Είμαι 26 χρονών, μητέρα της Αθηνάς, η οποία γεννήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου, ημέρα γενικής απεργίας. Όσο ήμουν έγκυος και όταν κράτησα την Αθηνά στην αγκαλιά μου για πρώτη φορά, ήξερα για την κρίση, αλλά δεν περίμενα -όπως οι περισσότεροι, άλλωστε- ότι μιλούσαμε για… παράκρουση της χώρας. Γεννήσαμε, γεννάμε και θα γεννήσουμε παιδιά σε μια χώρα με αβέβαιο μέλλον. Δεν φανταζόμουν αυτό το μέλλον για την κόρη μου. Μεταξύ μας, ούτε καν για μένα. 26 χρονών είμαι. Έχω ΜΕΛΛΟΝ μπροστά μου.

Σήμερα ο λαός αντιδρά και έχει όλα τα δίκια του κόσμου. Η μαζική αντίδραση ξεφεύγει, όμως, και από τα οποιαδήποτε όρια της (όλα στη ζωή, λένε, πως έχουν όριο). 3 άνθρωποι νεκροί μέχρι στιγμής και από ότι λένε η μία έγκυος στον τρίτο-τέταρτο μήνα της εγκυμοσύνης της. Σκέφτομαι τη χαρά της, όταν κράτησε στα χέρια της το θετικό τεστ εγκυμοσύνης. Μπορώ ΑΚΟΜΑ να θυμηθώ με ακρίβεια τα δικά μου συναισθήματα, όταν το τεστ έβγαλε τη θετική γραμμή. Το τρέμουλο και τη συγκίνηση, το ότι για πρώτη φορά ένιωσα τόσο έντονα, το μεγαλείο του να είσαι γυναίκα. Θυμάμαι την αμήχανη συγκίνηση του Μάνου και φαντάζομαι πως κάπως έτσι θα ένιωσε και ο σύζυγος/φίλος της αδικοχαμένης κοπέλας. Δεν τολμώ καν να διαννοηθώ πώς μπορεί να αισθάνεται τώρα.

«Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της», λένε. Σαφώς. Τα παιδιά μεγαλώνουν σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα χύμα και κουτουρού, φτάνουν 18 και δεν έχουν ΚΑΝΕΝΑ επαγγελματικό προσανατολισμό, σπουδάζουν όχι αυτό που θέλουν, αλλά αυτό στο οποίο «περνάνε». Κανείς δεν τους προετοιμάζει για ΤΙΠΟΤΑ. Δεν ξέρουν τίποτα. Είναι κάτοικοι μιας χώρας με τεράστια ποσοστά ανεργίας και ακόμα πιο τεράστια ποσοστά εκτρώσεων. Ούτε για τη σεξουαλική τους αγωγή δεν μπορούμε να προνοήσουμε.

Σήμερα το πρωί, λίγο πριν αρχίσουν τα επεισόδια, έκανα μπάνιο τη μικρή μας. Μου έσκασε τα πιο γλυκά χαμόγελα έβερ. Της φίλησα το μυτάκι, τα στρουμπουλά μαγουλάκια και της υποσχέθηκα ότι δεν θα αφήσω κανέναν να της κόψει τα φτερά και να της τσακίσει τα όνειρα. Δεν θα επιτρέψω να μεγαλώσει, μετρώντας ένσημα και κάνοντας το χαμάλη για να τα κονομάει κάποιος άλλος. Δεν θα την αφήσω να φοβηθεί ποτέ και για τίποτα.

Όταν γεννιέται ένα μωρό, το μυαλό και η ψυχή του είναι σαν άδειοι σκληροί δίσκοι έτοιμοι να γεμίσουν με data. Το σκεφτόμουν πριν λίγες μέρες… Αν μια μαμά είναι νευρική, τότε και το παιδί της θα μάθει να είναι νευρικό. Αν ένας μπαμπάς είναι τσιγγούνης, τότε και το παιδί θα γίνει -κατά πάσα πιθανότητα- τσιγγούνης. Στο χέρι μας είναι να πολεμήσουμε τα ελαττώματά μας, για να μην τα υιοθετήσουν τα παιδιά μας. Μόνο έτσι θα εξελιχθεί το ανθρώπινο είδος προς το καλύτερο.

Κρατήστε τα όνειρα και το χαμόγελό σας ζωντανά, για να μάθουν και τα παιδιά να χαμογελούν και να ονειρεύονται. Νομίζω πως αυτό είναι το σημαντικότερο που μπορεί να κληροδοτήσει κανείς σε ένα παιδί: το δικαίωμα να χαμογελά και να ονειρεύεται…

Από τη μέρα που έγινα μάνα, η ζωή μου έκανε restart. Για αυτό δεν φοβάμαι ΤΙΠΟΤΑ και ΚΑΝΕΝΑΝ.