Η Ντόρα. Ένα συγκλονιστικό πλάσμα. Και μια συνομιλία μας. Για τον καρκίνο, για φόβους, για σχέσεις, για μεγάλα, για τοσοδούλικα μέχρι τρίχες. Ζωή!

Γράφει η Ρέα Βιτάλη

Αυτό το κείμενο δεν θέλει πρόλογο. Η Ντόρα. Ενα συγκλονιστικό πλάσμα. Και μια συνομιλία μας. Για τον καρκίνο, για φόβους, για σχέσεις, για μεγάλα, για τοσοδούλικα μέχρι τρίχες. Ζωή! Σας τη χαρίζω ατόφια.

-Αγαπητή μου Ντόρα, με συγκινεί, με αγγίζει σε σένα, το ότι στην ζωή σου πάντα ενυπάρχει στο τραγικό το χιούμορ. Το ότι έχεις δυο κάμερες, μια να ζεις και μια να παρακολουθείς τη σκηνή που ζεις και οι δυο κάμερες λειτουργούν συγχρόνως. Βλέπεις αγαπητή μου; Γνωρίζω τη διαδικασία. Είμαστε συγγενείς ψυχοσυνθέσεις. Ήταν να γνωριστούμε εμείς οι δυο, να «μυριστούμε». Μυρίζονται οι άνθρωποι. Θυμάμαι στην πρώτη μας συνάντηση, στη Θεσσαλονίκη, που μου είχες αφηγηθεί τη στιγμή που ένας γιατρός στο Λονδίνο σου έδωσε τη διάγνωση του καρκίνου σου. Ακραίας τραγικότητας στιγμή. Αλλά, η αιώνια Ντόρα, μου είχες πει ότι ο γιατρός εκείνος ήταν αλλήθωρος και δεν ήξερες σε ποιο μάτι του να εστιάσεις το δράμα σου. 

-Αγαπημένη μου Ρέα… Ρέα η ωραία, όπως σε προσφωνεί και η Κούλα μας!

Αυτό που μας ενώνει εν τέλει, νιώθω πως είναι η πίστη μας στην μαγεία, και όταν αναφέρομαι στην μαγεία εννοώ στην μαγεία των προσωπικοτήτων, των στιγμών & της αγάπης. Το βλέμμα σου κάθε φορά που το συναντώ αστράφτει, σπίθες καλοσύνης, δεκτικότητας & δημιουργικότητας.

Με βάση αυτού συμπέρανα τα εξής, πως σε οποιαδήποτε περίπτωση της ζωής μας, αντιδρούμε με αυτές τις σπίθες, τις φωτιές που κρύβει ο καθένας μέσα του.

Διαπίστωσα μέσα από την εμπειρία με τον καρκίνο, πως πέραν των πρώτων δευτερολέπτων του σοκ που βιώνεις, η αντίδραση και η στάση που επιλέγεις να το αντιμετωπίσεις, είναι ο καθρέφτης της προσωπικότητάς σου. Εγώ επέλεξα συνειδητά, εδώ και χρόνια, πως η ζωή μου όλη θα κυλάει μέσα σε ένα κύμα αστερόσκονης και γέλιου σε κάθε της υπόσταση και αυτό έπραξα.

Με έναν συγκυριακό τρόπο γνώρισα τον άντρα μου, τα κείμενα σου, εσένα και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο με επισκέφτηκε και ο καρκίνος μου… μαγικά! Όλα ξεκίνησαν από αυτόν τον γλυκό αλλήθωρο γιατρό, που έβγαλε ξαφνικά από «το καπέλο του» ένα γράμμα, μια διάγνωση και εκεί που αρχίζει «τις αλχημείες του»… εγώ να αναρωτιέμαι ποιον κοιτάει; Να μου ανακοινώνει πως πρέπει να μου κόψει το αριστερό στήθος αλλά τελικά κοιτούσε το δεξί. Πες μου τώρα εσύ, δεν θα γελούσες; Και κλείνει η παράσταση με μια ψυχή κομμένη στα δύο και εμένα παγωμένη, άφωνη, με απορία να λέω στον Σπυράκι μου «αγάπη μου τούτος εδώ λάθος βυζάκι θα μου κόψει». Σαν παρατηρητής, σαν θεατής μιας άλλης ζωής.

