το σύννεφο!
Είμαι από τους πολύ τυχερούς μπαμπάδες που δεν χρειάζεται να περιμένω να επιστρέψω το βράδι από τη δουλειά για να «απολαύσω» το μωρό μου.
Η Ολίβια κι εγώ έχουμε (αφού την έχουμε διεκδικήσει) την μεγάαααλη πολυτέλεια να εργαζόμαστε και οι δυό στο σπίτι. Η μικρή μας Αθηνά λοιπόν μεγαλώνει μαζί μας… ή αν προτιμάτε: μεγαλώνουμε όλοι μαζί.
Η φύση αυτό έχει προβλέψει, όμως ο άνθρωπος -όπως πάντα- έβαλε το χεράκι του και άλλαξε (χάλασε) μερικούς από τους πιο βασικούς κανόνες.
Μπορώ λοιπόν και παρατηρώ 24ώρες το 24ωρο μάνα και κόρη. Είναι η πιο σημαντική και ενδιαφέρουσα παρατηρηση που΄χω κάνει ποτέ και είναι Η απάντηση σε δεκάδες ερωτηματα που με έχουν βασανίσει στα χρόνια που πέρασαν.
Μεγαλώντας όλοι μαζί μαθαίνουμε από την αρχή και χωρίς δυσκολίες τους ρόλους. Για να είμαι ειλικρινής ο πιο εύκολος ρόλος είναι του πατέρα. Η βασική του δουλειά είναι να είναι ΕΚΕΙ.
Μια άλλη βασική δουλειά είναι να ΜΗΝ αναλαμβάνει ευθύνες και ακόμα περισσότερο να ΜΗΝ παίρνει αποφάσεις, που δεν του αναλογούν. Οσο ανακατεύεται σε πράγματα που δεν γνωρίζει, τόσο μπερδεύει τα πράγματα.
Ποτέ μου δεν είχα άποψη αν η Αθηνούλα μας έπρεπε να φάει γιαούρτι ή μήλο… Είχα δηλαδή, αλλά εγώ που δεν αντέχω να μην πώ τη γνώμη μου, ακόμα κι όταν δεν μου τη ζητήσουν, δεν την είπα ποτέ.
Πολλές φορές η Ολιβ με ρωτά:
–Λες να της βάλω καλτσάκια;
Κι εγώ απαντώ:
–Ο,τι νομίζεις.
Εισπράττω ένα χαμόγελο και αναλόγως η Αθηνά φορά καλτσάκια ή όχι. Τρώει γιαούρτι ή παγωτό. Κοιμάται στις 9 ή στις 10. κ.λ.π.
Η μαμά ξέρει από μόνη τι ΑΚΡΙΒΩΣ πρέπει να κάνει. Ακόμα και η μαμά του πρώτου παιδιού. Εξ ενστίκτου… όπως ακριβώς όλα τα θηλαστικά. Ρωτά τη γνώμη του μπαμπά για λόγους συντροφικότητας… κι όχι για καθοδήγηση.
Βλέπω πολλούς μπαμπάδες που χώνουν τη μύτη τους.
–Το παιδί κλαίει. Του εδωσες την κρέμα του στις 6;
–Μην του φοράς κορμάκι, Κάνει ζέστη.
–Πόσες φορές σου΄χω πει ότι δεν θέλω ο μικρός να ψάχνει την τσάντα σου;
ΟΛΕΣ τις φορές έχω παρατηρήσει τον εκνευρισμό της μητέρας. Κακά τα ψέμματα. Στην (δυστυχώς) εντελώς ανδροκρατούμενη κοινωνία που ζούμε, η γυναίκα έχει βασανισθεί πολύ με την «αυτονόητη υπακοή» με την οποία την έχει εκπαιδεύσει (με το ζόρι) αυτή η κοινωνία.
Το μεγάλωμα των παιδιών είναι το βασίλειο της.
Είναι και πρέπει να είναι η απόλυτη κυρίαρχος.
Όταν λοιπόν αρχίζεις φίλε μου και της βάζεις το χέρι στην κυριαρχία της, εκνευρίζεται. Εδώ εκνευρίζεται όταν προσπαθεί να την επηρρεάσει η ίδια η μαμά της (που την έχει εκπαιδεύσει), πόσο πολύ εσύ και πόσο περισσότερο (χαχαχαχαχα) η δικιά σου μαμά.
Ζωντας λοιπόν συνεχώς με την Ολιβ και την Αθηνά, απολαμβάνω αυτό το θαύμα της φύσης: Να μεγαλώσεις ένα παιδί.
Είναι τόσο κολλημένες η μία με την άλλη, που είναι εντελώς αόρατη η συρραφή. Την μαθαίνει από το να ανοίγει το στοματάκι της για να φάει μια μπουκιά, μέχρι να κάνει τα πρώτα της βήματα… να ηρεμεί στην αγκαλιά της… Σκεφθείτε την γκάμα. Πώς; Τραγουδώντας της, αγκαλιάζοντας την, μεταφέροντας την μαζί της με μάρσιπο, χαϊδευοντας την, ταϊζοντας την… μυρωδιές, λέξεις,εικόνες, αφή, αγάπη γίνονται ένα συννεφο… το οποίο καλύπτει και τις δυό τους από την ημέρα που η Αθηνά, έκανε το πρώτο της ουάαααα στο μαιευτήριο… για να μη σας πω από τότε που η Αθηνά ήταν ένα μπιζελάκι στην κοιλιά της Ολιβ.
Ο μπαμπάς είναι εκεί (χωνεται κι αυτός συχνά-πυκνά στο συννεφο), αλλά η σκιά του και μόνο είναι αυτό που βασικά είναι χρήσιμο. Είναι ίσως ο ήλιος που δίνει τα σωστά χρώματα στο σύννεφο.
Φυσικά βοηθά να πιεί το γαλατάκι της… όταν η μαμά είναι κουρασμένη.
Φυσικά παίζει μαζί της, όταν η μαμά χρειάζεται να κοιμηθεί.
Φυσικά την πάει βόλτα, όταν η μαμά θέλει να μιλήσει στο τηλέφωνο με τις φίλες και φίλους της.
Φυσικά ξενυχτά όταν το μικρό αρωστήσει και διαμαρτύρεται. Είναι δυνατόν να κοιμάσαι σαν ζωο, όταν η μαμά ανησυχεί;
Ο μπαμπάς είναι το πιο αγαπημενο παιγνίδι του μωρού.
Η μαμά είναι η ανάσα του.
Τις προάλλες στεναχωρέθηκα μέσα στη θάλασσα. Η Ολιβ κρατούσε την Αθηνά και παίζανε στο νερό… Μπήκα κι εγώ… πλησίασα και απλώνοντας τα χέρια μου πήρα την Αθηνά στην αγκαλιά μου… Η μικρή έβαλε τα κλάμματα και άρχισε να με σπρώχνει. Ήθελε τη μαμά της. Η αλήθεια είναι πικράθηκα και της την έδωσα. Αμέσως η Αθηνά γύρισε το κεφάλι της και μου χάρισε ένα τεράστιο χαμόγελο: «Σ΄αγαπώ μπαμπά μου… αλλά προτιμώ να πιάνομαι από την μπρατέλα της μαμάς. Οκ; Μουάτς!»… Της χαμογέλασα κι εγώ κι έκανα μια βουτιά.
«Φυσικό δεν είναι;» σκέφτηκα, καθώς έπαιρνα μια ανάσα για να μπω κάτω από την επιφάνεια.
Είμαι η δεύτερη προτεραιότητά της. Δεν της έμαθα ούτε να ανοίγει το στοματάκι της φάει μια μπουκιά… ούτε τίποτα από όλα τα υπόλοιπα… τα χειροκρότησα και την επιβράβευσα όταν μου έκανε demonstration , αλλά βασικά δεν της τα έμαθα.
