Τα παιδιά μας είναι δική μας υπόθεση
Πήρα κι εγώ την απόφαση να σας γράψω μετά από τόσο καιρό που σας διαβάζω όλες και όλους, ώστε να συμπληρώσω και την δική μου γνώμη στη λίστα της μητρότητας.
Είμαι η Σοφία, 36 χρονών και έχω δύο αγγελούδια, 4 χρονών και 9μηνών. Έχω επίσης και τον φύλακα άγγελο μου που δεν είναι άλλος από τον άντρα μου.
Θεωρώ πως είμαστε μία ευτυχισμένη οικογένεια με όλα τα θετικά και αρνητικά που μπορούν να υπάρχουν σε ένα νέο ζευγάρι με δύσκολες δουλειές (εγώ μηχανικός, ο άντρας μου βάρδιες σε σώματα ασφαλείας), οικονομικά ανοίγματα, πεθερικά, μαμά, πολύ λίγη βοήθεια στην καθημερινότητα κ.α. γνωστά!!. Είμαστε όμως πολύ καλά, παίζουμε όλοι μαζί γελάμε, πάμε βόλτες, ψωνίζουμε παρέα και γενικά κάνουμε πάρα μα πάρα πολλά πράγματα και οι 4. Όταν δεν δουλεύουμε είμαστε με τα παιδιά χωρίς αυτό όμως να μας περιορίζει. Θα βγούμε έξω και σαν ζευγάρι, θα βγούμε και μεμονωμένα και με τα παιδιά.
Τα παιδιά ήρθαν πολύ συνειδητά στη ζωή μας, με πολύ καλές εγκυμοσύνες, εύκολους φυσιολογικούς τοκετούς και δύσκολους θηλασμούς! Δεν πελαγώσαμε ποτέ, όχι γιατί δεν κουραστήκαμε, δεν κλάψαμε, δεν αγχωθήκαμε, δεν ξενυχτήσαμε αλλά γιατί όλα αυτά όταν γινόταν τα αντιμετωπίζαμε με ψυχραιμία, θεωρώντας πως ναι!! όλο αυτό το χάος είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό και αναμενόμενο όταν αποκτάς παιδιά. Πρέπει να το ζήσεις για να γίνεις γονιός αλλιώς είσαι νταντά. Αν δεν φτάσουν όλες οι λειτουργίες του οργανισμού στο κόκκινο, αν δεν ξεπεράσεις τα όρια που νόμιζες πως έχεις, αν δεν ξεχάσεις αρκετές συνήθειες σου δεν θα καταλάβεις ποτέ πως είναι να μεγαλώνεις παιδιά.
Αυτή η λογική απλοποίησης λοιπόν, μας βοήθησε να φτάσουμε εδώ που είμαστε χωρίς ίχνος αποθημένων για πράγματα που δεν κάναμε.
Την πρώτη φορά όμως, που γίναμε γονείς πέσαμε τις πρώτες 30μέρες στην παγίδα των «συμβουλατόρων» (μαμά, πεθερά, συνεφάδα, φίλοι κλπ) και κάναμε το παιδάκι μας πειραματόζωο στο φαγητό, τον ύπνο, τη βόλτα (19 ημερών πήγε βόλτα).
Δυστυχώς ήταν λάθος μας, ευτυχώς το καταλάβαμε νωρίς. Εκεί είναι που είπαμε πως δεν είμαστε χαζοί, έχουμε κρίση και κριτική να δούμε το σωστό και το λάθος, έχουμε παιδίατρο για τις απορίες μας, έχουμε ένστικτο (εγώ δηλ) για να καταλάβω το μωρό μου και τελικά ας κάνουμε αυτό που εμείς οι γονείς θεωρούμε σωστό και όχι ο περίγυρος. Αποτέλεσμα? Το παιδάκι μας ( και τώρα και το μικρό ζουζούνι μας) ισσοροπημένα και εμείς εγωιστές και ξεροκέφαλοι γονείς!!!
Σας παραθέτω λοιπόν μερικά «λάθη μας» για να δείτε για τι μιλάω:
Όταν έπεσε το παιδί μου και χτύπησε το πήρε η πεθερά μου αγκαλιά πριν από εμένα και αυτό δεν την ήθελε (λογικό!) και τσίριζε και όταν της το πήρα της στέρησα το εγγόνι.
Όταν το παιδί μου ανοίγει τα ντουλάπια της μαμάς μου γιατί έχει πάντα σοκολάτες κ.α. και εγώ δεν τα επιτρέπω συχνά, είμαι άκαρδη γιατί το αφήνω να κλαίει.
