Τώρα καταλαβαίνω την ευχή «Με έναν πόνο!»
Η ιστορία της Λίλης
(Η Λίλη γέννησε φυσιολογικά χωρίς επισκληρίδιο στο «Έλενα»)
Είχα διαλέξει να γεννήσω όσο το δυνατόν πιό φυσικά γίνεται, αλλά φοβήθηκα τα εξτρέμ τύπου γεννάω στο σπίτι μου. Ήθελα και την ασφάλεια ενός μεγάλου μαιευτηρίου κι ας είναι… αχρείαστο. Οπότε διάλεξα το δημόσιο μαιευτήριο «Έλενα».
Θυμάμαι ότι το πρωί της Τετάρτης 26/3/2007 βγήκε αυτή η βλέννα που μας είχαν πει στα μαθήματα ψυχοπροφυλακτικής («ανώδυνος» τοκετός) ότι είναι ένα από τα «συμπτώματα» του τοκετού… αλλά έπρεπε να υπάρξει κάποιο κι από τα άλλα δύο (συσπάσεις, να σπάσουν τα νερά, κάτι…).
Οπότε παίρνω τηλ. το γιατρό μου, αυτός ήταν κουλ. «Αν δεν γίνει τίποτα ως το βράδυ, έλα αύριο το πρωί να σε δω».
Δε θυμάμαι πώς πέρασε η μέρα γενικώς…
Το βράδυ κατά τις 11.00 άρχισα να έχω πόνους και αρχίσαμε αυτό το αστείο πράγμα με τον Θαλή, να χρονομετράμε κάθε πότε ερχόταν ο πόνος και πόσο κρατούσε… και δεν ήμασταν βέβαιοι και ήταν μια κατάσταση Βέγγος… τσακωνόμασταν «όχι, δέκα λεπτά ήταν«, «όχι, τρία!» και κάτι τέτοια…
Τελικά κατά τις 2.00 αποφασίσαμε να πάμε στο μαιευτήριο και ό,τι γίνει. Φοβόμασταν ότι θα μας στείλουν πίσω διότι πήγαμε πολύ νωρίς. Αλλά εκεί μόλις με εξέτασαν μου είπαν «μπαίνεις μέσα, γεννάς». Το εντυπωσιακό ήταν ότι ενώ περιμέναμε … ραγδαίες εξελίξεις όπως στις ταινίες, που γεννάνε στο ταξί κλπ., υπήρχε πάρα πολύς χρόνος τελικά και για να πάω στο μαιευτήριο, να ετοιμαστώ, κλπ., κλπ.
Τέλος πάντων, έγιναν διάφορα χαζά (και ψιλοδυσάρεστα), τύπου σε ξυρίζουν κλπ. και με πήγαν στον επάνω όροφο, στην αίθουσα «αναμονής» όπου είσαι σε ένα κρεβάτι και νιώθεις πόνους όλο και πιό έντονους, και σε παρακολουθούν με μόνιτορ και υπερηχογράφους κλπ. Ήρθε και ο γιατρός. Κάποια στιγμή είπε «ίσως πάμε για καισαρική, πάρτε της αίμα…» και κάτι τέτοια, μετά είπε «τώρα γύρισαν οι πιθανότητες, πάμε για φυσιολογικό τοκετό». Η πλάκα είναι ότι όλοι οι άλλοι έβλεπαν τι γίνεται ενώ η ίδια εγώ δεν έβλεπα τίποτα!
Οι πόνοι ήταν αρκετά ισχυροί, σαν ποοοολύ δυνατοί πόνοι περιόδου. Το πρόβλημα είναι ότι κουράζεσαι τελικά να πονάς τόσες ώρες, δεν αντέχεις… Το μόνο που αισθάνομαι ότι με βοήθησε ήταν οι αναπνοές που μας είχαν δείξει. Μόνο αυτές με ανακούφιζαν.
