Eίναι «ψηφιακή ηρωίνη»: πώς οι οθόνες μεταμορφώνουν τα παιδιά μας σε ψυχωτικούς τοξικομανείς
Η Σούζαν αγόρασε στον 6χρονο γιο της ένα iPad όταν πήγαινε πρώτη Δημοτικού. «Σκέφτηκα «Γιατί να μην δοκιμάσει;», μου είπε κατά τη διάρκεια μια συνεδρίας μας. Το σχολείο του Τζον είχε αρχίσει να χρησιμοποιεί τις συσκευές με όλο και μικρότερες τάξεις, ο δάσκαλος τεχνολογίας παραληρπύσε για τα εκπαιδευτικά τους ωφέλη, οπότε η Σούζαν θέλησε να κάνει ότι ήταν καλύτερο για το ξανθό της αγοράκι που λάτρευε να διαβάζει και να παίζει μπέιζμπολ.
Αρχικα άφηνε τον Τζον να παίζει διάφορα εκπαιδευτικά παιχνίδια στο iPad του. Ωσπου ο μικρος ανακάλυψε το Minecraft, το οποιο ο δάσκαλος τεχνολογιας χαρακτηρισε «ηλεκτρονικο Lego». Θυμόταν πόσο λάτρευε η ίδια ως παιδι να χτιζει και να παιζει με τα τουβλάκια της, οποτε άφησε το γιο της να παίζει Minecraft το απόγευμα.
Στην αρχή η Σούζαν ήταν αρκετά ευχαριστημένη. Ο Τζον έμοιαζε να απασχολείται με δημιουργικό παιχνίδι καθώς εξερευνούσε τον κόσμο του παιχνιδιού. Παρατηρησε μεν οτι το παιχνιδι δεν ηταν ακριβώς όπως τα Lego που θυμοταν -στα παιδικα της χρόνια δεν χρειαζοταν να… σκοτώσει ζώα και να βρει σπάνια στοιχεία για να επιβιώσει και να πάει στο επόμενο επιπεδο. Αλλά ο Τζον έμοιαζε να χαιρεται πολύ να παίζει και το σχολείο του είχε μέχρι και όμιλο Minecraft, οποτε… πόσο ασχημο μπορεί να ήταν;
Παρ’ ολ’ αυτα, η Σουζαν δεν μπορουσε να αρνηθεί πως έβλεπε αλλαγές στον Τζον. Είχε αρχίσει να απορροφάται όλο και περισσότερο από το παιχνίδι του, είχε χάσει το ενδιαφέρον του για το μπέιζμπολ και το διάβασμα βιβλίων και αρνούταν να βοηθήσει στις δουλειές του σπιτιού. Μερικά πρωινά ξυπνούσε και της έλεγε οτι εβλεπε τετράγωνα στα όνειρά του.
Αν και αυτο την απασχολούσε, πίστευε πως ο γιος της μπορει απλά να είχε ζωηρή φαντασία. Καθώς η συμπεριφορά του συνέχιζε να χειροτερεύει, προσπάθησε να του πάρει το παιχνίδι, αλλά ο Τζον άρχισε να έχει κρίσεις θυμού. Οι εκρήξεις του ήταν τόσο άσχημες που ενέδιδε, προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό της ξανά και ξανά ότι «ειναι εκπαιδευτικό»
Τότε μια νύχτα συνειδητοποίησε πως κάτι δεν πήγαινε καθόλυ καλά.
«Μπήκα στο δωμάτιο του για να τον ελέγξω. Υποτιθεται πως θα κοιμόταν… Και τρόμαξα τόσο!«
Tον βρήκε να κάθεται στο κρεβάτι του και να κοιτάζει με τεράστια μάτια στο κενό, ενώ το φωτεινό του iPad βρισκοταν διπλα του. Έμοιαζε να είναι σε έκσταση. Μέσα στον πανικό της, η Σουζαν χρειάστηκε να τον ταρακουνήσει πολλές φορές για να συνέλθει. Δεν μπορούσε να καταλάβει πως το κάποτε υγιές, χαρούμενο αγοράκι της ειχε εθιστεί τοσο στο παιχνιδι που είχε μεταλλαχτεί σε έναν κατατονικό, ναρκωμένο άνθρωπο.
