Η γέννηση του Στέφανου στη Βουδαπέστη

Η ιστορία της Τίνας

H ιστορία μου ξεκινάει κάπου τον Φλεβάρη που πέρασε, οταν ενα απόγευμα στη δουλειά κατα την διάρκεια του διαλειμματος για καφέ και τσιγάρο με τους συνάδελφους, κάπνιζα και κατάλαβα οτι δεν το ευχαριστιεμαι. Για την ακρίβεια με έπιασε αναγούλα, ετσι το εσβησα. Ο συνάδελφος Τάκης με ρώτησε τι έπαθα , και του είπα «ασε πήγα να βγάλω τα αντερά μου«

«Καλα, εσύ γκαστρωμένη είσαι» μου λέει για πλάκα.

«Σιγά ρε» του λέω γελώντας.

Τέλος πάντων με τα πολλά με παράτησε ησυχη με το «αστείο» του, αλλά σε καποιο σημείο συνειδητοποιώ οτι έχω 5 μέρες καθυστέρηση. Σκεφτομαι «Σιγά τα ωά, πότε ηταν σταθερός ο κύκλος μου;«

Αλλά γυρνώντας σπιτι, στο δρόμο σταμάτησα σε ένα φαρμακείο να πάρω ένα τεστ, έτσι για να δείξει οτι «δεν είμαι εγκυος» και να τελειώνουμε,

Φτάνω σπίτι, έρχεται και ο τότε φίλος μου, τωρα αντρας μου (σε αυτό το σημείο να πω οτι τον αντρα μου τον ξέρω 12 χρονια, ειναι Ουγγρος και ειμαστε μαζι τα τελευταια 3 χρόνια, από τα οποία τα 2 ηταν σχεση από απόσταση. Τωρα ζουμε μαζί στην Βουδαπέστη όπου διαδραματίζεται η ιστορια) ερχεται ο αντρας μου λοιπόν και του ανεμίζω το τεστ:

«Θα κάνω ένα τέτοιο, ΟΚ;»
«Γιατι, χρειάζεται;»

Του είπα τι έγινε με το τσιγάρο, οτι εχω καθυστερηση, μπλα μπλα, ετσι για να καθησυχαστουμε, μπλα μπλα ετσι και αλλιώς δεν είμαι εγκυος. ΟΚ, κανω το τεστ, το ακουμπαω στο επιπλο της τηλεορασης, αναβουμε τηλεοραση και καλα δεν μας νοιάζει και ειμαστε εντελως κουλ. Μετα απο 2  λεπτα ρωταω «περασαν 5 λεπτα;«

«Σε 2 λεπτα και 20 δευτερόλεπτα«

Μιλάμε, νομιζα οτι πέρασε ενας αιώνας. Πέρασαν τα 5 λεπτα σηκώνομαι με κομμένα γονατα, παω  να δω το τεστ και δεν πίστευα αυτό που είδα.

Ειδα  και την δευτερη γραμμουλα, ηταν θετικό!!!!!!!!!

Εγω πανικό και κλαααααμα από το σοκ, ο Βίκτωρ σιωπή και βλέμμα κενό αγελάδας.

Εγω να αναρωτιέμαι πως εγινε (τι πως έγινε ρε ζωον, γιατι πηρατε προφυλαξεις; αφου μονο «προσέχατε») και αφου το σκεφτηκα το καταπια.

Μετά από 10 λεπτά που χρειάστηκαν για να συνέλθουμε και μπορεσαμε να αρθρώσουμε λεξη, συζητήσαμε και καταλήξαμε οτι ναι, ηταν εν γνωση μας οτι θα μπορουσε να συμβει αυτο και το δεχτηκαμε.

Μετα απο μισή ωρα κλαίγαμε και οι δύο απο χαρα γιατι θα γινομασταν γονείς.

Ετσι πέρασαν 9 μήνες, εν τω μεταξυ παντρευτηκαμε με τον αντρα μου, ευτυχως ηταν ολα καλα με το μωρακι απο την αρχή μεχρι το τελος.