Ποιος είναι έτοιμος για μία τέτοια ανακοίνωση; Νιώθω πως είναι οι άμυνες μας, το σώμα δηλαδή μας προστατεύει, γιατί αυτό ξέρει, το ήξερε από πριν.

-Θυμάμαι ακόμα ότι μου είχες πει κάτι, που το πιστεύω, το πιστεύω βαθιά, ότι ο καρκίνος έχει να κάνει με την ψυχή του ανθρώπου. Όταν «κακοποιείται». Θυμάμαι τη φράση σου «ήξερα, αντιλήφθηκα ακριβώς τη στιγμή που νόσησα». Θυμάμαι, από τις κουβέντες σου, το νοσηρό περιβάλλον της ανεργίας που βιώνατε, που χτυπούσε τον σύζυγό σου και σένα, με ένα παιδί μικρό κι εσύ να προσπαθείς να δώσεις δύναμη, θάρρος, να αντέξετε τη μετανάστευσή του συζύγου σου… Να σπιρουνιάζεις την ψυχή σου ν΄αντέξει αλλά και να δώσει. Να την τεντώνεις… Ένιωσα σωστά; Θυμάμαι καλά; 

-Πλέον είμαι πεπεισμένη πως οι σκέψεις μας γίνονται συναισθήματα, τα συναισθήματα λόγια και τα λόγια πράξεις.

Όταν βιώνεις καταστάσεις έντονης πίεσης και δεν έχεις εκπαιδευτεί σωστά για το πώς να εκφράζεσαι, αυτό, το φυτεύεις μέσα σου και το διογκώνεις. Όλη η πίεση της καθημερινότητας μεγαλώνει μέχρι που κάποια στιγμή θα εκτονωθεί, με τον τρόπο της, σύμφωνα με τα χαρακτηριστικά σου, σύμφωνα με το σκαρί σου.

Την θυμάμαι εκείνη την στιγμή, την ένιωσα, ένα λεπτό ήθελε η κατάρα μου να πιάσει «να ανοίξει η γη να με καταπιεί» φώναξα! Το είχα πει και το πίστευα, το πίστευα σου λέω, δεν το έλεγα για πλάκα. Δεν θα το έλεγα ποτέ για άλλον, μόνο για εμένα!

Σε μία κοινωνία όπου η συζήτηση και η επικοινωνία βασίζεται στο εγώ μας, στις τύψεις και στις κοινωνικές προκαταλήψεις, γεννάμε αυτοάνοσες αρρώστιες και καταπιεσμένες πεποιθήσεις που μας καταστρέφουν και όλα αυτά γιατί δεν έχουμε μάθει να συζητάμε, ούτε με τον εαυτό μας αλλά ούτε με τους δικούς μας ανθρώπους.

Ακούω καθημερινά και με θλίβει βαθιά από συνομήλικες μάνες, να μιλούν στα παιδιά τους με ύφος υποτακτικό: Μην παίζεις με τις λάσπες θα λερωθείς, συνεπάγεται – μην πειραματίζεσαι θα αποτύχεις, μην ρισκάρεις θα φοβηθείς, μην μιλήσεις θα πλακωθείς. Ένα ατέλειωτο ΜΗΝ που χτίζει ευνουχισμένες ψυχές. Έτσι και εγώ έπρεπε να χάσω το στήθος μου και κάποια χρονάκια από την ζωή μου, για να μπορώ να μάθω να εκφράζομαι, να σκέφτομαι όμορφα πράγματα, να τα νιώθω και να τα κάνω πράξη.

Αν πάλι κάποια στιγμή τα πάρω στο κρανίο, γιατί άνθρωπος είμαι, χαϊδεύω τα μαλλάκια μου για να θυμάμαι, πως τίποτα δεν είναι δεδομένο, πόσο μάλλον οι τρίχες μας.

– Μπορώ να γράψω διατριβή πια για τον φόβο. Τον καθαρό φόβο. Αυτόν που ξαναγυρίζει φόβος γιατί η αρρώστια, σου ακυρώνει το αντανακλαστικό μιας φυγής. Πού να πας; Πρέπει να παλέψεις, εδώ, μπροστά σου, μέσα σου. Είδα στο βίντεο που γύρισες για την παρουσίαση του βιβλίου σου, είδα και έζησα, ξαναέζησα… Ωραία δουλειά έκανες. Στην αρχή δείξατε εκείνο το σκοτάδι, εκείνος ο ήχος της μαγνητικής και εσύ, στα μέσα σου… «Καρκίνος, θα πεθάνω; Τι θα πω στη μαμά μου». Πώς γίνεται βρε Ντόρα ενώ έχουμε παιδί, παιδιά, να βγαίνει αυτό το «μαμά μου» πρώτο; Σαν να μην δικαιούμαστε να δώσουμε λύπη. 

