Μετά από κάποιο διάστημα λόγω του ότι ανέβασα ζάχαρο (μέχρι και ινσουλίνη έκανα) και έκανα και πίεση, έκανα κάθε εβδομάδα το doppler. Σε μια από τις επισκέψεις μου ανακοίνωσε ο γιατρός μου ότι είχε ελαττωθεί το αμνιακό υγρό και ήταν ανησυχητικό γιατι είχα και πίεση, έκανα τέλος πάντων μια ένεση από βλαστοκύτταρα και επανήλθε στα φυσιολογικά επίπεδα.

Μετά από 2 εβδομάδες (3 Δεκεμβρίου συγκεκριμένα) πηγαίνοντας για τον υπέρηχο μου ανακοινώνουν ότι το αμνιακό υγρό ειναι στο χαμηλότερο επίπεδο και ότι πρέπει να κάνω εισαγωγή αλλιώς θα σκάσει το μωρό (Π.Η.Τ ήταν 24/12, αλλά λόγω ζαχάρου θα γεννούσα στις 17/12). Έντρομη κοιτάζω τη μαία μοιυ κ της λέω συγκεκριμένα : «μου κάνετε πλάκα, έτσι???????????? Δεν είναι δυνατόν!!!!!!!!!!!!!!! Εγώ δε γεννάω, αφήστε που έχω κανονίσει και γυναίκα για δουλειές» (προφάσεις όλα αυτά για να μη γεννήσω ήταν γιατί ήμουν κ φοβιτσιάρα, στον υπέρτατο βαθμό) και γυρνάει κ μου λέει εκείνη έξαλλη : «Δεν πρέπει να είσαι καλά Ειρήνη, το παιδί θα σκάσει εάν δε γεννήσεις αύριο«.

Με βαριά καρδιά πήρα τα κομμάτια μου, ενημερώνω τον άντρα μου ότι πρέπει να κάνω εισαγωγή γιατί θα γεννήσω. Η επόμενη κίνηση μου, πήγα στα «EVEREST» και πήρα ό,τι απαγορευόταν να φάω λόγω ζαχάρου (αλμυρό κ γλυκό), αφού ό,τι και να πάθαινα αύριο θα γεννούσα.

Γυρνάω σπίτι, είχα ευτυχώς έτοιμη τη βαλίτσα μου, με βαριά καρδιά παίρνουμε το δρόμο για το μαιευτήριο… Εκεί, με παραλαμβάνουν (λες κ ήμουν δέμα) και αρχίζουμε τις απαραίτητες εξετάσεις. Όλα καλά μέχρι εδώ. Μετά από κάμποση ώρα και αφού μου έχουν ρουφήξει όλο μου το αίμα με ανεβάζουν στο δωμάτιο. Μετά από λίγο έρχεται το υπέροχο φαγητό μου(φιδές με σαλάτα), αλλά «το έπαιξα» δύσκολη λέγοντας στον άντρα μου ότι δεν κατεβαίνει τίποτα κάτω, λόγω άγχους!!!!!!!! Που να έλεγα του Χριστιανού ότι είχα φάει ό,τι υπήρχε στα EVEREST.

Αφού έχω συζητήσει με τον γιατρό μου ότι θα κάνω ολική γιατί δε θέλω να πονάω, αλλά ούτε και να καταλαβαίνω, έρχεται η αναισθησιολόγος και μου τα ανατρέπει όλα, εξηγώντας μου ότι κάνοντας ολική βάζω σε περισσότερο κλινδυνο την υγεία τη δική μου, αλλά και του μωρού…. Με τα πολλά εγώ ανένδοτη, Ο Λ Ι Κ Η !!!!!!!!!!!!!

Αφού ξημέρωσε ο Θεός τη μέρα (περιττό να πω ότι το προηγούμενο βράδυ δεν κοιμήθηκα, αλλά ούτε και οι κοπέλες στο δωμάτιο) έρχονται να μου περάσουν ορό και κλίσμα (Τί άτιμο, 3 φορές πέρασε ο τραυνατιοφορέας να με πάρει για να με κατεβάσει κάτω και ήμουν τουαλέτα. Επίδρασε πολύ γρήγορα, ειχα και άγχος συνάμα).

Μη τα πολυλογώ «ρίχνω» ένα ματς με τον τραυματιοφορέα στο ασανσέρ για τη νάρκωση, εγώ να λέω ολική, αυτός επισκλήρίδιο. Αφού με έπεισαν να την κάνω αυτή τη ρημάδα την επισκληρίδιο (ούτε κ εγώ ξέρω πως με έπεισαν!!!!!!!!!!!) μπαίνουμε στο χειρουργείο. Είχα τη μαία πάνω από το κεφάλι μου (φορώντας σκουφάκι αλά greys anatomy & 3 στρώματα μάσκαρα, που την είχε την όρεξη να βαφτεί στις 7 το πρωι?????????) εξηγώντας μου τα πάντα!

Δεν καταλάβαινα τίποτα (τελικά σωτήρια η επισκληρίδιος), ώσπου γύρω στις 8.15 καταλαβαίνω κάτι στα πόδια μου, Χριστέ μου το παιδί μου!! «Γιατί δεν κλαίει όμως«, σκέφτηκα, αλλά μέχρι να το σκεφτώ είχε κλάψει. Βγήκε ένας παίδαρος 3.090γρ και 49 πόντοι!

«Θεέ μου αυτό είναι το παιδί μου» Χωρίς να τον έχουν σκουπίσει καθόλου, μου τον ακουμπησε η μαία πάνω μου και μου λέει «Ειρήνη μου αυτός είναι ο γιος σου, φίλησε τον» και γυρνάω η άκαρδη μάνα με μια φυσικότητα και της λέω: «Είναι απαραίτητο; Είναι βρώμικος!!!» Αν είναι δυνατόν, που να το πεις κ να σε πάρουν σοβαρα.

Αφού τελέιωσαν όλα και πήγαν μια χαρά με έραψε ο γιατρός μου κάνοντας χαβαλέ ο ένας στον άλλον, με πήγαν στην ανάνηψη, όπου με ξυπνησαν τα ουρλιαχτά μιας κοπέλας που μόλις ειχε βγει από ολική (Τελικά πόσο δίκιο ειχαν η μαια κ ο τραυματιοφορεας!!! Θα τους ευγνωμονώ μια ζωή, άσχετα που έιχαν «φάει»το βρισιμο της ζωής τους πριν)

Ο μικρούλης μου χθες έγινε 8 μηνών!!!!!!!!!!!!! Πώς περνά ο καιρός…