Αυτος ειναι και ο λογος που οι γονείς που είναι περισσότερο προσεκτικοί με την τεχνολογία ειναι οι σχεδιαστές τεχνολογίας και οι μηχανικοί. Ο Steve Jobs ήταν γνωστός για το πόσο λίγη τεχνολογία επέτρεπε στα παιδιά του. Στελέχη και μηχανικοί της Silicon Valley στελνουν τα παιδιά τους σε σχολεία που δεν χρησιμοποιούν τεχνολογία. Οι ιδρυτές της Google Sergey Brin και Larry Page πήγαν σε μοντεσσοριανά σχολείο, όπως και ο δημιουργός του Αmazon Jeff Bezos και ο δημιουργός της Wikipedia Jimmy Wales.
Πολλοί γονείς καταλαβαίνουν ότι οι φωτεινές οθόνες έχουν αρνητική επιρροή στα παιδιά. Βλέπουμε τις επιθετικές εκρήξεις θυμού όταν παίρνουμε τις συσκευές μακριά και την ελλειπη ικανότητα συγκέντρωσης όταν τα παιδιά παύουν δέχονται αδιάκοπα ερεθίσματα από τις συσκευές τους. Ακόμα χειρότερα: βλέπουμε παιδιά που βαριούνται, που είναι απαθή, αδιάφορα και βαρετά όταν δεν έχουν μια συσκευή στα χέρια τους.
Αλλά είναι ακόμα χειρότερο απ’ ότι πιστεύουμε.
Τώρα ξέρουμε πως όλα αυτά τα iPads, τα κινητά, τα Xboxes ειναι μια μορφή ψηφιακού ναρκωτικού. Πρόσφατη έρευνα δείχνει ότι μπορούν να επηρεάσουν το μπροστινό μέρος του εγκεφάλουμε τον ίδιο τρόπο που το επηρεάζει η κοκαίνη. Η τεχνολογία είναι τόσο υπερδιεγερτική που ανεβάζει τα επιπεδα ντοπαμίνης όσο τα ανεβάζει το σεξ.
Αυτό το εθιστικό αποτελέσμα είναι ο λόγος που ο Dr. Peter Whybrow, διευθυντής του τμήματος νευροεπιστήμης στο UCLA αποκαλεί τις οθόνες «ηλεκτρονική κοκαϊνη», ενώ κινέζοι ερευνητές «ηλεκτρονική ηρωίνη». Ο Dr. Andrew Doan, επικεφαλής του τμήματος έρευνας πάνω στους εθισμούς για το πεντάγωνο και το αμερικάνικο ναυτικο αποκαλεί τα βιντεοπαιχνίδια και την τεχνολογία οθόνης «ψηφιακά ναρκωτικά»
Σωστά καταλάβατε: το μυαλό του παιδιού σας καθώς παίζει Minecraft μοιάζει με έναν εγκέφαλο υπο την επήρεια ναρκωτικών. Για αυτό και ειναι δυσκολο να ξεκολλήσουμε τα παιδιά από τις οθόνες τους και τα βρίσκουμε ιδιαίτερα ευερέθιστα όταν διακόπτεται ο χρόνος τους μπροστά στην οθόνη. Εκατοντάδες πια κλινικές μελέτες δείχνουν ότι οι οθόνες αυξάνουν την κατάθλιψη, το άγχος και την επιθετικότητα και μπορούν να οδηγήσουν σε ψυχωσικά επεισόδια κατά τα οποία ο παίκτης χάνει την επαφή με την πραγματικότητα.
Στην κλινική μου μελέτη με πάνω από 1000 εφήβους τα τελευταία 15 χρόνια, βρήκα το παλιό ρητό «Μια ουγκιά πρόληψης αξίζει όσο μια λίβρα θεραπείας» να ταιριάζει απόλυτα όταν μιλάμε για εθισμό στην τεχνολογία. Μόλις το παιδί περάσει τη διαχωριστική γραμμή του αληθινού τεχνολογικού εθισμού, η θεραπεία μπορεί να είναι πολύ δύσκολη. Για την ακρίβεια, βρήκα πολύ ευκολότερο να θεραπεύσω χρήστες ηρωίνης και κρυσταλλικής μεθαμφεταμίνης, παρά χαμένους στο μάτριξ video gamers ή εθισμένους στα social media και το Facebook.