Όταν απαγόρευσα τον πεθερό μου να βάζει το παιδί στην θέση του συνοδηγού και μάλιστα χωρίς ζώνη ήμουν υπερβολική
Όταν αντιληφθήκαμε με τον άντρα μου πως τα πεθερικά μου μαθαίνανε στο πρώτο παιδάκι μας να γράφει τα Ο-Α-Ε-Η !!!! στα 2,5!!!! και τους είπαμε να μην το ξανακάνουν μας είπαν πως δεν ξέρουμε να εκτιμούμε την βοήθεια τους.
Όταν το μικρό ζουζούνι μας έκλαιγε μετά το μπάνιο (σύνηθες τους πρώτους μήνες σε πολλά μωρά) και εγώ ψύχραιμα το έντυνα και του τραγουδούσα παράλληλα, μου είπαν «καλά δεν το λυπάσαι καθόλου, αφού κλαίει τόσο μην το κάνεις μπάνιο, είσαι υπερβολική με την καθαριότητα, εγώ φεύγω και δεν ξανάρχομαι στην ώρα του μπάνιου γιατί σπαράζει η ψυχή μου»!!! Ενώ εγώ που είμαι μάνα χαίρομαι που κλαίει το παιδί μου.!
Όταν ο μεγάλος μου έμαθε στον παιδικό σταθμό την «τέχνη» του ξύλου και εμείς με την συζήτηση και τη στέρηση αγαπημένων παιχνιδιών και δραστηριοτήτων κάθε φορά που το έκανε, ήμασταν αυστηροί γονείς και δύναμαι πολύ σημασία σε ένα σύνηθες γεγονός της παιδικής ηλικίας. Όχι αγαπητοί μου, το ξύλο για μας είναι απολύτως κατακριτέο και ευτυχώς το κατάλαβε και το αγοράκι μου.
Για να μην σας κουράζω όμως, θέλω να πω πως δικαιωθήκαμε με τον άνδρα μου από τον χαρακτήρα των παιδίων μας. Είναι δύο αγγελούδια, γελαστά, κοινωνικά, με δικό τους χαρακτήρα τον οποίο σεβόμαστε.
Μην κάνετε το λάθος να υποτιμήσετε τη γονική σας ικανότητα, εσείς ξέρετε το παιδί σας όχι οι τρίτοι. Φυσικά όλοι οι γονείς θα ανταλλάξουμε γνώμες, αλλά δεν μπορούμε να υιοθετούμε τις απόψεις τρίτων απλά γιατί είναι πιο έμπειροι, πιο ειδικοί πιο «αρμόδιοι». Πιο αρμόδιος από τη μαμά και τον μπαμπά δεν υπάρχει!!!!
Οι γονείς είμαστε υπεύθυνοι για την καλή και κακή συμπεριφορά των παιδιων, ούτε η γιαγιά, ούτε το σχολείο ούτε κανείς άλλος. Αν τα παιδιά έχουν γερές βάσεις από την οικογένεια θα μπορούν να αντιστέκονται στους πειρασμούς ή να επηρεάζονται από συμπεριφορές τρίτων τόσο- όσο με δική μας παρέμβαση να ξεπερνιέται.
Δεν διεκδικώ τα εύσημα της τέλειας μαμάς γιατί δεν υπάρχει, θέλω να σας πω μόνο να έχετε εμπιστοσύνη στον εαυτό σας όλες οι μαμάδες και οι μπαμπάδες, να σέβεστε τα παιδάκια σας γιατί πάνω από όλα είναι ανθρώπινες οντότητες όπως και εσείς με ανάγκες και δικαιώματα. Θέλει δύναμη και συνέπεια η ανατροφή ενός παιδιού και να θυμάστε πως όταν οι γονείς είναι καλά είναι και τα παιδιά μας.
Όσο για το κείμενο της Ολίβιας για το πότε και αν πρέπει να γίνεις γονιός εγώ θα σας πω το εξής απλό: Κάναμε τα παιδάκια μας την στιγμή που καταλάβαμε πως μας λείπει κάτι μεγάλο και απροσδιόριστο από τη ζωή μας. Και αυτό ήταν τα αγγελούδια μας.
Αγαπώ βαθιά τους τρεις άνδρες της ζωής μου και δεν αλλάζω με τίποτα όλο αυτό που ζω όση κούραση και να έχω.
Να είστε καλά, σας ευχαριστώ.
