που κακοποιήθηκε στο κέντρο μεταναστών στη Σουδα από τον πατέρα του και σε όλα τα παιδιά που κάθε μέρα παλεύουν με τις σκιές και το κακό. Σε αυτά τα παιδιά που δεν έκαναν κακό και δε βρίσκουν όσο και αν ψάχνουν το καλό στη ζωή τους. Παρ’ ολ’ αυτα το αξίζουν…