Οι κολλητοί που στα λένε σταράτα είναι θησαυρός

Πολλοί ζητούν την αλήθεια, λίγοι την αντέχουν. Διατυμπανίζουν πως αδυνατούν να ζήσουν, να υπάρξουν, να επιβιώσουν χωρίς αυτή κι όμως τη στιγμή που την τρώνε στα μούτρα, χάνουν τον μπούσουλα. Όσοι λοιπόν παραμένουν εκεί έξω, με λίγο πιο γερό στομάχι, ψάχνουν μετά μανίας τους ανθρώπους αυτούς που δε θα τους δίνουν απλά ψήγματα αλήθειας. Αναζητούν αυτούς που θα τους τη χαρίζουν απλόχερα, περισσότερο κι απ’ όσο θα ήθελαν καμιά φορά.

Τους ονομάσαμε φίλους, λοιπόν, όσους μας έδωσαν την αλήθεια τους με τον κουβά και τους κρατήσαμε λίγο πιο κοντά στην καρδιά μας απ’ τους υπόλοιπους. Τους θαυμάσαμε για το θάρρος και το θράσος τους να μας λένε την αλήθεια χωρίς φόβο και πάθος λες και τους στήσαμε σε κανένα έδρανο δικαστηρίου και τους κάναμε μάρτυρες της μικρής μας κωμωδίας. Τους παιδέψαμε -και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε-, τους αναγκάσαμε να υπομένουν στωικά κάθε ανοησία μας κι εκείνοι όχι μόνο δεν αγανάκτησαν, μα στάθηκαν στο ύψος κάθε περίστασης κι ανταπεξήλθαν με τις μεγαλύτερες των επιτυχιών.

Τους αγαπήσαμε για την αλήθεια τους. Για την πυγμή τους, για τη δύναμη που έχουν να μη μασάνε τα λόγια τους και να μη χαϊδεύουν τ’ αυτιά μας. Μπουχτίσαμε από ανθρώπους που βαριούνται να φωνάξουν τη γνώμη τους, βαριούνται να βγουν απ’ την ασφάλεια που τους δίνει η σιγουριά της σιωπής τους ή ακόμα χειρότερα της συγκατάβασης. Βαρεθήκαμε να τροφοδοτούμε ανθρωπάκια δίχως βούληση απλά για να ψευτοϊκανοποιούμε έναν εγωισμό συνεχώς ανικανοποίητο, όμοιο με μικρού παιδιού. Ή τουλάχιστον ήρθε ο καιρός να το κάνουμε επιτέλους.

Τους γουστάρουμε, λοιπόν, τους κολλητούς αυτούς και τους κρυφοθαυμάζουμε. Γουστάρουμε που βρήκαμε ανθρώπους να μας σπρώχνουν κάθε φορά να γίνουμε λίγο καλύτεροι, λίγο περισσότερο εμείς. Που μας λένε αυτά που δεν παραδεχόμαστε ούτε οι ίδιοι στην ψυχούλα μας, που μας αναγκάζουν να κοιτάμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη κατάματα και να τον αντιμετωπίζουμε καθημερινά, όπως του αξίζει. Τους θέλουμε δίπλα μας να μας συμβουλεύουν όχι γιατί μας ξέρουν καλύτερα αλλά γιατί συνδυάζουν μια αντικειμενικότητα, που πρακτικά δε θα καταφέρουμε να αποκτήσουμε ποτέ, με μια βαθιά αγάπη για την πάρτη μας που τόσο σπάνια βρίσκουμε εκεί έξω στη ζούγκλα.

Καμιά φορά, αυτό για το οποίο τους αγαπήσαμε μας γυρνάει λίγο μπούμερανγκ. Σταράτα λόγια δε σημαίνει μόνο έπαινος στα καλά, μα και χαστούκι στα στραβά για να έρθεις στον ίσιο δρόμο. Το ζητάμε ναι μεν, δεν το επιδιώκουμε πάντα δε. Οπότε άνθρωποι που παίρνουν την πρωτοβουλία να μας τρίξουν τα δόντια από μόνοι τους καμιά φορά χρειάζονται και μάλιστα επειγόντως. Κι ας τους κακιώσουμε, κι ας νευριάσουμε, κι ας μην έχουμε καμιά όρεξη γι’ αυτό που θα ονομάσουμε «κατήχηση». Είναι πολύ πιο σημαντικοί απ’ όσο θα επιτρέψουμε ποτέ στον εαυτό μας να παραδεχτεί.

Πάντα με την απαραίτητη δόση τακτ είναι ετοιμοπόλεμοι να μας οπλίσουν με αυτά που αργότερα θα ονομάσουμε «μαθήματα ζωής». Αργότερα γιατί αργότερα ο θυμός θα έχει περάσει, τα νεύρα θα έχουν δώσει τη θέση τους στην περισυλλογή κι αυτή θα πάρει απ’ το χέρι τη λογική και θα μας ανοίξουν τα μάτια που κρατούσαμε πεισματικά κλειστά από μια αλήθεια αδιαπραγμάτευτη. Οποιαδήποτε αλήθεια κι αν είναι αυτή.

Όπως και να το δεις, τέτοιοι άνθρωποι είναι απόλυτα αναγκαίοι στη ζωή μας. Είναι μικρός θησαυρός που τον κρατάς και λίγο κρυφό απ’ τον κόσμο μην και αναγνωρίσει ποτέ την αξία του και θελήσει να τον διεκδικήσει. Μα αν το σκεφτείς λίγο παραπάνω, άνοιξε το σεντούκι σου και σε κανέναν άλλο. Θα του ανοίξεις μια πόρτα σε μια νέα πραγματικότητα και καμιά φορά αυτό είναι όλα όσα χρειαζόμαστε για να πάμε παρακάτω.