Σύμφωνα με ανακοίνωση του 2013 της αμερικανικης ακαδημίας παιδιάτρων, τα 8χρονα-10χρονα ξοδεύουν 8 ώρες τη μέρα σε διάφορα ψηφιακά μέσα, ενώ οι έφηβοι περνούν 11 ώρες μπροστά σε οθόνες. 1 στα 3 παιδιά χρησιμοποιεί τάμπλετς ή κινητά πριν καν μιλήσουν. Σύμφωνα με το βιβλίο “Internet Addiction” της Dr. Kimberly Young, 18% των χρηστών του internet στη φάση του κολλεγίου υποφέρουν από τεχνολογικό εθισμό στις ΗΠΑ.
Μόλις ένας άνθρωπος περάσει στον ολοκληρωτικό εθισμό οποιουδήποτε τύπου, πρέπει πρώτα να αποτοξινωθούν ώστε να μπορέσει στη συνέχεια η οποιαδήποτε θεραπεία να έχει αποτέλεσμα. Με την τεχνολογία αυτό σημαίνει ολοκληρωτική αποχή από τα ψηφιακά μέσα: όχι υπολογιστές, όχι κινητά, όχι tablets. Σε προχωρημένα στάδια απαγορεύεται ακόμα και η τηλεόραση. Η συνήθης περίοδος αποχής είναι από 4 εως 6 βδομάδες, αυτός είναι ο χρόνος που χρειάζεται για ένα υπερδιεργεμένο νευρικό σύστημα να κάνει «επανεκκίνηση». Αλλά αυτό δεν είναι εύκολο στην τωρινή μας κοινωνία όπου οι οθόνες βρίσκονται παντού. Ένα άτομο μπορεί να ζήσει χωρίς ναρκωτικά ή αλκοόλ. Με τον τεχνολογικό εθισμό όμως, υπάρχουν παντού ψηφιακοί πειρασμοί.
Οπότε πώς προστατεύουμε τα παιδιά μας από το να ξεπεράσουν το όριο; Δεν είναι εύκολο.
Το κλειδί είναι να αποτρέψεις το 4χρονο, 5χρονο ή 8χρονο σου από το να κολλήσει σε οθόνες. Αυτό σημαίνει Lego αντί για Minecraft, βιβλία αντί για iPads, φύση και άθληση αντί για τηλεόραση. Αν χρειαστεί, ζητήστε από το σχολείο του παιδιού σας να μην του δώσει τάμπλετ μέχρι να γινει 10 ετών (άλλοι συστήνουν 12)
Nα κάνετε ειλικρινείς συζητήσεις με το παιδί σας σχετικά με το γιατί του περιορίζετε την πρόσβασή του σε οθόνες. Να τρώτε φαγητό με τα παιδιά σας χωρίς ηλεκτρονικές συσκευές στο τραπέζι -ακριβώς όπως ο Steve Jobs είχε δείπνα με τα παιδιά του χωρίς τεχνολογία. Μην πέφτετε θύματα του «Ο γονιός είναι αφηρημένος», καθώς όπως ξέρουμε τα παιδιά κάνουν ότι βλέπουν.
