Ηταν περιπου μιαμιση το μεσημερι και μολις ειχα ξυπνησει, (αφου ολο το βραδυ υπεφερα απο καουρες κ αυπνια). Πλυθηκα και βγαινοντας απ’ το μπανιο ενιωσα κατι πολυ ζεστο να ερχεται αναμεσα στα ποδια μου. Κοιταζω και τι να δω; Νερα παντου! Πολλα νερα!!! Αρχισα να τρεμω τρομαγμενη με το τηλεφωνο στο χερι! Πηρα τον γιατρο μου, τους γονεις μου και τον αδερφο μου να ξεκινησουν. Ο γιατρος μου ειπε οτι ειναι πολυ νωρις για γεννα, αλλα παμε στο μαιευτηριο να δουμε. Ετσι κ καναμε. 

Μενω παραλια Αλιμου, φανταστειτε ποση κινηση και ποσο αγχος υποστηκαμε μεχρι να φτασουμε στο Μαρουσι. Σε 1 ωριτσα και μετα απο εναν τσακωμο (με γυναικα οδηγο), φτασαμε. Ο πατερας μου με περιμενε ακριβως απ’ εξω και ετοιμος να με παει σηκωτη μεσα νομιζοντας οτι ποναω προφανως. Φυσικα δεν ποναγα καθολου ακομα.

 

Μετα απο 5 ωρες σπρωξιματος, πιεσης, πεινας, επισκληριδιου και κουρασης ενιωσα οτι ηταν η ωρα μου. Ημουν ετοιμη να γεννησω! Θελω να προσθεσω οτι ο μυθος για την επισκληριδιο μενει μυθος και για μενα, αφου με ηρεμουσε απιστευτα! Με χαλαρωνε σε σημειο να ξεχναω οτι γενναω, αν κ φυσικα καταλαβαινα ποτε επρεπε να σπρωξω.

 

Ξαφνικα ο γιατρος μου με σταματησε και ο αντρας μου τρομαξε οταν με κοιτουσε. Απο το λαθος σπρωξιμο που εκανα ειχα σπασει αγγεια των ματιων κ του δερματος του προσωπου (που φυσικα εφυγαν σε 3 μερες). Ομως εγω ηξερα οτι ηταν η ωρα και εσπρωξα (δεν αντεχα εδω που τα λεμε). Στις 20:45 ακουσα το κλαμματακι του. Ηρεμησα και δεν ηθελα τιποτα αλλο απ’ το να τον δω κ να τον αγκαλιασω. Τον ακουμπησαν επανω μου και ηταν τοσο ηρεμος, τοσο ομορφος με ενα προσωπακι τοσο οικειο! Τον καλωσορισα με πολλα φιλια και γλυκολογα τα οποια ψελλιζα σχεδον απ’ τα δακρυα που ετρεχαν αβιαστα απ’τα ματια μου.

 

Η χαρα μου κ η ευτυχια μου ηταν απεριγραπτη. Επαψα να νιωθω οτιδηποτε αλλο εκεινη την στιγμη. Η αγαπη μου κ η συγκινηση μου ειχε τυλιξει τα παντα, δεν μπορουσε να μεινει χωρος για τιποτα αλλο. Τα ιδια συναισθηματα εβλεπα και στο προσωπο του αντρα μου φυσικα. Απλα μαλλον εγω και το μωρο ειχαμε 8 μηνες παρα κατι για να γνωριστουμε καλυτερα. 

 

Παρα το οτι γεννηθηκε προωρα ηταν υγιεστατος κ 2.300 κιλα. Το μονο που μου στερησε η βιασυνη του μωρου μου ηταν ο θηλασμος. Αφου η μαια μου συνεστησε μπιμπερο λογω ενστικτου θυλασμου του μωρου το οποιο και δεν ειχε. Δεν επεμεινα και το μετανιωσα. Στις 4 μερες στο μαιευτηριο εζησα καποιες απ’ τις καλυτερες στιγμες της ζωης μου. Θα μπορουσα να γραφω ωρες ολοκληρες γι’αυτο! Αλλα υπαρχει σημαντικοτερο πραγμα στη ζωη μιας γυναικας απ’το μωρο της; Έχει πλέον χρονίσει και ακομα τρεχουν δακρυα απ’ τα ματια μου οσο φερνω αυτες τις εικονες στο μυαλο μου. Και αν πρεπει να τις περιγραψω με μια μονο λεξη, αυτη θα ειναι ΜΑΓΙΚΕΣ!