-Όταν ξεκίνησα τις θεραπείες ένιωσα σαν μωρό που πρωτοπήγε παιδικό σταθμό. Αγωνία, μοναξιά, ανασφάλεια. Ήθελα την μυρωδιά της και το βλέμμα της. Αυτό το βλέμμα που με κοιτούσε όταν έλεγα το ποίημα μου, αυτό που το λέει μαζί σου… γιατί το ξέρει και η ίδια της. Θυμάσαι;

Το κεφάλι που ανεβοκατεβαίνει συγχρονισμένα με το δικό σου, αυτό που σου λέει

«Το ξέρω περνάς δύσκολα, θα το περάσουμε μαζί, θα σιγοψιθυρίζω δίπλα σου και όταν τελειώσεις, αχ όταν τελειώσεις θα σου δώσω ένα χειροκρότημα!!!».

Όταν αγαπάς πώς ξεστομίζεις τέτοιο νέο; Πώς το ανακοινώνεις; Η μάνα ζει στο πετσί της την χαρά του παιδιού της και την λύπη του, όλοι οι άλλοι αργά ή γρήγορα ξεχνούν. Μεγάλη η ευθύνη, ίσως η μεγαλύτερη, αφού το ξέρω όσο χρονών και να γίνω, μια ζωή μαζί θα το λέμε το ποίημα.

-Και το παιδί… Πώς χτυπιέται η ψυχή της μάνας σε βράχο! Κι όμως βρε Ντόρα, όταν νόσησα κι εγώ, μέσα μου ένιωθα, ότι μας συμβαίνει κάτι σπουδαίο στην τραγικότητά του, κάτι χρήσιμο. Ο θάνατος του πατέρα μου, όταν ήμουν 14 ετών και το πόσα πολλά έμαθα, πώς «κτίστηκα», πόσα συναισθήματα αξιώθηκα. Ίσως όλα αυτό περιέργως με ησύχαζε… Ζωή, πουλάκια μου! Σκεφτόμουν για τα παιδιά μου. Θα ζούσαμε ζωή. Κι αυτό, Ζωή! Αλλά όπως και να το δεις… Το παιδί, τα παιδιά; Πόσο χρονών ήταν ο ξανθός σου άγγελοδιάβολάκος; 

-Το παιδί. Το παιδί; Έχει χρόνο η μάνα να νοσήσει; Μετά την θεραπεία αγκαλιά στο σχολείο, γιορτές και πάρκο!

Κλασική ελληνίδα μάνα, μην πληγωθεί το βλαστάρι μου! Η ζωή όμως, έτσι είναι, ένα σχολείο κάθε μέρα. Η αρρώστια μου ήταν το πιο ισχυρό μας μάθημα, χαίρομαι εν μέρει που το έμαθε από εμένα. Διδαχτήκαμε μαζί, μεγαλώσαμε μέσα από αυτή τη διαδικασία, δεν τον άφησα μακριά μου ούτε λεπτό.

Πώς να αφήσεις ένα παιδί 4 ετών, πρώτη του μέρα στο νηπιαγωγείο; Κάθε στιγμή ήταν στο πλάι μου και συμμετείχε χωρίς ευθύνες, χωρίς τύψεις μάθαινε, ακόμα μαθαίνει και μαθαίνουμε μαζί του.

Γιατί η ζωή Ρέα μου, δεν είναι γλυκιά ούτε πικρή, είναι ζωή. Και πρέπει να την ζούμε με όλα τα επακόλουθα.