Κάποια στιγμή, λοιπόν, ένιωσα την κοιλιά μου να ταρακουνιέται ολόκληρη, τους άκουσα να μου λένε «ήρθε η ώρα!» και με πήγαν με το κρεβάτι (είχε ροδάκια) στην άλλη αίθουσα, την αίθουσα τοκετού, όπου έπρεπε να σπρώξω κάποια στιγμή, με καθοδηγούσαν, «τώρα κρατήσου λίγο», «τώρα σπρώξε», σε εκείνη τη φάση γίνονταν πολλά πράγματα ταυτόχρονα, μια γενική αναμπουμπούλα, και δεν πολυθυμάμαι τι ακριβώς γινόταν πότε… Θυμάμαι ότι κράτησε λίγο αυτή η φάση, εκεί όλα ήταν πια καταιγιστικά…. Πάντως εκεί πιά δεν θυμάμαι πόνο. Ενώ δηλαδή ο φόβος μου ήταν ο τελικός πόνος για να βγει το παιδί, που θεωρούσα ότι πονάς κάτω κάτω, όχι, δεν θυμάμαι να ένιωσα τίποτα πια, μπροστά στους προηγούμενους πόνους, που ήταν ούτως ή άλλως πιό ψηλά, στην κοιλιά. Εκεί κάτω βάζουν και κάτι τοπικά αναισθητικά ίσως, δεν αισθάνεσαι τίποτε…
Τέλοσπάντων τελικά το μωρό βγήκε! Μου το έδωσαν για λίγο αγκαλιά και μετά το πήραν να το ζυγίσουν κλπ. Θυμάμαι ότι μόλις το είδα μου φάνηκε ότι δε μου μοιάζει καθόλου, ένα τελείως άγνωστο πλάσμα (περίμενα ότι κάπως θα μου είναι … οικείο!). Αναρωτήθηκα, μα καλά, αυτό το μωρό το γέννησα εγώ? Πώς είναι δυνατόν? Είχε και πολλά, έντονα μαύρα μαλλιά… Ήταν και μεγάλο, 4 κιλά (εγώ που πάντα πίστευα πως θα κάνω κανένα πρόωρο, σούπερ μικρό…)
Άκουγα το Θαλή να μου λέει «μπράβο, Λιλάκι», είμασταν πολύ χαρούμενοι και συγκινημένοι, άκουγα τους γιατρούς να λένε «ήταν πολύ συνεργάσιμη, όχι σαν πρωτόγεννη, σαν… τριτόγεννη!»… Ήμουν ανακουφισμένη μετά την όλη ταλαιπωρία και φοβερά χαρούμενη και το μόνο που ήθελα ήταν… το παιδάκι μου! Ούτε ξεκούραση σκεφτόμουν, ούτε τίποτα, μόνο πότε θα μου φέρουν το μωρό!
Εκεί παίχτηκαν και τα μόνα δυσάρεστα του Δημόσιου μαιευτηρίου, δηλαδή πρώτα περίμενα με μια άλλη κοπέλα στα φορητά κρεβατάκια μας με τις ρόδες σε ένα διάδρομο, και μετά με πήγαν σε ένα … 8κλινο (μέχρι να βρεθεί κρεβάτι σε 3κλινο για την πρώτη νύχτα και μονόκλινο μόνο την επόμενη μέρα με τα χίλια ζόρια!)! Αλλά ήμουν τόσο χαρούμενη και περίμενα το μωρό και ούτε πρόσεχα πού είμαι, τι γίνεται γύρω… Είδα τους γονείς μου, τον Θ., και τους ρωτούσα, πού είναι το μωρό? Τελικά μας έφεραν το μωρό σε αυτό το διάφανο καλαθάκι – κούνια, κάπως ψηλό, με ρόδες που είναι… Έσπευσα να το βάλω στο στήθος μου να θηλάσει, όπως μου είχαν πει … δεν θυμάμαι και πολλά…. Σβήνουν οι αναμνήσεις… τελικά το μόνο που σου μένει είναι … το μωρό…
Αυτά και … καλή λευτεριά!! «Με ένα πόνο», η ευχή που μόνο τώρα καταλαβαίνω τι σημαίνει…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
geia sas koritsia...eimai h afrodith k gennhsa stis 3-7-2011 sto elena ena koritsaro 3740gr.egw vlenna den eida,ta nera mou spasane afou perimena me tromerous ponous 14 wres sthn anamonh k meta apo mia wra afou spasane gennhsa xwris episklhridio fysiologika.eytyxws ola phgane kala asxeta an egw vghka meta sto dwmatio me rasta mallia apo ton idrwta xeilia aspra apo kseramena salia k mia myrwdia swmatos san na eixa na kanw mpanio kanena xrono,hahaha!!!thn wra tou toketou me patousane apo edw me patousane apo ekei me xeria agkwnes (pali kala pou den me pathsane me