Είναι… μπαμπάς!
«Μήτσο, μην την πας στα βαθιά!«
«Μήτσοοοοο, φόρα της καλύτερα το σωσίβιο!!«
«Μήτσο, πρόσεξε μην μπει νερό στο στόμα της!!!«
«Μήτσο, ήρθε ο καφές σου! Έλα εσύ στην ξαπλώστρα και θα μπω εγώ στη θάλασσα«
Του το έβγαλε από τη μύτη του Μήτσου η σύζυγός του και μητέρα του -περίπου- τρίχρονου κοριτσιού που πλατσούριζε με τον μπαμπά του στα ρηχά. Η μαμά παρατηρητής- επιτηρητής ξάπλωνε στην ξαπλώστρα και βιντεοσκοπούσε το όλο σκηνικό. Μόνο που στο βίντεο των διακοπών του 2010, εκτός από τα κύματα και τη μουσική του beach bar, θα ακούγεται η φωνή της να δίνει παραγγέλματα στον έρμο τον μπαμπά, ο οποίος είδε και απόειδε και πήγε να καθίσει στη σκιά να ρουφήξει το φραπεδάκι του.
Το κατάλαβα από τις πρώτες μέρες μου ως μαμά: δεν εμπιστευόμαστε το παιδί μας ούτε στον ίδιο του τον πατέρα. Πριν βιαστείτε να πείτε ότι δεν ισχύει αυτό, αφήστε με να σας πω το δικό μου στόρυ…
Τον πρώτο καιρό με την Αθηνά λεχουδάκι, η κούραση βαρούσε κόκκινο. Υπήρχαν κάποια βράδια που με έπαιρνε από νωρίς ο ύπνος και ο Μάνος με σκέπαζε και μου έλεγε να μην ανησυχώ για το μωρό και ότι θα το ταίσει αυτός όταν ξυπνήσει.
Αποκοιμιόμουν με τη σκέψη του πόσο τυχερή είμαι που είναι άντρας μου και τι ωραία που θα κοιμόμουν λιγουλάκι. Μόλις, όμως, η Αθηνά έκλαιγε πεταγόμουν σαν αίλουρος, ξεχνούσα και κούραση και ξενύχτια και έτρεχα να δω τον Μάνο να την ταίζει. Μάλλον υποσυνείδητα ήθελα να τσεκάρω ότι θα είναι ok,
Ή το άλλο; Πόσες φορές μου έχει ζητήσει να την πάει μόνος του βόλτα και μέσα μου εύχομαι να μου κάνει πλάκα; Δεν είναι ότι δεν τον εμπιστεύομαι, είναι ότι αγχώνομαι ότι θα του τύχει κάτι που δεν θα μπορεί να αντιμετωπίσει. Ενώ εγώ η μάνα, θεά, έτσι; Ότι και να μου λάχει, το αντιμετωπίζω μια χαρά! Χα!
Το παραπάνω σκηνικό της παραλίας με ταρακούνησε. Με ταρακούνησε γιατί είδα έναν μπαμπά να χαίρεται που παίζει με το κορουλίνι του και η μαμά να του παίρνει όλη τη χαρά.
Έχω έναν άντρα που είναι τέλειος μπαμπάς, με βοηθάει περισσότερο απ’ ότι θα μπορούσα να φανταστώ… Δεν θα ήθελα με τίποτα κάποια στιγμή να πιάσω τον εαυτό μου να αμφισβητεί τις ικανότητές του σε σχέση με το παιδί.
Η μάνα γεννάει, αλλά μαζί με τον πατέρα το μεγαλώνει. Πολλές μανούλες παραπονιούνται ότι οι σύζυγοί τους δεν ασχολούνται πολύ με τα παιδιά. Φαντάζομαι ότι δεν είναι όλοι οι μπαμπάδες το ίδιο στοργικοί. Όμως είμαι σίγουρη ότι πολλοί από αυτούς απλά παρέδωσαν τα όπλα, όταν οι μαμάδες -ακόμα και άθελά τους- αμφισβήτησαν πολλάκις τις πατρικές τους ικανότητες…
Πολύ στεναχωρήθηκα σας λέω… Ο έρμος ο πατέρας σηκώθηκε μετά από λίγο από την ξαπλώστρα και πλησίασε ξανά την κορούλα του και την γυναίκα του. Η κόρη του τον πιτσίλισε και αυτός τη σήκωσε ψηλά σαν ψαράκι και τσουπ! τη βούτηξε στη θάλασσα. Η μαμά γέλασε δυνατά!