Όταν μιλαω στα 9χρονα διδυμα αγόρια μου, τους εξηγώ με ειλικρίνεια το γιατί δεν θέλουμε να έχουν ταμπλετ ή να παιζουν βιντεοπαιχνίδια. Τους εξηγώ πως κάποια παιδιά παίζουν τόσο πολύ με τις συσκευές τους που δυσκολεύονται να σταματήσουν ή να κοντρολάρουν το πόσο θα παίξουν. Τα έχω βοηθήσει να καταλάβουν ότι αν μπλέξουν με οθόνες και παιχνίδια όπως κάποιοι άλλοι φιλοι τους, θα επηρεαστούν άλλα κομμάτια της ζωής τους: μπορεί να μην θέλουν πια να παίζουν μπέιζμπολ, να μην διαβάζουν συχνά βιβλία, να χάσουν το ενδιαφέρον τους στην επιστήμη και τη φύση και να κόψουν τη σχέση τους με τους αληθινούς τους φίλους. Το εντυπωσιακό είναι ότι δεν χρειάζεται ιδιαίτερος κόπος να πειστούν, καθώς έχουν δει από πρώτο χέρι τις αλλαγές στη ζωή κάποιων φίλων τους εξαιτίας της προσκόλλησης τους σε μια οθόνη.
Οι ψυχολόγοι καταλαβαίνουν πως η υγιής ανάπτυξη των παιδιών περιλαμβάνει επικοινωνία, δημιουργικό φανταστικό παιχνίδι και επαφή με τον αληθινό, φυσικό κόσμο. Δυστυχώς ο εθιστικός κόσμος της οθόνης θαμπώνει και εμποδίζει αυτές τις διαδικασίες υγιούς ανάπτυξης.
Ξέρουμε επίσης ότι τα παιδιά είναι πιο επιρρεπή σε εθισμούς όταν νιώθουν μόνα, αποξενωμένα και βαριούνται. Για αυτό πρέπει να βοηθάμε τα παιδιά να συνδέονται με αληθινές εμπειρίες ζωής και αληθινούς δεσμούς και σχέσεις. Το παιδί που ασχολείται με δημιουργικές δραστηριότητες και επικοινωνεί με την οικογένειά του έχει λιγότερες πιθανότητες να ξεφύγει στον ψηφιακό κόσμο φαντασίας. Αλλά ακόμα και ένα παιδί που λαμβάνει όλη την αγάπη και την υποστήριξη του κόσμου, κινδυνεύει να πέσει στο Μάτριξ, μόλις έρθει σε επαφή με τις οθόνες και νιώσει την επίδρασή τους. Άλλωστε, 1 στους 10 ανθρώπους έχουν από τη φύση τους έντονες τάσεις εθισμού.
Στο τέλος, η Σούζαν πήρε το τάμπλετ από το γιο της, όμως η θεραπεία ήταν μια ανηφόρα με πολλές λακούβες και οπισθοχωρήσεις…
Τέσσερα χρόνια αργότερα, με πολλή υποστήριξη, ο Τζον ειναι πολυ καλυτερα. Χρησιμοποιεί έναν υπολογιστή γραφείου και έχει βρει κάποια ισορροπία στη ζωή του: παίζει σε ομάδα και έχει αρκετούς φίλους στο σχολείο. Αλλά η μητέρα του είναι ακόμα σε επιφυλακή ως προς τη χρήση τεχνολογίας από μεριάς του, γιατί όπως κάθε εθισμός μπορεί κανείς εύκολα να ξαναυποκύψει σε κάποια στιγμή αδυναμίας. Το να προσέχει πως έχει υγιείς δραστηριότητες, ότι απουσιάζει ο υπολογιστής από το δωμάτιό του και το βραδινό φαγητό δεν συνοδεύεται από οποιαδήποτε μορφή τεχνολογίας είναι όλα κομμάτι της λύσης του προβλήματος.
