Έπεσαν όλοι πάνω μου και φώναζαν «Σπρώξεεεεε!!»!

Και ναι, ηρθε η ωρα να μοιραστω και εγω τη δικη μου ιστορια τοκετου…!!!!

Ολα ξεκινησαν τον Μαιο του 2013 οπου γνωρισα τον πλεον αντρα μου. Eγω 17 χρονων, εκεινος 23, ολα εγιναν τοσο γρηγορα και φτανουμε στον Απριλιο του 2014 και ενω ειμαστε μαζι μονο 11 μηνες συνειδητοποιω πως εχω καθυστερηση! Στις 10 Απριλιου πρωι πρωι παω αγοραζω ενα τεστ κρυφα, τρεχω γρηγορα στο μπανιο, το κανω και δεν τολμαω να το κοιταξω καν.. Το αφηνω πανω στο πλυντηριο, χτενιζω τα μαλλακια μου και λεω ποσο χαζη ειμαι που χαλαω λεφτα ετσι και οτι σιγουρα θα ειναι αρνητικο… Και λεω τελος παντων ας το δω.. Και πλησιαζω και αυτο ηταν… ναι ηταν ΘΕΤΙΚΟ κι ομως… Εκει απλα τα χανω, αρχιζω να τρεμω, ξεσπαω σε κλαματα και παραλληλα χαμογελουσα κιολας, αλλα ειχα σοκαριστει.. Βγαινω εξω και πεφτω πανω στον πατερα μου, τον κοιταζω και με το τεστ στα χερια του λεω «Ειμαι εγκυος!» και εκεινος προσπαθουσε πρωτα να με ηρεμησει… Αφου ηρεμησα καπως και ακουσα ολα εκεινα τα γνωστα απο τον πατερα μου (και δεν προσεχες και εισαι μικρη κτλ κτλ) παιρνω τηλεφωνο τον αντρα μου και του λεω να ερθει απο το σπιτι… Ερχεται και του λεει ο πατερας μου »ελα και κοντεψαμε να την χασουμε το πρωι, βγηκε απο την τουαλετα χλωμη» και λεει ο αντρας μου «Γιατι; Ειδε καμια κατσαριδα;» και του απανταω εγω ‘‘Οχι, ειδα αυτο» και του δειχνω το τεστ! Με ρωτάει »εισαι εγκυος;» και του λεω »ναι, ετσι δειχνει»….

Συντομα το εμαθαν ακομα και οι πετρες αφου δεν μπορουσαμε να το κρατισουμε κρυφο με τιποτα, ημασταν με ενα χαμογελο ολη την ωρα!

Παιρνω τηλεφωνο την γυναικολογο μου και μου λεει να κανω χοριακη. Παω κανω χοριακη την αμεσως επομενη μερα και βγαινει θετικη με 476 μοναδες. Την παιρνω τηλ ξανα της το λεω… Και μου λεει «Κανε αλλη μια την Δευτερα και ελα την Τριτη να σε δω!» Δευτερα ξανα για χοριακη οπου ειχε παει 2.233… Παω την τριτη απο εκει μου λεει «Πολυ υψηλη χοριακη, μαλλον παμε για πολυδυμη κυηση» Και αλλο εγκεφαλικο…!!!!!

– Να σε δω ομως και στον υπερηχο…

Βλεπουμε μια κουκιδιτσα μονο, λεει τελικα ενα ειναι.. και εκει ειναι που μου εριξε μαχαιρια στην καρδια…

– Με τετοια χοριακη αυτο που βλεπω δεν με ενθουσιαζει, κατσε ξεκουρασου και ελα παλι να το δουμε σε 2 βδομαδες.

Εφυγα ενα ρακος απο το ιατρειο… Φοβομουν οτι θα αποβαλω… Μεσα σε 3 μερες παθαινω φαρυγγιτιδα, κλεινει εντελως η φωνη μου, βηχα πολυ και τα σχετικα… Την παιρνω τηλεφωνο, μου λεει ελα να σε δω παλι και να σου γραψω αντιβιωση και σιροπι… Παω λοιπον ξανα και εκει βλεπουμε πως ο σακος ειχε μεγαλωσει και βλεπουμε την καρδουλα που χτυπουσε, μια κουκιδιτσα να αναβοσβηνει… Τρελαθηκαμε… Ολα καλα μας ειπε.. Αν και δεν μπορεσαμε να την ακουσουμε την καρδουλα ακομα, μου λεει ελα σε μια βδομαδα να ακουσουμε καρδουλα… Και ναι σε μια βδομαδα η καρδουλα χτυπουσε σαν τρελη!