Αν το είχε κάνει όσο αυτή ήταν στην ξαπλώστρα, δεν θέλω καν να φανταστώ τι μπινελίκι θα άκουγε…
Σκεφτείτε το λίγο…
Καλό βράδυ!
Ολίβια
A και μη ξεχασω , δε με αφηνει να δω τα παιδια μου ,παει εναμισης μηνας τωρα...παιζει να εχουν μιλησει , παιζει να εχουν περπατησει κιολας ...εγω ομως δεν ξερω τι κανουν. Τετοιου ειδους γυναικες υπαρχουν στο κοσμο, και αντε εξηγησε της οτι τα παιδια για να μεγαλωσουν ισορροπημενα χρειαζονται και τον πατερα τους.με απομωνωνει αλλα το δικαιωμα της το δινει απλοχερα ο νομος να εχει την επιμελεια και να κανει οτι θελει , εν ετη 2014.....
Γεια σας .εγω ειμαι χωρισμενος μπαμπας δυο διδιμων.ημουν απο κεινους που η μονη διαδρομη που κανανε ητανε σπιτι-δουλεια και το αντιστροφο. Η γυναικα μου δε δουλευε. Στο σπιτι παντα ημουν μαθημενος να βοηθω στις δουλειες στα πληντυρια ρουχων κ πιατων να πηγαινω για ψωνια στο σουπερμαρκετ .ακομα κκαι με τα νεογεννητα παιδια μου ημουν εκει.να ξυπναω τις νυχτες που κλαιγανε να ετοιμαζω το γαλα να ταιζω το ενα εγω κ το αλλο η μανα τους.αλλαζα πανες κ βοηθουσα στο μπανιο. Το βραδυ τα εβαζα για υπνο και τα σκεπαζα ενω καθε πρωι πριν παω για δουλεια τα φιλουσα στοργικα.δουλευα 10 με 12 ωρες καθημερινα απο τις 6.30 το πρωι ως τις 6-7 το απογευμα. Η μανα τους ζουσε μεσα στο σπιτι με την αδερφη της κ τους γονεις της που ειχαν ερθει για να βοηθουν. Εμεις ομως ολο τσακωνομασταν και λογος ηταν οτι επεμβεναν ολοι στο καθε τι αδιακριτα. Εκλαιγα καθε μερα εχασα 15 κιλα απο τη στεναχωρια μου, τωρα ζω μονος μου .πληρωνω τη διατροφη μου κανονικα που ειναι και 530 ευρω.τα παιδια μου δεν τα βλεπω και απο εκει που ημουν ο καλυτρος συζηγος-γαμπρος-πατερας τωρα ειμαι ο χειροτερος. Ουτε τη κερατωσα ποτε μου ουτε την εδερνα ουτε τιποτα. Μου πηρε λεφτα απο τη τραπεζα και δε μου δινει καλα καλα ουτε κ τα πραγματα μου απο το σπιτι. Η οικογενεια της την οποια εχω βοηθησει με πολλους τροπους την υποστηριζει και ολοι με βριζουν εμενα κ την οικογενεια μου.με παει σε αστυνομιες κ δικαστηρια και ολο με εκδικειται για λογο που ακομα δεν εχω καταλαβει. Τα οικομομικα μας ηταν στενα, πηγα να βρω και δευτερη δουλεια τα σκ ομως απο την μη αναγνωριση των κοπων μου και το συνεχες βρισιμο την αφησα. Περιμενα μεχρι να βαπτισουν τα παιδια μου κ εφυγα απο το σπιτι.εμενα 1 βδομαδα μεσα στο αυτοκινητο μεχρι να βρω αλλο χωρο να μενω.ειμαι εκτος ελλαδος και ειμαι μονος μου. Καμμμια φορα υπαρχουν και αυτοι οι μπαμπαδες - συζυγοι - γαμπροι , αλλα..... Προσπαθω μεσω δικηγορου για τα αυτονοητα δικαιωματα μου και ευχομαι εκεινα τα δυο τα ερημα τα παιδακια να μεγαλωσουν με ηθικη κ αξιες να γινουν σωστα πλασματα και ευχομαι να με αγαπανε. Ολα αυτα τα γραφω κλαιγοντας ενα βροχερο πρωινο σαββατου μονος σε αδειο σπιτι.....