Καθώς κοντέυαμε στην ΠHT (10/10/2012) στις 3/10/2012 πηγα την καθιερωμενη εβδομαδιαια εξεταση (καρδιοτοκογραφος, υπερηχος, ελεγχος τραχηλου) στο νοσοκομειο που θα γεννουσα. Συναντηθηκα με την μαια μου, με εβαλε καρδιοτοκογραφο. κοιμόταν ο μπεμπης, δεν μας εκανε την χαρη να μας κλωτσησει (δεν ανυσηχησα, ηταν 7:15 το πρωι και εγω ζομπι ημουν, τι να κανει ο κακόμοιρος). Ενημερωνει τον γιατρο μου που με στελνει και για τον υπερηχο. Εκει η γιατρος διαπιστωνει οτι η τιμη που εδειχνε ο υπερηχος για την κυκλοφορια του αιματος στον ομφαλιο λωρο ηταν ελάχιστα χαμηλή, δηλαδη δεν υπηρχε προβλημα, αλλα θα ηθελε να ειναι ψηλότερη. Συν γερασμενος πλακούντας, συν μειωμένο αμνιακό υγρό.

Με στελνει ξανα στον γιατρο μου, ενημερωνοντας τον για τα αποτελεσματα. Εκει με εξεταζει, μου λεει «εδω κατι γινεται«, εχει μαλακωσει ο τραχηλος και εχουμε μια ελαχιστη διαστολη, παιρνει ενα ματσουκι, με το οποιο εισηλθε στον τραχηλο και ελεγξε το αμνιακο υγρο. Εκει τα ειδα ολα. ενιωσα και τον μπεμπη να μου δινει μια στο στομαχι ετσι που ημουν ξαπλωμενη, ασπρισα. Τρομαξα γιατι δεν μου είπε γιατι το κανει αυτο. Τελος παντων το αμνιακο υγρο ηταν καθαρο. ΑΛΛΑ: εκει μου ανακοινωνει οτι θα με κρατησουν μεσα μεχρι να γεννησω και να καλέσω τον αντρα μου για να μου φερει τα πραγματα μου!

Τα παιξα. Μου εξηγησε οτι απο τις ενδειξεις στις εξετάσεις, ανα πασα στιγμη θα γεννησω (πηγα να του πω, ειμαι σαν ελεφαντας και περπαταω σαν πιγκουνοςμ λες να μη το ηξερα;) και θα ηταν καλό να μεινω μέσα για παρακολούθηση. Στην αρχή νομιζα οτι κατι συμβαίνει με το παιδί και δεν μου το λένε για να μη με συγχησουνε, αλλα ο γιατρος με διαβεβαιωνε οτι ολα είναι καλα. Ζητουσα να μου εξηγήσει, γιατι με κραταει μεσα τοτε, μου ειπε «για το καλο το δικό σου και του παιδιου» το οποιο ειναι ενα καλο επιχειρημα και δεν μπορεί να το αμφισβητησει κανεις, αλλα απο οτι κατάλαβα, απλα δεν αναλαμβανε την ευθυνη να με αφησει να γυρίσω σπίτι, απο την στιγμη που ηξερε οτι θα γεννησω απο στιγμη σε στιγμη.

Εν τω μεταξυ εγώ σκεφτόμουν «Γ@μώτο, εχω αφησει το σπιτι αχουρι, δεν εχω σιδερωσει τα τελευταια πραγματακια του μωρου, θα ερθει και η μαμα απο Ελλαδα μεσα στην εβδομαδα» και τρελαινόμουν. Δεν ειχα μείνει ποτε σε νοσοκομειο, και ηθελα αυτες τις λιγες μερες πριν ερθει το μωρο να τις περασω ηρεμα σπιτι μου με τον αντρα μου.

Ηρθε ο Βικτωρ με το βαλιτσακι μου πανικοβλητος, του εξηγησαμε, ηρεμησε. Η στιγμη που εφυγε για να παει σπιτι και θα εμενα μεσα μονη μου ηταν η χειροτερη της ζωης μου, μιλαμε για πολυ κλαμα, ηθελα να παω σπιτι και να περιμενω εκει να ερθει το μωρο μου. Θα μπορουσα να φυγω με δικη μου ευθηνη αλλα, ο γιατρος μου δεν συμφωνουσε και ετσι εκανα πισω.