Tην άλλη μέρα την πήρα εγώ στην αγκαλιά για να κολυμπήσουμε. Η Ολιβ έπινε το φρέντο της στην παραλία. Η Αθηνά κρεμάστηκε πάνω μου σαν μαϊμουδάκι, μου χαϊδεψε τα μούσια, γουργούρησε και μπήκαμε μαζί στο νερό… Όλα πάλι ήταν τέλεια… Μας πλησίασε ο φίλος μας ο Κωνσταντίνος, τον οποίο ξέρει και συμπαθεί. Του την έδωσα για μια στιγμή για να βουτήξω το κεφάλι μου… πριν βουτήξω την άκουσα να κλαίει και να θέλει να έρθει στην αγκαλιά μου.
Δεν βούτηξα.
Την ξαναπήρα στο φτερό.
Η μικρή με άρπαξε από το λαιμό και μου σφιξε το μαγουλό της στο δικό μου. «Μπαμπά μου!» Ποιος είπε ότι είναι άσχημο να ’μαι η αμέσως δεύτερη προτεραιότητα της…
Αυτός είναι ο ρόλος μου.
Αυτό έχει προβλέψει η φύση. Εκείνη τη στιγμή μουν η απόλυτη ασφάλειά της. «Μωρό μου» της ψιθύρισα και της έσκασα ένα φιλί… έβαλε τα γέλια και μ’ έσφιγε ακόμα περισσότερο.
Παίξαμε μαζί, κάναμε το κρισ-κράφτ, βουτήξαμε το κεφαλάκι μας στο νερό που τόσο μας αρέσει… Η Ολίβια σηκώθηκε σιγά σιγά και μπήκε και εκείνη στη θάλασσα.
– Κοιτα! Ερχεται η μαμά… της είπα στ’ αυτί.
Αχρηστη πληροφορία γιατί την είχε δει πριν από μένα…
–Ελα πάρτην…είπα στη γυναίκα μου…
Η Αθηνά μου έκανε γκιλι-γκιλι, μου χαϊδεψε ξανα τα μούσια και έφυγε από μένα που ήταν κρεμασμένη σαν μαϊμουδάκι και μετατράπηκε σε βεντούζα πάνω στη μαμά της.
Βουτηξα και πήγα καμμιά 10αριά μέτρα πιο εκεί…
Βγαίνοντας από το νερό τις είδα τις δυο τους να παίζουν και να γελάνε… Είχε ήλιο… και τα χρώματα του συννεφού τους ήταν ολοκάθαρα…
Χαμογέλασα.
«Είναι η οικογενεια μου» σκέφτηκα, πριν χωθώ κι εγώ στο σύννεφο.
Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.
Είναι δημοσιογράφος.
Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr
Αδυνατώ να πιστέψω το πώς μεταφράσατε κάποιοι το παραπάνω κείμενο... Δεν ξέρω, ίσως επειδή εγώ τον ζω τον Μάνο ως μπαμπά των παιδιών μου, κατάλαβα ακριβώς τι ήθελε να πει... Σίγουρα πάντως δεν είναι ο πατέρας που περιγράφετε στα τελευταία σχόλια. Απίστευτο...
Ας αλλάξει τότε τρόπο γραφής γιατί όλοι το ίδιο καταλάβαμε.
Καλα ρε παιδια χαλαρωστε λιγο... Ο κυριος μανος εξεφρασε την αποψη του οσο αφορα την οικογενεια του και πως βιωνει το μεγαλωμα του παιδιου του!! Δεν εθιξε εσας και δεν σας υπεδειξε τι να κανετε στην δικια σας οικογενεια! Για cool λιγο!! και τελικα μηπως οποιος εχει την ΜΥΓΑ κτλ κτλ...
"Όταν λοιπόν αρχίζεις φίλε μου και της βάζεις το χέρι στην κυριαρχία της, εκνευρίζεται." Δηλαδη σοβαρα τωρα? Με όλο το σεβασμο αλλά αυτο μου θυμίζει κάτι κειμενακια παλιομοδίτικα, όπου χρυσωναν το χάπι του "η γυναικα ειναι υπέυθυνη για το νοικοκυριο" με το να το παρουσιάζουν σαν κάλεσμα και θειο δωρο της φύσης. Αυτο αφηνει του μπαμπαδες να επαναπαυονται στην ιδέα οτι τα παιδια ειναι δουλεια της γυναικας τους, και φυσικα τους βολεύει αυτη η ιδέα διοτι ετσι απλα απεχουν και των ευθυνων και των πράξεων. Ειναι φυσιολογικο, ως ενα βαθμό, ενα παιδι να προτιμάει τη μητερα του απο τον πατερα του, αλλά μην βλεπετε το μεγαλωμα τους σαν κάτι που ως αντρες θα το κάνετε ΜΟΝΟ οταν δεν μπορει η γυναίκα σας. Δεν ειστε πατεραδες μονο οταν η γυναικα σας ειναι κουρασμενη. Και οχι άλλο "βασίλειο" σας παρακαλώ! Ακουγεται σαν τα λόγια καποιων πεθερων που φρικάρουν στην ιδέα του να πλυνει πιάτα ο κανακάρης τους ή να βάλει σκούπα, διότι αυτά "ειναι δουλεια της γυναικας".
Συμφωνώ! LOL για το όχι άλλο "βασίλειο"
Προσωπική άποψη, ΟΚ, αλλά γραμμένη αφοριστικά. Μητρικό φίλτρο με την έννοια που παρουσιάζεται στο κείμενο δεν υπάρχει. Ο κ. Μάνος έμπλεξε τον κοινωνικό ρόλο με τις "φυσικές ιδιότητες" του κάθε φύλου (ας μου επιτραπεί ο ιδιωματισμός). Ας μην πάμε μακριά: πόσοι πατεράδες μεγαλώνουν μόνοι τους τα παιδιά τους; Πόσες μαμάδες γίνονται μάνα και πατέρας μαζί; Η άποψη του κ. Μάνου έρχεται από εποχές παλιές και ολίγον τι σκοτεινές. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, όμως. Απ΄τη στιγμή που εργάζονται και οι δύο γονείς, τη δόλια μάνα-εργαζόμενη ποιός την σκέφτεται; Σίγουρα όχι αυτός που παίρνει μέρος στο μεγάλωμα των παιδιών ως βοηθός κι όχι ως μέλος της ομάδας.
Ο κύριος Μάνος στο άρθρο του επικαλείται την φύση γιατί προφανώς αγνοεί πως στις κοινωνίες των Σκαδιναβικών χωρών οι πατεράδες και οι μαμάδες μεγαλώνουν τα παιδιά τους από κοινού χωρίς να "φοράνε" ρόλους.Με μοναδική εξαίρεση τον θηλασμό οι δύο γονείς έχουν τον ίδιο λόγο στην ανατροφή του παιδιού τους και φυσικά και τα ίδια καθήκοντα.Ναι ένας μπαμπάς στην Σκαδιναβία θα πάει να ψωνίσει ρούχα στο παιδάκι του μόνος χωρίς να συμβουλευτεί την μητέρα, κάτι που στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά σπάνιο.Το πρόβλημα είναι πως ο κύριος Μάνος προσπαθεί να επενδύσει με θεωρία την βαθιά στερεοτυπική πρόσληψη για την μητρότητα και την πατρότητα με αποτέλεσμα να εκτίθεται,διότι είναι γνωστό ότι η επιστήμη εδώ και 30 χρόνια δεν δέχεται πως υπάρχει το "μητρικό φίλτρο" (Η μαμά ξέρει από μόνη τι ΑΚΡΙΒΩΣ πρέπει να κάνει. Ακόμα και η μαμά του πρώτου παιδιού. Εξ ενστίκτου) και πλέον δεν μιλάμε για φύση αλλά για κοινωνική κατασκευή (ατυχές το παράδειγμα με τα θυλαστικά γιατί ως γνωστών μετά την διακοπή του θηλασμού τα ζώα δεν αναγνωρίζουν συγγενική σχέση, στα ζώα όπως και στον άνθρωπο αναγνωρίζεται μόνο ο τροφός δηλαδή αυτός που παρέχει τροφή,όλα τα άλλα για τον άνθρωπο αποτελούν κοινωνικές κατασκευές).Στην κυρία Ολίβια θα πρότεινα αν θέλει να θεωρείτε σύγχρονη γυναίκα που ενστερνίζεται την ισότητα των φύλων να ασχοληθεί με την επίσημη επιστημονική θεωρία του φύλου και την κοινωνιολογία του φύλου και όχι να ευθυγραμμίζεται με μπακαλίστικες πατριαρχικές απόψεις όπως αυτές του συζύγου της!