«Μαλλον αγορι» μας λεει «απο τον χτυπο της καρδιας….»

Περναει ο καιρος με πολλους εμετους παρα πολλους και κανουμε και την αυχενικη οπου δεν φαινοταν ακομη το φυλο.. ερχεται και η β επιπεδου και εκει πλεον μαθαμε… ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ..!!!!!!!!!

Αυτο που θελαμε πολυ και οι δυο! Και οι μηνες περνουσαν αργα και βασανιστηκα… και ηρθε η στιγμη που εφτασα 39 εβδομαδων και απειχα μονο μια βδομαδα απο την ΠΗΤ (ειχα ΠΗΤ 13-12-14) και εχοντας βαλει 20 κιλα! Μεχρι να γεννησω, που γεννησα 41+2 τελικα εβαλα αλλα 7 κιλακια το συνολο 27 κι ομως πηρα 27 κιλα και κανοντας και πολλους εμετους, αλλιως θα ειχα παρει παραπανω.. αφου ετρωγα ολη την ωρα… το ευχαριστηθηκα ομως δεν εχω παραπονο… Ξεκινησα 58 εφτασα 85 και τωρα 5,5 μηνες μετα ειμαι 56..

Η μπουμπου δεν ελεγε να βγει ομως… Καθε βδομαδα στον γιατρο αλλα τιποτα κανενα σημαδι τοκετου… ειχα σκασει, ηθελα επιτελους να γεννησω… Και ξεπερασαμε την ΠΗΤ και φτανουμε 18/12 και ξυπναω και εχω συσπασεις ανα 7 λεπτα.. Παω στο νοσκομειο και φυσικα με διωχνουν, παλι διαστολη 0, τραχηλος κλειστος… Μου λεει ο γιατρος «Την Κυριακη στις 21 του μήνα και 11 η ωρα το βραδυ θα κανεις εισαγωγη και θα ξεκινησουμε με υποθετο για να μαλακωσει ο τραχηλος…»

Ετσι λοιπον Κυριακη βραδυ παιρνω τον αντρα μου, την μανα μου και την βαλιτσουλα μου και παμε…. Οαντρας μου μας αφησε και εφυγε… Θα ερχοταν παλι οταν γεννουσα (γιατι ειχαμε κανονισει να ειναι μεσα στην γεννα) και ετσι αφου καναμε κλισμα (ξυρισμα ειχα κανει απο το σπιτι) καρδιογραφημα και εξεταση αιματος… Με βαζουν στον καρδιοτοκογραφο και περιμενω… Κατα τις 2 το βραδυ ερχονται και μου βαζουν το υποθετο… Μου λενε να κατσω ακομα 2 ωρες εκει και μετα να παω στο δωματιο… Και ετσι κατα τις 4 το πρωι και αφου ηδη με ειχαν πιασει πονοι ανα 5λεπτο παω να ξαπλωσω, αλλα πονουσα πολυ, δεν μπορουσα… Ηθελα να περπαταω να ξεχνιεμαι και ετσι εφτασε 9 η ωρα το πρωι και εγω μαζι με την μανα μου ειχα σαρωσει ολους τους διαδρομους μεχρι τοτε…

Με ξαναβαζουν στον καρδιοτοκογραφο και περιμενω (μεχρι τοτε οι συσπασεις δυνατες και στο 5λεπτο) ερχεται κατα τις 9μιση ο γιατρος μου με κοιταει, διαστολη 3 μου λεει, παμε στην αι8ουσα τοκετου να ξεκινησουμε σιγα σιγα… Ειδοποιω αμεσως τον αντρα μου να ερθει.. Και ετσι ερχονται, με παιρνουν, παμε στην αι8ουσα τοκετου, ξαπλωνω, μου σπαει ο γιατρος τα νερα, στις 10 η ωρα μου βαζουν και τον ορο με την ωκυτοκινη, εε απο εκει και μετα δεν πονουσα απλα, πεθαιναααα…. Ερχεται και ο αντρας μου στο μεταξυ…

