Φυλακή
Πριν γνωρίσω την Ολιβ, που είναι η τελευταία μου, η τελειωτική και τέλεια αγάπη και έρωτάς μου, είχα γνωρίσει κι άλλους έρωτες. Μικρούς, μεγάλους, περαστικούς, αμοιβαίους, μονοσήμαντους… Ολες αυτές τις σχέσεις μου τις θυμάμαι με τρυφεράδα.
Ολες πλην μιας.
Γιατί;
Επειδή κάθε φορά που την άκουγα να έρχεται ή μου τηλεφωνούσε βαριόμουνα απίστευτα πολύ.
Την έλεγαν Μαρίνα, ήταν όμορφη, αλλά όχι σέξι και αυτά που έλεγε ήταν προφανή.
Εμεινα μαζί της 2 χρόνια.
Βασικά η κοπέλα δεν μου έκανε κάτι κάκο.
Ούτε κάτι καλό.
Δεν μου έκανε τίποτα.
Ούτε καλό ούτε κακό.
Όμως όταν είμασταν μαζί, πνιγόμουν.
Πήγαινε κάπου και δεν ενδιαφερόμουν να μάθω πού θα πάει.
Πεινούσε και δεν έτρεχα να μαγειρέψω.
Ανησυχούσε και δεν ανησυχούσα που ανησυχούσε.
Αργούσε και κοιμόμουν.
Αν μου’χε κάνει κάτι;
Όχι! Απλώς δεν με ένοιαζε ακόμα και αν μου’χε κάνει.
Κάποτε ειχαν πει στον ποιητή Χριστιανόπουλο ότι ο Ελύτης τον αγαπούσε πολύ.
Η απάντηση του ήταν κάτι από ξυνισμένη φατσα.
– Μα δάσκαλε, εκείνος σας αγαπούσε… επέμενε ο δημοσιογράφος.
– Και ποιος σας είπε ότι είναι υποχρεωτικό επειδή σ’ αγαπάνε να αγαπάς και σύ; Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται υποχρεωτικά αμοιβαία.
Όταν χωρίσαμε ένιωσα τρομερή ανακούφιση. Αργότερα παντρεύτηκε κάποιον. Τον συνάντησα τυχαία στον δρόμο. Δεν μπορείτε να φαντασθείτε πόσο τον συμπάθησα… που δεν ήμουν αυτός.
Διάβασα την ιστορία της μαμάς Χ. με τίτλο «Βοήθεια πνίγομαι»
Πολλοί άνθρωποι φοβούνται τη μοναξιά.
Η μεγαλύτερη απειλή για μεγάλο αριθμό ατόμων είναι: «Θα φύγω και θα σε αφήσω μόνο/η!»
Εχω δει ανθρωπους να πέφτουν στα γόνατα για να μη μείνουν μόνοι. Ακόμα και αυτούς που οι αναμνήσεις στην ενδεχόμενη (επερχόμενη) μοναξιά θα τους ανατρίχιαζαν.
Εκ πείρας σας λέω ότι χίλιες φορές μόνος για 100 χρόνια σε ένα ανήλιο δωμάτιο, πάρα 5 χρόνια παρέα με κάποια –που δεν θέλω- σε έναν ηλιόλουστο διαμέρισμα.
Ποτε μα ποτέ δεν άκουσα την Ολιβ να βάζει το κλειδί στην πόρτα και το πίσω μέρος του μυαλού μου να σκέφτηκε: «Φτού! Ήρθε!»
Ποτέ μα ποτέ δεν με ακούμπησε και ο εγκέφαλος μου έστω και στιγμιαία να ούρλιαξε: «ΜΗΗΗΗΗ!»
Ποτέ μα ποτέ δεν μου παραπονέθηκε ότι έχει πονοκέφαλο και να μην ένιωσα πονοκέφαλο.
Ποτέ μα ποτέ δεν μου είπε: «Πεινάω» και να μην άνοιξα το ψυγείο (ή έστω τη λίστα με τα delivery).
Γι’ αυτό κάναμε παιδί μαζί και κάθε φορά που με φωνάζει (έχοντας την Αθηνά μας αγκαλιά) «μπαμπά!», τρέχω να γίνουμε 3, ο,τι και να κάνω…
Η ζωή δεν έχει πάντα απλούς κανόνες.
Εχει και περίεργους.
Καλύτερα να είστε με κάποιον που σας βασανίζει, αλλά τον θέλετε, παρα με κάποιον που σας λατρεύει και δεν τον θέλετε.
Η ζωή είναι ένα παράθυρο με θέα.
Τι νόημα έχει να είναι κλειστα τα πατζούρια;
Μάνος
[divider]
Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.
Είναι δημοσιογράφος.
Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr
Μια ζωη επαιρνα, χωρις να δινω. Πηρα πολλη αγαπη απο τις σχεσεις μου. Τοση πολλη που την βαριομουν. Και εφευγα. Ωσπου γνωρισα εναν ανθρωπο που με ξεζουμισε αλλα ημουν ευτυχισμενη γιατι επιτελους ενιωθα κ εγω. Εδινα με ολη μου την ψυχη. Κουραστηκα ομως κ εφυγα. Γιατι οπως πολυ ωραια ειχα διαβασει, ερωτας χωρις ανταποκριση, δεν ειναι ερωτας αλλα εμμονη. Και μετα γνωρισα τον αντρα μου. Οπου εδινα εγω, αλλα ταυτοχρονα επαιρνα. Που δε βασανιζα κ δεν βασανιζομουν. Ε τι να πω, αυτος ειναι ΕΡΩΤΑΣ! Παρολα αυτα χαιρομαι που περασα απο ολα τα σταδια. Και πιο πολυ ευχαριστω την τελευταια μου σχεση πριν παντρευτω. Γιατι αν δεν ειχα ταλαιπωρηθει ποτε κ εγω, δε θα εκτιμουσα αυτο που μου ηρθε αργοτερα. Τον αντρα μου.
Ειναι σκληρο για εκεινον που τον νιωθουν "παρενθετο", το ποιο δικαιο ειναι να φευγει χωρις επιστροφη.
Mάνο, με κούφανες με το "Καλύτερα να είστε με κάποιον που σας βασανίζει, αλλά τον θέλετε, παρα με κάποιον που σας λατρεύει και δεν τον θέλετε." Το διάβασα στο fcb σαν απόσπασμα του κειμένου χωρίς να ξέρω ποιος το έχει γράψει και αμέσως σκέφτομαι νεαρή κοπέλα παντρεμένη με ένα πολύ καλό παιδί που το βαριέται και λέει αυτό το πράγμα. Και είμαι έτοιμη να διαβάσω την ιστορία και βλέπω Μάνος. Την είχα ξαναδιαβάσει, αλλά δε θυμόμουν καθόλου αυτή την πρόταση. Και τα δύο είναι εξίσου χάλια. Έχω βρεθεί και στα δύο και δεν μπορώ να διαχωρίσω ποιο είναι χειρότερο. Το πρώτο σου φαίνεται καλό αλλά σκέψου ότι κάποια στιγμή θα βαρεθείς να σε βασανίζει ο άλλος και αυτό το "τον θέλεις" όλο και θα ξεθυμαίνει. Μην τα λες αυτά ποτέ, γιατί κάτι τέτοια πιστεύουν κάτι ερωτευμένες ρομαντικές ψυχές και δεν αντιλαμβάνονται την παγίδα. Ο έρωτας είναι πολύ ωραίο πράγμα αν είσαι τυχερός και πέσεις σε καλό άνθρωπο. Επειδή, όμως, τα φαινόμενα πολλές φορές απατούν καλύτερη η λίγη λογική από τον απόλυτο έρωτα. Υπάρχουν και αυτοί που άλλα λένε & κάνουν πριν και άλλα μετά. Και το "σε βασανίζει" δεν έχει ποτέ καλή κατάληξη. Όποιος στέκει καλά συναισθηματικά και ψυχολογικά δεν έχει ανάγκη να βασανίσει τον άλλον στο ελάχιστο. Δεν μπορεί καν να το κάνει γιατί η πρώτη του σκέψη είναι τι επίπτωση έχει η κάθε του πράξη στον άλλον. Τέτοιους άντρες να ψάχνεται κι αφήστε τα πολλά ρομάντζα. Να σου πω το δικό μου να μείνεις με το στόμα ανοιχτό. Το απόλυτο love story. Κατάληξη? Δεν ξέρω ακόμη, αλλά προς το κακή το βλέπω.
poli omorfo ke alithino :-)
Πολύ ωραίο και ειλικρινές κείμενο. Βρίσκω πολλά κοινά στη σχέση που βιώνω. Και οι δυο μας λεμε οτι αγαπάμε ο ένας τον άλλο αλλά συνέχεια τσακωνόμαστε και νευριάζει ο ένας τον άλλο.Επισης εχουμε ξενερώσει και οι δύο και περισσότερο εκείνος.Ομως δεν χωρίζουμε.Εγώ παρακάλεσα να μεινει, το έκανε απο αγαπη λεει κ οχι απο λύπηση αλλά βλέπω οτι εχουμε πέσει και οι δύο. Μέσα απ το κείμενο διαπιστώνω οτι δεν τον απασχολεί που ειμαι, ποτέ δεν τηλ να δει αν είμαι καλά, συναντιόμαστε σπίτι και δεν δείχνει καμία χαρά, αντίθετα περιμένει εμένα να δει αν κανω χαρές και τον φιλήσω. Ολο εμενε περιμένει να δει λεει κ ανάλογα θα πράξει. Ειμαι μπερδεμένη και δεν ξέρω που να μιλησω. Και η δημοσιοποίηση έστω και πίσω από ένα ψευδώνυμο με αγχώνει κάπως. Αν υπήρχε τροπος καπου να απευθυνθώ θα θελα τη βοήθειά σας.