Συμφωνω, διαφωνω με την προτροπη προς την Ολιβια, αφου την βρισκουν ετσι και δεν καταπιεζεται δικο τους θεμα, αλλα το εθεσες στην σωστη βαση.
Ευτυχώς κάποιοι μπαμπάδες σήμερα είναι εξίσου ενεργοί στο μεγάλωμα των παιδιών με τις μαμάδες. Το βλέπουν και σαν δική τους υπόθεση και καλά κάνουν. Αλλά, αρκετοί έχουν μείνει στα παλιά πρότυπα. Σε αυτή την περίπτωση, καλά τα λέει ο Μάνος καλύτερα ας μη μιλούν πάντα. Και για να μην παρεξηγηθώ εξηγούμαι. Είναι πολύ δύσκολο να προσπαθείς να τα φέρεις όλα βόλτα και ο άλλος να μπλέκεται στα πόδια σου υπό τη μορφή υπόδειξης και όχι βοήθειας. Δηλαδή αν θεωρεί ότι το έντυσες πολύ το παιδί ας το γδύσει μόνος του. Αν δεν του αρέσει να ψάχνει την τσάντα σου, ας του κάνει παρατήρηση μόλις το δει. Αν πεινάει γιατί δεν το τάισες στις 6, ας πάρει το κουτάλι να το ταϊσει.
Διαφωνώ Κε Μάνο όταν λες ότι το μεγάλωμα των παιδιών είναι ..το βασίλειο της μάνας. Το μεγάλωμα των παιδιών είναι έργο και των δυο γονιών. Αν η γυναίκα σου είναι η "απόλυτη κυρίαρχος" στο σπίτι σου, μην νομίζεις ότι σ' όλα τα σπίτια είναι η γυναίκα κυρίαρχος Κε Μάνο. Στην δική μας οικογένεια και οι δύο είμαστε οι "ανάσες των παιδιών μας" και κανένας δεν είναι "κυρίαρχος" του άλλου! Και ποιός είπε ότι το μεγάλωμα των παιδιών είναι μόνον το τάισμα και τα καλτσάκια, για να είναι "το βασίλειο της μάνας"?. Σοβαρολογείς τώρα? Συγχίστηκα με τα μηνύματα που θέλεις να μας περάσεις. Άκου, "μόνον η σκιά του μπαμπά είναι χρήσιμη στην οικογένεια".Αν η γυναίκα σου σε έχει περιορίσει εσένα και τον ρόλο σου στα παιδιά σας, μην προσπαθείς να μας πείσεις ότι αυτό είναι το ..σωστό, σαν την αλεπού που κόπηκε η ουρά της και προσπαθούσε να πείσει και τις άλλες αλεπούδες ότι είναι καλύτερα χωρίς ουρά!! Άκου, "η βασική δουλειά του μπαμπά είναι μόνον να είναι εκεί". Αλήθεια, κατά την γνώμη σου, αυτό είναι ο πατέρας? Όχι Κε Μάνο, χίλιες φορές όχι. Δεν δέχομαι με τίποτα για την οικογένειά μου τις εκφράσεις που εσύ χρησιμοποιείς για την οικογένεια σου σαν σωστές, "βασίλειο μου", "κυρίαρχος", "σκιά", "δεύτερος" κλπ. Όχι, σπίτι μας δεν είμαστε έτσι και δεν θέλουμε να γίνουμε, ευχαριστώ δεν θα πάρουμε.
Η σύζυγος σας Κε Μάνο είναι ένα τέλειο παράδειγμα "υπερπροστατευτικής μαμάς". Τα πάντα αυτή και κανένας άλλος για το παιδί της. Οι πάντες απαγορεύεται να το πλησιάσουν, ακόμη και ο μπαμπάς.Οι εκφράσεις σας: 1ον, "βοηθάτε να πιεί το γαλατάκι της ...όταν η μαμά είναι κουρασμένη", σημαίνει ότι σ' όλες τις άλλες περιπτώσεις σας απαγορεύεται να την ταΐζετε.2ον, "παίζετε μαζί, όταν η μαμά χρειάζεται να κοιμηθεί", μόνον τότε, γιατί σ' όλες τις άλλες φορές την παίζει μόνον η μαμά. 3ον,"την πάτε βόλτα ...όταν η μαμά είναι απασχολημένη", που σημαίνει ότι όταν δεν είναι απασχολημένη, μόνον αυτή την παέι βόλτα. Όταν διάβαζα αυτά, που είναι χαρακτηριστικά "υπερπροστατευτισμού", σκεφτηκα : αυτή η μάνα θα κάνει το μωρό της να μην θέλει να πάει ούτε στον πατέρα της, ούτε σε κανέναν άλλον. Και ,ώ του θαύματος, ακριβώς αυτο εξιστορείτε στην επόμενη παράγραφο. Όχι δεν είμαι μάντης, απλά γνωρίζω τι κάνουν οι "υπερπροστατευτικές μάνες" και ποια είναι (τα ίδια πάντα) τα αποτελέσματα και στο παιδί και στην οικογένεια. Και στην επόμενη παράγραφο που την δόσατε στον φίλο σας τον Κων/νο, είπα: σιγά μην κάτσει, εδώ με το ζόρι δέχεται τον μπαμπά της, θα πάει σε άλλον άνθρωπο? Και έτσι έγινε φυσικά.Τα παιδιά των "υπερπροστατευτικών μαμάδων", είναι όλα σκιαγμένα, δεν πάνε σε κανέναν. Κι άν πάνε πουθενά οικογενειακώς, αυτά θέλουν πάντα να είναι "αγκαλια" στην μάνα τους,ή στέκονται δίπλα της και κρατιώνται από το φουστάνι της. Βασικά είναι πάντα βεντούζα στην μάνα τους. Και κάτι άλλο που δεν το αναφέρετε εσείς, αλλά ισχύει : δεν γελάει και δεν παίζει με κανέναν άλλον, εκτός από την μάνα του. Είναι έτσι Κε Μάνο, ή όχι? Όταν μεγαλώνουν αυτά τα παιδιά, είναι οι γνωστοί "μαμάκηδες", αγόρια - κορίτσια, που δεν κάνουν βήμα χωρίς την μαμά τους. Άτομα χωρίς προσωπικότητα, χωρίς δύναμη, χωρίς θέληση, χωρίς αποφασιστικότητα. Μακάρι να κάνω λάθος, μακάρι να πέφτω έξω. Έχουν δει πολλά όμως τα μάτια μου.
