«Ο γιόκας σου σε άφησε συντρίμια!»
Η ιστορία της Μαρίας
(Η Μαρία γέννησε φυσιολογικά με επισκληρίδιο)
Ξεκίνησα να γράφω την δική μου ιστορία τοκετού και μου ανέβηκε ήδη το αίμα στο κεφάλι από τα νεύρα. Αρχίζω…
Κατά τις 4 π.μ. με έπιασαν πόνοι ανά 5 λεπτο. Ήταν, όμως, υποφερτοί, οπότε δεν σκέφτηκα να πάω στο μαιευτήριο. Ξύπνησα τον άντρα μου και τον ενημέρωσα ότι μάλλον «γεννάμε». Παρ’ όλα αυτά δεν πήρα την γυναικολόγο μου, γιατί δεν ήθελα να την ξυπνήσω!!!!! Πάλευα τον πόνο κυρίως μπρούμυτα και με περπάτημα πάνω κάτω σ’ όλο το σπίτι. Μες τον πόνο μου βρήκα κουράγιο, άνοιξα στο λαπτοπ και έψαχνα μανιωδώς να βρω αν είχα όντως συμπτώματα γέννας ή αν ήταν ιδέα μου. Κατά τις 9 π.μ. πήρα τη γυναικολόγο μου και της είπα ότι πονάω. Μου λέει «Έλα σιγά σιγά Θεσσαλονίκη«, (μένω Κιλκίς), «και βλέπουμε«. Δεν πήρα κανέναν τηλέφωνο για να μην ξεσηκώσω άδικα την κερκίδα μου, σε περίπτωση που ήταν false alarm.
Μόλις πήγαμε εκεί, έσπασαν τα νερά μου. Έκανα την κούρα ομορφιάς μου (you know what I mean) και με ξαπλώσανε. Από κει ξεκινάει το καλό. Με καλωδιώσανε σαν να ήμουν καμιά τρελή που θα τους έφευγε και αυτό ήταν. Άρχισα να πονάω. Λέω στη γιατρό αν γίνεται να μ’ αφήσουν να περπατάω, γιατί ξάπλα ο πόνος δεν παλεύεται, αλλά μου απάντησε όχι. Ήξερα ότι γεννάω το επόμενο 3ωρο, αλλά από φόβο και μόνο ζήτησα επισκληριδιο. Μου σπάσανε τη φλέβα μέχρι να μου περάσουν τον ορό(!!). Με το που μου την κάνανε πέρασαν όλα.
Άνοιξα την tv, μιλούσα με τον άντρα μου, μιλούσα στο τηλέφωνο, βγάζαμε φωτό και η διαστολή προχωρούσε. Κάποια στιγμή ακούω «ξεκινάμε!». «Τι ξεκινάμε καλέ;«, ρωτάω εγώ. «Τη γέννα!«, μου απαντάνε. Μου δώσανε οδηγίες για το πώς πρέπει να σπρώξω και ακούω ΠΑΜΕ. Έβαλα τα γέλια. Έτσι γεννάει ο κόσμος; Ε! Άρχισα και γω να σπρώχνω στα τυφλά. Να μου λέει «Ξανά!«, «Καλέ όχι έτσι, αλλά όπως σου είπα!«. Πφφφφ… Άντε πάμε άλλη μία. Της λέω, «Δεν καταλαβαίνω τίποτα, τι να κάνω;»
Η γιατρός μετά από 15 λεπτά έφερε μέσα τη βεντούζα. Εκεί σκιάχτηκα. Τη βλέπω να το τραβάει το μωρό με τέτοια δύναμη που λέω «πάει θα του ξεριζώσει το κεφάλι». Μου λέει «έχεις πολύ δυνατό κόλπο και γυμνασμένο» (και είπε να με εκδικηθεί). Τράβηξε το μωρό και ενώ είχαν πέσει πάνω μου 2 μαίες και μου πατούσαν την κοιλιά, ακούω κλάμα. Δεν κατάλαβα τίποτα. Τι; Γέννησα εγώ τώρα;
