Το αστέρι μου με συντρόφευε γλυκά στη γέννα μου

Η ιστορία της Εύης

Μετά από τόσες ιστορίες που διαβάζω μήνες τώρα, αποφάσισα να γράψω και εγώ τη δική μου! Όχι τόσο επειδή είναι πρωτότυπη ή σπάνια, αλλά ίσως για να μη χαθεί στο χρόνο…

Είναι η δεύτερη φορά που την καταγράφω, η πρώτη ήταν στο ημερολόγιο που θα πάρει στα χέρια του ο γιός μου χρόνια μετά… Του γράφω από τη στιγμή που κράτησα το θετικό τεστ στα χέρια μου, 1 Δεκεμβρίου 2011! Από εκείνη τη μέρα μέχρι και σήμερα που κοντεύει 8 μηνών, γράφω συνεχώς…

4 μήνες προσπαθούσαμε με πολλή αγάπη για ένα θετικό τεστ… Και ήρθε απλά, γλυκά, μαγικά! Εκείνη η γραμμούλα απέκτησε χρώμα και η ζωή μας απέκτησε πιο δυνατό φως…

Η εγκυμοσύνη ήταν σαν την άνοιξη… Καθόλου κουραστική, καθόλου βαρετή! Κάθε μέρα που το μωράκι μου μεγάλωνε ήταν για μένα διαφορετική!

Ήθελα να ρουφάω την κάθε μέρα, δε βιαζόμουν να περάσει…

Εγώ και ο σύζυγος μου δεθήκαμε ακόμη πιο πολύ (αν και 11 χρόνια μαζί) και μοιραζόμασταν την κάθε στιγμή… Θυμάμαι το ξημέρωμα που τον ένιωσα πρώτη φορά! Έπιασα το χέρι του άντρα μου σφιχτά, δεν ήθελα να τον ξυπνήσω, ήθελα όμως να είμαστε και οι τρεις…

Πέρναγε ο καιρός, τελική ημερομηνία 9 Αυγούστου. Συσπάσεις είχα από τον πέμπτο! Στον 7ο χειρουργείται η μητέρα μου στο πόδι της! Ώρες ατελείωτες στο νοσοκομείο μες τον καύσωνα, με κρυφό μου καημό ότι δε θα μπορέσει να είναι δίπλα μου στη γέννα! Ας είναι…

Και έρχεται ο Αύγουστος καυτός… Το παιδι ψηλά παρά τις πολλές συσπάσεις!

Τις τελευταίες μέρες γύρω στις 6 ξυπναγα και έβγαινα στο μπαλκόνι… Η πιο δροσερή ώρα της ημέρας και ένα και μοναδικό αστέρι στον ουρανό μου έκανε παρέα κάθε μέρα λίγο πριν το ξημέρωμα…

Η γιατρός μου έλεγε πως το παιδί έχει μεγάλο κεφάλι και είναι ψηλά και ο άντρας μου απαντούσε πάντα με χαμόγελο πως θελω να γεννήσω φυσιολογικά!

Όσο περνάν οι μέρες τόσο πιο δύσκολο το βλέπω, έλεγε εκείνη…

Δύο μέρες πριν την τελική βλέπω αιμα! Ψύχραιμη! Είχαν αρχίσει κάποια πονάκια! Το απόγευμα της 8ής Αυγούστο τα πονάκια πολλά, έντονα, συχνά!

Ξεκινήστε λέει η γιατρός μου, ραντεβού σε δύο ώρες!

Ήρεμα και αργά ετοιμάστηκα. Δεν ενημερώσαμε κανέναν! Είχαμε πει πως θα ενημερώσουμε στην τελική ευθεία.

Στο δρόμο για το νοσοκομείο το μόνο που έλεγα στον άντρα μου είναι να μη με αφήσει λεπτό!

8 ακριβώς ήμασταν εκεί! Διαστολή 1!  

– Αύριο θα γεννήσεις, μου λέει, το παιδί ψηλά και μεγάλο!

Προχωράμε φυσιολογικά και δεν θέλω επισκληριδιο!