κ. Αντώνη νομίζω ότι σας διακατέχει μια υπερβολή όσον αφορά στην μητρική υπερπροστασία. Δεν γνωρίζω πιο είναι το κριτήριό σας και ποιες οι εμπειρίες σας, αλλά θέλω να σας πω από τις δικές μου ότι ένα ντροπαλό και χαμηλών τόνων παιδάκι είναι πιθανό να κρέμεται από τη φούστα της μαμάς του σε έναν χώρο με πολυκοσμία, ακόμα κι αν αυτή δεν είναι καθόλου υπερπροστατευτική. Κι εγώ δεν συμφωνώ στην κυριολεξία με τα λεγόμενα του κ. Αντώναρου, αλλά νομίζω ότι δεν κυριολοκετεί. Νομίζω ότι προσπαθεί με έναν γλαφυρό τρόπο και με τη βοήθεια της λογοτεχνικής υπερβολής να μας δείξει τα όρια και τις λεπτές ισορροπίες που λειτουργούν στην δική του οικογένειά. Δεν βλέπω τον λόγο να το κρίνω ως δυσλειτουγικό αυτό. Επίσης, αν δεν κάνω λάθος, τότε που γράφτηκε αυτό το κείμενο, η Αθηνούλα ήταν μωράκι ακόμα, μερικών μηνών. Πως να μην κολλάει ένα μωράκι στην αγκαλιά της μαμάς του διαρκώς?? Είναι δυνατόν?
Κα Ιωάννα, έχουμε πολύ κοντινούς συγγενείς που είναι υπερπραστατευτικοί και κάνουν τα ίδια πράγματα με τα παιδιά τους (όπως είναι γραμμένα στο κείμενο του Κου Μάνου).Το μεγάλωμα των παιδιών είναι το βασίλειο της μάνας, ειναι η μόνη κυρίαρχος και κανείς δεν επιτρέπεται να έχει γνώμη γι' αυτά, ο δε πατέρας έχει τον β΄ρόλο σ' όλα. Δεν τα αφήνουν ποτέ σε κανέναν, ούτε παππού - γιαγιά,ούτε θείο -θεία,ούτε φίλο - φίλη. Έρχονται (σπανίως) στους θείους και τα πρωτοξάδερφα και δεν ξεκολλάνε από τους γονείς τους, και δεν μιλάμε για πολυκοσμία και ξένους ανθρώπους, μιλάμε για στενούς συγγενείς. Έτσι έμαθαν. Βεντούζα στην μάνα τους. Τον Κο Μάνο δεν τον γνωρίζω προσωπικά και η αντίθεσή μου δεν είναι στο πρόσωπο του, αλλά είναι στην προσπάθεια του να παρουσιάσει τον υπερπροστατευτισμό σαν κάτι φυσιολογικό, σαν κάτι σωστό, που βεβαίως δεν είναι, διότι τα παιδιά πρέπει να αναπτύσσουν την δική τους προσωπικότητα και το σφιχταγκάλιασμα της μάνας δεν το επιτρέπει. Οι υπερπροστατευτικές μάνες δεν μπορούν να το δεχθούν αυτό. Και εσύ θα έχεις δει πολλές μαμάδες τέτοιες, που η κόρη της έγινε γυναίκα , παντρεύτηκε και έχει και παιδιά, και αυτή συνεχίζει να χώνεται στο ζευγάρι και να το κάνει κουνάντο. Και φυσικά δημιουργεί τεράστια προβλήματα στο ζευγάρι. Το "μοτό" της πολύ γνωστό, θα το έχεις ακούσει άπειρες φορές: "για μένα η κόρη μου θα είναι πάντα το μικρό μου κοριτσάκι".Δεν δέχονται της ξεχωριστη, ανεξάρτητη προσωπικότητα του παιδιού της. Γίνονται οι χειρότεροι επικριτές τους, αν "τολμήσουν" να έχουν δική τους άποψη, διαφορετική από της μάνας τους. Η εμπειρία μου, αρκετά πλούσια, μού λέει ότι πολύ συχνά, πίσω από δυνατούς συζυγικούς καυγάδες και από πολλά διαζύγια, υπάρχει μια μάνα (πεθερά) που θέλει να κάνει κουμάντο στο σπίτι της κόρης της ή του γυιου της, θέλει να έχει γνώμη για όλα (να υπακούουν στην γνώμη της δηλαδή) και να κατευθύνει αυτή το νέο σπιτικό (όπως έκανε μέχρι τώρα στο δικό της). Πίσω από ανύπαντρα αγόρια και κορίτσια υπάρχει μια μάνα που δεν ενέκρινε τις επιλογές τους για τον σύντροφο της ζωής τους και ξέμειναν. Η υπερπροστατευτική μάνα δεν παραδίδει τον έλεγχο ποτέ. Πιστεύω ότι και συ έχεις πολλά τέτοια παραδείγματα. Ναί έχω θέμα με τις μαμάδες που δεν αφήνουν τα παιδιά τους να γίνουν ανεξάρτητα άτομα, που θέλουν συνεχώς να τα ελέγχουν. Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο σου πάντως. Και "Καλή Παναγία " για αύριο, ημέρα που ξημερώνει.
Κύριε Αντώνη, εγώ θα πρότεινα να διαβάσετε και άλλα κείμενα του συζύγου μου, αλλά και δικά μου. Τότε ίσως έχετε μια πιο ολοκληρωμένη άποψη. Μου κάνει εντύπωση ο τρόπος που εκλάβατε το παραπάνω κείμενο.
Δυστυχώς φαίνεται ότι έχουμε ξεχάσει πωςνα διαβάζουμε πρώτον και πως να διαφωνούμε δεύτερον (γραπτά και προφορικά)... Δεν καταλαβαίνω γιατί όταν διαφωνούμε με κάποια άποψη, δεν περιοριζόμαστε στο να εκφράσουμε τη διαφωνία μας και να εκθέσουμε τι κάνουμε διαφορετικά. αναλωνομαστε στο να αποδείξουμε ντε και καλα ότι η διαφωνία μας είναι Η σωστή οδός, όπως επίσης και να χαρακτηρίσουμε και να ειρωνευτουμε τον απέναντι μας, να " βγούμε" απο τα ρούχα μας ένα πράγμα... Κανένας δε σε υποχρεώνει να ενστερνιστεις απόψεις, το μπλογκ αυτό απευθύνεται σε ενήλικες που θεωρητικά μπορούν να κρίνουν τι θέλουν να ακολουθήσουν ή όχι... Και εγώ μεγάλωσα το μικρό μας με τον μπαμπά να παίζει "δεύτερο" ρόλο και ίσως κατα άλλους υπέρ προστατευτικά... Οχι μόνο δεν είναι "σκιαγμενο" και δεν παει σε κανενα αλλά δεν προλαβαίνω να το μαζεύω απο αγκαλιές... Μερικά πράγματα είναι και θέμα παιδιού όχι μόνο ανατροφης και καλό είναι μη μη κρίνουμε ετσι αυθαιρετα.
Κα Τίνα θα συμφωνήσω μαζί σας σε όλα. Σας ευχαριστώ για την κριτική σας στον τρόπο διαφωνίας μου.Θα προσπαθήσω να είμαι πιο ήπιος στις εκφράσεις μου, πιο κόσμιος, πιο ήρεμος, πιο πολιτισμένος ίσως, έχετε πολύ δίκαιο. Θα συμφωνήσω επίσης και στις επόμενες παραγράφους. Πιο πολύ όμως θα συμφωνήσω μαζί σας, στην τελευταία παράγραφο. Ναι, είναι και θέμα παιδιού και όχι μόνον ανατροφής. Πράγματι πολλά παιδιά με δυνατο χαρακτήρα, αντέδρασαν, επαναστάτησαν, φώναξαν, μάλωσαν, και "ελευθερώθηκαν", ξέφυγαν, διαμόρφωσαν την δική τους προσωπικότητα. Πολλά παιδιά όμως με λιγότερο δυνατο χαρακτήρα, χωρίς επανάσταση, με λίγες ή και καθολου φωνές και μαλώματα, δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν, να "ελευθερωθουν", να οικοδομήσουν δική τους προσωπικότητα? Ξέρεις πόσα? Πολλά, πάρα πολλά. Και βλέπουμε παράδειγμα, γυναίκες (και όχι κορίτσια πια) να ρωτάνε την μάνα τους και για το συμβόλαιο ...του κινητού τους!!! Και δεν υπερβάλλω. Σίγουρα ξέρεις και εσύ πολλές περιπτώσεις τέτοιες. Νέοι χωρίς προσωπικότητα να κρέμονται ακόμη από τους γονείς τους. Για αυτές τις περιπτώσεις λέμε ότι φταίνε οι γονείς με την υπερπροστασία τους και τις φοβίες τους, όλα τα χρόνια. Σας ευχαριστώ και σας εύχομαι "καλή Παναγία" για σήμερα, άγια η ημέρα που ξημερώνει.