-Θυμάμαι το πρώτο μας τηλεφώνημα. Είχα γράψει ένα κείμενο «Βυζάκια σας φιλώ». Κόμπος που ξέλυσε από τον λαιμό μου, ήταν εκείνο το κείμενο. Είχα συνοδεύσει μια φίλη μου που νοσούσε από καρκίνο του στήθους για αποκατάσταση. Το νοσοκομείο ήταν στη Θεσσαλονίκη. Και την ώρα που φεύγαμε, ήρθαν από το πουθενά Σαλονικιές… Τι ράτσα! Τι πληθωρικότητα! Μια ομάδα γυναικών που είτε πάλευαν, είτε είχαν νικήσει τη μάχη και θεωρούσαν χρέος να επισκέπτονται γυναίκες για να συμπαραστέκονται, να ενθαρρύνουν κ.λ.π.. Ήμουν υγιής τότε. Νόμιζα από σίδερο. Και ξαφνικά βρέθηκα με δέκα, έντεκα, μπορεί και δώδεκα γυναίκες με λαβωμένα βυζάκια, που όμως σε παράσερναν στη χαρά της σοφίας μιας εμπειρίας… Ήμουν αίφνης μια αμήχανη υγιής. Δεν ξέρω αν τα λέω καλά… Είναι τόσο περίεργα συναισθήματα, πιο πολύ να τα νιώθεις παρά να τα διηγείσαι. Είχα γράψει, έναν ολόκληρο μήνα μετά -φαντάσου επεξεργασία η ψυχή- εκείνο το κείμενο και μου είχες στείλει ένα μήνυμα. Σου τηλεφώνησα με το που το έλαβα. Τηλεφώνησα σε μια άγνωστη. Και θυμάμαι τι είπες: «Από την ώρα που έμαθα τον καρκίνο μου, κάνω κουράγιο σε όλους. Γελάω για να τους δίνω θάρρος. Αλλά σήμερα, διαβάζοντάς σε, έκανα ένα ωραίο, μεγάλο, ευεργετικό κλάμα». Αχ βρε Ντορούλα! Λίγες μέρες μετά είχα πετάξει να σε συναντήσω στη Θεσσαλονίκη. Τι θυμάσαι εσύ; 

-Πολλά τα συναισθήματα, ποικίλουν και οι αντιδράσεις σε κάθε άνθρωπο.

Τελικά κατάλαβα, πως ότι δυσκολία περνάς στην ζωή σου απλώς δυναμώνει αυτό που είσαι μέσα σου. Προσπαθώντας να ελέγξω όλα αυτά που συνέβαιναν γύρω μου, τυλιγμένη από γάζες και ζαλισμένη από τα φάρμακα, είχα ξεχάσει πως δεν είχα πια στήθος. Ποτέ δεν με απασχόλησαν οι τρίχες, αυτές βγήκαν, το στήθος όμως;

Τόσες μνήμες εξαφανίστηκαν. Μια μαχαιριά, που θα είναι εκεί μια ζωή να μου θυμίζει την αχαριστία. Το πιστεύεις ότι δεν το είχα προσέξει; Ώσπου ήρθε τυχαία μπροστά μου το κείμενο σου. «Βυζάκια σας φιλώ». Τι τίτλος θεέ μου, τι συναίσθημα, κάθε πρόταση – μία μου σκέψη. Θεέ μου είχα ξεχάσει τι έχασα. Είχα ξεχάσει και μου τα θύμισαν αυτές οι λέξεις. Ποιος νοιάζεται για τον καρκίνο, εδώ μιλάμε για ένα σύμβολο, μια ταυτότητα, μία ιστορία. Μία ιστορία, που μέσα στο φόβο, η γυναίκα ξεχνάει.

Ύμνος για εμένα εκείνο το κείμενο σου, εκείνη την ημέρα θρήνησα ουσιαστικά και έθαψα μια ιστορία, την αποχαιρέτησα σωστά ευλαβικά με σεβασμό και τα στόλισα παράσημα όπως έλεγες, παράσημα ανδρείας, μου άξιζαν, μας αξίζουν. Ιερή η αποστολή του γραφιά, αγγίζει πτυχές που ο αναγνώστης ακόμα δεν έχει ανακαλύψει!

Έτσι και εγώ, εκείνο το βράδυ θυμήθηκα, είπα «βυζάκια μου σας ευχαριστώ για ότι μου προσφέρατε τόσα χρόνια, σας φιλώ!» Το συναίσθημα που μου ξύπνησε το κείμενό σου ήταν σπουδαίο, ήταν θεραπευτικό! Άρχισα να το στέλνω παντού, συγκινήθηκε πολύς κόσμος εκείνο το βράδυ, να ‘ξερες τι έχεις προκαλέσει! Έπρεπε να στο πω. Στο έγραψα… Δεν περίμενα ποτέ πως θα μου απαντούσες αμέσως, πως θα με συναντούσες, μου έδωσες ζωή!

