Το ξαναταίζεις. Το αλλάζεις.

Του τραγουδάς. Το ξαναταίζεις.

Του μιλάς. Μπλα μπλα μπλα μπλα.

Κάποια στιγμή το παίρνει ο ύπνος. Πάνω σου.

Ή στο κρεβάτι σου.

Άχου μωρέ, τι γλυκιά που είναι η ψυχούλα η μικρή!!

Αισθάνεσαι ότι θα μπορούσες να το έχεις για πάντα στην αγκαλιά σου

Ή στο κρεβάτι σου, πλάι σου.

Έρχεται, όμως, η στιγμή που τα μπράτσα σου και η πλάτη σου σκούζουν για βοήθεια.

Ή η στιγμή που θέλεις να απλωθείς στο κρεβάτι σου, να αγκαλιάσεις τον άνθρωπό σου.

Ω ναι. Έρχεται η στιγμή της μεταφοράς!

Με μαεστρία και γρήγορες, απαλές κινήσεις, τοποθετείς το ένα χέρι κάτω από το κεφαλάκι και το άλλο κάτω από το πωπουδάκι. Φιουυυυ, μια χαρά μέχρι στιγμής!

Με βήματα τόσο αργά και αθόρυβα που θα τα ζήλευε και ο καλύτερος διαρρήκτης της πιάτσας κατευθύνεσαι προς την καλαθούνα.

Mε ευλάβια αρχίζεις την κάθοδο του βρέφους προς το στρωματάκι του.

Το ακουμπάς και τραβάς απαλά τα χέρια από το σώμα του.

Μένει ακίνητο, ρουθουνίζοντας γλυκά.

Το σκεπάζεις, ενώ ταυτόχρονα στέλνεις προσευχές στον Χριστούλη, την Παναγίτσα και όλους τους αγίους να το έχουν καλά και να μην ξυπνήσει.

Ουφ! Τα κατάφερες…

Μεταβολή και αργά βήματα προς την πόρτα.

«ΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!»

Ο Μάνος σκέφτηκε ότι θα ήταν τέλειο να υπήρχε κάτι σαν το «φτιάρι» που ψήνεις τις πίτσες για να μεταφέρεις το μωρό από το ένα μέρος στο άλλο…

Λέτε να βάλουμε μπρος την κατασκευή του, μπας και λύσουμε το θεματάκι;;;;

Υ.Γ. Συμβουλές από… βετεράνους γονείς όχι μόνο δεκτές, αλλά ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ!!

Φιλιά

Ολίβια