ΜΑΝΟ & ΟΛΙΒΙΑ ΕΓΩ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΥΧΟΜΑΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΜΕ ΤΟΣΗ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΟΣΗ ΕΥΤΥΧΙΑ.. ΦΟΒΕΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ !!! ασε τον ""κυριο"" και την ""κυρια"" να λενε οτι θελουν! σας παω πολυ!!!!
Κα Ολίβια θα ακολουθήσω την συμβουλή σας. Σας ευχαριστώ και σας εύχομαι για σήμερα ¨Καλή Παναγία".
αναστασια συμφωνω μαζι σου αλλα δεν πιστευω οτι εχει να κανει με το αν δουλευουμε εκτος σπιτιου. προσωπικα οταν ρωταω τον αντρα μου κατι σχτικα με το παιδι το μονο που δεν θελω να ακουσω ειναι ο,τι νομιζεις. υποθετω ομως οτι το καθε ζευγαρι λειτουργει διαφορετικα με λιγα λογια αμα δεν ταιριαζαμε......κλπ κλπ. ευτυχως ο αντρας μου οχι μονο συμμετεχει αλλα ειναι δευτερη μανα οι διαφωνιες μεταξυ μας οσον αφορα το μεγαλωμα πολλες αλλα πιστευω οτι με τοσο διαλογο παντα κατικαλο βγαινει.
Ιωάννα κ τω θα συμφωνήσω μαζί σάλτο παιδί χρειάζεται κ τους 2 γονείς στη ζωή του μα πρωταρχικό ρόλο κ οι 2!σε καμία περίπτωση δε θα δεχόμουν να είχε το δεύτερο ρόλο ο άντρας μου στο μεγάλωμα της κόρης μας!κ θα ξενυχτησουμε ενναλαξ κ θα ταΐσουμε ενναλαξ κ όλα μαζί από κοινού θα τα κάνουμε!κ φυσικά θα μου πει κ από μόνος του τι καλτσακια θα βάλω στο παιδί χωρίς να τον ρωτήσω καν κ θΑ δεχτώ με ευχαρίστηση την άποψη του!όπως κ εκείνος θα δεχτεί τη δική μου ή τελοσπαντων θα υπάρξει συζήτηση απο το καλτσακι μέχρι κ το τι πρέπει να φάει κ πως θα το φάει!δεν είμαστε όλοι τέλειοι στο μεγάλωμα ο ένας πρέπει να συμπληρώνει το άλλον κ όχι ο ένας απλά ΠΡΕΠΕΙ να είναι "εκεί"!άλλο έχω αδυναμία στη μαμά ή στο μπαμπά κ άλλο η μαμά ή ο μπαμπάς αντίστοιχα έχει δεύτερο ρόλο στη ζωή μου!τελείως διαφορετικά πραγματα μεταξύ τους!
Και εγώ το έχω δει αυτό το "σύννεφο" αλλά ήταν μέσα η κόρη μου με τον μπαμπά της. Δημιουργήθηκε όταν ήταν εκείνη 3 μηνών και εγώ γύρισα στη δουλειά ενώ ο άντρας μου πήρε 9μηνη άδεια ανατροφής. Ήταν εκείνος που ήξερε να αναγνωρίζει τα διαφορετικά είδη κλάματος: πότε πεινάει, πότε διψάει, πότε πονάει, πότε βαριέται κτλ. Εγώ τον κοίταζα και περίμενα να μου πει τι συμβαίνει. Αν τελικά υπάρχει το μητρικό ένστικτο στα θηλαστικά τότε στη δική μας περίπτωση το είχε μόνο ο μπαμπάς της, η ανάσα της, η ζωή της.... Χαίρομαι πολύ που ο μπαμπάς της κόρης μου δεν έχει τη δική σας "σοφία". Χαίρομαι που αντιμετωπίζει το μεγάλωμα ενός παιδιού σαν 100% δική του ευθύνη αλλά και 100% δική μου.
Χμμμμμμ ναι ε? Δηλαδή όταν ας πούμε εγω αρρωστησα και νοσηλευτηκα ενα μηνα, α αντρας μου δεν θα έπρεπε να ξερει να τα παιδια μας κρυωνουν, ωστε να τους φορέσει καλτσακια, ή φορμακι. Δεν θα έπρεπε να γνωρίζει αν το απογευμα τρωνε φρουτο ή ψωμί με μέλι γιατι αυτα τα έκανα εγώ από "ένστικτο", κλπ κλπ. Ψιλοδιαφωνω ρε Μάνο, γενικά δεν ειμαι πολυ φαν του "αλάνθαστου" μητρικού ενστίκτου. Ας πουμε εγω δεν είμαι κρυουλιαρα, ο άντρας μου είναι, μπορει ΠΟΛΥ καλύτερα να καταλαβει ποτε κρυωνει η κρυουλιάρα επίσης κορη μας (ετων 10) και να μου πει "Δώσε μια ζακετα στο παιδί". Αυτό με τους διακριτους ρόλους και τα ένστικτα και τα η μαμα εμαθε το μωρο να ανοιγει το στοματακι και ο μπαμπας ειναι για να δινει μπιμπερό όταν η μαμα θελει να κοιμηθει μου κάνουν λίγο κάπως. Δεν ξερω εμείς είμαστε οι εξωγηινοι μάλλον. Δουλευαμε πάντα και οι δυο εκτός σπιτιου οποτε ξυπνάγαμε μερα παρα μερα για γαλα το βραδυ, ταϊζαμε-αλλαζαμε εναλλαξ (Οποτε και ο μπαμπας τα εμαθε να ανοιγουν το στομα, τα παρηγορησε από εφιάλτες και τους αλλαξε μουσκεμενες πάνες) και μοιραζομασταν εξισου τις "βεντούζες". Δεν ξερω αν θα ειχα την ιδια γνωμη αν δουλεύαμε και οι δυο από το σπίτι ή αν εγω δεν δουλευα καθόλου. Αλλα μπα, μαλλον την ίδια θα είχα, τι να πω πολλα σχολια που συμφωνουν και μονο εγω είμαι η...περίεργη
Όχι Κα Αναστασία δεν είστε εσείς η περίεργη. Και εγώ "τρελλάθηκα" όταν το διάβασα. Μια ιστορία με μια "υπερπροστατευτική μάνα" σ' όλο της το μεγαλείο!!! Αυτή μόνον και κανείς άλλος. Ποτέ δεν θα καταλάβει ούτε αυτή, ούτε ο σύζυγός της το πόσο κακό κάνουν στο παιδί τους. Το "πνίγουν" (όχι κυριολεκτικά φυσικά) και δεν το βλέπουν. Ο δε σύζυγος το σφιχταγκάλιασμα της μάνας, το βλέπει "σύνεφο". Τί να πούμε? Η υπερπροστασία έχει και άμεσα και μακροπρόθεσμα, πολύ άσχημα αποτελέσματα. Δες και την δική μου γνώμη στο σχόλιο μου.
