Κοντεύω τα 40, είμαστε μαζί πολλά χρόνια, έχουμε δεθεί, έχουμε ζήσει πολλά και όμως δεν θέλει παιδί.
Χρόνια διαβάζω τις μαμαδοϊστορίες, τις μοναδικές στιγμές κύησης και τοκετών.
Κάθε φορά έλεγα σύντομα θα γράψω και τη δική μου, κάθε φορά έπαιρνε αναβολή.
Με τον σύντροφό μου είμαστε μαζί 10 χρόνια, αλλά ακόμα δεν έχει αποφασίσει αν θέλει παιδί ή όχι. Ένα χρόνο πριν βίωσα τη σκληρή στιγμή της αποβολής σε αρχικά στάδια κύησης -και λέω βίωσα γιατί εκείνος απλά ανακουφίστηκε-.
Έχω πανικοβληθεί. Πλέον κοντεύω τα 40, είμαστε μαζί πολλά χρόνια, έχουμε δεθεί, έχουμε ζήσει πολλά και όμως δεν θέλει παιδί.
Εγώ λιώνω και μόνο στην ιδέα! Από όταν πέρασα στο Πανεπιστήμιο με θυμάμαι να ονειρεύομαι οικογένεια και τώρα βλέπω το όνειρο να χάνεται και νιώθω άσχημα με τον εαυτό μου γιατί να το θυσιάσω; Αλλά και πώς να τον πείσω;
Μια απελπισμένη που βλέπει παιδάκια στον δρόμο και λιώνει!!
Χώρισε τον χτες! Δέκα χρόνια δεν άλλαξε θα αλλάξει τώρα; Ειδικά εφόσον είδες ότι και που έμεινες έγκυος δε χάρηκε. Χώρισε τον και βρες κάποιον να θέλει οικογένεια. Αν δεν το κάνεις θα το μετανιώσεις και θα είναι αργά, άσε που θα του ρίχνεις τις ευθύνες γιατί θα το έχεις απωθημένο.
Το θέμα ότι ο χρόνος στα 36 πιέζει όσο τίποτα, δεν έχω την πολυτέλεια να περιμένω να θελήσει στο μέλλον! Αλλά και από την άλλη, πόσο εύκολα φεύγεις δέκα χρόνια μετά? Νιώθω ότι αν μείνω εγκαταλείπω το όνειρο και τον σκοπό μου, τη μητρότητα. Αλλά και αν φύγω πόσο χρόνο έχω ώστε να κάνω νέα σχέση και παιδί? Ελάχιστο.
Γιατί δεν θέλει παιδί; 10 χρόνια ειναι πάρα πολλά για να είσαι στο περίμενε... Και δυστυχώς μόνο με ατύχημα θα αποκτήσεις παιδί αφού αυτος δεν θέλει. Δεν είναι κρίμα όμως; Δεν είναι καλύτερα να το θέλουν κ οι 2; Μακάρι στο μέλλον να συμφωνήσει αλλιώς άστο καλύτερα.