-Επέλεξες να ξυρίσεις το κεφάλι σου. Το ίδιο είχα κάνει κι εγώ. Τι στιγμή! Πάλι βγήκε από κόμπο ένα κείμενο μου «Γυναίκα χωρίς φύλλωμα». Ήταν η κόρη μου μαζί μου, η δική μου νεραϊδούλα, η Λίλα. Μου χαμογελούσε ενθαρρυντικά, με χαρά λες και στόλιζαν νύφη. Αλλά… Κοιτάζεσαι στον καθρέπτη και είσαι σε μανιασμένο πέλαγο. Δεν έχεις από πού να πιαστείς και όπως σε κοιτάς, σε ψάχνεις, «ποια είναι αυτή;», πιάνεσαι από τα μάτια σου. Τα μάτια σου, όπως δεν τα έχεις ξαναδεί. Και από μέσα τους βγαίνεις εσύ μικρή. Ένα Ρεάκι χαμένο, παραπονεμένο και κάπως από κάπου βγαίνει, βγαίνει, βγαίνει δύναμη. Δύναμη βγαίνει! Τι ζήσαμε! Τι ιερή στιγμή! Πώς ένιωσες όταν σε είδες χωρίς μαλλιά; 

-Είχα την τιμή να με κουρέψει ο γιος μου.

Μαζί πήραμε τη μηχανή στο κομμωτήριο, τα χέρια μας ήταν ενωμένα. Ήθελε να με κάνει spiderman, έτσι και εγώ έγινα! Ποτέ δεν του είπα πως η μανούλα θα χάσει τα μαλλάκια της γιατί είναι αρρωστούλα. Του δήλωσα και το πιστεύω, πως η μαμά είναι ηρωίδα και πρέπει να την κουρέψουμε για να γίνει ακόμα πιο δυνατή.

Ένιωσα τέτοια περηφάνια και δύναμη όταν κουρεύτηκα, μα τέτοια δύναμη, γιατί ο μικρός μου με κοιτούσε με θαυμασμό. Στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ!

Να δακρύζουν δίπλα μας και εμείς να κοιταζόμαστε στα μάτια γνωρίζοντας πως ένας σωστός σούπερ ήρωας δεν αποκαλύπτει ποτέ την μυστική του ταυτότητα!

Απλώς τους εξήγησα πως δεν χρειάζεται να ασχολούμαστε με τρίχες!

Η Ντόρα με το γιο της

Η γνώμη μου είναι πως δεν έχουμε ανάγκη από μαλλιά για να είμαστε ευτυχισμένοι, αγαπημένοι και ενωμένοι. Κρατήστε τις κοτσίδες στα κεφάλια σας, μην κουρεύεστε για να μας τα χαρίσετε, δεν τις χρειαζόμαστε, αυτό που έχουμε απόλυτη ανάγκη είναι αποδοχή, αγάπη και μια αγκαλιά.

-Μα πώς σκαρφίστηκες να παίξεις με τον γιο σου; Τον έκανες γιατρό; Πού σε πήγε μωρέ, το ένστικτο; Κι αν κάτι δεν πήγαινε καλά; Τι ευθύνη για τον «γιατρό»! Αυτό με είχε τρομάξει Ντόρα μου όταν μου είχες διηγηθεί το τρικ σας. 

-Σε κάθε στάδιο είχαμε οργανώσει από ένα παιχνίδι! Η ίαση της μαμάς είχε 4 αποστολές!

Πρώτη αποστολή ήταν η μαστεκτομή. Για να εξηγήσω στο παιδί μου την διαδικασία και να του δώσω να καταλάβει το πρακτικό κομμάτι, της επούλωσης ενός τραύματος, του προτείναμε την ειδικότητα του γιατρού, την οποία δέχτηκε με μεγάλη του χαρά. Ο μπαμπάς μας πήρε επίσης με χαρά την σπουδαία και δύσκολη θέση του νοσηλευτή.

Αγοράσαμε λοιπόν κάθε παιδικό ιατρικό εξάρτημα και σαν σωστός ιατρός μου μετρούσε την πίεση και έλεγχε την θερμοκρασία μου κάθε μέρα.

Δεύτερη αποστολή ήταν οι θεραπείες. Σε αυτό το στάδιο γίναμε πιο δημιουργικοί, διαβάζοντας πολλά παραμύθια, βλέποντας ταινίες και ζωγραφίζοντας τους δικούς μας ήρωες, ατέλειωτες δημιουργικές ώρες μέσα στο σπίτι λόγω των συνθηκών.

