Ο γονέας πρέπει να νοιάζεται για όλα τα παιδιά

Αχ.. έχω τόσες πολλές εμπειρίες να μοιραστώ μαζί σας! Δεν ξέρω καν τη σειρά προτεραιότητας, όμως σίγουρα θέλω να σας κοινοποιήσω κάτι που θεωρώ πολύ σημαντικό για όλους τους γονείς.

Το παιδί της κάθε οικογένειας είναι ο θησαυρός της και ως τέτοιος πρέπει να αντιμετωπίζεται.

Όταν ξεκινάει το παιδάκι να πάει στο σχολείο, γνωρίζουμε πολύ καλά οι εκπαιδευτικοί γι’ αυτούς τους θησαυρούς. Να είστε σίγουροι πως και στην δική μας καρδιά, το καθένα είναι ξεχωριστό και αγαπημένο!

Η δασκάλα, είναι «η μαμά» του σχολείου! Έχει να φροντίσει τα πολλά της παιδάκια, να ενδιαφερθεί το ίδιο για όλα, να παρέχει απλόχερα την αγάπη της σε όλα, να φροντίσει για τη συναισθηματική και σωματική τους ακεραιότητα, να τους μαθαίνει τρόπους, πώς να γεύονται τη ζωή και πάνω από όλα να τα κάνει να περνάνε όμορφα!

Πολλές φορές αντιμετώπισα υπερπροστατευτικούς γονείς. Έχασα γονείς,  επειδή δεν μπορούσαν να διαχειριστούν τον αποχωρισμό με το παιδί τους. Παρηγόρησα γονείς που έκλαιγαν,  γιατί έμπαιναν σε μια νέα διαδικασία. Αγκάλιασα σφιχτά γονείς που πάλευαν να φαίνονται δυνατοί για να μη στεναχωρήσουν το παιδάκι τους.  «Μάλωσα» όμως και γονείς, γιατί ως «μαμά – δασκάλα» κι έπειτα από πολλές μάταιες προσπάθειες, έπρεπε να προστατεύσω τον συναισθηματικό κόσμο των υπόλοιπων παιδιών μου.

Ένα απλό και γρήγορο παράδειγμα (που δεν αφορά για κανέναν λόγο στην περίοδο των προσαρμογών)

Πρώτη, δεύτερη, τρίτη επίσκεψη στο θέατρο με τα παιδιά. (ιδιωτικό σχολείο που δεν μας συνοδεύουν γονείς, καθώς οι εκπαιδευτικοί είναι άρτια εκπαιδευμένοι σε αυτό, αρκούν στον αριθμό και τα παιδιά γνωρίζουν πολύ καλά πώς να φερθούν).  Ο γονέας παίρνει άδεια από τη δουλειά του, φέρνει το παιδάκι στο θέατρο, το κολατσιό το κρατάει ο ίδιος, μπαίνει και παρακολουθεί την παράσταση, πηγαίνει το παιδάκι στην τουαλέτα, του μιλάει κατά τη διάρκεια της παράστασης … Την ίδια στιγμή που τα υπόλοιπα παιδάκια είναι εκεί χωρίς κάποιον δικό τους. Που κοιτάνε τη φροντίδα και πολύ λογικά ζηλεύουν και το δείχνουν. Που την επόμενη μέρα κάνουν σκηνή στους δικούς τους γονείς, γιατί δεν παρευρίσκονταν στη σχολική εκδρομή.

Πολλά τέτοια παραδείγματα. Άπειρα.

Θέλω με όλο το σεβασμό, τη λατρεία και την αληθινή έγνοια για την εκπαίδευση των παιδιών, να σας προτείνω κάποια πραγματάκια.

Το παιδάκι σας, μπαίνοντας στο σχολείο, εισέρχεται σε μια κοινωνία. Με τους κανόνες που θεσπίζει η ίδια η κοινωνία. Οφείλετε, λοιπόν, να σεβαστείτε τον τρόπο λειτουργίας της.  Με την έντονη παρουσία σας εκεί, μπορεί άθελά σας, να πληγώσετε κάποια από τα μέλη της. Εννοείται, ότι δυσκολεύετε και τη δουλειά της δασκάλας, καθώς από εκεί που τα έχει τακτοποιημένα και κανονισμένα με τα παιδάκια της, μπορεί να δημιουργήσετε ένα πρόβλημα που κανονικά δεν θα υπήρχε. Όσο εξοικειωμένα μπορεί να είναι τα παιδιά με την απουσία του γονέα στο σχολείο, άλλο τόσο και λόγω ηλικίας,  μπορεί να επηρεαστούν με την έντονη παρουσία κάποιοι άλλου γονέα εκεί.

Παρακαλώ πολύ, ας σκεφτούμε την ομάδα και όχι τη μονάδα. Αυτό είναι εκπαίδευση. Αυτό είναι ζωή!

Μπορεί να σας φαίνεται δύσκολο και φαντάζομαι πως συναισθηματικά είναι, όμως σεβαστείτε τα υπόλοιπα παιδιά, τον εκπαιδευτικό και φυσικά το χώρο και το χρόνο που το παιδάκι σας αποκτά διαφορετικές εμπειρίες. Ο δάσκαλος ή η δασκάλα είναι πάντα διαθέσιμοι να απαλύνουν τους προβληματισμούς και τα άγχη σας.

Με όλο το σεβασμό και την αγάπη,

Νεκταρία