μαμά Σοφία
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
"Όταν απαγόρευσα τον πεθερό μου να βάζει το παιδί στην θέση του συνοδηγού και μάλιστα χωρίς ζώνη ήμουν υπερβολική" Για να καταλαβώ, μάλωσες ή δεν μάλωσες τον πεθερό σου που έβαλε το παιδι σου στην θέση του συνοδηγού χωρίς ζώνη? Έτσι όπως το γράφεις καταλαβαίνω ότι τον μάλωσες κ νομίζω ότι πολύ καλά έκανες κ ας ήσουν υπερβολική! 1ον είναι επικύνδινο, πολύ επικύνδινο για ένα παιδί να κάθεται κ μάλιστα χωρίς ζώνη στην θέση του συνοδηγού, 2ον κάποιες φορές πρέπει να είμαστε υπερβολικοί, χωρίς όμως να είμαστε αγενείς, για να μπορέσουν κάποιοι άλλοι να καταλάβουν κάποια πολύ βασικά πράγματα, όπως π.χ. "Όχι μικρά παιδιά στην μποστινή θέση του αυτοκινήτου", "Πάντα βάζουμε την ζώνη ασφαλείας στα παιδιά, όπου κ αν κάθονται". Μην μετανοιώνεις για την στάση σου αυτή. Μόνο αν του μίλησες του ανθρώπου πολύ άσχημα. Κατατάλλα καλά έκανες.
Νέλη μου ναι τον επέπληξα θα σου έλεγα, με πάρα πολύ ήπιο τρόπο γιατί δεν σηκώνει και εύκολα την παρατήρηση και το "υπερβολική" μου το είπε πιο πολύ γιατί θα τον πήγαινε βόλτα τριγύρω από την περιοχή που μένουμε και δεν "θα έβγαινε σε μεγάλο δρόμο" για να "ανησυχήσω τόσο" όπως μου είπε επί λέξη!!! Ωστόσο δεν το κατάλαβε και συνέχισε να το κάνει και τις λίγες φορές που τύχαινε να πηγαίνει τον μικρό στον παιδικό (1χλμ από το σπίτι μας και σε μεγάλο δρόμο), τον μάλωσε και άντρας μου και μάλιστα άκομψα, νευρίασε και με αυτόν, σταμάτησε να το κάνει και μια μέρα που δεν προλάβαινα να πάρω το παιδί από το σχολείο γιατί κοιμόταν το μωρό και του είπα να τον πάρει εκείνος είδα τον Νικολή μου που λες να έρχεται με τον παππού αγκαλίτσα στο ΜΗΧΑΝΑΚΙ του!!! Ε! η αντίδραση μου ήταν η εξής: "Σε ευχαριστώ που έφερες το παιδί" ΄και το πήρα μέσα χωρίς να πω απολύτως τίποτα γιατί δεν είχε και νόημα από ότι κατάλαβα, αφού εν τέλει έκανε του κεφαλιού του. Εκ τότε "προτίμησα" να ταλαιπωρώ το μωρό και όταν ο άντρας μου είχε υπηρεσίες, πήγαινα και τον έπαιρνα εγώ μαζί με το μωρό φυσικά. Δεν μπήκα σε λεπτομέρειες στο κείμενο μου για να μην σας κουράζω. Όταν ο άλλος δεν καταλαβαίνει τίποτα μα τίποτα απλά σταματάς να ασχολησε μαζί του και να του ζητάς το οτιδήποτε!!! Τα κάνουμε όλα μόνοι μας με τον άνδρα μου ( με όποιο τίμημα προκύπτει) και ησύχασε το κεφαλάκι μας. Αν είμαι υπερβολική ή όχι δεν με αφορά ειλικρινά, τα παιδάκια μας να είναι καλά και τίποτε άλλο.
Σοφία μου μπράβο σας που δεν αφήνετε γονείς και πεθερικά να σας επηρεάζουν. Οι γονείς θέτουν τους κανόνες και οι υπόλοιποι αν θέλουν να βοηθήσουν τους ακολουθούν. δεν κατάλαβα τι σημαίνει το Ο-Α-Ε-Η... ίσως είμαι πολύ κουρασμένη αλλά δεν το κατάλαβα...
Tatina μου, του μαθαίνανε να γράφει τα φωνήεντα Ο-Α-Ε-Η 2,5 χρονών γιατί ήταν λέει πολύ φιλομαθής!!!! Είχα παιδί τον Αϊνστάιν και δεν το ήξερα?
Καλά αυτό δεν είναι και τόσο τραγικό (σε σχέση με τα υπόλοιπα δηλαδή) αλλά σε καταλαβαίνω ότι τα έχεις πάρει άσχημα με την γενικότερη συμπεριφορά των πεθερικών και του σογιου και δίκιο έχεις. Συνέχισε να κρατάς εσύ με τον άντρα σου και ινία και θα πάνε όλα καλα. Κάποιοι δεν μπορούν να αλλάξουν ότι και να κάνουμε....