πηγή: nypost.com
Με το άρθρο αυτό περιγράφεται επακριβώς η συμπεριφορά του 10 χρονου γιου μου. Δεν παρατούσε το τάμπλετ με τίποτα και κάθε φορά που προσπαθούσα να του το πάρω κυριολεκτικά παίζαμε ξύλο. Έφτασε στο σημείο να μου τραβήξει τον αντίχειρα, να κοπεί σύνδεσμος και τώρα να θέλω χειρουργείο. Μας έβριζε, μας χτύπαγε και με τους φίλους του σταμάτησε να έχει οποιοδήποτε άλλο τρόπο επικοινωνίας και παιχνιδιού. Με τον κολλητό από χρόνια φίλο του με τον οποίο παίζουν μεταξύ άλλων κυρίως Minecraft (σε τάμπλετ, xbox, υπολογιστή) τσακώθηκαν γιατί όταν αφαιρέσαμε τα ηλεκτρονικά και πήγαν να παίξουν με τα τρενάκια, ήταν επιθετικός και το άλλο παιδί ζήτησε να φύγει από το σπίτι μας και δε θέλησε να ξαναέρθει την επομένη. Κι εμείς στην αρχή θεωρήσαμε το minecraft δημιουργικό παιχνίδι - σαν ψηφιακό lego - αν και δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε το κόλλημα των παιδιών μιας και τα γραφικά θυμίζουν τους πρώτους amstrad. Παρ΄όλ΄αυτά ο εθισμός γινόταν ολοένα και σοβαρότερος μέχρι το σημείο που δεν ερχόταν στο τραπέζι να φάει, αρνούνταν να βάλει τις πιτζάμες και να πάει για ύπνο, αρνούνταν να πλύνει τα δόντια του, κοιμόταν με τα ρούχα πάνω από τα σκεπάσματα, ξυπνούσε στις 5.00 η ώρα το πρωί και νυχοπατώντας για να μην τον ακούσουμε πήγαινε στο σαλόνι για να πάιξει ηλεκτρονικά, εννοείται ότι σταμάτησε να διαβάζει μαθήματα, αγγλικά, γαλλικά, αρνήθηκε να πάει στο στίβο που λάτρευε και μια μέρα έκανε ψέμματα τον άρρωστο και δεν πήγε σχολείο. Είχαμε επανηλειμμένα προσπαθήσει να βάλουμε γονικό έλεγχο και χρονοδιακόπτη μέσω αγορασμένων εφαρμογών, αλλά το πανέξυπνο παιδί μας, χακάριζε κάθε κωδικό και το έσπαγε. Ένα βράδυ τον ρώτησα γιατί τα κάνει όλα αυτά και μου δήλωσε ότι πήρε μια απόφαση: Ότι από εδώ και πέρα θα σταματήσει να με ακούει όπως παλιά και ότι θα κάνει αυτό που θέλει αυτός. Η δήλωση αυτή, η βιαιότητα και οι βρισιές, μας έκαναν να λάβουμε σοβαρά μέτρα: 1) Ο άντρας μου αφαίρεσε τα τάμπλετ και των 2 παιδιών και τα πήρε στο γραφείο για να μην υπάρχουν καθόλου στο σπίτι. Κλείδωσε το xbox και τον υπολογιστή και το μόνο που αφήσαμε ήταν η τηλεόραση η οποία έχει όμως youtube και ο γιος μας τότε παρακολουθούσε τον DanTDM - γνωστό Βρετανό έφηβο gamer που παίζει minecraft και βιντεοσκοπεί τον εαυτό του με εκατομμύρια followers ανά τον κόσμο. 2) Τον έγραψα σε ένα κέντρο μελέτης και κατευθείαν μετά το σχολείο πηγαίνει εκεί και κάνει τα μαθήματά του, ώστε να απεμπλακούμε από την πολλή σημαντική αιτία τσακωμού, το διάβασμα. 3) Θεσπίσαμε ένα εβδομαδιαίο οικογενειακό συμβούλιο όπου ο καθένας μας θα θέτει κάθε φορά ένα ζήτημα που τον απασχολεί, θα το συζητάμε και θα παίρνουμε αποφάσεις. Ο γιος μας έθεσε, τι άλλο; Την επιστροφή του τάμπλετ (είχαν περάσει ήδη 3 εβδομάδες και τα πράγματα είχαν βελτιωθεί αρκετά). Οπότε του είπαμε ότι αν είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του θα το πάρει δοκιμαστικά 1 ώρα το Σάββατο και 1 ώρα την Κυριακή. Στη μία ώρα ακριβώς θα πρέπει να παραδώσει το τάμπλετ μόνος του χωρίς φασαρίες, χωρίς βρισιές και μετά θα συνεχίσει να συνεργάζεται. Διαφορετικά θα αφαιρεθεί και πάλι τελείως το τάμπλετ. Αν τα κατάφερνε, το επόμενο Σ/Κ θα το έπαιρνε για 2 ώρες και αργότερα από 1 ώρα και τις καθημερινές.