Τρίτη αποστολή οι ακτινοθεραπείες. Δειλά, δειλά βγαίναμε στον κήπο με μαγικά καπέλα! Εκείνη την περίοδο αρχίσαμε να γινόμαστε πιο δραστήριοι, αρχίσαμε τα πρώτα μας εξωτερικά παιχνίδια  με μυστήρια μασκαρέματα και περίεργα καπέλα για να προστατευόμαστε από τις ακτίνες του ήλιου.

Την τέταρτη αποστολή, ακόμα την βιώνουμε και θα την ζούμε μια ζωή. Γιατί η μαμά πρέπει να κάνει εξετάσεις κάθε 6 μήνες στον γιατρό, γιατί η πρόληψη είναι η μισή θεραπεία και πλέον είναι βίωμα και όχι θεωρία.

Τέλος, επειδή στην οικογένειά μας γενικότερα προσπαθούμε να μην προσάπτουμε ευθύνες σε κάποιον άλλον… Να, το παιδί μας το δίδαξε αυτό, όταν κάποια μέρα άκουγε έναν διάλογο-καβγά: «Εσύ φταις», «Όοοοχι. Εσύ φταις!» και ξαφνικά άρχισε να μας τραγουδάει έναν στίχο δικής του έμπνευσης «Χάσουμε κερδίσουμε θα πανηγυρίσουμε!». Έτσι λοιπόν «ο γιατρός μας», όταν κάτι ίσως δεν πήγαινε έτσι πως θα θέλαμε, απλώς τραγουδούσαμε και εξυμνούσαμε την προσπάθεια μας.

-Και από το παιχνίδι σας προέκυψε ένα παραμύθι που γράψατε μαζί. «Η Κούλα η τριχούλα». Μίλησέ μου γι’ αυτό. Βρέθηκε εκδότης τελικά; 

–Ουρανοκατέβατη μας επισκέφτηκε «Η Κούλα η τριχούλα», μέσα από τα μασκαρέματα και το παιχνίδι μας! Είναι σαν εκείνες τις ιστορίες που σκαρφίζεται ο γονιός για να φάει το παιδί του, την τελευταία μπουκιά! Έτσι λοιπόν μιας και το προφανές στον καρκίνο είναι το γυμνό κεφάλι, επινόησα μια σπουδαία ηρωίδα, την «Κούλα την τριχούλα».

Αυτή η τριχούλα προσπάθησε με πολύ θάρρος να παραμείνει στο κεφάλι της μανούλας, αλλά στο τέλος έφυγε κι αυτή αλλά συνειδητοποίησε, πως τελικά θα ξαναβγούν άλλες τριχούλες, πιο σγουρές και παρδαλές στο κεφάλι της μαμάς! «Η Κούλα η τριχούλα» είναι η προσωποποίηση της δύναμης και της ανδρείας. Μέσα από το ταξίδι της, ήθελα να μεταφέρω στο παιδί μου πώς μέσα από τις δυσκολίες των καταστάσεων στη ζωή μας, μπορούμε να ξαναγεννηθούμε και να δημιουργήσουμε καινούριες συνθήκες, που μπορεί να είναι τελικά πολύ καλύτερες από πριν.

Με τον καιρό η ιστορία μας μεταφέρθηκε σε εικόνες -έχω σπουδάσει διαφήμιση και γραφίστρια- και στην συνέχεια σε βιβλίο! Το έστελνα παντού, σε όποιον ένιωθα πως το είχε ανάγκη. Ήθελα «Η Κούλα η τριχούλα» να βοηθήσει όλο τον κόσμο, όπως στήριξε εμάς! Κάποια στιγμή, οικογενειακώς σκεφτήκαμε να το τυπώσουμε. Απευθυνθήκαμε σε κάποιους εκδοτικούς οίκους, όμως η ερώτηση όλων ήταν «ποιον αφορά η συγκεκριμένη ιστορία;», εμείς τους απαντούσαμε «τους πάντες».

Δεν χρειάζεται να βιώνεις τον καρκίνο για να ενημερώνεσαι για αυτόν.