Παει 1 η ωρα το μεσημερι πλεον και με διαστολη ακομα στο 3 και εγω με πονους απο τις 10 η ωρα η μια συσπαση πισω απο την αλλη, δεν με αφηναν να παρω ανασα ειχα εξαντληθει και ζηταω επειγοντως επισκληριδιο (ημουν κατα της επισκληριδιου γι’ αυτο και αργησα να την κανω γιατι την φοβομουν αλλα δεν αντεξα αλλο και αρχισα να τη ζηταω απεγνωσμενα).. Ερχονται μου την κανουν (αν και παιδευτηκαμε λιγο γιατι ειχα δυνατες και συχνες συσπασεις και επρεπε να σταματαμε την διαδικασια σε καθε συσπαση) και αφου επιτελους τα καταφεραμε, αμεσως εφυγε εντελως ο πονος και αρχιζω να νιωθω την αισθηση οτι θελω να σπρωξω.. Ολη αυτην την ωρα εσπρωχνα λιγο λιγο χωρις να το καταλαβαινω…

Ερχεται ο γιατρος κατα τις 2μιση του λεω τι νιωθω, μου λεει «Εκανες κιολας διαστολη… Πριν λιγο σε ειδα και ειχες διαστολη 3, ηρεμησε ,η ιδεα σου ειναι…»

Εν τω μεταξύ με το που εκανα την επισκληριδιο ειχα μουδιασει ολοκληρη και δεν μπορουσα να ανασανω με αποτελεσμα οι παλμοι της μικρης απο 140 επεσαν στους 40… Αφου αρχισε να περναει η επισκληριδιος πηρα ανασα και παλι επανηρθαν οι παλμοι… Και λεω στον γιατρο «Παλι θελω να σπρωξω, δεν μπορω, το νιωθω εντονα..»

Με κοιταζει απο κατω και φωναζει «Διαστολη τελεια, ξεκιναμε εξωθησεις!»

Μου λενε τις ανασες που πρεπει να παιρνω και πως να σπρωχνω (με βοηθησε πολυ και ο αντρας μου σε αυτο, μου εδωσε πολυ δυναμη) και ξεκινησαμε εξωθησεις… Εσπρωξα 1, εσπρωξα 2, εσπρωξα 3, 4, 5, 6, 7 τιποτα… Και με σκιζει απο κατω ο γιατρος και κανει νοημα σε 2 μαιες και πεφτουν πανω στην κοιλια μου, μου την πατανε και μου φωναζουν ολοι μαζι Σπρωξεεε.!

Σπρωχνω αλλη μια και τσουπ το μπαρμπουνακι μου ξεγλιστρησε και βγηκε στον κοσμο… Εκλαψε αμεσως και την πηραν να την καθαρισουν και να την μετρησουν… 3.700, μου λενε «Να σου ζησει!» και μου την φερνουν να την δω και μου την ξαναπαιρνουν και πανε να την δειξουν και εξω στους δικους μας. Φευγει και ο αντρας μου και εκει ξεκινησε το ατελειωτο ραψιμο αφου με εραβαν πανω απο μιση ωρα δυο ατομα.. Πολλα εσωτερικα ραμματα λογω του οτι κατεβηκε η μικρη σε λαθος θεση και με εσκισε στον τραχηλο με τα ωμακια της… Και φυσικα και τα εξωτερικα ραματα που πονουσα μεχρι να σαραντισω δεν μπορουσα να κατσω, εκανα και οιδημα.. Τελος παντων, τελος καλο, ολα καλα…

Στις 22/12/14 ωρα 15:05 κρατησα για πρωτη φορα στην αγκαλια μου την κορουλα μου και απο τοτε αρχισε το μαγικο ταξιδι της μητροτητας… Μεγαλωσαμε.. Και εγω τρελη και παλαβη μαζι της… Και ελπιζω να με αξιωσει ο θεος να κανω ενα ακομα παιδακι στο μελλον και να ξαναζησω αυτην την μαγικη στιγμη του τοκετου, αν και την επομενη φορα το υποσχομαι στον εαυτο μου επισκληριδιο απ την αρχη!!

μαμά Νάντια
 

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com