Τα πηγαίνει αρκετά καλά. Η κάθε μέρα είναι μία δοκιμασία και ο ίδιος αρχίζει να καταλαβαίνει ότι έτσι τα πράγματα είναι καλύτερα για όλους μας. Έχει αυξηθεί η αυτοπεποίθησή του και η αυτοεκτίμησή του γιατί ακούει από όλους μπράβο, από τη δασκάλα του σχολείου, τις δασκάλες των αγγλικών - γαλλικών και του κέντρου μελέτης και προς το παρόν τουλάχιστον συνεργάζεται. Διαβάζοντας το παραπάνω άρθρο συνειδητοποίησα ότι χωρίς να το επιδιώκουμε ακολουθήσαμε μια μεθοδολογία απεξάρτησης όπως αυτή των εξαρτημένων ναρκομανών. Θέλησα να μοιραστώ με τους αναγνώστες την εμπειρία μας γιατί διάβασα πολλά κατηγορηματικά σχόλια για το ότι το άρθρο είναι τεχνοφοβικό. Ούτε εγώ, ούτε ο άντρας μου έχουμε φοβία, ίσα - ίσα ο άντρας μου είναι μηχανικός Η/Υ και η τεχνολογία μας έχει βοηθήσει να έχουμε δικά μας μέσα παραγωγής στην εργασία μας. Όμως ακόμα κι εμείς ξεχνάμε να κοιμηθούμε καμιά φορά παίζοντας στο κρεβάτι ένα game στο κινητό ή τσεκάροντας το FB ή τα νέα στο διαδίκτυο. Ο κίνδυνος εξάρτησης ελοχεύει παντού, πόσο μάλλον στα ευαίσθητα και χωρίς άμυνες παιδιά μας.
Gia opoion thelei mia kritikh sto artho kai stis methodous tou sigrafea , tha thn vrei edo... http://www.theverge.com/2016/8/30/12715848/new-york-post-internet-texting-addiction-irresponsible-hysteria
Ο άνθρωπος εξελίσσεται και "μεταλλάσσεται" σύμφωνα με το "τρέχον" κοινωνικό του περιβάλλον. Δεν μπορεί το παιδί σου σήμερα για τους "προληπτικούς" λόγους να μην έχει tablet ή να είναι σκράπας στον χειρισμό του Η/Υ (επειδή πχ το λειτουργεί το πολύ 1 ώρα την ημέρα ενώ οι φίλοι του και κατ'επέκταση η κοινωνία του κλπ είναι "προχωρημένοι"). Τουλάχιστον σε σχέση με τις προηγούμενες τεχνολογίες "τηλεόραση, βίντεο-παιδικά" ο Η/Υ, tablet και προφανώς το ηλεκτρονικό παιχνίδι είναι μέσο διαδραστικό και όχι παθητικό όπως η τηλεόραση! Το παιδί αποκτά δεξιότητες και ευστροφία φοβερή. Αυτό σημαίνει ότι αυτές οι γενιές θα είναι πολύ πολύ διαφορετικές αντίστοιχα απ'ότι εμείς - έτσι δεν συνέβαινε και με την δικιά μας σε σχέση με την γενιά 30-40 χρόνια πριν?. Επίσης για το αν θα είναι κάτι κακό ή καλό,το να το εκτιμήσουμε είναι πολύ κλασικό σφάλμα που γίνεται παραδοσιακά από τότε που υπήρξε ο άνθρωπος και άρχισε να κρίνει και να μελλοντολογεί για τον άνθρωπο/κοινωνία και την πρόοδου του. Το πιο ουσιαστικό που πρέπει να κατανοήσουμε αρχίζει και τελειώνει με την φράση "παν μέτρον άριστον", οτιδήποτε χωρίς μέτρο πιθανότατα προκαλεί εθισμό εύκολο ή δύσκολο μεγάλο ή μικρό ανάλογα πάντα. Από 'κει και πέρα οφείλουμε ως γονείς να ενθαρρύνουμε την ενασχόληση του παιδίου μας σε δραστηριότητες που έχουν να κάνουν με τέχνες και αθλητισμό. Συνεπώς, γονείς μή τρομάζετε! η τεχνολογία δεν είναι του σατανά! είναι η πρόοδος του ανθρώπου, ο άνθρωπος κάτι κερδίζει και κάτι χάνει απ'αυτή την πρόοδο ή μάλλον κάτι αλλάζει..έτσι πάει! εξού και η εισαγωγή μου περί εξέλλιξης/μετάλλαξης..