μπραβο πραγματικα!!! ειναι πολυ σπουδαιο να ξεχωριζεις τους ρολους μεσα στην οικογενεια...αυτο σημαινει και μια αρμονικη οικογενεια χωρις κομπλεξ και διεκδικησεις! Τα παιδια εχουν αναγκη και τους δυο γονεις για να γινουν ολοκληρωμενα και οι δυο γονεις συμβαλλουν σε αυτο ο καθενας με τον δικο του ρολο!! Και επειδη ολοι αγαπαμε τα παιδια μας ειτε μαμαδες ειτε μπαμπαδες ενα εχω να προσθεσω....ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΤΗΜΑ ΚΑΝΝΕΝΟΣ!!!
συγχαρητηρια μανο!!εγω παντως συγκινηθηκα απο κειμενο σου!!!το οπτικοποιησα ολο και ειμαι πολυ χαρουμενη και τυχερη που το διαβασα!!!...πραγματικα η ολιβ ειναι πολυ τυχερη.....μακαρι να σου μοιαζε και ο δικος μου!!!εχει γνωμη για ολα!!!...
Μπράβο ολιβια είσαι πολυ τυχερή!!!
στην δικη μας 3αδα επικρατει πανικος οταν πρεπει να βαλουμε ορο ή να πιουμε συροπακι!ευτυχως τωρα τελευταια ο μπαμπας απλως βγαινει απο το δωματιο. . .ειναι που και γω εχω εκπαιδευτει πια! Οταν ομως κανουμε χαδακια και οι τρεις μαζι,το γελιο και η χαρα του μικρου σβηνει καθε αγχος και καθε εκνευρισμο. Δεν γεννηθηκαμε γονεις.θελουμε ομως και θα προσπαθησουμε να γινουμε σωστοι γονεις!εξαλου αυτο το συννεφο ειναι η δυναμη μας! ;)
Αγαπητε Μανο εσυ μπορει να χεις δικιο αλλα πολλοι μπαμπαδες δεν το αντιλαμβανονται σαν εσενα.θελουν να εχουν και γνωμη και να την εκφραζουν καιμαλιστα επιταχτικα.τωρα τι φταει δεν ξερω ακριβως αλλα πραγματικα ζηλευω την Ολιβια.Με την καλη εννοια!
Πάντα έλεγα οτι ο άντρας μου είναι πολύ καλός αλλά εσύ το έχεις ψάξει πολύ το θέμα.Πραγματικά δεν παιζεσαι....
ΕΙΣΑΙ ΘΕΟΣ ΤΥΧΕΡΑ ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΟΥ!!!!
Για άλλη μια φορά ο μπαμπάς Μάνος εξωτερικεύει με τόσο όμορφο και απλό τρόπο όλα όσα μπορεί να αισθάνεται ένας μπαμπάς, ή εστω αρκετοί μπαμπάδες! Απλούστατα πολλοί δεν το καταλαβαίνουν, δεν μπαίνουν καν στον κόπο να το εξηγήσουν, δεν τους αρέσει να έρχονται ως δεύτερη επιλογή, ευελπιστούν στο να είναι κάποια μέρα η πρώτη επιλογή. Δεν είναι διαγωνισμός, είναι το παιδί μας, και πρέπει να είμαστε εκεί! Σαν στήριγμα στον σύντροφο μας όταν το χρειάζεται, σαν οδηγός όταν το επιβάλλουν οι περιστάσεις! Είμαι από τις τυχερές! Νομίζω ότι ο συζυγός μου δεν έχει μπει στον κόπο να το αναλύσει γιατί απλά δεν χρειάστηκε! Κι αν κάποιες φορές στεναχωριέται κι αυτός όταν η κορούλα μας προτιμά την μαμά είναι περήφανος και λιώνει όταν του χαμογελά, τον φιλά ή τον χαϊδεύει! Είστε μπαμπάδες! Χαρείτε το!
ΤΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΣΟΥ...ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΤΟ ΕΧΕΙΣ ΦΙΛΟΣΟΦΗΣΕΙ...ΝΑ ΧΑΡΕΣΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ...
ο κόσμος χρειάζεται πολλούς μπαμπάδες σαν εσάς.....
Σας ευχαριστώ για το πολύ ωραίο κείμενο, γιατί αυτό ακριβώς ζω με τις 2 γυναίκες μου,την κόρη μου Πηνελόπη και την γυναίκα μου Μαρία!Σας ευχαριστώ για τα πολύ αληθινά συναισθήματα που μου μεταδώσατε και να ξέρετε ότι με κάνατε να κλαίω σαν μικρό παιδί από όλες αυτές τις όμορφες εικόνες!Είναι πολύ ωραίο να ζεις στη δική σου οικογένεια με υγεία και ευτυχία!
Έλιωσα ...:) Πάντα στα σύννεφα να είστε :)
ποσο σας ζηλευω....
Επιτέλους ένας αντρας που καταλαβαινει πια ειναι η θέση του απέναντι στο παιδι και στην γυναικα - μανα. Συγχαρητήρια - Μακάρι να ήταν και ο δικος μου ετσι.
Α ρε Μάνο, έχεις ένα τρόπο με την γραφή σου απίστευτο! Μου σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο λέμε! Το έστειλα και στον άνδρα μου που είναι στην δουλειά να το διαβάσει. Πιστεύω ότι τον αντιπροσωπεύει, όπως και όλους τους καλούς μπαμπάδες άλλωστε. Και να μην ξεχνάμε ότι η μαμά δεν θα μπορούσε ποτέ να τα βγάλει πέρα χωρίς τον μπαμπά να είναι "εκεί" για αυτήν και το παιδί...
Aχ ρε Ολιβιάκι...Αχ Μάνο... Πάλι με πήραν τα ζουμιά...κανένα άλλο σχόλιο...........!
Αγαπητέ Μάνο, σύζυγε και σύντροφε της μαμάς Ολίβιας και μπαμπάκα της Αθηνούλας, σου αφιερώνουμε με το γιο μου το Θοδωρή το βιβλίο "Ο μπαμπάς μου είναι..." από τις εκδόσεις Κόκκινο. Θα το απολαύσεις διαβάζοντάς το γιατί θα ανακαλύψεις ...κάποιες ιδιότητές σου!!! Θα θέλαμε όταν μπορέσεις να μας πεις αν σου άρεσε!!!!!!! Πολλούς εγκάρδιους χαιρετισμούς σε όλη τη οικογένεια!!!
ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΤΑ ΠΕΡΙΕΓΡΑΨΕΣ ΟΛΑ ΜΑΝΟ...ΠΙΣΤΕΥΩ ΕΙΣΑΙ ΠΟΛΥ ΤΡΥΦΕΡΟΣ Κ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ.ΑΦΗΝΕΙΣ ΧΩΡΟ ΣΤΙΣ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΕΣ ΣΟΥ ΟΤΑΝ ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ Η ΜΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ Κ ΣΕΒΕΣΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΤΟΥΣ.
Ποσο δικιο εχεις!!!!!!!!
