Η δική μου ιστορία τοκετού δεν είναι και απο τις καλύτερες εμπειρίες… Με λένε Σταυρούλα και ειμαι παντρεμένη 3 χρόνια, δυο χρόνια προσπαθούσαμε να κάνουμε μωρό, λόγω κάποιου προβλήματος στις ωοθήκες μου… Έκανα κάποιες θεραπείες (χάπια, ενέσεις), αποτέλεσμα μηδέν! Ξεκινάμε σπερματεγχύσεις, πάλι ενέσεις, πάλι χάπια, έκανα 3, αποτέλεσμα μηδέν κ πάλι…

Ο γιατρός μου έλεγε ότι μπορώ να μείνω έγκυος χωρις εξωσωματική, αλλα εγώ επέμενα να κάνουμε. Τελικά 1 μήνα πρίν ξεκινήσουμε την εξωσωματική, έμεινα έγκυος, παίρνοντας μόνο κάποια χάπια που μου είχε δώσει για να αδιαθετήσω. Η χαρά μου δεν περιγράφεται! Επιτέλους το όνειρό μου εν μέρη πραγματοποιήθηκε.

Έπαιρνα χάπια και έκανα ενέσεις για να μπορέσω να το κρατήσω, δεν δούλευα, δεν έβγαινα, δεν δεχόμουν κόσμο λόγω της ιωσης, γενικά είχα μπεί στη γυάλα. Ως τον 5 μήνα είχα πάρει 4 κιλά και όλα πήγαιναν καλά, ώσπου άρχισε να ανεβαίνει η πίεσή μου. Ξεκίνησα χάπια για την πίεση, ενέσεις και σαλοσπίρ, άρχισα να παίρνω βάρος απότομα, να πρήζομαι και το λεύκωμα μέσα σε μια εβδομάδα εξελίχθηκε άσχημα. «Προεκλαμψία!», μου είπε ο γιατρός… Τι είναι αυτό;;; Και τώρα;;;

Παρακολούθηση στο νοσοκομείο (δημόσιο) οπου είναι ο γιατρός μου. Ήμουν 29 εβδομάδων, μου είπε ως τις 32 εβδομάδες αν μπορούμε να το κρατήσουμε για να πάρει βάρος (ξέχασα να αναφέρω οτι η πίεση δεν αφήνε το μωρό να πάρει βάρος). Είχα παραμορφωθεί, ώρα με την ώρα χειροτέρευα… Μπήκα στο νοσοκομείο Σαββάτο μεσημέρι, έχοντας φτάσει απο 55 κιλά που ξεκίνησα 79 κιλά λόγω κατακρατήσεων.

Κάθε μια ώρα μου έπαιρναν την πίεση, η οποία είχε κολλήσει στο 15 με 10. Το βράδυ μου έκαναν καρδιοτοκογράφο, ήταν καλός. Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα μου, έπαιρναν συνέχεια την πίεση και μου δίναν χάπια! Στις 6 το πρωί φέρνουν τον καρδιοτοκογράφο… Χάλια, το χάναμε το μωρο… Με πήγαν για παρακολούθηση με καρδιοτοκογράφο και πιεσόμετρο στο χέρι.

Στις 10 μου είπαν πως θα μπω στο χειρουργείο να μου πάρουν το μωρό με καισαρική με ολική νάρκωση. Η αναισθησιολόγος απο το πρωί ανέβαλε το χειρουργείο για τις 2 το μεσημέρι, λόγω του σαλοσπίρ που είχα πάρει. Δύο η ώρα και εγώ ακόμα στην αναμονή με τρεις αναισθησιολόγους επάνω μου να προσπαθούν να μου βρουν φλέβα να πάρουν αίμα και να μου βάλουν τον ορό. Με κατατρύπησαν, δεν έβρισκαν φλέβα λόγω της κατακράτησης. Η ώρα περνούσε, ηθελα να δώ τον άντρα μου και δεν τον αφήναν να μπει, περίμενε έξω με τους γονείς μας… Ο γιατρός μου μου έλεγε, «Όλα καλά θα πάνε!». Προσευχόμουν και ο Θεος μου έδινε δύναμη…

Στις 4.30 με έβαλαν στο χειρουργείο, με ετοίμασαν για την καισαρική. Στις 5.15 γεννήθηκε το άλλο μου μισό, το κοριτσάκι μου, 790 γραμμάρια! Δεν το είδα… Το πήγαν στην εντατική νεογνών. Ξύπνησα στις 7.30 και μου είπε ο γιατρός οτι όλα πήγαν καλά και οτι θα με πάνε στην εντατική για παρακολούθηση. Με έβγαλαν στο διάδρομο μίλησα με τον άντρα μου που είχε ρωτήσει τους νεογνολόγους για το μωρό και μου είπε οτι είναι καλά…

Τι να μου έλεγε… Δύο μέρες ήμουν στην εντατική και με έζωναν τα φίδια που δεν μπορούσα να πάω να τη δω… Είχα τρελαθεί κ η πίεση να μην πέφτει! Οι εξετάσεις μου χάλια, με έβλεπε νεφρολόγος. Με πήγαν σε δωμάτιο μου έβγαλαν καθετήρα και ορό και στις 12.30 στο επισκεπτήριο πήγα να δω το θαυματάκι μου…

Μόλις την είδα έπαθα πλάκα, δεν μπορώ να το περιγράψω… Τα γράφω και κλαίω… Έμεινα 5 μέρες μέσα και κάθε βράδυ, ήμουν με υπογλώσιο λόγω της πίεσης, έφυγα χωρίς το μωρό μου, μιση… Δεν μπορούσα να κάνω τιποτα, ήμουν φυτό, αδύναμη, είχα χάσει 16 κιλά, είχα αυστηρές οδηγίες απο το γιατρό μου και τη νεφρολόγο.

76 μέρες με πίστη και υπομονή πηγαινοερχόμουν στο νοσοκομείο μαζί με τον άντρα μου πρωί απόγευμα να βλέπουμε το θαυματάκι μας να μεγαλώνει… Δεν θέλω να τα θυμάμαι… Δόξα το Θεό, όλα πήγαν καλά και εδώ κι 15 μέρες γυρίσαμε σπίτι μας, αφήνοντας πίσω όλα όσα περάσαμε και είμαστε ευτυχισμένοι. Έχουμε πάει 2.5 κιλά και μέρα με τη μέρα είμαστε καλύτερα. Μόλις την κοιτάω και την παίρνω στην αγκαλιά μου λιώνω… Είναι όλη μου η ζωή! Ευχομαι να μην περάσει κανένας αυτά που πέρασα εγώ…

Υ.Γ. Επειδή διαβάζουν και εγκυούλες το υπέροχο blog σου δεν ξέρω αν είναι σωστό να δημοσιευτεί η ιστορία μου…

Σας φιλώ γλυκά,
Σταυρούλα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com