Χμμμ....οκκκκ....και τώρα αντικαταστήστε την λέξη "υπολογιστές" με την λέξη "τηλεόραση" στο κείμενο και έχετε την ίδια έρευνα από την δεκαετία του 80 για το ΠΟΣΟ ΚΑΚΟ κάνει η πολύ τηλεόραση, μετά βάλτε "Ραδιόφωνο" και έχετε την ίδια έρευνα από τη δεκαετία του 50 και μετά βάλτε ηλεκτρικό και έχετε την ίδια έρευνα από τη δεκαετία του 30. Μόνο που εκεί τα συμπεράσματα θα είναι πώς όσοι έχουν ηλεκτρικό στα σπίτια τους δεν ξεχωρίζουν τη νύχτα από τη μέρα ή πώς ζουν σαν βρικόλακες χλωμοί και αδύνατοι γιατί δουλεύουν, ή διαβάζουν όλη νύχτα. Μια "σουζαν" κάποιοι "ψυχολόγοι" και να το τρομολαγνικό αρθράκι για τους ΚΑΚΟΥΟΥΟΥΣΣΣΣΣ υπολογιστές. Σιγα μην είναι και ψηφιακό κρακ, ηρεμήστε λίγο.
Γιατί; Αληθινά πιστεύεις πως η τηλεόραση δεν έβλαψε ανθρώπους; Ποια είναι μία από τις βασικότερες αιτίες "αποβλάκωσης" των λαών; Εδώ όμως, Αναστασία, το θέμα είναι αρκετά σοβαρότερο (όπως σοβαρό είναι και το κομμάτι των video games). Τα παιδιά έχουν πια ακόμα μεγαλύτερη πρόσβαση σε tablets και κινητά απ' ότι ειχαν οι δικιες μας γενιες σε τηλεόραση και αν τα παρατηρήσει κανείς από μακριά, όντως πλήρη αποβλάκωση και κατατονια τους δημιουργουν. Εγώ έχω από καιρό περιορίσει στο ελάχιστον τη χρήση tablet και κινητού από τα παιδιά μου και έχω δει πως και πιο ήρεμα κοιμουνται και πιο συγκεντρωμένα ειναι και με απειρως πιο ενδιαφεροντα πράγματα ασχολούνται.
Ναι πιστεύω πως η τηλεόραση δεν εβλαψε ανθρώπους. Το αντίθετο, ωφέλησε ανθρώπους, τους έδειξε πόσο μεγάλος και διαφορετικός είναι ο κόσμος από το κατσικοχώρι που γενιόντουσαν. Και ναι δεν αποξένωσε ούτε αποβλάκωσε κανέναν, κάθε φορά που βγαίνει μία τεχνολογία όλοι αρχίζουν τα "δεν μιλάει ο κόσμος, δεν ακουει μουσική δεν επικοινωνεί κλπ" Αλλά εγώ βλέπω περισσότερους να μιλάνε με τους φίλους τους σε πραγματικό χρόνο σε κάθε γονιά του πλανήτη. Γονεις να μην χρειάζεται να λιωνουν περιμενοντας γραμμα με το ταχυδρομείο απο το παιδί τους αλλα να το βλέπουν κάθε βράδυ ζωντανά στο skype. Έφηβους να γνωρίζουν για διαστημικά ταξίδια ή την καμπυλότητα του διαστήματος από τα TED και ναι όλα αυτά τα κάνουν με τον υπολογιστή. Οκ φυσικά υπάρχουν φαινόμενα εθισμού αλλά και σε τι δεν υπάρχουν; Εδώ υπάρχει εθισμός στις τηγανιτές πατάτες και στα κουκλάκια Playmobil. Μόνο που αυτοί που πραγματικά εθίζονται είναι πολυ (πολύ πολύ) λιγότεροι από όσους ωφελούνται πραγματικά. Και όχι δεν