Νομίζω ότι ο Μάνος μιλάει για τον χώρο που πρέπει να αφήνουν οι πατεράδες στις μανάδες στην ανατροφή του παιδιού και τα λέει πολύ "γλυκά και ρομαντικά" καθόσον ... καπάτσος. Το αν θα φάει "αχλάδι" ή "μήλο" και αν θα βάλει ζακέτα το απόγευμα δεν αφορά τους μπαμπάδες, καλό είναι να παίρνουν την εφημερίδα τους και να πανε παραπέρα, το αν η μαμά σπάει τα νεύρα στο μωρό για να φάει το φάκιν αχλάδι απαιτεί ένα σήκωμα του κεφαλιού από την εφημερίδα και μια ερώτηση: "μήπως το παιδί δεν πεινάει; μήπως να της έδινες άλλο φρούτο; μήπως να χαλάρωνες λίγο και να περιμένεις να σου ζητήσει φαγητό; για έλα δω μικρή, τι συμβαίνει, γιατί ταλαιπωρείς την μαμά; κλπ κλπ κλπ" περιμένω το επόμενο πόστ που θα μιλάει για τον χώρο που θα αφήνει η μαμά στον μπαμπά, αλλά νομίζω ότι το 'χει γράψει ήδη, αυτό με τον ταλαίπωρο μπαμπά με την μαμά, το μωρό και την πεθερά στην θάλασσα δεν ήταν; ;)
Εκείνο το post με την παραλία και τον "ταλαίπωρο" μπαμπά ήταν δικό μου, όχι του Μάνου! :)
Like!! Olivia... :) Προηγήθηκες ;)
να μου επιτρεψετε να διαφωνησωωωωωωωωωωωωωω το κειμενο ειναι ομορφο αλλα δημοσιογραφος εισαι το περιμενουμε αυτο :) αλλα διαφωνω εμενα ο αντρας μου ξερει την κορη μας ισως καλτερα και απο μενα τον εμπιστευομαι απολυτα και τον ρωταω οχι για την επιβεβαιωση αλλα για τη γνωμη του και συνηθως κανω αυτο που μου προτεινει η κορη μας εναι τρελαμενη μαιζ του και πολλες φορες προτιμαει και τη δικη του αγκαλια απο τη δικη μου ειναι σοτν ανθρωπο και ειναι και στο παιδι οι γονεις ειναι ομαδα αλλα διαφορετικη ομαδα η καθε οικογενεια ας μην κανουμε γενικευσεις
Άγγιξαν την ψυχή μου τα λόγια σου.δεν μπορώ να εκφράσω με λέξεις αυτο που νιώθω αυτή τη στιγμή δεν ξέρω γιατί.νιώθω τόσο πλήρεις ακούγοντας σε να μιλάς έτσι.θα το δωσω να το διαβάσει ο συζηγος το πρωί.ψάχνω να βρω λέξεις και δεν μπορώ.πρέπει να είστε εκπληκτική ομάδα!ναι ομάδα γιατί οι γονείς πρέπει πάνω απο όλα να είναι ομάδα!μπράβο σας!!!
me emas pali sumbainei to akrws antitheto.dustuxws emeis den exoume thn poluteleia na exoume to mpampaka mas sto spiti k oi meres twn diakopws htan oi monadikes meres pou ton eixame apo to prwi mexri to bradu.h mikroula mou blepei ton mpampa ths liges wres thn hmera logw ths douleias k etsi tou exei k mia idiaiterh adunamia me apotelesma stis diakopes na einai olh thn wra mazi gia na xortasei o enas ton allo na platsourizoun mazi sthn thalassa na paizoun diafora paixnidia mazi k na boltaroun sthn paralia... k pali mazi...nomizw oti to staraki mou(h kopoula mou)aisthanetai perissoterh asfaleia sto mpampa ths para se emena k as eimai molis 1 etous...auta ta liga k apo emena....
gelaw giati o dikos mou o antras an kamia fora ksipnisei h mikrh to vrady (9 mhnwn) arxizei: mipws einai vregmenh?mipws thelei nero? thn pipila thn exei? mipws peinaei?..mipws mipws mipws!!!!einai auto pou les...mou SPAEI TA NEVRA :)...vevaia autos to leei apo endiaferon alla epeidh ego ta exw kanei ola auta kai einai kai 4 h wra to prwi erxete o eknevrismos :)...shmera to meshmeri evala ton antra mou na thn koimisei kai auth soikonotan orthia kai fwnaze mama.logiko afou egw thn koimizw synexeia :)...ton peirakse ligo alla otan phga mesa eida oti den thn eixe valei oute thn pipila pws na koimithei to mwro :) opws les ki esi o Ο μπαμπάς είναι το πιο αγαπημενο παιγνίδι του μωρού. Η μαμά είναι η ανάσα του!!!!
μεγαλωσα σε μια οικογενεια που περασε πολλα και περνα ακομα, ο αντρας μου το ιδιο... οταν αποφασισαμε να μεινουμε για παντα μαζι, ορκιστηκαμε ο ενας στον αλλο οτι θα φτιαξουμε μια τελεια δικια μας οικογενεια... 13 χρονια μετα η παναγια (ΜΕΓΑΛΗ Η ΧΑΡΗ ΤΗΣ) μας εμπιστευτηκε την γλυκεια μας Μαρια! οι καταστασεις που ζουμε ειναι ακομα δυσκολες και εντονες, στην Μαρια θα λειψουν πολλα αγαθα απο αυτα της εποχης της, οχι ομως η αγαπη και η στηριξη των γονιων της.. αυτο δεν θα λειψει ποτε!! εδω ειναι και το κοινο μας σημειο.. Το εχω πει και θα το ξαναπω.. Η αθηνα ειναι απο τα πιο τυχερα παιδια που ξερω.. και οχι μην βιαστητε να με παρεξηγησετε.. ειναι τυχερη γιατι εχει εναν πατερα κατασταλαγμενο,<>, σοφο θα ελεγα και μια μητερα εξυπνη, υπερ..δραστηρια, κοινωνικη και αγαπητη, δοτικη σε ολους(και αυτους που ξερει και σε αυτους που δεν ξερει). πως λοιπον αυτο το παιδι να μην γινει ενας υπεροχος ανθρωπος μεγαλονωντας;; Ολιβια και Μανο δεν με ξερετε αλλα σας βεβαιω οτι αυτοι που με ξερουν θα ελεγαν οτι δεν χαριζω τα λογια μου ευκολα και ιδιαιτερως τα κοπλιμεντα.. λεω ομως παντα αυτο που αισθανομαι καλο ή κακο.. και η οικογενεια σου αγαπητε ΜΑΝΟ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΖΗΛΕΥΩ, ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΗ ΚΑΛΗ ΕΝΝΟΙΑ.... ΟΧΙ ΤΑ ΠΛΟΥΤΗ, ΟΧΙ ΤΑ ΑΓΑΘΑ ΑΛΛΑ ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΤΑΙΡΙΑΣΜΑ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΣΑΣ! κατι τετοιες φαμιλιες μας θυμιζουν αγαπες μεγαλες και ερωτες διασημους που εμειναν στην ιστορια... δεν σας ευχομαι τιποτα αλλο παρα υγεια αστειρευτη σε ολους σας γιατι ολα τα αλλα τα εχετε στην αγκαλια σας... υ.γ Μανο μην σταματησεις ποτε να γραφεις αυτα που νιωθεις γιατι τα λογια σου ειναι βαλσαμο σε καποιων τις ψυχες.. Ολιβια να χαιρεσαι τον αντρα σου! ευχομαι ολοι οι πατεραδες να ειναι καλα γιατι ειναι απολυτως σημαντικη στο μεγαλωμα των παιδιων μας και φυσικα απαραιτητοι και σε εμας τις μανουλες για χιλλιους δυο λογους!!!
Ωραια τα λέτε αλλα δεν θα συμφωνήσω απόλυτα..προσωπικα δεν πιστευω πως ο πατερας είναι το παιχνίδι και η μαμά η ανάσα...Σιγουρα η μητέρα έχει μια ιδιαίτερη σχέση με το παιδί αλλά θεωρω εξίσου σημαντικό και τον ρόλο του πατέρα..Προσωπικά δεν τα διαχωρίζω καθόλου.