odostrwthra) gia na vgei to mwraki mou.to thema einai oti enw zhthsa episkliridio den mou kanane me thn dikaiologia oti einai arga pia epeidh mou valane oro.ma...es!den kanoune episkliridio sto elena giati den exoune k epishs den kseroune na kanoune mou eipe mia maia.gia na teleiwsw thelw apla na pw oti ontws para thn talaipwria twn 15 wrwn k tous friktous ponous se shmeio na fwnazw voitheia vgalte to apo mesa tha pethanw apo ton pono,molis pareis agkalia to nini sou ta ksexnas ola ma ola.k ta rammata k tis agkwnies k ola..me to kalo na erthoun ta mwrakia sas eyxomai egkyoules k as einai k me 10 ponous.den thymasai tipota meta...
Grafw kai egw me latinikous xaraktires! me exei iremisei i istoria sou! eimai eggyos 4 minwn kai anipomonw na ferw ston kosmo to 'mallon' koritsaki mou ;p den mou ipane sigoura akomi lene ston 5 8a 3erw sigoura to fylo .. 8a i8ela na rwtisw kati omws.. ti ennoeis ixe niwsei to rapsimo? logika prepei na sou vazoun meriko anais8itiko stin perioxi etsi? oxx fovame to rapsimo pio poly apo tin genna ilikrina sto lew... ginete na se kovoun kai na se ravoun xwris ligo anais8itiko? se rwtaw epidi den 3erw ine to prwto mou makari na pane ola kala apo to 8eo... apla exw toses polles apories. filia! na sou zisei :) xxxxx
(Sorry, alla epidi h mitikrh mou glossa einai ta agglika, tha xrisimopoiso latinikous xaraktires...)
Na arxiso legontas oti trelenomai gia istories toketou! Pragmatika eina oi pio synarpastikes istories pou boreis na akouseis san enilikas! Oles oi gynaikes pou gennoun einai apla gennaies kai thavmasies.
Loipon, ego gennisa sto Iaso, FYSIOLOGIKA, XORIS episkliridio, ME maia kai XORIS na plyroso ton giatro mou (pou ton agapo poly!) oso to domatio. Poly apla, kata thn diarkeia tis egymosinis mou (pou hmoun kai 40 xronon) milousame, tou exefrasa ta thelo mou, ta pistevo mou ktl. Epemena, me liga logia, na me gnorisei kai na me katalavei. Epemena. Den efevga grigora epidi perimenan alles mammades, h epidi aftos borei na vyiazotan. Nope. Hmoun super halarh kai htan san na pigena se filo na ta poume. Ton rotisa ti pososto apo kesarikes eixe. Kala, pagose. Mou eipe oti kamia mamma den ton exei rotisei afto pote. Pote' Mou eipe oti htan peripou 20-25% ton periptoseon. Kai mou eipe oti afto den boroume na to xeroume mexhri plisiasoume pros to telos h sth aithousa toketou. Ok, fair enough. Meta me thn maia mou, xtisame mia pio oikeia sxesh. Mou eipe kati pou den tha to xehaso pote, "Ego eimai h aderfh sou. Alla h aderfh sou pou xerei ti kanei!" Ha ha haha! Kai etsi htan. Oloi mazi, giatros, maia, syzigos, ego kai fysika to moraki mou, doulepsame mazi. Not easy. No, sir! Alla h pio oraia stigmh gia emas. Pistevo, oti einai kapos san thn politikh skhnh tou topou mas. An den endiaferthoume kai epimenoume emeis oi idioi, oi alloi tha kanoun afto pou theloun. So, to all future mammas out there - just stick to your beliefs. Be polite but firm. Megalosa se mia xora pou ematha oti boreis kai prepei na les afto pou pisteveis. Alla prepei na to les me sevasmo kai agaph.