προκαλούν περισσότερη ατονία και αποβλάκωση τα Tablet από τους καθηγητές της ιστορίας ή των μαθηματικών και αυτό το βλέπω στα δικά μου παιδιά. Επίσης δεν έχει νόημα να περιορίσουμε τιποτα γιατί ΟΛΑ πλέον έχουν κάποια σχέση με υπολογιστές και όσο προχωράμε στο μέλλον θα έχουν ακόμα περισσότερη. Εγώ που ξεκίνησα να χρησιμοποιω υπολογιστή πριν τα 18 (Γκατζετακιας μπαμπας είχαμε εναν απο τους πρωτους στη γειτονιά) Δυσκολευτηκα πολύ λιγοτερο στις σπουδές-ανευρεση εργασίας-γλώσεες-πανεπιστημιο, από τον αντρα μου που ξεκινησε να δουλευει στον υπολογιστη στα 35 και ακόμα (52) κραταει το ποντικι και με τα δυο χερια και δεν ξέρει πως να βαλει ιστοσελίδα στα "αγαπημενα". Οπότε όχι εξακολουθώ να διαφωνώ και να βρίσκω σαφώς πιο επικίνδυνα τέτοια τεχνοφοβικά αρθρα από τα ίδια τα Tablet.
Συμφωνώ απόλυτα και δυστυχώς αντί ν'αγκαλιάσουμε τα νέα δεδομένα της νέας γενιάς όπως κάθε φορά τα δαιμονοποιούμε!
Συγγνώμη αλλά τελείως άσχετο το ένα με το άλλο. Η τεχνολογία και όλα της τα επιτέυγματα είναι εργαλεία για να διευκολύνεις τη ζωή σου, όχι να την αντικαταστήσεις, όπως να στείλεις ένα μήνυμα στους γονείς σου αν μένεις μακρυά ή να επικοινωνήσεις με φίλουσ μακρυνούς. Δεν βρίσκω κανένα απολύτως λόγο ένα παιδί 10-12 χρονών να έχει δικό του κινητό ή τάμπλετ ή οτιδήποτε τέτοιου είδους συσκεύη, για να "μάθει" την τεχνολογία. Κατά τη γνώμη μου είναι δικαιολογία γονιών που δεν έχουν "χρόνο" να ασχοληθούν με τα παιδιά τους. Η τεχνολογία μπορεί να έιναι μέρος της καθημερiνότητας τους αλλά δεν σημαίνει ότι πρέπει να καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της. Όλοι μας μάθαμε να διαβάζουμε αλλά δεν κυκλοφορούσαμε με ένα βιβλίο στην τσέπη όλη μέρα, πάντα και παντού. Ότι χρήσιμο είναι να μάθουν, σίγουρα δεν θα το μάθουν μέσα από τα βιντεοπαιχνίδια και το Facebook.
Γι'αυτό τα παιδιά έχουν ΓΟΝΕΙΣ. Για να βάζουν ένα μέτρο και ισορροπία σε όλα. Φυσικά και αν αφήσεις ένα παιδί επί οκτώ ώρες με ένα tablet θα εθιστεί σε αυτό. Όπως και αν το ταΐσεις κάθε μέρα σοκολάτα και πατατάκια θα εθιστεί σε αυτά. Για τον ίδιο λόγο που δεν τα ταΐζουμε κάθε μέρα πίτσα και σοκολάτα, δεν τα "παρκάρουμε" σε εναν υπολογιστή. Φροντιζουμε ωστε να έχει μια ισορροπημένη καθημερινότητα, με διάβασμα, παιχνίδι, φίλους, συζήτηση, βόλτες και τεχνολογία.
xazomares apla epidi oi palioi zousan se ''allo kosmo'' twra upervaloun se kapoia pragmata