Κάνω μια πιο εκεί και τι να δω;;; Ένα τεράστιο μωρό με 2 κεφάλια (είχε ένα καρούμπαλο από τη βεντούζα σαν δεύτερο κεφάλι). Και τι σκέφτηκα η αθεόφοβη; «Παναγιά μου, τι είναι αυτό;;; Μπλιαχ!!» Μου το φέρανε, το αγκάλιασα και μέχρι να το χαϊδέψω μου το πήρανε. Εκεί ξεκίνησε η κοπτοραπτική. Έραβε πόση ώρα. «Μα τι κάνεις τόση ώρα;«, της λέω. Μου λέει «Ο γιόκας σου, σου άφησε συντρίμμια». 3800 γεννήθηκε σχεδόν. Δεν κατάλαβα τι εννοούσε…
Πήγα στο δωμάτιο μετά από μισή ώρα με εμετούς από την αναισθησία και ενώ ήταν ώρα να φέρουν τα μωρά, το δικό μου άφαντο. Μετά από 3 κουδουνίσματα στη νοσοκόμα, σηκώθηκα και σύρθηκα μέχρι τον θάλαμο νεογνών φωνάζοντας. Μου λένε «Α! Χμμμ, το μωράκι σας είναι στη θερμοκοιτίδα… Δε σας το είπαν;» Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε. Ούρλιαζα από την ανευθυνότητα τους που δεν με ενημέρωσαν, λες και ήμουν η γιαγιά του και όχι η μάνα του.
Τελικά το μωρό έμεινε 3 μέρες, γιατί είχε πάθει σοκ από την απότομη γέννα και δεν ανέπνεε σωστά. Τρεις μέρες να πηγαινοφέρνουνε μωρά, να βλέπω χαμογελαστά πρόσωπα, γεμάτες αγκαλιές και η δική μου άδεια. Με το ζόρι κρατιόμουνα για να μην καταλάβουν οι γύρω μου πόσο χάλια ήμουν. Μόνο ο άντρας μου με ένιωθε. Πήγαινα στο θάλαμο και τον έβλεπα από μακριά με σωληνάκια στο στόμα. Και όλα αυτά γιατί;;; Γιατί δεν ένιωθα να κάνω το πιο φυσιολογικό πράμα στον κόσμο, να γεννήσω το μωρό μου. Περίμενα την επιστήμη να το κάνει για μένα. Δε λέω… «κιουρία» η δικιά σου. Πιο πολύ με πονάει η κοιλιά μου σε μια αρρώστια παρά η γέννα εκείνη την ώρα.
Ένα χρόνο μετά και αφού έκανα καιρό να κάτσω κανονικά από τα άπειρα εσωτερικά ράμματα, η διάγνωση είναι «μερική ρήξη του εμπρόσθιου τμήματος του κόλπου». Ας μην το κάνω λιανό αυτό καλύτερα, γιατί δε θα σας αρέσει αυτό που θα ακούσετε. Γυμνάζομαι καθημερινά και εντατικά και η βελτίωση είναι μηδαμινή. Η απάντηση της %$^%$^ γυναικολόγου μου ήταν «Έλα μωρέ. Κάνε όσα παιδιά είναι να κάνεις και μετά θα χειρουργηθείς. Παρθένα θα σε κάνουμε!!!» «&^%&^%$Ε%^$#^%$#^&*^%&^%»… Πάω να πάρω το υπογλώσσιο!!!
Υ.Γ. Το δεύτερο λέω να το κάνω στη Βιοκλινική (Θεσσαλονίκη) που σε αφήνουν να γεννήσεις μόνη σου χωρίς φάρμακα και να πας σπίτι σου σε 2 ώρες, αν όλα πάνε καλά. Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
