Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη μέρα!!
Η ιστορία της Κικής
(Η Κική γέννησε φυσιολογικά)
Γεια σας κι από μένα! Είπα κι εγώ να σας γράψω το δικό μου παραμύθι….
Γενικά είχα πάρα πολύ καλή εγκυμοσύνη. Δεν είχα κανένα πρόβλημα. Έκανα ότι και πριν. Δεν φοβόμουν τίποτα. Δεν με ενοχλούσε ούτε καν η κοιλιά μου. Είχα ΠΗΤ στις 25/04/2010. Ο γιατρός μου ήθελε να με δει στις 6/04 και δεν θα με άφηνε να φύγω μέχρι τη γέννα. Βλέπετε είμαι από νησί και δεν το ρισκάραμε. Έτσι μάζεψα τα πράγματα μου και μετακόμισα Αθήνα.
Όταν με είδε μου είπε ότι πάμε πολύ καλά, το μωρό ήταν χαμηλά και είχα διαστολή. “Μπορεί να σε πιάσουν οι πόνοι μέσα στη βδομάδα” Η χαρά μου μεγάλη! Θα γεννήσω!
Ο μπέμπης όμως είχε άλλα σχέδια…
Ο γιατρός μου είχε πει να περπατάω 3 ώρες την ημέρα! Ναι ναι! 3 ώρες!!! Αυτό και έκανα. Έπαιρνα τους δικούς μου και περπατούσαμε. Τα είχαν παίξει όλοι εκτός από μένα. (Μέχρι και ο σκύλος σερνόταν στην επιστροφή) Συνέχιζα ακάθεκτη αλλά δεν με πιαναν οι πόνοι. Ο γιατρός με έβλεπε και με ξαναέβλεπε. Η απάντηση του ίδια “Όλα είναι πάρα πολύ καλά, περιμένουμε”
Αφού δεν γινόταν τίποτα μπήκα για πρόκληση Παρασκευή 23/4 στις 11 το βράδυ. Έγιναν οι σχετικές διαδικασίες και μπήκα στο δωμάτιο οδυνών. Ένεση και υπόθετο και περιμέναμε. Ο άντρας μου έμπαινε και έβγαινε, γιατί ήταν και η μαμά μου έξω (η οποία είχε ετοιμαστεί από τις 8 και περίμενε με την τσάντα της να φύγουμε!)
Το πρωί ήρθε η μαία, βάλαμε ορούς και ξανά ένεση και υπόθετο. Άρχισα να πονάω σιγά σιγά. Στις 9:45 έσπασαν τα νερά. Άρχισα να ΠΟΝΑΩ! Φώναζα για επισκληρίδιο. Η μαία μου έλεγε αν δεν την κάνω θα γεννήσω πιο γρήγορα. Δεν μπορούσα. Μόλις μου την έκαναν ήρθε ο άντρας μου. Με είδε που πονούσα και άρχισε να φωνάζει “Τι έπαθεεεεεε;;;;;” (Λες και πήγα να βγάλω δόντι)
Με το που έκανα την επισκληρίδιο και με γύρισαν πέταξα τη σύριγγα χωρίς να το καταλάβω. Οπότε επισκληρίδιος πάπαλα! Άρχισα να σπρώχνω. Ένοιωθα την ανάγκη να το κάνω. Μέχρι να το καταλάβω με πήραν για το χειρουργείο. “Γεννάμε Δημήτρη. Πάμε” Η απάντηση του άντρα μου; “Η έξοδος από εκεί; Φεύγωωωωωωω” Άρχισε να τρέχει, τόσο πολύ που πέρασε μπροστά από τους δικούς μου, με τα κλάματα χωρίς να πει τίποτα και πήγε έξω από το μαιευτήριο. Η μάνα μου άρχισε να τον κυνηγάει και να ρωτάει τι έγινε (Κάτι σαν το “Στάααααααααασου μύγδαλα”) Μέχρι να επιστρέψουν εγώ είχα γεννήσει. Τα νερά έσπασαν στις 9:45 και στις 11:20 είχα το αγγελούδι μου αγκαλιά. Άσπρος, ξανθούλης, πεντακάθαρος με δύο τεράστια μάτια να με κοιτάνε!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη μέρα! Ο πόνος δεν ξεχνιέται, απλά όλα τα υπόλοιπα είναι τόσο έντονα που τον τοποθετούν στο πίσω μέρος του μυαλού…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Από Δευτέρα απόγευμα μέχρι Παρασκευή πρωί δοκιμάσαμε όλες τις μεθόδους πρόκλησης τοκετού. Τίποτα δεν γινόταν. Βλέπεις ήθελα όπωσδήποτε φυσιολογικό τοκετό,και διάλεξα νοσοκομείο-ζούμε στο εξωτερικό- που να υποστηρίζει ακριβώς αυτό. Το μόνο που είχε βάλει σε σκέψεις τον διευθυντή του γυναικολογικού ήταν το μέγεθος του μωρού.Φοβόταν μήν προκαλέσουμε ζημιά στους ώμους. Αλλά η εγκυμοσύνη μου ήταν τέλεια,βλέπεις και ακόμη δεν γνωρίζαμε το οικογενειακό ιστορικό. Η γιαγιά μου χρειάστηκε μέρες για κάθε της γέννα. Αν το γνωρίζαμε,θα πηγαίναμε απευθείας σε καισαρική. όταν μπήκα στο νοσοκομείο είχαν περασει 7 μέρες από την ΠΗΤ.Δοκιμάσαμε χαπάκια,τζέλς,και τέλος τον ορό. Οι πόνοι εκεί, να υποφέρω ΑΛΛΑ ΤΙΠΟΤΑ!Διαστολή πουθενά. Παρασκευή απόγευμα με βάλανε τελικά για καισαρική με ολική αναισθησία. Έχασα τη γέννηση του μωρού μου,κι αυτό με πληγώνει αφάνταστα. Όμως όλα καλά.Κι αυτό έχει σημασία.
Να σου ζησει γερο και τυχερο να ειναι στην ζωη του!!!Αφου ολα πηγαιναν καλα και ειχες ΠΗΤ 25/04 γιατι μπηκες με προκληση 23/04???
>Να σου ζησεο τι μωρουδενιο σου!!!!!!! Να ειναι παντα καλα κ χαρουμενο!!!