Mάνο καταρχήν φαντάζομαι πως θα ήσουν άριστος στο μάθημα της έκθεσης,έτσι δεν είναι? Συγχαρητήρια! Συμφωνώ μαζί σου και κάπως έτσι λειτουργούμε κι εμείς, ως γονείς τριών παιδιών. Τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια της ζωής του κάθε παιδιού η μαμά του είναι Η ΜΑΜΑ ΤΟΥ, Η ΑΝΑΣΑ ΤΟΥ, Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΟΥ...και φυσικά ο μπαμπάς να είναι κοντά της και κοντά στο/α παιδί/ά τους...
Πραγματικά ότι σκεφτόμουν ....και δεν ήξερα να εκφράσω (πολλές φορές για να μην τσακωθω..) !! Εχεις φοβερή πένα...παει και τελειωσε ! και δεν φτανει μονο η πένα σου αλλα και πνευματικη διαυγεια ..Τι να πω ;; ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ...
Μάνο συγχαρητήρια! Εξαιρετικό κείμενο! Περιγράφεις επακριβώς και με τις σωστές δόσεις το ρόλο του πατέρα όπως αυτός ορίζεται από τη φύση και την επιστήμη μετέπειτα! Ο δικός μας μπαμπάς είναι ο φύλακας άγγελός μας! Βοηθά, κατανοεί, συμμερίζεται και βρίσκεται δίπλα μας, μαζί μας! Αποφασίζουμε μαζί αλλά ο μπεμπούλης εισπράτει ακόμη από τη μαμά τα περισσότερα γιατί αυτό χρειάζεται! Ο μπαμπάς μας όμως είναι εκεί για να στηρίξει τη μαμά και να την φροντίσει όπως κάθε μπαμπάς πρέπει να κάνει! Να χαίρεσαι τις γυναίκες της ζωής σου!!!
Xaxaxaxa!!!Είμαι πολύ σίγουρη ότι το συγκεκριμένο κείμενο θα το δώσουμε ΟΛΕΣ στους άντρες μας να το διαβάσουν!!!!Εγώ πάντως τον περιμένω πως και πως.
Θεωρώ ότι είσαι ό τέλειος Μπαμπάς* καί Σύντροφος-Σύζυγος ξέρω ότι είσαι καί καλός Φίλος δλδ ένας Υπέροχος Ανθρωπος γιαυτό σ΄αγαπάω! Ρένα Φατούρου
Πάρα πολυ ομορφο κειμενο! Το διαβαζα μαζι με τον αντρα μου , που πανω κατω ταιριαζει κ στη δικη μας περιπτωση , μονο που εκεινος δουλευει εκτος σπιτιου κ εγω εντος σπιτιου. Το μονο μας προβλημα ειναι οτι τα πεθερικα μου με κανουν ωρες κ φορες να νιωθω αχρηστη σαν μαμα επεμβαινοντας σχεδον συνεχεια στην ανατροφη του παιδιου μας αλλα ευτυχως ο αντρας μου τους το ξεκώβει σιγα σιγα και χαιρομαι που τον εχω διπλα μου κ με στηριζει σε οτι αποφασισω για το μωρακι μας!!!
"Σύντροφε πατέρα" Μάνο, Καλημέρα. Όταν μου έστειλε τον σύνδεσμο η γυναίκα (που είναι μέλος των "Μανάδων" κι αυτή...), το 1ο πράμα που τη ρώτησα είναι: Ο Μάνος "σολάρει" πάλι; και μου απαντά "ναι...διάβασε το"! Και μόνο ο τίτλος του, κάτι μου έκανε... "Για να βάλει τέτοιο τίτλο ο Μάνος" αναρωτήθηκα "σίγουρα έχει το λόγο του..." Φυσικά, το διάβασα -ομολογώ- με αμέριστη προσοχή... Και εκεί που γέλαγα -γιατί βρήκα κοινές πατρικές σκέψεις, εκεί νασου! το δάκρυ κορόμηλο... Γιατί, ένα κείμενο κερδίζει την αξία του ακόμη περισσότερο, όταν μπαίνει σε αυτό και ο παράγοντας "συναίσθημα"... Και πως αλλιώς, άπό τη στιγμή, που αναδύει αρώματα και χρώματα από τη συμβίωση με 2 γυναίκες (γιατί κι εγώ 2 τις έχω...), που διατηρούν άρρηκτους δεσμούς από την "εποχή του μπιζελιού"!! Θα συμφωνήσω ότι "ο πατέρας είναι το παιχνίδι του παιδιού", γιατί κι εμένα η Ίριδα-Φιλίππα, πιότερο σαν παιγνίδι με βλέπει... Να είναι ένα ενστικτώδες απόφθεγμα του παιδικού μυαλού ή απλά μια γονιδιακή επιρροή μέσα στα χρόνια; Δεν το'χω βρει, αλλά είμαι ευτυχισμένος -εξίσου- όταν μου αναλογεί ένα γλυκό φιλάκι στο μάγουλο ή μια στραβή ματιά ή ένα φαφούτικο χαμόγελο... Η διαφορά μπαμπά-μαμάς δεν θα γεφυρωθεί ποτέ, πιστεύω, αλλ' εντούτοις ο ρόλος ενός πατέρα, όσο μηδαμινός κι αν είναι, δεν παύει να είναι θεμελιώδης κι αυτό τον κάνει περήφανο... Πάντως, είναι πολύ γλυκό να είσαι πατέρας-μπαμπάς και όσοι έχουν επωμιστεί αυτό το ρόλο συνειδητά, πιστεύω, δεν θα τον άλλαζαν με τίποτα! Ακόμα κι αν, λοιπόν, βρισκόμαστε στη "σκιά του σύννεφου" προσδίδουμε τη "δική μας λάμψη" σε αυτή τη γλυκιά συμβίωση, που λέγεται οικογένεια... Να μας ζήσουν οι γυναικάρες μας, Μάνο μου... Καλημέρα σε όλους...
πολυ ωραιο κειμενο η φραση "Ο μπαμπάς είναι το πιο αγαπημενο παιγνίδι του μωρού.Η μαμά είναι η ανάσα του" ειναι απο τα πιο ωραια που εχω ακουσει...συγχαρητηρια!!!!!
Συγχαρητήρια Μάνο!!!περα για πέρα αληθές το κείμενο!Μακάρι και ο δικός μας μπαμπάς να είχε συνειτοποιήσει τόσο ξεκάθαρα το ρόλο του......
καλημερα Μανο.ακομα ενα υπεροχο κειμενο.ακριβως αυτο το προβλημα αντιμετωπισα χτες με τον αντρα μου.αποφασισε το πρωινο προγραμμα της μικρης χωρις να λαβει καθολου υπ'οψιν την δικη μου γνωμη.ειμαστε διακοπες και η μικρη επρεπε να φαει την φρουτοκρεμα της. αυτος με "εγραψε" κανονικα και αφησε την μητερα του να την βγαλει βολτα χωρις να φαει ενω εγω επεμενα για το αντιθετο.θυμωσα ΠΑΡΑ πολυ......
Aaaax ti orea pou ta les!! Na sou stilo ton antra mou na tou kaneis ena seminariaki????? Kalos kai xrysos einai den leo... alla ta zouzounia mou ksero na ta xiristo kalitera ego. Niotho pote prepei na ntithoun kalitera, na fane perissotero , pote na paro tilefono to giatro. o antroulis mou osi ora vriskete sto spiti arxizei "ntyse to moro", "dostou na faei ligo akoma", "pare to giatro tilefono" Na voithisei thelei o xristianos alla merikes fores me kanei na niotho pantelos axristi kai oti den ksero na megalono ta zouzounia mou. Mallon den mporei na siniditopoiisei poso fovero einai to mitriko enstikto... alla ti na kanoume einai o baboulakos mas kai ton latrevoume kai oi treis!