αχ, Ολιβάκι, μου θύμησες πολλά τώρα που το ξαναδιάβασα... να συμπληρώσω ότι είχα πάει κι εγώ αρχικά σε γυναικολόγο που μου είπε το κλασσικό "θα γεννήσεις στο Ιασώ και η αμοιβή μου θα είναι όση και το δωμάτιο", οπότε άλλαξα γιατρό στον ... έκτο μήνα! Και βρήκα έναν στο Έλενα... επίσης ότι έκανα μαθήματα ανώδυνου τοκετού που είναι και τα μόνα που βοήθησαν εκείνη την ώρα...
L.
Γεια σου Ολιβια!Πρωτα απο ολα σου ευχομαι να πανε ολα καλα με την εγκυμοσυνη σου και πραγματικα να γεννησεις φυσιοκογικα οπως η Λιλη γιατι η ημερα εκεινη περνα και μετα εισαι μια χαρα.Γεννησα και εγω στο Ελενα το πρωτο μου παιδακι 1/11/2008.Η περιφημη βλεννα εμφανιστηκε μια μερα αφοτου με ειδε η γιατρος μου και μου ειπε οτι εχουμε μελλον....δηλ.να μην αγχωθω γιατι ειχα μπροστα μου αλλες 10 μερες.ελα ομως που το επομενο βραδυ 3π.μ σπασαν τα νερα χωρις κανενα πονο.Ξυπνησα τον αντρουλη μου (που ο καημενος πανικοβληθηκε ετσι οπως τον ενιωσα)εκανα ντουζ πηραμε την γνωστη βαλιτσα και φτασαμε σε 10λεπτακια αφου οι δρομοι ηταν αδειοι. κανενας πονος μεχρι το πρωι. μου κανανε τις απαραιτητες εξετασεις-ξυρισματα κ.λ.π και με πηγαν σε απλο δωματιο να περιμενω μεχρι να πονεσω. Αρχισα να ποναω απο τις 10 και μετα λιγο στην αρχη και σιγα σιγα περισσοτερο γυρω στις 2 πονουσα πολυ(πονοι περιοδου με συχνοτητα)το πιο δυσκολο παντως ηταν οτι ερχοντουσαν και εβαζαν χερι για να δουν τη διαστολη...χαλια!!!για μενα αυτος ηταν ο πονος γιατι τουλαχιστον ο αλλος ειναι πονος γνωστος.τελοσπαντων με πηγαν στο δωματιο τοκετων μου εβαλαν ορο αν καταλαβα καλα δεν ξερω αν ειχε παυσιπονο η οχι και οταν αρχισε ο πονος ο μεγαλος πηγαμε στην αιθουσα τοκετου οπου εκει γενικως σε βοηθανε πολυ με το τι να κανεις.Αυτο που ειναι πιο δυσαρεστο ειναι τα ριγη οταν πονας, τα μικρα ραμματα που κανουν μετα και οτι κουραζονται πολυ τα ποδια σου. Μετα ολα ειναι μια χαρα. Αισθανεσαι μια φοβερη ζεστη και χαλαρωση.Προσπαθησα να σου περιγραψω μονο τη διαδικασια γιατι τα συναισθηματα ειναι πραγματικα μοναδικα!Μονο το μωρακι σου σε νοιαζει και τιποτα αλλο.Επειδη ειμαι ανθρωπος που δεν ξεχνω και την παραμικρη λεπτομερεια προσπαθω να στα πω χωρις υπερβολες γιατι κι εγω πριν δεν ηξερα τι να φανταστω. Τι θα ηταν αυτο που με περιμενει.η φυση μαλλον μας προστατευει κι αν γενικα εισαι ψυχραιμο ατομο το περνας κι αυτο σαν μια δυσκολη μερα περιοδου που ομως σου φερνει ενα μικροσκοπικο πλασματακι που ειναι τοοοσο γλυκο...φιλια
Μια απλη αναγνωστρια του blog σου