H σπαρακτική έκκληση μιας εθελόντριας: αμέτρητα παιδιά σε νοσοκομεία έχουν ανάγκη από μια αγκαλιά και λίγη ζεστασιά
Η Elisabeth Kripa μοιράστηκε στο προφίλ της στο Facebook μια από τις ιστορίες που ζει ως εθελόντρια της Εθελοντικής Διακονίας Ασθενών και μας καλεί όλους να συνδράμουμε ο καθένας όπως μπορεί….
Αλλο ένα περιστατικό στο Παίδων, άλλη μία ιστορία!
Η μικρή Ελπίδα κοιμάται… ένα αγγελούδι κοιμάται, δεν βλέπω τα μάτια, μόνο ένα μικροσκοπικό κορμάκι, δύο υπέροχα ψιλόλιγνα ποδαράκια κάτω από μία φούστα με βολάν. Η Ελπίδα έχει τραχειοστομία, μία τρύπα στο λαιμό, σωληνάκια που της δίνουν ζωή… Είμαι ενήμερη γιατί όταν κλαίει, το κλάμα δεν ακούγεται, μόνο συσπάσεις στο πρόσωπο. Χρειάζεται αναρρόφηση τακτική από τις νοσηλεύτριες γιατί πνίγεται. Κάποια στιγμή ξυπνάει, κλαίει. Την παίρνω αγκαλιά και το προσωπάκι ξεσφίγγεται, ηρεμεί. Εχει δύο τεράστια μελιά μάτια που σε κοιτούν κατευθείαν στην ψυχή. Είναι κούκλα, μόλις ενάμιση έτους. Θέλει αγκαλιά, ζεστασιά, φροντίδα. Δεν έχει βάρος, ένα πουπουλάκι. Την αλλάζω, την ταίζω, την πάω βόλτα. Πού αλλού; Στους διαδρόμους και στην παιδική χαρά του Παίδων. Της τραγουδάω και πάλι αγκαλιά, τρεις ώρες σχεδόν είμαστε αγκαλιά.
Οταν φθάνει το βράδυ και πρέπει να φύγω, έρχονται οι νοσηλεύτριες. Της κάνουν αναρρόφηση και εκείνη συσπάται ολόκληρη από το κλάμα. Η διπλανή μαμά, ενός μωρού με ουρολίμωξη ρωτάει: «Πονάει η Ελπίδα;» Η νοσηλεύτρια της απαντά: «Σίγουρα την ενοχλεί πολύ» Τελειώνει και αυτό το βάσανο. Η Ελπίδα είναι μόλις 1 1/2 έτους, εγκαταλελειμμένη. Το προηγούμενο βράδυ είχε βάλει ένα κομματάκι από το σωληνάκι στο στόμα της και ευτυχώς ήταν η μαμά του διπλανού μωρού στο δωμάτιο, γιατί θα είχε πνιγεί. Η μαμά θα έφευγε σήμερα. Εγώ έφυγα στις 20:00 το βράδυ. Ενα μωρό ανήμπορο, θα έμενε μόνο!!!!!!!
Κάνω έκκληση, σε όποιον θα ήθελε να μπει στην παρέα της Διακονίας! Τα παιδιά είναι άπειρα. Αλλα με εισαγγελική διαταγή από ακατάλληλο οικογενειακό πειβάλλον, άλλα εγκαταλελειμμένα και άρρωστα. Οταν ξεκίνησα να προσφέρω, νόμιζα ότι ήμουν η καλύτερη. Το εγώ μπροστά! Αυτή που μπορούσε να τα παίζει, να τα κάνει να διασκεδάζουν! Μέσα από τον εθελοντισμό γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι! Ο εθελοντής προσφέρει, άλλος αγκαλιά, άλλος ζεστασιά, αλλος τραγούδια, άλλος χάδι, άλλος παιχνίδι, αλλος ένα παραμύθι. Μοιάζει με πάζλ που ο καθένας βάζει το δικό του κομμάτι και όλα τα κομμάτια είναι σημαντικά! Τα παιδιά έχουν ανάγκη όλα αυτά τα κομμάτια για να καλύψουν τις πληγές μέσα τους!
Δώστε λίγο από το χρόνο σας γιατί όλοι κρύβετε έναν απίστευτο πλούτο που μπορείτε να μοιραστείτε με παιδιά ή ενήλικες ασθενείς.
Εθελοντική Διακονία Ασθενών:
Αλεξανδρουπόλεως 23 (Ισόγειο)
115 27, Αθήνα
Τηλ: 210 72 52 716 , 210 72 52 706, 210 77 52 706 (τις εργάσιμες ημέρες 08:00-16:00)
Καλημέρα σας. Διάβασα αυτό το άρθρο της Elisabeth Kripa και πραγματικά πόνεσε η ψυχή μου. Θέλω να δώσω συγχαρητήρια στην Elisabeth Kripa που το ανέβασε. Μέσα από το κείμενο, στάθηκα σε μία λέξη. ''άπειρα παιδάκια'' υπάρχουν εγκατελλειμένα. Τι κρίμα που είμαι από αυτές που ακόμα ονομάζομαι άνθρωπος, την στιγμή που υπάρχει αυτή η κατάσταση με τα άπειρα παιδιά, που πονάνε, που είναι μόνα τους, Θέλω με όλη μου την καρδιά, να τους χαρίσω στιγμές από την ζωή μου. Από τον λίγο χρόνο μου. Έχω μια τεράστια αγκαλιά, -που από μικρή μου έλειψε- δύο χέρια που μπορούν να χαιδέψουν τις τρυφερές ψυχούλες τους, -που ποτέ δεν είχα ένα χάδι- μία φάλτσα φωνή για να τους τραγουδήσει και να τους διαβάσει μια ιστορία. Να τους χαρίσω την ΑΓΑΠΗ που νιώθω πως έχω μέσα μου, και που -κανείς δεν την καταδέχτηκε- Θέλω να γίνω αυτό το μικροσκοπικό από τα άπειρα κομματάκια του παζλ, φθάνει να δω έστω και ένα από αυτά τα αθώα πλασματάκια, να χαμογελάσουν. Θέλω να τους δώσω, ζωή από την ζωή μου. Ευχαριστώ πολύ.