Ηταν Τριτη και ετσι περνουσαν αργα και βασανιστικα οι μερες, με καρδιοτοκογραφους, υπερηχους, εξετάσεις, περιμενα τα επισκεπτηρια για να γελασει το χειλακι μου, μεχρι που ηρθε η Κυριακη 7/10/2012. Ηταν η μερα που θα ερχοταν η μαμα μου Βουδαπεστη και εγω ημουν στο νοσοκομειο και δεν θα μπορουσα να τη δω. Ειχα φρικαρει και ικετεψα να μου δωσουν αδεια μερικων ωρων για να τη δω. Και τελικα με αφησαν, εφυγα το μεσημερακι, και θα γυρνουσα το βραδυ στο τελος του βραδυνου επισκεπτηριου. Ηρθε η μαμα μου με τον αντρα μου, με πηρανε πηγαμε στη γιαγιά μου, ηταν ολη η οικογενεια σχεδον μαζί, ριξαμε τρελα γελια, κατουρηθηκαμε (εγω και στην κυριολεξια, χαχαχα) αναζωογονηθηκα.

Το βραδακι με γυρισανε πισω στο νοσοκομειο. Εκει κατα τις 22:00… Ωπα, αρχισαμε  να εχουμε πονακια. Βρισκω την μαια μου που είχε βαρδια και με βαζει καρδιοτοκογραφο, και Ναι! εχουμε συσπασεις 5 λεπτες. (χαμπαρι δεν ειχα παρει τιποτα νωριτερα) Αλλα απο την μια στιγμη στην αλλη, με κυριευσε ενας σφαχτης, με μια πολυ εντονη ταση για να παω στην τουαλετα. Ειπα στη μαια μου,»βγαλε με απο το μηχανημα, θα τα κανω πανω μου!!!!!» τρεξιμο στην τουαλετα εγω. Μου φωναζε απο εξω να προσεχω γιατι αυτο που νιωθω δεν ειναι απαραιτητα οτι θελω να παω τουαλετα, αλλα πιεζει το μωρο για να βγει.

Στη συνεχεια μεσα στα επομενα λεπτα, ηταν σαν να ποναω συνεχεια και ενιωθα οτι αυτο το μωρο θα πεταχτει μονο του απο μεσα μου. Πολυ γρηγορα καναμε τις απαραιτητες διαδικασιες, καλεσαμε τον γιατρο μου και τον αντρα μου που μεσα σε 20 λεπτα ειχαν φτασει και οι δυο. Για καποιο λογο που δεν θα καταλαβω ποτε (ισως για να επισπευσουν τη διαδικασια) μου δωσανε τεχνητους πονους και πονουσα τρομερα. Ζητησα επισκληρηδιο που τελικα δεν επιασε και τελικα δεν καναμε αλλη προσπαθεια γιατι το νοσοκομειο εφημερευε και η αναισθησιολογος δεν ειχε χρονο για αλλη προσπαθεια, αλλα ουτε και εμεις, γιατι δεν εμεινε και πολυ μεχρι τις ωθησεις. Ωσπου ξεκινησαμε.

Δεν θα ξεχασω ποτε τον αντρα μου, που φαινοταν  να ποναει οσο και εγω την ωρα των εντονων συσπασεων. Την ωρα των ωθησεων ηταν πολυ υποστηρικτικος και την ωρα που με ειδε να χανω δυναμεις (καποια στιγμη τα ειδα ολα ασπρα και βουιζαν τα αυτια μου), αυτος με συνεφερε, και με ενθαρρυνε. Και οταν ηρθε ο γιος μας, εκλαψε μαζι του και με ευχαριστησε για το θαυμα που εζησε. Με εκανε να νιωσω σαν θεα που την λατρευε και τον αγαπω πολυ γι’ αυτο.

Ολα αυτα συνεβησαν μεσα σε 4 ωρες. Ο Στέφανος ηρθε στον κοσμο την Δευτέρα 8 Οκτωβρη 2012, ζυγιζε 3.500 γρ και ηταν 52 εκ.

Τωρα τον κοιταω που κοιμαται στη καλαθουνα του και γελαει στον υπνο του και λιωωωωωωνω.

Αυτη ειναι η ιστορία μας, ευχαριστουμε που μας διαβασατε, ευχομαστε τα καλυτερα.

Φιλια απο Βουδαπεστη!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com