Με βάζουν για non stress χωρίς το σύζυγό μου. Οι παλμοί στα ύψη! Προσεύχομαι συνεχώς! Ξαφνικά οι παλμοί πέφτουν πάρα πολύ, το μηχάνημα χτυπούσε! Η γιατρός μου με ρωτάει τι θέλω για να ηρεμήσω, ενώ καταλαβαίνω πως με ετοιμάζουν για καισαρική!

«Θέλω να γεννήσω φυσιολογικά και τον άντρα μου εδώ» έλεγα κλαίγοντας!

Βγαίνει η γιατρός στον άντρα μου και του λέει: έχεις πέντε λεπτά, αν δεν ηρεμήσει, μπαίνουμε για καισαρική! (αυτά τα έμαθα εκ των υστέρων)

Μπαίνει ήρεμος και γλυκός, ένιωσα σαν να ήρθε ένας άγγελος! Αυτό ήταν, οι παλμοί σταθεροποιηθηκαν!

Με βγάλαν να περπατήσω, οι πόνοι αφόρητοι και η διαστολή κολλημένη στο 2! Στις 3 η ώρα το πρωί έχοντας με στο non stress με τον άντρα μου συνεχώς πλάι μου, μου κάνουν μυοχαλαρωτική για να κοιμηθώ λίγο να μην εξαντληθω! Στα λίγα λεπτά που χαλαρωσα σπάσανε τα νερά! Κεχρώσμενα (και αυτό το έμαθα μετά)! Έπρεπε να γεννήσω άμεσα!

Ο άγγελος μου ψύχραιμος…

Ξαφνικά η διαστολή μου στο 7!  Μένουμε για λίγο οι δύο μας με τον άντρα μου, κοιτάει έξω από το παράθυρο και μου λέει: Μόλις εμφανίστηκε το αστέρι σου, σε περιμένει να γεννήσεις! Ένιωθα απέραντη γαλήνη!

Στις 6:15 με μεταφέρανε στο μπουμ! Με λίγες εξωθήσεις είδα το κεφαλάκι του να βγαίνει στις 6:25.

Τυλιγμένος ο λώρος, φώναξε η γιατρός και μέσα σε ένα πανικό είδα το κορμάκι του στα χέρια της!

Δεν κλαίει, φώναζα στον άντρα μου

Μην ανησυχείς, μου έλεγε ξεπνοα…

Μετά από κάποια δευτερόλεπτα που μου φάνηκαν αιώνας τον άκουσα να κλαίει!

Μου τον έδειξαν ελάχιστα και μου τον πήραν… Δεν τον αγκάλιασα, δεν τον μύρισα, δεν τον ένιωσα! Κενό!

Μετά από ώρες με πήγαν στη μονάδα να τον δω στη θερμοκοιτιδα! Ήταν εκεί και κοιμόταν με μια τεράστια πιπίλα στο στόμα! Δεν άντεξα και άρχισα να κλαίω! Δε με άφησαν να τον αγγίξω…

Τον άγγιξα μετά από 2 μέρες, τον έβαλα στο στήθος μετά από 3 μέρες με μπιμπερό και πιπίλα. Και όμως έγειρε και θηλασε λες και ήμασταν μαζί από την αρχή…

Μετά από 5 μέρες πήγαμε σπιτάκι μας! Του υποσχέθηκα πως θα τον θηλάζω όποτε μα οποτε θελήσει!

Έτσι και έγινε. Θηλάσαμε αποκλειστικά 6 μήνες και συνεχίζουμε…

Είπα πολλά, αλλά δεν μου φαίνονται αρκετά! Αν δεν είχα τον άντρα μου δίπλα μου σε όλο αυτό το ταξίδι, συνοδοιπόρο ακούραστο, δεν θα είχα γεννήσει φυσιολογικά, χωρίς επισκληρίδιο, δε θα είχα θηλάσει… Τον ευχαριστώ με όλη μου την ψυχή!!

Όσο για το παιδί μου… είναι το φώς του πιο δυνατό και από τον ήλιο…

Και ναι τελικά το αστέρι μου με συντρόφευσε γλυκά και στη γέννα μου…

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com