Μαμά Σοφία υποκλίνομαι!! 'Εχω βαρεθεί να απολογούμαι που δεν θέλω να αποχωρίζομαι το παιδί μου..που θέλω να διασκεδάζουμε μαζί,στα ψώνια μαζί κλπ κλπ με κοιτάνε λες κ είμαι άλιεν επειδή προτιμώ να κάτσω μαζί της να παίξουμε,να φάμε πίτσα μαζί με τον μπαμπά στην τιβί,απ'το να πάω στα μπαράκια για ποτό.Τα ήπια τα ποτά μου,πάνω απο δεκαετία,εσείς τι στο καλό θέλετε??Εγώ σας κρίνω που το παρκάρετε το παιδί σας στις γιαγιάδες και είστε στον καφέ τρεις την ώρα????
χαχα τι συμπτωση που διαβαζω το κειμενο σου τωρα!Δεν θα μπω σε λεπτομερειες,απλη αναφορα περιστατικου σημερα το απογευμα.Οι παππους-γιαγια προ 3 εβδομαδων περιπου φροντισαν να ενημερωσουν την 3χρονη κορη μου για την εγχειρηση στο εντερο κ την παρα φυση εδρα που εχει ο παππους της εδω κ 20 χρονια!!!Σημερα το απογευμα λοιπον οταν ξαναρωτησε τον παππου για την εγχειρηση-εχει σοκαριστει το παιδι-σηκωνει την μπλουζα του,της δειχνει μια τομη απο το στηθος μεχρι την κοιλια χαμηλα κ η γιαγια συμπληρωνει απο διπλα:ειδες;του κοψανε του παππου την κοιλια κ του την ξαναραψανε!Δεν πιστευα στα αυτια μου,ενιωσα σφιξιμο στην καρδια βλεποντας την τομη κ ακουγοντας αυτα τα λογια...κ της λεω"καλε τι ειναι αυτα που λες στο παιδι???" αυτα ειναι μεδα στη ζωη,απαντησε ο παππους,κ πρεπει να τα μαθει!Να τα μαθει στα 13 του λεω,οχι στα 3!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Θυμωσαν κ εφυγαν...
Προσπαθώ εδώ και ώρα να γράψω ένα κείμενο που να δείχνει πόσο συμφωνώ μαζί σου. Θεωρώ αδιανόητο (κάποιοι θα με πουν απόλυτη) να ακούω γονείς με μωρά παιδιά να λένε ότι εμείς δεν πάμε διακοπές γιατί το μωρό είναι μωρό ή δεν κάνω εκείνο γιατί έχω το μωρό. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω σε τι δυσκολεύει ένα μωρό τις μετακινήσεις ή την βόλτα μας. Ο μεγάλος μου πήγε διακοπές μαζί μας σε ξενοδοχείο σε ηλικία 3 μηνών και βγήκε την πρώτη του βόλτα σε ηλικία 10 ημερών (το ίδιο και η μικρή μου). Κάνουμε τα πάντα μαζί (και οι 4) σουπερμάρκετ, ψώνια, δουλειές (πρόσφατα βάψαμε το δωμάτιό τους όλοι μαζί και το καταευχαριστήθηκαν), μαγείρεμα. Για μένα η φράση που λέει "δεν θέλει κόπο αλλά τρόπο ισχύει". Δεν είμαστε οι τέλειοι γονείς, και εμείς έχουμε φτάσει και εμείς κατά καιρούς στα όριά μας, αλλά συνεχίζουμε καθημερινά να "θωρακίζουμε" όσο το δυνατόν καλύτερα τα παιδιά μας.
Αναρωτιέμαι αν έχεις μετακινήσει ποτέ βρέφος ή νήπιο με το λεωφορείο του ΚΤΕΛ σε μια διαδρομή μεγαλύτερη των 4 ωρών (τόσες ώρες χρειάζονται για να φτάσω στο πατρικό μου) ή με το πλοίο της γραμμής σε μια διαδρομή μεγαλύτερη των 12 ωρών (τόσες ώρες χρειάζονται για να φτάσω στον τόπο εργασίας του συζύγου μου) για να διερωτάσαι μάλλον αφελώς "σε τι δυσκολεύει ένα μωρό τις μετακινήσεις μας;". Το δίκτυο των δημοσίων συγκοινωνιών στον τόπο μας είναι παντελώς ανέτοιμο να φιλοξενήσεις ένα μικρό παιδάκι και κυρίως να εγγυήθεί το ασφαλές ταξίδι του.
Σωστή! Φυσικά και δεν πρέπει να κλειστούμε σπίτι μας, γιατί έχουμε μωρά, αλλά πώς να το κάνουμε; Κάποια πράγματα είναι δύσκολα!
Σοφία, συμφωνώ Α-ΠΟ-ΛΥ-ΤΑ!!!! Keep walking!