Εκδότης δεν βρέθηκε ποτέ. Μας απέρριψαν όλοι, εμείς όμως δεν το βάλαμε κάτω. ΑΡΝΗΣΗ μεγάλο μάθημα, να τεστάρεις τη δύναμή σου μέσα από την απόρριψη. Έτσι και εμείς, με την βοήθεια των αυτό-εκδόσεων ocelotos, καταφέραμε να κάνουμε ένα υπέροχο παραμυθάκι για μικρούς και μεγάλους, το οποίο εξαντλήθηκε 2 φορές και ταξιδεύει στα σωστά χέρια! Ένα παραμύθι που πλέον μπορείς να το παραγγείλεις στα μεγάλα βιβλιοπωλεία και αφορά όλο τον κόσμο, κάθε ηλικίας, με μία ηρωίδα που θα σε συγκινήσει και θα σου δώσει δύναμη μέσα από τον αγώνα της να κρατηθεί δίπλα στην δική της ηρωίδα, την μανούλα.

-Μια φράση του γιου σου σ’ αυτήν την περιπέτεια που σε συντάραξε; Μια φράση του συντρόφου σου; Μια φράση της μάνας σου; 

–Το παιδί μου με συγκλόνισε όταν με ρώτησε «μαμά θα πεθάνεις;».

Τον άντρα μου τον ξαναερωτεύτηκα όταν μου ψιθύρισε «πόσο όμορφη είσαι χωρίς μαλλιά».

Με την μάνα μου ένιωσα περήφανη, όταν μετά από καιρό μου εκμυστηρεύτηκε, πως η μεγαλύτερη αγωνία της ήταν, πώς θα αντέξει να δει το παιδί της αδύναμο σε αυτήν την κατάσταση αλλά τελικά μου εξομολογήθηκε, «μας γέμισες όλους δύναμη, δεν παρατηρήσαμε ποτέ πως κάτι έλειπε από το κεφάλι σου και τελικά δεν φάνηκες ποτέ άρρωστη στα μάτια μας».

–Και τώρα Ντορίτσα μου; Υγιείς ήμαστε. Εμένα βέβαια είναι πρόσφατα όλα αυτά. Και πόσο σημαντική η έγκαιρή μου διάγνωση. Ήμουν πονηρεμένη. Αλλά ο άτιμος ο φόβος αν τρυπώσει μέσα σου, άντε να τον παραμερίσεις. Σοφότερη προχωρώ. Το πιστεύεις ότι έχω πει «νιώθω ευγνώμων και στον καρκίνο μου»;

-Αν το πιστεύω; Δώρο μεγάλο ο καρκίνος. Αφύπνιση μεγάλη, όχι μόνο για μένα, σε ένα δευτερόλεπτο καταρρίπτεται το εγώ σου, γκρεμίζεται ο κόσμος σου.

Αλλάζεις περιβάλλον, βλέπεις πια δεν κοιτάς μόνο. Μαθαίνεις πως ο άνθρωπος τελικά μπορεί και μέσα από τον πόνο να δημιουργήσει, να γελάσει, να ζήσει και να ερωτευτεί. Έτσι και εμείς πέσαμε στο απόλυτο μαύρο, αναγεννηθήκαμε και μάθαμε να ζούμε με αυτό, ότι δηλαδή μια μέρα μπορεί και να πεθάνουμε. Πως η υγεία μας μεταβάλλεται από ώρα σε ώρα, από στιγμή σε στιγμή. Αλήθεια, σε τι διαφέρουμε τελικά από τους άλλους;

-Πολλά είπαμε. Πότε ήταν η τελευταία φορά που σου είπα, ότι πολύ σ’ αγαπάω; Με μπερδεύει αν πιο πολύ σ’ αγαπάω ή αν σ’ εκτιμάω; Αυτά όμως είναι ωραία διλήμματα. 

-Η αγάπη είναι τα πάντα, είναι η εκτίμηση, ο σεβασμός, ο θαυμασμός, η δημιουργία. Η αγάπη είναι η ζωή, απλώς μας δίδαξαν να τη φοβόμαστε, να της βάζουμε τίτλους!

Εγώ πλέον έμαθα και σε αγαπώ με ότι συμπεριλαμβάνει η έννοια της αγάπης και θα σε ευγνωμονώ όσο ζω γιατί είσαι εσύ.

-Θες να μοιράσουμε την κουβέντα μας;

-Και βέβαια. Σαν ένα φιλί, μια αγκαλιά ζεστή, ένα κλείσιμο ματιού σε όποια, σε όποιον τη χρειάζεται.

πηγή protagon.gr